Όποιος βαριέται να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινάει, λέει η παροιμία.
Τους είδατε τους πολιτικούς νάνους; Αυτοί είναι! Αυτούς έχουμε… Τα είδατε τα ανθρωπάκια; Ώστε η Δημοκρατία ήταν γυμνή! Βρε την αδιάντροπη! Έβγαλε τα κρέατά της στη φόρα! Βρε την ξετσίπωτη! Μη στενοχωριέστε, όμως, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, κατά πως λένε οι λαοπλάνοι λειτουργοί της.
Αυτό το επικίνδυνο πολιτικό αλισβερίσι που βλέπετε τις τελευταίες δέκα μέρες, με αποκορύφωμα τη σημερινή αποφράδα, δεν είναι αδιέξοδο. Είναι απλά το κύκνειο άσμα τση δημοκρατίας. Τούτοι οι ορυμαγδοί που ακούτε δεν είναι τραγούδια δημοκρατικά, είναι επιθανάτιος ρόγχος.
Κουτοπόνηροι πολιτικοί προσπαθούν να κρύψουν τη μηδαμινότητά τους πίσω από ψευτιές και αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις, και ψάχνουν ακόμη για πρωθυπουργό μεταξύ των ολίγιστων, ελπίζοντας σ’ έναν αχυράνθρωπο που θα υπηρετήσει τα κομματικά τους παιχνίδια.
Τι είπες ξείπες κι έλεγες πως είπα ξείπα κι έλεγα σε γάμο να ενωθούμε; Ους ο λαός εχώρισε, Τρόικα μη συζευξέτω!
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν, σύντροφοι. Όχι απλά από έλλειψη ρευστού. Αυτό είναι το λιγότερο. Επτωχεύσαμεν πρωτίστως από έλλειψη πολιτικού μυαλού και ήθους. Αυτό είναι το δράμα μας… Εκεί είναι τα μεγάλα μας ελλείμματα!
Μη μου στενοχωριέστε, όμως, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα διότι η ίδια είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ! Άλλωστε, το ΣΥΝΤΑΓΜΑ έγινε για να παραβιάζεται.
Εσείς όμως, πατριώτες, να ονειρεύεστε τις επόμενες εκλογές όπου “θα μιλήσει ο λαός” και θα λυθούν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα που δημιούργησαν οι προηγούμενες εκλογές, όταν είχε ξαναμιλήσει ο “σοφός” λαός κι έστειλε στην εξουσία το πολιτικό σκυλολόι που βλέπετε, όπως είχε κάνει και στις προ-προηγούμενες εκλογές και πάει λέγοντας, δηλαδή κλαίγοντας.
Δεν είναι κακό να ονειρεύεστε! Απεναντίας κάνει καλό στην υγεία.
Βρε σεις, παραιτήθηκε στ’ αλήθεια ο George Papandreou ή μας δουλεύει για μια ακόμη φορά; Εμένα γιατί μου θυμίζει εργολάβο κηδειών ο Τζέφρυ; Αφού έθαψε τη χώρα, τώρα επιχειρεί να θάψει και το Σαμαρά, αλλά και ολόκληρη την Ευρωζώνη. Έχει φιλοδοξίες το παιδί!
Να πω την αμαρτία μου, νιώθω μια κάποια απογοήτευση που δεν θα δω το Φίλιππο Πετσάλνικο ή έστω τον Απόστολο Κακλαμάνη πρωθυπουργό… Μεγάλα πολιτικά αναστήματα και οι δυο τους! Να φανταστείτε, ήταν παρόντες με πρωταγωνιστικούς ρόλους στην πολιτική σκηνή τα τελευταία τριάντα χρόνια, από τότε δηλαδή που η Ελλάδα είχε αποδυθεί σε αγώνα ταχύτητας τρώγοντας τις σάρκες της, για να πετύχει τη χρεοκοπία ώστε να “σωθεί” με τα μνημόνια εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας. Έεεχουν δει τα μάτια τους…
Μα τέτοια φτώχεια άξιων και υπεύθυνων πολιτικών δεν φαντάζομαι να υπάρχει σε άλλη χώρα! Και καθώς αναπολώ τη χαμένη τριακονταετία, τι θυμήθηκα λέτε; Τα λόγια του μακαρίτη του Γ. Α. Μαγκάκη το 1989, όταν υπήρχε μια άλλη πολιτική κρίση, πάντως όχι χειρότερη από τη σημερινή, που είχε προκαλέσει ένας άλλος Παπανδρέου, ο Ανδρέας. Παραθέτω αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Τα Οψώνια της Δημοκρατίας»:
Γ.Α. Μαγκάκης: «Αυτή την εποχή που η χώρα βρίσκεται σε μια φρικώδη πρωτοφανέρωτη πολιτική κρίση, αλλά προπαντός ηθική, θεσμών, χαρακτήρων, κανόνων ανθρώπινης επικοινωνίας, ο Τύπος είναι εκείνος ευτυχώς που έδωσε ανάσα στον ελληνικό λαό, που με την εμμονή του άνοιξε το δρόμο, τον πολύ δύσκολο καθαρτήριο δρόμο, που όμως, μια που άνοιξε, όπως φαίνεται καλπάζει προς τη λύση του δράματος….» («Φρικώδης Κρίση», “ΕΘΝΟΣ”, 16 Μαρτίου 1989)
Δυστυχώς, όπως γνωρίζουν οι μεγαλύτεροι, το δράμα δεν οδηγήθηκε στη λύση του. Κάθαρση δεν έγινε ποτέ, και γι’ αυτό η διαφθορά συνεχίστηκε, μέχρι που το πολιτικό σύστημα έφτασε στη σημερινή πώρωση…
Γ. Α. Μαγκάκης: «Το ΠΑΣΟΚ εκ γενετής είχε δύο μεγάλα ελαττώματα: Ήταν αρχηγικό κόμμα. Δεν είχε μηχανισμό και είχε εκ των άνω κατεύθυνση. Και δεύτερον, είχε πολλά στοιχεία λαϊκισμού. Αλλά ο λαϊκισμός είναι ο μεγάλος κίνδυνος κάθε ιδεολογίας και μάλιστα προοδευτικής.» («Τα απίστευτα – Όταν οι πύρινοι επικριτές ξαναγίνονται συνοδοιπόροι», του Μάριου Πλωρίτη, “ΤΟ ΒΗΜΑ”, 24 Σεπτεμβρίου 1989)
Να θυμίσω ότι ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου και πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, Γ.Α. Μαγκάκης, με το να απόσχει από την ψηφοφορία για την πρόταση μομφής της Ν.Δ. εναντίον της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, στις 13 Μαρτίου 1989, “είχε θέσει εαυτόν εκτός κινήματος”, όπως πληροφορήθηκε ο ίδιος από την τηλεόραση. Όμως, περί το τέλος Αυγούστου 1989, ο πρώην αντάρτης ξανάρχισε να φλερτάρει με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και τον Οκτώβριο του 1989 επανεντάχθηκε στο κομματικό μαντρί! (“ΤΑ ΝΕΑ”, 1-9-1989)
Και είναι ο ίδιος που στον επικήδειο που έγραψε μόνος του, είπε:
«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο.
Αυτή που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου.
Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής.
Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Νάστε όλοι καλά.»
Άραγε αναρωτήθηκε ο διακεκριμένος καθηγητής μήπως κι εκείνος είχε συμβάλει, με πράξεις ή παραλείψεις, στο να γίνει η Ελλάδα ο άλλος τόπος που δεν τον αφορούσε πια;
Ζήτω η δημοκρατία της χρεοκοπίας και των ψευδαισθήσεων!
Α. Κακλαμάνης Παραλίγο να είμαι εγώ….. by fon1972
