Αγαπητοί πονεμένοι γονείς, αδέλφια, συγγενείς, συμφοιτητές και φίλοι των τραγικών θυμάτων της Τραγωδίας των Τεμπών,
Από την πρώτη στιγμή που σας χτύπησε το κακό, η σκέψη μου και η ψυχή μου είναι μαζί σας. Νιώθω την οδύνη σας στα σπλάχνα μου, αλλά γνωρίζω ότι δεν υπάρχουν λόγια που θα μπορούσα να σας πω για να σας παρηγορήσω. Δεν υπάρχουν απαντήσεις στα 100ντάδες λογικά “Γιατί” που βασανίζουν το μυαλό σας, όπως και το δικό μου μυαλό. Η μόνη σίγουρη και χειροπιαστή απάντηση είναι ότι φταίει η Κυβέρνηση για την χαοτική κατάσταση των σιδηροδρόμων.
Ωστόσο δεν υπάρχει απάντηση στο γιατί το παιδί σας “έτυχε” να κάθεται στην καφετέρια του τρένου ή στα πρώτα βαγόνια τη δεδομένη μοιραία στιγμή της σύγκρουσης, ενώ άλλα “τυχερά” που κάθονταν πιο πίσω σώθηκαν. Αυτό το “τυχαίο” βασανίζει την ανθρωπότητα από καταβολής κόσμου. Ποιος καθορίζει το “τυχαίο” και το μοιραίο; Οι απαντήσεις της θρησκείας που εμπλέκουν έναν προσωπικό Θεό, που τάχα θέλει αγγελούδια στον Ουρανό, δεν ικανοποιούν, δεν πείθουν. Ο Θεός δεν θέλει τον βίαιο και πρόωρο θάνατο κανενός. Ο Θεός πονάει με αυτούς που πονάνε, υποφέρει με αυτούς που υποφέρουν, διότι είναι μέσα μας, είναι σύμφυτος με τον εαυτό μας, είναι το πνεύμα μας.. Αυτό επιβεβαιώνεται πολλαπλώς και από τις Γραφές, αλλά δυστυχώς δεν διδάσκεται από τη Θρησκεία.
“Εγώ δεν θέλω τον θάνατον του αποθνήσκοντος, λέγει Κύριος ο Θεός…” (Ιεζεκιήλ 33 11)
Και ο Ιησούς είπε: “Έγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.” (Κατά Ιωάννην 10:10)
Επομένως είναι δεδομένο, και η κοινή λογική το επιβεβαιώνει, ότι ο Δημιουργός της Ζωής θέλει οι άνθρωποι να είναι υγιείς και να απολαμβάνουν το δώρο της ζωής έως βαθέως γήρατος.
Σήμερα το πρωί έπεσα “τυχαία” πάνω σ’ ένα γλυκύτατο ύμνο, και αμέσως ένιωσα την ανάγκη να σας τον αφιερώσω. Τον σιγοτραγουδούσα με αναφιλητά όταν έχασα κι εγώ αγαπημένα μου πρόσωπα, πρόωρα και επώδυνα, και ένιωθα μια κάποια ανακούφιση. Εύχομαι να ανακουφίσει κι εσάς. Καλό κουράγιο!
Μες στον τραχύ μου το δρόμο,
Να με κρατάς απ’ το χέρι,
Χωρίς Εσέ Κύριέ μου,
Eίναι βαρύς ο σταυρός.
Και τα βουνά χαμηλώνουν
Των θλίψεών μου με Σε,
Σύννεφα σαν με κυκλώνουν,
Ο ήλιος είσαι για με.
Με της ψυχής μου τα μάτια,
Όταν Εσένα κοιτάζω,
Καθόλου εγώ δεν διστάζω,
Να προχωρήσω μπροστά
Και τα βουνά χαμηλώνουν
Των θλίψεών μου με Σε,
Σύννεφα σαν με κυκλώνουν,
Ο ήλιος είσαι για με.
Ώσπου να φτάσω στο τέρμα,
Μπρος στην Ουράνια την πύλη,
Κράτα με από το χέρι,
Ω Κύριέ μου Εσύ.
Και τα βουνά χαμηλώνουν
Των θλίψεών μου με Σε,
Σύννεφα σαν με κυκλώνουν,
Ο ήλιος είσαι για με.
