Goldmoney
August 19, 2022
Ενώ μας αποσπά την προσοχή η Ουκρανία, ο Πρόεδρος Putin έχει προωθήσει ουσιαστικά τους γεωπολιτικούς του στόχους. Με τη βοήθεια και την παρότρυνση του προέδρου της Κίνας Xi Jinping, ο Putin παίρνει την ασιατική ήπειρο υπό τον έλεγχό του. Αυτή η αποστολή βρίσκεται σε καλό δρόμο για να επιτευχθεί. Τώρα περιμένει τους χειμερινούς μήνες για να αναγκάσει επιτέλους την ΕΕ να απορρίψει την ηγεμονία της Αμερικής. Μόνο τότε, το δυτικό άκρο της ευρασιατικής ηπείρου θα είναι πραγματικά απαλλαγμένο από αμερικανικές παρεμβάσεις.
Αυτό το άρθρο εξηγεί πώς επιτυγχάνει τους στρατηγικούς του στόχους. Εξετάζει τη γεωπολιτική της ασιατικής γης και τα έθνη που είναι συνδεδεμένα με αυτήν, τα οποία εμπορικά και οικονομικά γυρίζουν την πλάτη τους στη δυτική συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Κοιτάζω τη γεωπολιτική από τη σκοπιά του Προέδρου Putin της Ρωσίας, καθώς είναι ο μόνος εθνικός ηγέτης που φαίνεται να έχει ξεκάθαρη κατανόηση των μακροπρόθεσμων στόχων του. Η ενεργή στρατηγική του συμμορφώνεται στενά με την προγνωστική ανάλυση του Halford Mackinder πριν από σχεδόν 120 χρόνια. Ο Mackinder θεωρείται από πολλούς ειδικούς ως ο ιδρυτής της γεωπολιτικής.
Ο Putin είναι αποφασισμένος να απομακρύνει την αμερικανική απειλή για τα δυτικά σύνορά του, πιέζοντας την ΕΕ προς αυτόν τον στόχο. Αλλά χτίζει επίσης πολιτικές σχέσεις βασισμένες στον έλεγχο των παγκόσμιων προμηθειών ορυκτών καυσίμων – ένα μονοπάτι που του άνοιξαν οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές εμμονές για την κλιματική αλλαγή. Σε συνεργασία με την Κίνα, η εδραίωση της εξουσίας του πάνω στην ευρασιατική περιοχή έχει προχωρήσει ραγδαία τις τελευταίες εβδομάδες.
Για τη Δυτική Συμμαχία, χρηματοπιστωτικά και οικονομικά η χρονική στιγμή είναι ιδιαίτερα άβολη, συμπίπτοντας με το τέλος μιας 40ετούς περιόδου μείωσης των επιτοκίων, αυξανόμενου πληθωρισμού τιμών καταναλωτή και βαθύτερης ύφεσης που οφείλεται στη συρρίκνωση της τραπεζικής πίστωσης.
Είναι η συνέχιση ενός οικονομικού πολέμου με άλλα μέσα, και φαίνεται ότι ο Putin έχει ένα ασυναγώνιστο χέρι. Βρίσκεται σε πορεία να ωθήσει το εύθραυστο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα που βασίζεται σε παραστατικά νομίσματα (fiat currency) στο γκρεμό.
Η κληρονομιά του Mackinder
Σε ένα έγγραφο που παρουσιάστηκε στη Royal Geographic Society το 1904, ο πατέρας της γεωπολιτικής, Halford Mackinder, προέβλεψε ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει σήμερα. Στην εισήγησή του ρώτησε:
«Δεν είναι η κεντρική περιοχή της παγκόσμιας πολιτικής αυτή η τεράστια περιοχή της Ευρω-Ασίας που είναι απρόσιτη για τα πλοία, αλλά στην αρχαιότητα ήταν ανοιχτή στους ιππείς νομάδες και σήμερα πρόκειται να καλυφθεί με ένα δίκτυο σιδηροδρόμων;
»Έξω από την περιοχή του άξονα, σε μια μεγάλη εσωτερική ημισέληνο, βρίσκονται η Γερμανία, η Αυστρία, η Τουρκία, η Ινδία και η Κίνα. Και σε μια εξωτερική ημισέληνο, η Βρετανία, η Νότια Αφρική, η Αυστραλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς και η Ιαπωνία».
Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 1, από την αρχική εργασία που παρουσιάστηκε στην Royal Geographic Society.
Το 1919 μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στα Δημοκρατικά Ιδανικά και Πραγματικότητα (Democratic Ideals and Reality) συνόψισε τη θεωρία του σε ελαφρώς διαφορετική γλώσσα ως εξής:
«Αυτός που κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη διοικεί την ενδοχώρα (Heartland).
Αυτός που κυβερνά την ενδοχώρα διοικεί το Νησί- του-Κόσμου (World Island).
Αυτός που κυβερνά τον Νησί-του-Κόσμου διοικεί τον κόσμο».
Αυτή είναι η μοίρα του Putin. Σε συνδυασμό με την Κίνα (και όχι μια ενωμένη Γερμανία, κάτι που ανησυχούσε πολιτικούς όπως ο Balfour πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο), η Ρωσία φαίνεται να επιδιώκει με επιτυχία τον στόχο της να ελέγξει το “Νησί-του-Κόσμου” του Mackinder.
Σήμερα, μπορούμε να επεκτείνουμε την έννοια της εσωτερικής ημισελήνου για να συμπεριλάβουμε το Ιράν, τη Μέση Ανατολή, καθώς και τα νέα έθνη που προέρχονται από την παλιά Σοβιετική Ένωση. Από την αρχική εσωτερική ημισέληνο του Mackinder, μόνο η Γερμανία και η Αυστρία παραλείπονται σήμερα. Η Αυστρία ήταν το κέντρο της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων εκείνη την εποχή και έτσι δεν είναι πλέον γεωπολιτικά σημαντική.
Από τον εξωτερικό κύκλο, μπορούμε τώρα να συμπεριλάβουμε το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και μέρος της Νότιας Αμερικής, οι οποίες εξαρτώνται όλο και περισσότερο από το Νησί-του- Κόσμου για ζήτηση των εμπορευμάτων τους. Χωρίς τα Μέσα Ενημέρωσης και το κοινό της Δύσης να φαίνεται ότι το αντιλαμβάνονται, υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει επέκταση της ρωσικής ισχύος μέσω ασιατικών συνεργασιών, η οποία πλέον επισκιάζει την Αμερική όσον αφορά τον παγκόσμιο πληθυσμό που καλύπτεται. Και αν προσθέσουμε τη διασπορά της Κίνας στη Νοτιοανατολική Ασία, η Αμερική και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ μοιάζουν με μια κάπως απομονωμένη μειονότητα.
Εκτός από την εξασθένιση της πολιτικής ισχύος της Δύσης, μειώνεται και η οικονομική δύναμή της. Εμποδιζόμενες από τον όλο και πιο ακριβό και αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό σοσιαλισμό, οι οικονομίες τους αγωνίζονται κάτω από το βάρος των κυβερνήσεών τους. Και καθώς η Δύση παρακμάζει, το Νησί-του-Κόσμου απολαμβάνει τη δική του βιομηχανική επανάσταση. Το δίκτυο των σιδηροδρόμων, στο οποίο αναφέρθηκε ο Mackinder το 1904, επεκτάθηκε από τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο στους νέους χερσαίους δρόμους του μεταξιού της Κίνας, συνδέοντας την Κίνα με τη Δυτική Ευρώπη και τα μεγάλα έθνη νότια του αρχικού δρόμου του μεταξιού.
Η Ρωσία και οι πρώην σοβιετικοί δορυφόροι της καταλαμβάνουν τη μισή ευρασιατική ήπειρο. Η Ευρασιατική ήπειρος είναι 21 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, ή περισσότερο από τρεις φορές το μέγεθος ολόκληρης της Βόρειας Αμερικής. Η Κεντρική και η Βόρεια Αμερική μαζί έχουν περίπου 9 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, περισσότερο από το διπλάσιο της έκτασης της Ευρώπης. Ακόμη και χωρίς τους πρώην σοβιετικούς δορυφόρους της, η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μακράν το μεγαλύτερο έθνος σε χερσαία έκταση. Και μαζί με την Κίνα, η Ρωσία είναι σχεδόν τρεις φορές το μέγεθος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη ενιαία πηγή ενέργειας, εμπορευμάτων και πρώτων υλών στον κόσμο και, όπως βλέπουμε τώρα, μπορεί να ελέγξει τις τιμές που πληρώνει η Δύση για αυτά. Ως συνέπεια των πρόσφατων κυρώσεων, η Δύση πληρώνει σκληρό ρούβλι, ενώ οι ασιάτες σύμμαχοι της Ρωσίας προσφέρουν ενέργεια και εμπορεύματα με έκπτωση που πληρώνονται στα δικά τους νομίσματα, υπονομεύοντας ακόμη περισσότερο τη σχετική οικονομική θέση της Δύσης.
Όσο για το αν ο Putin έχει μελετήσει Mackinder, αυτό πρέπει να είναι υπόθεση. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν δεν καθοδηγείται τόσο, ο Putin ακολουθεί την ίδια προβλεπόμενη πορεία. Ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρωσίας, έπαιξε με μαεστρία το γεωπολιτικό παιχνίδι. Δεν πέφτει στις παγίδες που ταλαιπωρούν τον δυτικό σοσιαλισμό. Ακολουθεί ξένες κατευθυντήριες γραμμές στο καλούπι των Βρετανών την εποχή της πρωθυπουργίας του Λόρδου Liverpool πριν από διακόσια χρόνια, όταν η πολιτική ήταν να μην αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις των ξένων εθνών, παρά μόνο στο βαθμό που επηρέαζαν τα βρετανικά συμφέροντα.
Είναι γεγονός για τον Putin ότι οι σύμμαχοί του περιλαμβάνουν μερικά πολύ δυσάρεστα καθεστώτα. Αλλά αυτό δεν τον αφορά – οι εσωτερικές τους υποθέσεις δεν είναι δική του υπόθεση. Η επιχείρησή του είναι τα συμφέροντα της Ρωσίας και, όπως οι Βρετανοί τη δεκαετία του 1820, τα επιδιώκει μονομερώς.
Το σκεπτικό πίσω από την Ουκρανία
Η Ουκρανία ήταν μια ασυνήθιστη περίπτωση που ο Putin ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενεργήσει ενάντια στη συμμαχία του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αλλά πριν από την Ουκρανία, είχε δει τη Βρετανία να αποχωρεί από την ΕΕ. Η Βρετανία ήταν ο εφημέριος της Αμερικής στη γη της ΕΕ, επομένως το Brexit αντιπροσώπευε μια σημαντική πτώση στην ικανότητα των ΗΠΑ να επηρεάσουν τις Βρυξέλλες. Μετά το Brexit, ο Πρόεδρος Biden αποχώρησε απότομα από το Αφγανιστάν, παίρνοντας μαζί του και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, η Αμερική ήταν σε φυγή από τη Heartland. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για τον Putin να πιέσει περαιτέρω και να εκδιώξει την Αμερική από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.
Για να το κάνει αυτό, χρειαζόταν να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό ήταν στο μυαλό του Putin όταν κλιμάκωσε την «ειδική στρατιωτική του επιχείρηση» κατά της Ουκρανίας. Πρέπει να είχε προβλέψει την αντίδραση του ΝΑΤΟ να επιβάλει κυρώσεις, από τις οποίες η Ρωσία έχει επωφεληθεί πολύ. Ταυτόχρονα, η ΕΕ είναι αυτή που συντρίβεται άσχημα, μια πίεση που μπορεί να εντείνει κατά βούληση.
Το δράμα παίζει ακόμα. Πρέπει να συνεχίσει να πιέζει την Ουκρανία για να συνεχίσει το στρίμωγμα. Δεν είναι έτοιμος να συμβιβαστεί. Ο χειμώνας στην ΕΕ θα είναι ακόμα πιο σκληρός, με τις ελλείψεις ενέργειας και τροφίμων που ενδέχεται να οδηγήσουν σε αυξανόμενες ταραχές από τους πολίτες της ΕΕ. Ο Putin θα σταματήσει μόνο όταν οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσουν ότι η Αμερική τους θυσιάζει στην επιδίωξη της ηγεμονίας της. Ο Zelensky είναι κάτι περισσότερο από μια μαριονέτα σε αυτό το δράμα.
Όσον αφορά τον χερσαίο πόλεμο, η Ρωσία έχει ήδη εξασφαλίσει την πρόσβασή της από τη Μαύρη Θάλασσα καλλιεργώντας τη σχέση της με την Τουρκία. Ως μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία αντισταθμίζει τα στοιχήματά της. Η Μαύρη Θάλασσα είναι ζωτικής σημασίας για τα οικονομικά της συμφέροντα. Για αυτόν τον λόγο, η Τουρκία διατηρεί τη σχέση της με τη Ρωσία, ενώ μετριάζει την αντιπάθειά της για το Ισραήλ (ο Πρόεδρος Herzog επισκέφθηκε την Άγκυρα τον Μάρτιο) και επιδιορθώνει τους αντιθέσεις της με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα – όλα είναι μέρος της “World Island” που ενώνεται.
Για τις ΗΠΑ, ο Erdogan είναι ένας αναξιόπιστος εταίρος του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να τον απομακρύνουν υποκινώντας μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, όταν ενημερώθηκε από τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών και το πραξικόπημα απέτυχε. Ενώ οφείλει μια χάρη στον Putin, η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ τον οδηγεί να είναι προσεκτικός. Και ως αναγεννημένος Σουνίτης, φαίνεται πρόθυμος να επεκτείνει την τουρκική επιρροή στα μουσουλμανικά έθνη της Κεντρικής Ασίας, ονειρευόμενος ίσως τις ημέρες δόξας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Για να προωθήσει την εξουσία της Ρωσίας στις πηγές ενέργειας από τις οποίες εξαρτώνται οι δυτικοί εμπόλεμοι, ο Putin καλλιέργησε σχέσεις με το Ιράν και έκανε επίσης καλοδεχούμενες προτροπές στη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ. Ο Sergei Lavrov, ο υπουργός Εξωτερικών του Putin, φρόντισε να ενημερώσει πλήρως τα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου για την ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας στο Κάιρο τον περασμένο μήνα. Το επιχείρημα είναι απλό: η Δύση έχει γυρίσει την πλάτη της στα ορυκτά καύσιμα, σχεδιάζοντας να τα καταργήσει εντελώς σε μια δεκαετία περίπου. Ως παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, το μέλλον τους είναι να μείνουν μαζί με τη “World Island” και το “Inner Crescent” του Mackinder. Αυτό είναι τόσο προφανές, που ακόμη και η Σαουδική Αραβία λέγεται ότι επιδιώκει σύνδεση μέσω του ομίλου BRICS.
Όποια και αν είναι τα πλεονεκτήματα των πολιτικών που βασίζονται στην κλιματική αλλαγή, όσον αφορά την ενέργεια, η Δύση φαίνεται να είναι αποφασισμένη να κάνει μια αποστολή αυτοκτονίας. Αλλά το μήνυμα της Ρωσίας προς τους εταίρους της είναι ότι μπορείτε να έχετε πετρέλαιο και φυσικό αέριο με έκπτωση σε σχέση με αυτό που πρέπει να πληρώσει η Ευρώπη. Ο Putin προσφέρεται να τους απελευθερώσει πλήρως από την ιδεολογία της Δύσης για την κλιματική αλλαγή.
Με την πίεση που ασκεί στη Δυτική Ευρώπη, ο Putin σχεδόν σίγουρα υποθέτει ότι οι ευρωπαίοι πολιτικοί θα οδηγηθούν από την υποστήριξη των αμερικανικών κυρώσεων σε μια πιο ουδέτερη θέση. Και η Ρωσία πιθανώς αναμένει ότι τα αδέσμευτα έθνη που υποφέρουν από ελλείψεις σιτηρών θα πιέσουν επίσης τη Δύση να θέσει τέλος στις κυρώσεις. Αλλά προτού ο Putin εγκαταλείψει την πίεση στα έθνη της ΕΕ, είναι πιθανό να επιμείνει να αποσυρθεί η αμερικανική επιρροή από τη Δυτική Ευρώπη, ή τουλάχιστον να αποσυρθεί από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.
Η 1η φάση ολοκληρώθηκε. Ας ξεκινήσει η 2η Φάση
Πρέπει τώρα να στραφούμε από την υποτιθέμενη μεγαλομανία του Putin στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι δυτικοί εχθροί του, ιδιαίτερα τα έθνη στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη. Το Διάγραμμα 2, το οποίο είναι ένα καλάθι εμπορευμάτων και πρώτων υλών που τιμολογούνται σε ευρώ, δείχνει ότι μετά από μια σημαντική άνοδο, οι τιμές για την Ευρώπη υποχώρησαν τους τελευταίους μήνες.
Στους πολιορκημένους Ευρωπαίους, το διάλειμμα στη σημαντική αύξηση των τιμών των εμπορευμάτων, από τότε που η Fed εισήγαγε μηδενικά επιτόκια τον Μάρτιο του 2020, έδωσε προσωρινή και μικρή ανακούφιση από τον κλιμακούμενο πονοκέφαλο του πληθωρισμού. Ίσως είναι πρόωρο, αλλά οι επενδυτές στις δυτικές αγορές θεωρούν την υποχώρηση των τιμών των εμπορευμάτων ως απόδειξη ότι η συμπίεση των εμπορευμάτων μάλλον έχει τελειώσει και ότι μαζί με αυτό το πρόβλημα του πληθωρισμού των τιμών καταναλωτή θα μειωθεί επίσης.
Πράγματι, στην έκθεσή του την 1η Αυγούστου για την Credit Suisse, ο Zoltan Pozsar ανέφερε ότι είχε επισκεφθεί πρόσφατα 150 διαχειριστές επενδύσεων σε οκτώ ευρωπαϊκές πόλεις, και η επικρατούσα άποψη ήταν ακριβώς αυτό: πιστεύουν ότι ο πληθωρισμός είναι περαστικός, η ύφεση είναι προγραμματισμένη και επομένως τα επιτόκια σύντομα θα μειωθούν.
Αλλά όσο κρατά τα ηνία των τιμών για την ενέργεια, ο Putin μπορεί να παίζει με το ευρώ σύμφωνα με την επιθυμία της καρδιάς του. Με τη χειραγώγηση του οιονεί μονοπωλίου του στην ενέργεια, τα δημητριακά και τα λιπάσματα μπορεί να αυξήσει την πίεση στους ηγέτες της ΕΕ να απορρίψουν την ηγεμονία των ΗΠΑ. Και για να εκτιμήσουμε πλήρως τη δύναμη στα χέρια του Putin, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την αληθινή σχέση μεταξύ παραστατικών (fiat) νομισμάτων και των εμπορευμάτων.
Η απόδειξη είναι ότι η αστάθεια των τιμών των εμπορευμάτων έγκειται στο παραστατικό νόμισμα στο οποίο τιμολογούνται, και όχι στα ίδια τα εμπορεύματα. Το Σχήμα 3 δείχνει αυτή τη σχέση, συγκρίνοντας την τιμή του πετρελαίου που μετράται σε νόμιμο χρήμα (χρυσός) και το νόμισμα fiat του ευρώ.
Η μεγαλύτερη ανοδική μεταβολή της τιμής του πετρελαίου σε χρυσό ήταν διπλάσια στην εποχή της αποτυχίας της Lehman, ενώ σε ευρώ εκείνη την εποχή ήταν δεκαέξι φορές. Μέχρι στιγμής φέτος, ήταν ακόμη πιο ασταθής όταν η τιμή του χρυσού έπεσε στο 70% της τιμής του 1950, ενώ σε ευρώ έφτασε τα 15 – δηλαδή 21 φορές πιο ευμετάβλητη.
Αυτό το εύρημα ανατρέπει όλες τις παραδοχές για την τιμολόγηση της ενέργειας. Το διάγραμμα δείχνει ότι αυτό που ίσχυε πριν από το τέλος του Bretton Woods δεν ίσχυε πλέον μετά το 1971. [Το ευρώ ξεκίνησε μόλις το 2000, το νόμισμα που χρησιμοποιήθηκε πριν από τότε ήταν το γερμανικό μάρκο]. Εφόσον οι τιμές του πετρελαίου καθορίζονται πλήρως σε αγορές των οποίων όλοι οι συμμετέχοντες υποθέτουν ότι η αστάθεια των τιμών είναι στο εμπόρευμα, υπονομεύεται ολόκληρη η βάση της πρόβλεψης των τιμών. Όντας έτσι, εάν ένας αναλυτής έχει μια πρόβλεψη κατά το ήμισυ σωστή, είναι περισσότερο από τύχη παρά από κρίση.
Αυτό είναι όλο το νόημα πίσω από τα υγιή χρήματα. Με υγιές χρήμα, οι έμποροι εμπορευμάτων και όλων των άλλων αγαθών δικαιολογημένα υποθέτουν ότι το ενδιάμεσο μέσο είναι μια σταθερά. Υποθέτουν ότι όταν λαμβάνουν πληρωμή, η χρησιμότητά της είναι αμετάβλητη. Αλλά με το παραστατικό (fiat ) χρήμα χωρίς υποστήριξη είναι διαφορετικά. Για μεμονωμένες συναλλαγές, ενώ εξακολουθούμε να υποθέτουμε ότι ένα δολάριο είναι ένα δολάριο και ένα ευρώ είναι ένα ευρώ, όλοι γνωρίζουμε ότι η χρησιμότητα ενός νομίσματος ποικίλλει. Γιατί, λοιπόν, για αναλυτικούς σκοπούς οι μετεωρολόγοι πάντα υποθέτουν ότι δεν συμβαίνει; Γιατί οι αναλυτές δεν το λαμβάνουν ποτέ υπόψη στις προβλέψεις τους;
Η εικόνα 3 παραπάνω αποδεικνύει ότι οι συμβατικές προσεγγίσεις για την τιμολόγηση και οι οικονομικές προβλέψεις που τις αφορούν είναι ανόητες. Το ίδιο ισχύει αποδεδειγμένα για όλα τα άλλα εμπορεύματα, όχι μόνο για το πετρέλαιο. Στις τρέχουσες συνθήκες, η βάση για μια εσφαλμένη ανάλυση χρησιμοποιείται για να στηρίξει τις προσδοκίες ότι οι τιμές αρχίζουν να αντανακλούν μια αυξανόμενη προοπτική ύφεσης, κάτι που για ένα κεϋνσιανό ή μονεταριστικό μυαλό σημαίνει ότι η πτώση της ζήτησης για εμπορεύματα και ενέργεια οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι εν μία νυκτί, ο Putin μπορεί να πιέσει ξανά την ΕΕ. Και οπλισμένοι με τη γνώση ότι η αστάθεια των τιμών έγκειται στο νόμισμα, γνωρίζουμε ότι η πτώση του ευρώ θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του γι’ αυτόν.
Καθώς πλησιάζουμε τον χειμώνα της Ευρώπης, δεν θα χρειαστούν πολλά για να αυξηθούν σημαντικά οι τιμές της ενέργειας σε ευρώ. Ο Putin είναι απίθανο να κάνει το λάθος να θεωρηθεί ότι το κάνει αυτό εσκεμμένα. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα, δεν χρειάζεται να κάνει καμία σημαντική ενέργεια για να δει τις τιμές των δυτικών νομισμάτων για την ενέργεια και τα τρόφιμα να αυξάνονται ξανά καθώς πλησιάζει ο χειμώνας.
Υπάρχει μια ακόμη εσφαλμένη εκτίμηση που είναι κοινή στις δυτικές κεφαλαιαγορές: αυτή τη φορά σχετικά με τα επιτόκια. Σχεδόν σε κάθε ανάλυση που προβλέπει ύφεση, η υποκείμενη υπόθεση είναι ότι, με τις οικονομίες να μειώνουν τη ζήτηση για αγαθά, υπηρεσίες και πιστώσεις θα μειωθεί. Για τους λόγους αυτούς, οι πιέσεις των επιτοκίων αναμένεται να μειωθούν.
Αυτό παρεξηγεί τη φύση της πίστωσης. Σχεδόν όλα τα κυκλοφορούντα μέσα είναι πίστωση εμπορικών τραπεζών. Κατά συνέπεια, το ΑΕΠ είναι απλώς το άθροισμα όλης της τραπεζικής πίστωσης που χρησιμοποιείται για τις συναλλαγές που πληρούν τις προϋποθέσεις. Επομένως, το ονομαστικό ΑΕΠ καθορίζεται από τη διαθεσιμότητα τραπεζικής πίστωσης και δεν οφείλεται, όπως συνήθως υποτίθεται, στην επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Όταν η τραπεζική ομάδα συνάπτει τον συλλογικό της ισολογισμό, τα επιτόκια αρχικά αυξάνονται λόγω έλλειψης πιστώσεων.
Αυτές οι συνθήκες αντιμετωπίζονται πλέον από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Οι εμπορικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να αναζητούν τρόπους για να προστατευτούν σε αβέβαιες περιόδους. Ήδη προσπαθούν να μειώσουν την αναλογία των περιουσιακών τους στοιχείων προς τα ίδια κεφάλαια προτού κλιμακωθούν πραγματικά τα επισφαλή χρέη. Οι τράπεζες στην Ευρωζώνη δεν είναι οι μόνες με αυτήν την αλλαγή προοπτικής. Η λεγόμενη παγκόσμια ύφεση δεν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε άλλους οικονομικούς παράγοντες, αλλά κυρίως στην τάση για απόσυρση τραπεζικών πιστώσεων τόσο από τον χρηματοπιστωτικό όσο και από τον μη χρηματοπιστωτικό οικονομικό τομέα.
Είναι ένα πρόβλημα που δεν έχει γίνει κατανοητό και δεν αναφέρεται ποτέ από τους αναλυτές στις οικονομικές τους προβλέψεις. Αλλά στο τρέχον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό περιβάλλον, οι συνέπειες οδηγούν σε ένα συμπέρασμα για τα επιτόκια αντίθετο από αυτό που συνήθως υποτίθεται.
Μπορούμε να δούμε από τα προηγούμενα ότι αντίθετα με τις προσδοκίες που εκφράζονται παντού από τις δυτικές κυβερνήσεις και τις κεντρικές τους τράπεζες μαζί με ολόκληρο το επενδυτικό κατεστημένο, το πρόβλημα του πληθωρισμού και των επιτοκίων δεν εξαφανίζεται. Επειδή τα επιτόκια είχαν καταπιεστεί και δεν μπορούσαν να πάνε χαμηλότερα και για περισσότερο χρόνο, υπήρξε μια θεμελιώδης μετατόπιση από τη μακροπρόθεσμη πτώση τους, σε αυτό που είναι όλο και πιο βέβαιο ότι θα αποδειχθεί μακροπρόθεσμη τάση για τα επιτόκια να ανέβουν. Όπως και αλλού, το περιβάλλον τραπεζικού δανεισμού στην Ευρώπη επιδεινώνεται για ευνόητους λόγους. Επιπλέον, έρχεται σε μια περίοδο που η μόχλευση του τραπεζικού ισολογισμού βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ, αφήνοντας τις τράπεζες πολύ εκτεθειμένες στην αλλαγή.
Μια σοβαρή συρρίκνωση της τραπεζικής πίστης βρίσκεται μόλις στα αρχικά της στάδια. Μια δεύτερη φάση στον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας του Putin θα εμφανιστεί σύντομα. Επί του παρόντος, φαίνεται να βρισκόμαστε σε καλοκαιρινή παύση μετά την πρώτη, που υποδεικνύεται από την ενοποίηση των τιμών των εμπορευμάτων. Οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων μειώθηκαν από προηγούμενα υψηλά. Τα χρηματιστήρια έχουν κάνει ράλι. Το Bitcoin έχει κάνει ράλι. Ο χρυσός, που είναι το μόνο νόμιμο χρήμα από το οποίο μπορεί κανείς να ξεφύγει από όλα αυτά, έχει υποχωρήσει. Όλα δείχνουν μια ψεύτικη αισιοδοξία, ευάλωτη στα πιο χονδροκομμένα σοκ.
Η Κίνα μπορεί να είναι το μόνο τραπουλόχαρτο του Putin
Με την οικονομία της να βασίζεται σε εμπορεύματα των οποίων οι αξίες είναι ευθυγραμμισμένες με τον χρυσό και όσο η τρέχουσα γεωπολιτική κατάσταση δεν κλιμακώνεται σε ευρύτερη στρατιωτική σύγκρουση, η Ρωσία φαίνεται να βρίσκεται σε ισχυρή οικονομική θέση ενώ οι αντίπαλοί της βρίσκονται σε παρακμή. Εάν υπάρχει κίνδυνος για τη θέση της, πιθανότατα προέρχεται από τη συμμαχία της με την Κίνα, η οποία είναι εκτεθειμένη στις ανοησίες της Δύσης μέσω του εμπορίου. Η Κίνα έχει κάποια προβλήματα απρόβεπτα.
Από τον θάνατο του Μάο, στην ταχεία ανάπτυξή της η Κίνα βασίστηκε στην επέκταση των πιστώσεων μέσω κρατικών τραπεζών. Τα στελέχη των τραπεζών είναι κρατικοί λειτουργοί, αντί για διευθυντές για λογαριασμό μετόχων που επιδιώκουν το κέρδος. Αυτή η διαφορά είναι που έχει απομονώσει την εγχώρια οικονομία από τους κύκλους της τραπεζικής πίστωσης που έχουν ταλαιπωρήσει το οικονομικό μοντέλο της Δύσης με επαναλαμβανόμενες πιστωτικές κρίσεις.
Αν και αυτή η έλλειψη καταστροφικής κυκλικότητας μπορεί να θεωρηθεί ως καλό πράγμα, έχει επιτρέψει στις κακοεπενδύσεις να συσσωρεύονται αδιάκοπα τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, ενώ οι κινεζικές αρχές εξακολουθούν να ασκούν σημαντικό έλεγχο στον δανεισμό, ο βαθμός της οικονομικής στρέβλωσης έχει γίνει απειλή για περαιτέρω πρόοδο.
Αυτό φαίνεται σε μια αυξανόμενη κρίση ιδιοκτησίας, με τους υπεύθυνους ανάπτυξης ακινήτων να χρεοκοπούν σωρηδόν. Δεν είναι απίθανο να υπάρξει ζήτηση για εμπορικά και οικιστικά ακίνητα στο μέλλον: οι αποταμιευτές είναι εκεί για να αγοράσουν, οι μεσαίες τάξεις αυξάνονται σε αριθμό και η οικονομία έχει δρόμο να διανύσει για την ανάπτυξή της. Το πρόβλημα είναι ότι η αγορά ακινήτων έχει ξεπεράσει τον εαυτό της.
Ως τομέας, η ιδιοκτησία και οι συναφείς δραστηριότητες αποτελούν περίπου το ένα τρίτο της οικονομικής δραστηριότητας της Κίνας. Οι εργολάβοι ακινήτων ανέστειλαν την ολοκλήρωση των προπωληθέντων ακινήτων, τα οποία οι πολίτες αγόρασαν με προπληρωμή. Κατά συνέπεια, οι πληρωμές στεγαστικών δανείων αναστέλλονται από εξαγριωμένους αγοραστές. Ιδιωτικές τράπεζες έχουν πληγεί, με τραπεζικές διακυβεύσεις σε ορισμένες από αυτές. Περίπου τριάντα εταιρείες ακινήτων έχασαν τις πληρωμές εξωτερικού χρέους, με την Evergrande να είναι ο κακοπληρωτής του πιο υψηλού προφίλ με χρέος 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Τα προβλήματα στην ιδιοκτησία επιδεινώθηκαν και εξακολουθούν να επιδεινώνονται από την πολιτική μηδενικής ανοχής του Πεκίνου για τον Covid. Περισσότερο από ό,τι σε άλλες δικαιοδοσίες, οι αυστηρά επιβεβλημένες καταστολές έπληξαν την παραγωγή και υπονόμευσαν τα logistics, παράγοντες που έχουν αναπόφευκτα υπονομεύσει την οικονομική απόδοση. Ενώ οι εξαγωγές σε άλλα έθνη διατηρήθηκαν καλά – κυρίως λόγω της κλιμάκωσης των ελλειμμάτων δαπανών των ξένων κυβερνήσεων που δεν συνδυάζονται με αυξημένες προσωπικές αποταμιεύσεις – τα κέρδη των εξαγωγέων της Κίνας είναι βέβαιο ότι θα συμπιεστούν από την βαθύτερη ύφεση της Δύσης. Εκτός αν, δηλαδή, η συναλλαγματική πολιτική της Κίνας είναι να αποδυναμώσει σκόπιμα το yuan έναντι των δυτικών νομισμάτων. Αλλά αυτό θα καταλήξει μόνο στην αποσταθεροποίηση της εγχώριας οικονομίας καθώς οι αυξήσεις των τιμών καταναλωτή επιταχύνονται.
Και τέλος, εάν το Πεκίνο ακολουθήσει τις απειλές του για προσάρτηση της Ταϊβάν – έστω και μόνο για να μειώσει τις εγχώριες οικονομικές αποτυχίες – είναι πιθανό να δρομολογηθεί μια σειρά γεγονότων που θα μπορούσε να κλιμακώσει τις εντάσεις με την Αμερική και τους αμυντικούς της συμμάχους εις βάρος όλων.
Ωστόσο, παρά τους τίτλους για κρίση ακινήτων στην Κίνα, είναι πολύ νωρίς για να υποθέσουμε ότι η Κίνα βυθίζεται σε πολύ βαθύτερα προβλήματα. Πρέπει να εγκαταλείψει τις μακροοικονομικές πολιτικές που βασίζονται αποκλειστικά στα στατιστικά στοιχεία και να διασφαλίσει ότι οι πολίτες και οι επιχειρήσεις τους έχουν ένα σταθερό νόμισμα. Το αν αυτό γίνεται κατανοητό στο Πεκίνο δεν είναι σαφές.
Η θεμελιώδης διαφορά από τον Ρώσο εταίρο της είναι η μεγαλύτερη οικονομική εξάρτησή της από την κατανάλωση εμπορευμάτων σε αντίθεση με την παραγωγή τους. Οι συνέπειες των δυτικών οικονομικών πολιτικών που πρόκειται να υπονομεύσουν την αγοραστική δύναμη των νομισμάτων τους θα γίνουν αισθητές περισσότερο στην Κίνα παρά στη Ρωσία. Ωστόσο, μια ολοένα και πιο πιθανή τραπεζική και νομισματική κρίση στη Δύση μπορεί να αντιμετωπιστεί από την Κίνα με τη σωστή οικονομική προσέγγιση.
Η εποχή του δολαρίου τελειώνει
Ενώ ο Putin φαίνεται να αποκτά τον έλεγχο της World Island, αφήνοντας μερικά έθνη στο περιθώριο που προσκολλώνται στις ΗΠΑ και την ηγεμονία του νομίσματός τους, πολλά από αυτά που έχει επιτύχει είναι μέσω της τρομερής αποτυχίας της Δύσης να παίξει αυτό το μεγαλύτερο από τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια . Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της παρακμής της Δύσης είναι το αγκάλιασμα της αντικαπιταλιστικής και αφυπνιστικής κουλτούρας. Σε αυτό το άρθρο, θα χάναμε την εστίασή μας εάν περνούσαμε στη συζήτηση για την κλιματική αλλαγή, εκτός από το να επισημάνουμε ότι επιδιώκοντας την εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων την επόμενη δεκαετία περίπου, η Δύση βρίσκεται σε μια πορεία οικονομικής αυτοκαταστροφής σε σχέση με τους εταίρους της Ρωσίας, στους οποίους προσφέρονται πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας με έκπτωση για το άμεσο μέλλον.
Όταν ο Πρόεδρος Νίξον μετέτρεψε το δολάριο σε ένα εξ ολοκλήρου παραστατικό (fiat) νόμισμα τον Αύγουστο του 1971, ξεκίνησε μια σειρά γεγονότων που τώρα τελειώνει. Από την καθιέρωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος και τη συμφωνία του με τη Σαουδική Αραβία που οδήγησε στη δημιουργία του πετροδολαρίου, ξεκίνησε η παγκόσμια αστάθεια του νομίσματος fiat, όπως φαίνεται στο Σχήμα 3 αυτού του άρθρου. Αλλά το δολάριο fiat έδωσε τόσο στην κυβέρνηση των ΗΠΑ όσο και στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα τεράστια δύναμη. Αυτό χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά, αναγκάζοντας τα απείθαρχα έθνη να υποκύψουν στο πανίσχυρο δολάριο.
Η δύναμη δεν χρησιμοποιήθηκε με σύνεση, οδηγώντας σε μια συμμαχία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας για να προστατευθούν από τις ενέργειες των ΗΠΑ. Τα μαθήματα που πήραν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν χάθηκαν. Παρά τις προηγούμενες υποσχέσεις στη Ρωσία ότι δεν θα το κάνει, ο αμερικανικός στρατός απείλησε άμεσα τα δυτικά της σύνορα. Για την Κίνα, αν και η οικονομική και βιομηχανική της επανάσταση είχε αρχικά εγκωμιαστεί, άρχισε να θεωρείται απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αυτός ο ιμπεριαλισμός έχει φέρει στην Αμερική λίγους φίλους και πολλούς λανθάνοντες εχθρούς. Με επανειλημμένες αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ουκρανία και πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ μπορούν πλέον να βασίζονται σε έθνη που αντιπροσωπεύουν μόνο το 19% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού των 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, σε σύγκριση με το 54% που είναι συνασπισμένοι στην World Island. Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 4. [i]
Ενώ η κατανομή των εθνών σε αυτές τις κατηγορίες είναι κάπως υποκειμενική, δίνει μια προσέγγιση της σχετικής ισχύος της εταιρικής σχέσης της World Island σε σύγκριση με αυτή των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Καθώς η λαβή της εταιρικής σχέσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ χαλαρώνει, τα κατοχυρωμένα συμφέροντα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν τα αδέσμευτα έθνη προς το στρατόπεδο της World Island, ιδιαίτερα όταν έχουν εμπορεύματα να πουλήσουν.
Πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις κυρώσεις που ακολούθησαν, κανένα από τα 170 έθνη του πίνακα δεν μπορούσε να κάνει χωρίς το δολάριο. Η Ρωσία αναγκάστηκε να βρει εναλλακτικά νομίσματα διακανονισμού και οι στενοί σύμμαχοί της στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση σχεδιάζουν ένα νέο νόμισμα διακανονισμού εμπορίου για να κόψουν το δολάριο. Αλλά η διεθνής τιμολόγηση των εμπορευμάτων και των πρώτων υλών σε δολάρια είναι αδύνατο να ξεπεραστεί, ακόμη και για τη Ρωσία.
Η World Island δεν μπορεί να παραμερίσει εντελώς το δολάριο – είναι πολύ εδραιωμένο. Ενώ η ισχύς του δολαρίου μειώνεται, η καταστροφή του εικονικού μονοπωλίου του στο διεθνές εμπόριο θα πρέπει να προέλθει από την ίδια τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, μια διαδικασία που αναμφισβήτητα βρίσκεται σε εξέλιξη.
Από τη χρηματιστικοποίηση των δυτικών οικονομιών στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, το δολάριο έχει διατηρήσει την αξιοπιστία του ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Αυτό επιτεύχθηκε διασφαλίζοντας μια έτοιμη προσφορά για διεθνή χρήση, όπως προέβλεπε ο Robert Triffin με την περιγραφή του διλήμματος του δολαρίου στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η πλευρά της ζήτησης ενισχύθηκε από την ανάπτυξη ρυθμιζόμενων και μη ρυθμιζόμενων αγορών παραγώγων, οι οποίες ανάγκασαν τους ξένους να αγοράσουν δολάρια για να αγοράσουν παράγωγα. Ουσιαστικά, ήταν η ζήτηση συνθετικού δολαρίου που δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει τη ζήτηση των κερδοσκόπων για εμπορεύματα, συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων μετάλλων, δημιουργώντας συνθετική προσφορά.
Όταν γίνει κατανοητή αυτή η έννοια, γίνεται καλύτερα κατανοητή η σημασία του τερματισμού της μακροπρόθεσμης τάσης καταστολής των επιτοκίων. Η καταστολή των τιμών των εμπορευμάτων μέσω της αύξησης της προσφοράς συνθετικών δολαρίων έγινε αναπόσπαστο μέρος των μειώσεων των επιτοκίων. Τα επιτόκια δεν μειώνονται πλέον αλλά αυξάνονται. Θα υπάρξουν απροσδόκητες συνέπειες για τις τιμές των εμπορευμάτων, στις οποίες θα καταλήξουμε σε λίγο.
Υπάρχουν δύο άμεσες συνέπειες για τον τραπεζικό δανεισμό: τα περιθώρια δανεισμού τους βελτιώνονται και τα περιστατικά κακών και επισφαλών χρεών αυξάνονται. Κατά συνέπεια, οι υπερμοχλευμένοι ισολογισμοί των τραπεζών περικόπτονται από τις τράπεζες που δεν χρειάζεται πλέον να εργάζονται τόσο σκληρά για να διατηρήσουν τα χαμηλά κέρδη. Και με τον κίνδυνο δανεισμού να κλιμακώνεται, αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να συρρικνωθεί η τραπεζική πίστωση συνολικά. Η πίστωση θα είναι ολοένα και πιο ανεπαρκής.
Πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη οι συνέπειες για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, συμπεριλαμβανομένης της προσφοράς συνθετικών προϊόντων. Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς της Basel 3 που εισήχθησαν πρόσφατα, η διαπραγμάτευση και η εμπορευματοποίηση παραγώγων αποτελεί αναποτελεσματική χρήση της δυνατότητας του ισολογισμού, επομένως αυτές οι δραστηριότητες είναι βέβαιο ότι θα μειωθούν με την πάροδο του χρόνου υπό την πίεση των υπηρεσιών διαθεσίμων των τραπεζών. Στην πραγματικότητα, οι συνθήκες που επέτρεψαν στις τράπεζες να επεκτείνουν τις πιστώσεις για να χρηματοδοτήσουν την αύξηση των δραστηριοτήτων εμπορίας παραγώγων μεταξύ 1985 και 2021 αντιστρέφονται.
Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η πλασματική αξία των παγκόσμιων ρυθμιζόμενων συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης ανήλθε συνολικά στα 40 δολάρια. 7 τρισεκατομμύρια τον περασμένο Μάρτιο, και οι επιλογές ανήλθαν σε άλλα 54 τρισεκατομμύρια $. [ii] Σε αυτό πρέπει να προστεθούν πάνω από 610 τρισεκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα εξωχρηματιστηριακά [iii]. Προς το παρόν, οι παραλλαγές σε αυτή τη συνθετική προσφορά είναι αυτές που οδηγούν τις σχέσεις τιμολόγησης μεταξύ νομισμάτων fiat και εμπορευμάτων. Ωστόσο, ο αντίκτυπος της τραπεζικής πίστωσης θα οδηγήσει σχεδόν σίγουρα σε υψηλότερες τιμές των προϊόντων, καθώς αυτή η συνθετική προσφορά στεγνώνει και αποσύρεται όλο και περισσότερο.
Επιπλέον, η σύναψη τραπεζικών πιστώσεων οδηγεί πάντα σε τραπεζικές αποτυχίες. Και με τις συστημικά σημαντικές τράπεζες της Ευρωζώνης και της Ιαπωνίας να έχουν μόχλευση πάνω από 20 φορές κατά μέσο όρο, η κλίμακα των τραπεζικών αποτυχιών είναι πιθανό να είναι σημαντικά μεγαλύτερη από εκείνη της Lehman όταν απέτυχε πριν από δεκατέσσερα χρόνια τον επόμενο μήνα.
Και τέλος, ως ασφάλιση έναντι μιας εκτεταμένης καταστροφής νομισμάτων fiat, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν αποθηκεύσει φυσικό χρυσό. Η Ρωσία είναι γνωστό ότι έχει περίπου 12.000 τόνους, εκ των οποίων οι 2.300 τόνοι διατηρούνται ως νομισματικά αποθέματα. Εξορύσσει 330 τόνους ετησίως, τους οποίους τώρα προσθέτει στο θησαυρό της. Έχοντας συσσωρεύσει το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού του προτού επιτρέψει στο κινεζικό κοινό να αγοράσει χρυσό, το κράτος της Κίνας έχει πιθανώς πάνω από 30.000 τόνους, εκ των οποίων μόνο 1.776 τόνοι είναι δηλωμένα επίσημα αποθέματα. Από την έναρξή του το 2002, οι πολίτες της Κίνας έχουν παραλάβει επιπλέον 20.000 τόνους από την Ανταλλαγή Χρυσού της Σαγκάης, μερικοί από τους οποίους θα έχουν επιστρέψει ως θραύσματα.
Ως εκ τούτου, το ρωσικό και το κινεζικό κράτος μεταξύ τους έχουν πάνω από 40.000 τόνους χρυσού, σε σύγκριση με τα αποθέματα της Αμερικής, που αναφέρονται επίσημα ως 8.133 τόνοι. Ως έθνη, είναι επίσης οι δύο μεγαλύτεροι ανθρακωρύχοι χρυσού σε παραγωγή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία κατανοούν καλύτερα από τις δυτικές κεντρικές τράπεζες τη σχέση μεταξύ του χρήματος, που νομικά και στην πραγματικότητα είναι χρυσός, και της πίστωσης. Μπορούν μόνο να έχουν δημιουργήσει τα αποθέματά τους και την ικανότητα εξόρυξης προσδοκώντας ότι τα νομίσματά τους θα χρειαστούν, μια μέρα, προστασία από μια νομισματική κρίση fiat. Πρώτα ήταν η Κίνα, η οποία συγκέντρωσε το μεγαλύτερο μέρος του αποθέματός της κατά τη διάρκεια της χρηματιστηριακής κρίσης του 1980-2002 σε τιμές τόσο χαμηλές όσο 275 δολάρια, προτού αφήσει τους πολίτες της να αγοράσουν χρυσό. Με τη Ρωσία, η συσσώρευση ήταν πιο πρόσφατη, αναμφίβολα θεωρήθηκε από τον Putin ως ουσιαστικό μέρος των γεωπολιτικών του φιλοδοξιών. Και οι δύο χώρες έχουν κρύψει την πραγματική τους θέση σε χρυσό, προφανώς για να μην απειλήσουν άμεσα την ηγεμονία του δολαρίου και να τους επιτρέψουν να προσθέσουν κρυφά στα αποθέματά τους.
Σε περίπτωση νομισματικής κρίσης παραστατικού (fiat) νομίσματος για το δολάριο, τόσο το ρούβλι όσο και το γιουάν έχουν περισσότερη νομισματική προβολή από ό,τι σε οποιοδήποτε από τα νομίσματα των αντιπάλων τους. Και ενώ η κριτική επιτροπή μπορεί να έρχεται σε ρήξη σε σχέση με το γεωπολιτικό μυαλό του προέδρου Xi, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο Putin θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να προστατεύσει τη Ρωσία, το ρούβλι και τα γεωστρατηγικά του σχέδια από οποιαδήποτε κρίση που μπορεί να τυλίξει τη Δύση.
Παραπομπές
[i] See https://worldpopulationreview.com/countries
[ii] See https://stats.bis.org/statx/srs/table/d1
[iii] See https://stats.bis.org/statx/srs/table/d5.1 and https://stats.bis.org/statx/srs/table/d5.2
Οι απόψεις και οι γνώμες που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι αυτές του συγγραφέα ή των συγγραφέων και δεν αντικατοπτρίζουν αυτές της Goldmoney, εκτός εάν αναφέρεται ρητά.
Τα καλύτερα του Alasdair Macleod
Ο Alasdair Macleod διευθύνει το FinanceAndEconomics.org, έναν ιστότοπο αφιερωμένο στο υγιές χρήμα και στην απομυθοποίηση των χρηματοπιστωτικών και των οικονομικών. Ο Alasdair έχει ένα υπόβαθρο ως χρηματιστής, τραπεζίτης και οικονομολόγος. Είναι Senior Fellow στο GoldMoney Foundation.
Πνευματικά δικαιώματα © Goldmoney Inc.
Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
Tags: Alasdair Macleod, BRICS., fiat currency, Halford Mackinder, Heartland, Putin, World Island, Xi Jinping, γεωπολιτική, δολάριο, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ουκρανία, χρυσός
