Την περασμένη εβδομάδα (4-5-2011) ο Υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης μίλησε στο ΣΚΑΙ για την ανάγκη άμεσης εφαρμογής του 40ώρου στους δημοσίους υπαλλήλους, για λόγους δικαιοσύνης και ισότητας με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Αποφεύγοντας να τεκμηριώσει την αρχική παιδαριώδη εξαγγελία ότι τάχα το μέτρο αυτό θα εξοικονομούσε 45.000 θέσεις εργασίας – κάτι για το οποίο η ΝΔ είχε ζητήσει τεκμηρίωση – εστίασε την υπεράσπιση του μέτρου στο θέμα εξίσωσης με τον ιδιωτικό τομέα, πολύ περισσότερο αφού, όπως είπε, ο δημόσιος τομέας ήταν εκείνος που παρά λίγο να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.
Είναι αστείο, βέβαια, να πιστεύει κανείς ότι με μισή ώρα παραπάνω παραμονής στο χώρο εργασίας τους οι δημόσιοι υπάλληλο θα βγάλουν τόση δουλειά όση θα έβγαζαν 45.000 επιπλέον υπάλληλοι! Αυτό είχε υποστηρίξει ο κ. Ραγκούσης και παλιότερα (25-3-2011) σε συνέντευξή του στην Καθημερινή. (Δείτε εδώ.)
Γεγονός είναι πάντως ότι ένα μεγάλο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων δεν εργάζονται αποδοτικά ούτε με το 37,5ωρο, είτε διότι τεμπελιάζουν και περί άλλα τυρβάζουν, είτε διότι, υπεράριθμοι όντες, δεν έχουν αντικείμενο εργασίας. Ποιος από μας δεν έχει την εμπειρία να παίρνει τηλέφωνο δημόσια υπηρεσία πριν από τις 9 το πρωί και να μην απαντάει κανείς, διότι δεν έχουν πάει ακόμη στο γραφείο; Και πόσοι από μας δεν έχουν την εμπειρία να πηγαίνουν σε δημόσια υπηρεσία τις ώρες που δέχονται, και αντί για τον αρμόδιο υπάλληλο να βρίσκουν άδεια καρέκλα, συχνά με μια ζακέτα αφημένη, και ο/η υπάλληλος να είναι άφαντος/η;
Χθες μιλούσα με κάποια γνωστή μου, που είχε φίλη διορισμένη στη Στατιστική Υπηρεσία η οποία μόλις είχε συνταξιοδοτηθεί και η οποία ομολόγησε ότι σε όλη τη διάρκεια που εργαζόταν στο Δημόσιο δεν είχε αντικείμενο εργασίας! Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι τομείς του Δημοσίου, που είναι όμως λίγοι, όπου οι υπάλληλοι εργάζονται σκληρά. Ωστόσο, φοβάμαι ότι αυτή είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να συρρικνωθεί ο υδροκέφαλος Δημόσιος τομέας και οι δημόσιοι υπάλληλοι να εργάζονται αντί να πιάνουν τα τηλέφωνα και να ξεχνάνε να τα κλείσουν, μιλώντας για ιδιωτικές τους υποθέσεις με φίλους και συγγενείς, και μάλιστα συχνά μπροστά σε ταλαίπωρο πολίτη που με γαϊδουρινή υπομονή περιμένει να εξυπηρετηθεί. Αν δεν αλλάξει αυτή η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της λούφας, ακόμη κι αν το 37,5ωρο γίνει 40ωρο η απόδοση πολλών δημοσίων υπαλλήλων θα συνεχίσει να είναι απογοητευτική.
Τι φταίει όμως και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αντιπαραγωγικοί; Κατά την ταπεινή μου άποψη, φταίει η μονιμότητα. Η μονιμότητα είναι κάτι αφύσικο, κάτι που παραλύει τις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου και τον κάνει τεμπέλη, μαλθακό και ασυνείδητο. Στη φύση δεν υπάρχει μονιμότητα σε τίποτα. Η ίδια η ζωή δεν είναι μόνιμη. Όλα τα όντα πρέπει να αγωνίζονται καθημερινά για τα προς το ζην, και αυτό δίνει νόημα στη ζωή τους και κίνητρο για δημιουργία.
Ο δημόσιος υπάλληλος όμως, από τη στιγμή που γίνεται μόνιμος, δεν έχει κίνητρο για ν’ αγωνιστεί. Κι επειδή δεν φοβάται μήπως χάσει τη δουλειά του, ουδόλως ζορίζεται! Συχνά μάλιστα, λόγω πλήξης και πλεονεξίας, θ’ αναζητήσει τρόπους για ν’ αυξήσει το εισόδημά του με κάθε είδους διευκολύνσεις προς παρανομούντες πολίτες. Ορισμένες μάλιστα υπηρεσίες, όπως εφορίες και πολεοδομίες, προσφέρονται για τέτοιου είδους αλισβερίσια.
Και ερωτώ: αν ο δημόσιος υπάλληλος δεν ήταν μόνιμος, αν φοβόταν πως ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να χάσει τη θέση του, θα προχωρούσε σε παράνομες συναλλαγές με τόση ευκολία; Δε νομίζω! Κι αν δεν υπήρχε η μονιμότητα, θα συνωστίζονταν τόσοι πολλοί για μια θέση στο Δημόσιο, πουλώντας την ψήφο τους σε επίορκους πολιτικούς; Αν δεν υπήρχε η μονιμότητα, θα είχε εκφυλιστεί η εκλογική διαδικασία σε μια βρώμικη συναλλαγή, πράγμα που διόγκωσε αφύσικα το Δημόσιο τομέα, και τον έκανε μια από τις κύριες αιτίες της χρεοκοπίας μας; Αν δεν υπήρχε η μονιμότητα θα είχαν αποκτήσει τέτοια δύναμη οι συντεχνίες των ΔΕΚΟ ώστε να κρατάνε όμηρο ολόκληρη την κοινωνία με απεργίες διαρκείας όταν δε γίνεται το δικό τους; Δε νομίζω!
Επομένως, αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική εξίσωση του Δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, δεν αρκεί το 40ωρο. Πρέπει να αρθεί η μονιμότητα και οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων να εξισωθούν με εκείνες των ιδιωτικών υπαλλήλων, οι οποίοι άλλωστε συντηρούν με το μόχθο τους το Δημόσιο λεβιάθαν.
Ας πάμε, λοιπόν, για πλήρη εξίσωση ιδιωτικού με Δημόσιο τομέα, ας καταργηθούν όλα τα προνόμια και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων που δεν υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα, για να έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για ισότητα. Αλλιώς το 40ωρο δεν θα φέρει την άνοιξη στη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία.
Tags: Γιάννης Ραγκούσης, δημόσιοι υπάλληλοι, μονιμότητα δημοσίων υπαλλήλων
