“ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ”. Αυτό ήταν το αποκρουστικό σύνθημα των αναρχικών που αντίκρισα, γραμμένο με μαύρα κεφαλαία γράμματα πάνω στο τοιχίο από κόκκινα τούβλα που βλέπετε στη φωτογραφία. Τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ήταν πολλά και ανάμεικτα: θλίψη, αγανάκτηση, απαισιοδοξία, ντροπή, και βάλε… Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όμως, θα συμφωνούσα κι εγώ ότι το θέαμα της υποβαθμισμένης παραλίας της Αλεξανδρούπολης επιβεβαίωνε ότι τόσο οι τοπικοί όσο και οι εθνικοί άρχοντες, μαζί και ο λαός που δεν αντιδρά, δεν έχουν το θεό τους, και φαίνεται πως δε θεωρούν πια την Ελλάδα πατρίδα τους που πρέπει να σέβονται, ν’ αγαπούν και να φροντίζουν…
Στη δίωρη πρόσφατη επίσκεψή μου στην Αλεξανδρούπολη, στα πλαίσια μιας σύντομης οργανωμένης εκδρομής στη Θράκη, μετά το φαγητό είχα διαθέσιμη λιγότερο από μία ώρα για να γνωρίσω την πόλη. Με την ψηφιακή στο χέρι και ανυπόμονη να προφτάσω ν’ απαθανατίσω όσο περισσότερες φυσικές ομορφιές μπορούσα, περπάτησα στην πλατεία του εντυπωσιακού Φάρου, προχώρησα προς ένα μικρό άλσος και κατέβηκα μερικά σκαλιά σ’ ένα πλάτωμα τσιμεντένιο, που δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς ήταν και ποια υπήρξε η χρήση του στο παρελθόν. Στην άκρη ήταν μια υποβαθμισμένη παραλία-σκουπιδότοπος κι ένα εγκαταλειμμένο κτίριο-βάση των Ναυτοπροσκόπων που εξωτερικά έκαιγε μια λάμπα μέρα μεσημέρι.
ΝΤΡΟΠΗ! Ήταν η μόνη λέξη που έβγαινε στα χείλη μου, ενώ ο θυμός ξεχείλιζε στην καρδιά μου. Κι επειδή οι εικόνες αξίζουν περισσότερο από χίλιες λέξεις, δεν θα σας κουράσω με δικά μου σχόλια. Θα παραθέσω μόνο μερικές φωτογραφίες, ευελπιστώντας ότι κάποιοι αρμόδιοι θα ντραπούν και θα κάνουν κάτι για ν’ αναβαθμίσουν την παραλία δίπλα στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης – μιας όμορφης ακριτικής πόλης που θα έπρεπε να προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού και να είμαστε εθνικά υπερήφανοι γι’ αυτήν. (Κάνοντας κλικ πάνω στις φωτογραφίες, θα δείτε την ασχήμια σε μεγέθυνση.)
