Κάτι θα ξέρεις εσύ για να τολμήσεις να ξεστομίσεις τέτοια ύβρι κατά των νεκρών. Έτσι δεν είναι Πορτοσάλτε;
Προφανώς ο “θεός” του Πορτοσάλτε είναι ένας αιμοδιψής “θεός”- δαίμονας που κατευνάζεται μόνο με ανθρώπινο αίμα. Μάλιστα, για να πετύχει τον αιματηρό του στόχο, επιφέρει μωρία, ανευθυνότητα και αναλγησία στους κυβερνώντες και τους συνδαιτυμόνες τους για να κάνουν εγκληματικές πράξεις, παραλείψεις και μοιραία λάθη, ώστε τελικά η ανθρωποθυσία, στην αναγκαιότητα της οποίας πιστεύει ο σαλταρισμένος Πορτοσάλτε – ίσως και πολλοί άλλοι εν γνώσει ή εν αγνοία τους σατανολάτρες – να καταστεί αναπόφευκτη. Με άλλα λόγια, ο Πορτοσάλτε, εμμέσως πλην σαφώς, υπονοεί ότι οι δολοφόνοι δεν είναι οι κυβερνώντες αλλά είναι ακούσια όργανα κάποιου βλοσυρού “θεού”-δαίμονα που για δικούς του μυστήριους λόγους απαιτεί ανθρωποθυσίες.
Ακούστε τον Άρη Πορτοσάλτε, φιλοξενούμενο στην εκπομπή της ΕΡΤ «στο Κέντρο» να… αναπτύσσει την «δημοσιογραφική του άποψη και ελεύθερο λόγο», πως το ναυάγιο του ΣΑΜΙΝΑ έφερε αναβάθμιση της ναυσιπλοΐας, τα ατυχήματα στα Τέμπη «με τα μαθητούδια» (όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος) και στον Άγιο Κωνσταντίνο έφερε αναβάθμιση στο οδικό δίκτυο και «δυστυχώς» έπρεπε να γίνει η πολύνεκρη θυσία στα Τέμπη για να αναβαθμιστεί το σιδηροδρομικό μας δίκτυο! (ΔΙΑΥΛΟΣ)
Ποιος λοιπόν ήταν ο αιμοδιψής “θεός” που μεθόδευσε τις ανθρωποθυσίες των Τεμπών;
Μήπως ήταν ο Μολώχ, ο αρχαίος “θεός” των Χαναναίων που είχε προτίμηση στη θυσία παιδιών μέσω φωτιάς ή πολέμου αφού συμπτωματικά (;) στην Τραγωδία των Τεμπών είχαμε και φωτιά και συσχετισμό με πόλεμο, αν όντως η μοιραία εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε ραδιενεργό υλικό στο μέτωπο του Ουκρανικού πολέμου – πράγμα που ισχυρίζονται κάποιοι “ψεκασμένοι” ερευνητές του διαδικτύου – που δημιούργησε το τεράστιο πύρινο μανιτάρι με τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες που εξαΰλωσε πολλά θύματα;
Μήπως ήταν ο Βάαλ, (Καρνα-βάαλι) που λατρεύτηκε τελετουργικά την Κυριακή της Αποκριάς, και την Καθαρή Δευτέρα απαίτησε το μερδικό του σε νεανικές θυσίες; Και ποιος ήταν ο Βάαλ, που ίσως είναι ενεργός και δημοφιλής ανάμεσά μας με το όνομα Διάβολος, αφού οι “Ορθόδοξοι Χριστιανοί” τον έχουν ψωμοτύρι, διαβολοστέλνοντας κατά κόρον ο ένας τον άλλο, και σε οργή και σε χαρά ακόμα και χαϊδευτικά;
Ο Βάαλ ήταν ένας αγαπημένος “θεός” του Ισραήλ κατά τους Βιβλικούς χρόνους που οι προφήτες δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν από τον “εκλεκτό λαό”.
«Διότι εγκατέλιπον εμέ και εβεβήλωσαν τον τόπον τούτον και εθυμίασαν εν αυτώ εις άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισαν, αυτοί και οι πατέρες αυτών και οι βασιλείς Ιούδα, και εγέμισαν τον τόπον τούτον από αίματος αθώων.
Και ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Βάαλ, διά να καίωσι τους υιούς αυτών εν πυρί, ολοκαυτώματα προς τον Βάαλ· το οποίον δεν προσέταξα ουδέ ελάλησα ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου». (Ιερεμίας 19: 4-5)
Δυστυχώς, όμως, και οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν διαβόητοι για τις ανθρωποθυσίες τους, και δεν υπήρχαν προφήτες για να τους σταματήσουν.
Ποιο είναι το όνομα του “θεού” ή των “θεών” που στην ειδωλολατρική Αρχαία Ελλάδα απαιτούσαν ανθρωποθυσίες;
Οι λατρευτικές θυσίες στις μυθικές θεότητες δεν γίνονταν μόνο με διάφορα ζώα. Θανατώνονταν και άνθρωποι στους βωμούς των θεοτήτων. Αρχαϊκές ανθρωποθυσίες γίνονταν μπροστά στο άγαλμα τής Αρτέμιδας. Στην Αθήνα θυσιάζονταν άνθρωποι στη θέση Αλάς της Αττικής, στην Ταυροπόλα Αρτέμιδα. Χαρασσόταν με μαχαίρι ο λαιμός ενός ανδρός.
Γράφει ο Ευριπίδης: «Όταν γιορτάζουν – την Ταυροπόλα Αρτέμιδα – ο ιερέας με ένα σπαθί αγγίζει το λαιμό ανδρός και αναβρύζει αίμα». (Ιφιγένεια εν Ταύροις, στ. 1456-1461).
Στη Σπάρτη, στο βωμό τής Ορθίας Αρτέμιδος, μαστιγώνονταν έφηβοι με συνέπεια φρικαλέα αιματοχυσία. Γράφει ο Παυσανίας: «Η Ορθία της Σπάρτης είναι το ξόανο τής χώρας των βαρβάρων… Τούς ήρθε ύστερα ένας χρησμός να βρέχουν τον βωμό με ανθρώπινο αίμα κι άρχισαν να θυσιάζουν κάποιον με κλήρο, ώσπου ο Λυκούργος, το αντικατέστησε με μαστιγώσεις των εφήβων μέχρι θανάτου και γέμιζε μ’ αυτές ο βωμός με ανθρώπινο αίμα». (Ελλάδος Περιήγησις, Γ΄16, 9-10). Στη μυθολογία αναφέρεται, ότι πριν από τις μάχες γίνονταν θυσίες παρθένων, συνήθως με τη θέλησή τους.
Για ανθρωποθυσία διάλεγαν έναν άνδρα και τον έδερναν με κλαδιά συκιάς και σκυλοκρέμυδα, κυρίως στα γεννητικά όργανα. Τελικά, τον έκαιγαν και σκόρπιζαν τη στάχτη του στη θάλασσα. Στα Άβδηρα αγόραζαν ένα δούλο, τον περιέφεραν γύρω από τα τείχη της πόλης και τον θανάτωναν με λιθοβολισμό. (Καλλίμαχος, VIII, 2). Στην Αθήνα, κατά τη γιορτή των Θαργηλίων, επιλέγονταν δυο άνδρες και τους καταδίωκαν φονεύοντάς τους με πέτρες. Τους αποκαλούσαν «καθάρσια».
Στο Α΄ μέρος τής Εκάβης (1-657) ο Ευριπίδης δραματοποιεί τη θυσία τής Πολυξένης στον τάφο τού Αχιλλέα. Ο νεκρός ήρωας σταμάτησε στη Θρακική Χερσόνησο το γυρισμό των Αχαιών κι απαίτησε να τιμήσουν το μνήμα του με τη θυσία τής Πολυξένης, της κόρης τού Πρίαμου και τής Εκάβης.
Στις τραγωδίες τού Ευριπίδη αναφέρονται πάμπολλες τελετές ανθρωποθυσιών στις θεότητες. Η κόρη τού Αγαμέμνονα, Ιφιγένεια, οδηγείται για θυσία στο βωμό τής Αρτέμιδας, (Ιφιγένεια εν Αυλίδι, στ. 533, 1200). (…)
Ο Ηρόδοτος καταγράφει δεκαπέντε ανθρωποθυσίες σε διάφορες χώρες – Περσία, Αίγυπτος, Σκυθία, Θράκη, Ταυρίδα, ακόμη και στη Θεσσαλία. Τις ξένες θυσίες με σφαγή ανθρώπων μιμήθηκαν οι Έλληνες. Οι ανθρωποθυσίες στις άλλες χώρες γίνονταν με εντολή των βασιλέων. Κατά τον Πορφύριο, σε πολλές περιπτώσεις, δεν θανάτωναν τα θύματα, αλλά τα καταβρόχθιζαν ζωντανά (Περί αποχής των εμψύψων, Β΄8,3). Υπάρχουν αγγεία, όπου εξεικονίζονται θράκες, που καταβροχθίζουν παιδιά. Στην Κολχίδα θυσίαζαν στην Άρτεμι όλους τους ξένους. (…) Ο Κύπριος Φράσιος, θυσίαζε στο Δία τους ξένους, που επισκέπτονταν τη Σαλαμίνα.
Ο Παυσανίας αναφέρεται στις ανθρωποθυσίες κατά τις εορτές Λύκαια της Αρκαδίας. Ο Λυκάων, γιος του Πελασγού, έφερε στο βωμό τού Λυκαίου Διός ένα βρέφος και το θυσίασε, για να βρέξει το βωμό με αίμα. (…)
Κατά τον Πλούταρχο οι ανθρωποθυσίες αποτελούν πολιτική των αρχόντων, «καταθύοντες ανθρώπους» εξασφαλίζουν την προστασία των θεών!
Οι ανθρωποθυσίες στον Λύκαιο Δία συνεχίζονταν και κατά την εποχή του Παυσανία, που τις αποκαλεί «ιεροπραξίες»! Αποφεύγει όμως, περιγραφή τής ανθρωποσφαγής (Η΄38,7). (…)
Οι ανθρωποθυσίες απεικονίζονται σε αγγεία και σε ανάγλυφα μαρμάρινα. Και περιγράφονται λεπτομερώς στις τραγωδίες τής κλασικής εποχής.
Οι ανθρωποθυσίες στους θεούς συνεχίζονταν στην Ελλάδα και στον ε’ αι. π.Χ. με τη μορφή τού «φαρμακού», που συντηρούσε η κοινότητα, για να τον θυσιάσει χωρίς καμμιά εγκληματική προϋπόθεση. Θυσιάζονταν, επίσης, αιχμάλωτοι πολέμου, σκλάβοι, παιδιά, έφηβοι, άνθρωποι του περιθωρίου κ.ά.. Ο «φαρμακός», που προοριζόταν για θυσία, ήταν συγχρόνως πρόσωπο καταφρόνησης και λατρείας!
Οι ελληνικές θεότητες συνοδεύονταν πάντοτε από βία, αγριότητα και φρικαλεότητες. Στην αρχαία Ελλάδα το θύμα, που προοριζόταν για ανθρωποθυσία ονομαζόταν «κάθαρμα», επειδή η θυσία αντιμετωπιζόταν ως «ευνοϊκή έξοδος», δηλαδή «κάθαρσις»! (freeinquiry.gr)
Και φτάνουμε στον Χριστιανικό Θεό, που υποτίθεται ότι δεν επιθυμούσε θυσίες ανθρώπων, οι οποίες κατά τους προφήτες ήταν βδέλυγμα στα μάτια του. Τι ήθελε όμως; Ήθελε, λέει, τη θυσία του Μονογενούς του Υιού, την οποία και πραγματοποίησε με τη βοήθεια του Ιούδα, επειδή ο Ιησούς κρυβόταν, διότι φαίνεται ήθελε να αποφύγει να κάνει το θέλημα του Πατρός του και να θυσιαστεί ώστε με το αίμα του να κατευνάσει τον… Διάβολο και να σώσει τον κόσμο από το λεγόμενο “προπατορικό αμάρτημα”. Και σα να μην έφτανε αυτή η θυσία, οι “Ορθόδοξοι” Ιεράρχες θυσιάζουν το θεό τους κάθε Κυριακή και εορτή στο “θυσιαστήριο” της Αγίας Τράπεζας μετατρέποντας τον άρτο και τον οίνο σε σώμα και αίμα Χριστού για να το φάνε και να το πιούνε οι πιστοί ώστε να έχουν “ζωήν αιώνιον”!
Και επειδή κοτζάμ θυσία του φερόμενου ως δευτέρου προσώπου της υποτιθέμενης “Αγίας Τριάδας” δεν έσωσε τους ανθρώπους, ετοιμάστηκαν, λέει η Καινή Διαθήκη, καζάνια στην κόλαση μέσα στα οποία οι αμαρτωλοί θα καίγονται εις τους αιώνας των αιώνων. Για τόοσο μεγάλη αγάπη του Χριστού μιλάμε.
«Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ αριστερών· Υπάγετε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». (Κατά Ματθαίον 25: 41)
Τα πιστεύουν αυτά οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί; Αν τα πιστεύουν, λέει; Αυτά και χειρότερα πιστεύουν. Διαβάστε εδώ.
Συμπέρασμα: Πρέπει να αλλάξει εκ θεμελίων η πίστη σε αιμοδιψείς θεούς ή δαίμονες που απαιτούν ανθρωποθυσίες για να κατευναστούν. Ωστόσο, όσο υπάρχουν πόλεμοι και θυσιάζονται μαζικά αθώοι άνθρωποι ως τροφή στα κανόνια, ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν απαθείς για τα θύματα και τον πόνο των συγγενών των σφαγιασθέντων, πολλοί μάλιστα απολαμβάνουν τη φρίκη του πολέμου από την TV σα να έβλεπαν μια ταινία τρόμου, τα δυστυχήματα και οι τυχαίες ανθρωποθυσίες θα συμβαίνουν εξαιτίας της τεράστιας αρνητικής ενέργειας που διαχέεται στην οικουμένη από τις εστίες του πολέμου και του μίσους. Έτσι απλά και νομοτελειακά. Μόνο που η αρνητική ενέργεια είναι δυστυχώς τυφλή και χτυπάει αθώους αντί να στοχεύσει τους υπεύθυνους των ανθρωποθυσιών και της μαύρης μαγείας.
Τα μόνα ατομικά όπλα μας είναι η αρετή, η αδιάλειπτη προσευχή και η πίστη δι’ αγάπης ενεργουμένη. Πίστη στον Δημιουργό μας (κι ας μην μπορούμε να τον συλλάβουμε) και στο πνεύμα – τη θεϊκή σπίθα μέσα μας. Αγάπη σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας. Επιπλέον, πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο κατά του κακού, κατά των εχθρών της ζωής, κατά των λειτουργών του διαβόλου. Να γίνουμε πολεμιστές του φωτός εναντίον του σκότους. Αλλιώς η αυτοκαταστροφή αυτού του πολιτισμού επέρχεται νομοτελειακά.
Και ένα μήνυμα προς τους προφήτες κακών. Πάψτε να εξαπολύετε προφητείες για καταστροφές, διότι συχνά αυτές αυτοεπαληθεύονται.
Η προειδοποίηση-προφητεία των συνδικαλιστών των σιδηροδρόμων “Θα θρηνήσουμε θύματα”, ήταν ό,τι χειρότερο για να βάλει πλάτη στην υλοποίηση της τραγωδίας. Αλλάξτε τον τρόπο που εκφράζεστε διότι η γλώσσα δημιουργεί αυτοεπαληθευόμενες προφητείες. Θα έπρεπε να λένε “Κάντε αυτό κι εκείνο και τ’ άλλο ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΘΥΜΑΤΑ”. Τώρα ακούω να επαναλαμβάνουν το ίδιο τροπάριο: “Θα έχουμε αεροπορική τραγωδία”, αντί να πουν “κάντε αυτό, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΘΥΜΑΤΑ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ”.
Αυτά προς το παρόν, πολλά παρέλειψα που ήθελα να πω για να μην σας κουράσω άλλο και ο νοών νοείτω τα παραλειπόμενα.
Tags: ανθρωποθυσίες, Άρης Πορτοσάλτε, αρνητική ενέργεια, Βάαλ, Ιησούς, Ιφιγένεια, κόλαση, Μολώχ, προφητείες, τραγωδία των Τεμπών
