Πόλεμος Ισραήλ-Παλαιστίνης: Το τελικό παιχνίδι του Ισραήλ είναι πολύ πιο μοχθηρό από την αποκατάσταση της «ασφάλειας».
By professor Richard Falk
Το Ισραήλ έχει εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία για να εκπληρώσει τις σιωνιστικές εδαφικές φιλοδοξίες εν μέσω της «ομίχλης του πολέμου» προκαλώντας μια τελευταία έκρηξη καταστροφικού εκτοπισμού των Παλαιστινίων.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Antonio Guterres αποδοκιμάστηκε πρόσφατα από το Ισραήλ επειδή δήλωσε το αυτονόητο, παρατηρώντας ότι η επίθεση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου «δεν συνέβη σε ένα κενό».
Ο Guterres εφιστούσε την προσοχή του κόσμου στο μακρύ ιστορικό σοβαρών εγκληματικών προκλήσεων του Ισραήλ στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, οι οποίες συμβαίνουν από τότε που έγινε κατοχική δύναμη μετά τον πόλεμο του 1967.
Στον κατακτητή, ένας ρόλος που αναμένεται να είναι προσωρινός, ανατίθεται σε τέτοιες περιστάσεις η τήρηση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου διασφαλίζοντας την προστασία και την ασφάλεια του κατεχόμενου άμαχου πληθυσμού, όπως ορίζεται στην Τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης .
Το Ισραήλ αντέδρασε τόσο οργισμένα στις απολύτως εύστοχες και ακριβείς παρατηρήσεις του Guterres, επειδή θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως υπονοούμενα ότι το Ισραήλ «το άξιζε» δεδομένων των σοβαρών και ποικίλων κακομεταχειρίσεών του στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, πιο κατάφωρα στη Γάζα, αλλά επίσης στην Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ.
Σε τελική ανάλυση, εάν το Ισραήλ μπορούσε να παρουσιαστεί στον κόσμο ως αθώο θύμα της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου – ένα περιστατικό που ήταν από μόνο του γεμάτο εγκλήματα πολέμου – θα μπορούσε εύλογα να ελπίζει ότι θα κερδίσει λευκή κάρτα από τους προστάτες του στη Δύση για να ανταποδώσει όπως ήθελε, χωρίς να ενοχλείται από τους περιορισμούς του διεθνούς δικαίου, την αυθεντία του ΟΗΕ ή την κοινή ηθική.
Πράγματι, το Ισραήλ απάντησε στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου με τη χαρακτηριστική του ικανότητα να χειραγωγεί την παγκόσμια συζήτηση που διαμορφώνει την κοινή γνώμη και καθοδηγεί τις εξωτερικές πολιτικές πολλών σημαντικών χωρών. Τέτοιες τακτικές φαίνονται σχεδόν περιττές εδώ, καθώς οι ΗΠΑ και η ΕΕ εξέδωσαν αμέσως γενική έγκριση για οτιδήποτε έκανε το Ισραήλ ως απάντηση, όσο εκδικητικό, σκληρό ή άσχετο με την αποκατάσταση της ισραηλινής συνοριακής ασφάλειας.
Η ομιλία του Guterres στον ΟΗΕ είχε τόσο δραματικό αντίκτυπο επειδή τρύπησε το μπαλόνι της έντεχνα κατασκευασμένης αθωότητας του Ισραήλ, στο οποίο η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου βγήκε δήθεν στα ξαφνικά. Αυτός ο αποκλεισμός του πλαισίου απέσπασε την προσοχή από την καταστροφή της Γάζας και τη γενοκτονική επίθεση στον συντριπτικά αθώο και μακροχρόνια θυματοποιημένο πληθυσμό των 2,3 εκατομμυρίων.
Ασυνήθιστα σφάλματα
Αυτό που βρίσκω παράξενο και ανησυχητικό είναι ότι, παρά τη συναίνεση ότι η επίθεση της Χαμάς έγινε εφικτή μόνο λόγω των ασυνήθιστων ελλείψεων στις υποτιθέμενες ασυναγώνιστες δυνατότητες πληροφοριών του Ισραήλ και της αυστηρής συνοριακής ασφάλειας, αυτός ο παράγοντας σπάνια έχει συζητηθεί από εκείνη την ημέρα.
Εκείνο το πρωί, αφού φούσκωσε με εκδικητική οργή, γιατί δεν επικεντρώθηκε εντός του Ισραήλ και αλλού στη λήψη έκτακτων μέτρων για την αποκατάσταση της ισραηλινής ασφάλειας, διορθώνοντας αυτά τα ολέθρια λάθη, πράγμα που θα φαινόταν να είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να διασφαλιστεί ότι τίποτα συγκρίσιμο με την 7η Οκτωβρίου θα μπορούσε να συμβεί ξανά;
Μπορώ να κατανοήσω την απροθυμία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu να τονίσει αυτήν την εξήγηση ή να υποστηρίξει αυτή τη μορφή απάντησης, καθώς θα ισοδυναμούσε με ομολογία της προσωπικής του συνυπευθυνότητας για την τραγωδία που βίωσε τραυματικά το Ισραήλ όταν Παλαιστίνιοι μαχητές τους κατέκλυσαν περνώντας πάνω από τα σύνορα.
Στην πραγματικότητα, ο παλαιστινιακός λαός πέφτει θύμα δύο συγκλινουσών καταστροφών: η μία πολιτική και η άλλη ανθρωπιστική.
Τι γίνεται όμως με άλλους στο Ισραήλ και μεταξύ των κυβερνήσεων που το υποστηρίζουν;
Αναμφίβολα, το Ισραήλ έχει κατά πάσα πιθανότητα αφιερώσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, με την αίσθηση του επείγοντος, για να κλείσει αυτά τα απίστευτα κενά στο σύστημα πληροφοριών του και να ενισχύσει τις στρατιωτικές του δυνατότητες κατά μήκος των σχετικά μικρών συνόρων της Γάζας.
Δεν είναι απαραίτητο να ρωτήσουμε για την ασφάλεια για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η αξιόπιστη αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων ασφαλείας θα έκανε περισσότερα για να προλάβει και να αποτρέψει μελλοντικές επιθέσεις της Χαμάς, παρά αυτό το συνεχιζόμενο έπος της επιβολής καταστροφικών τιμωριών στον παλαιστινιακό πληθυσμό της Γάζας, ελάχιστοι από τους οποίους εμπλέκονται με τη στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς.
Γενοκτονικό μένος
Ο Νετανιάχου έδωσε περαιτέρω αξιοπιστία σε τέτοιο σπεκουλάρισμα παρουσιάζοντας έναν χάρτη της Μέσης Ανατολής χωρίς την Παλαιστίνη, διαγράφοντας ουσιαστικά τους Παλαιστίνιους από την πατρίδα τους, κατά τη διάρκεια ομιλίας του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο, όπου μίλησε για μια νέα ειρήνη στη Μέση Ανατολή εν μέσω της προοπτικής του Ισραήλ για ομαλοποίηση της σχέσης του με τη Σαουδική Αραβία. Η παρουσίασή του ισοδυναμούσε με μια σιωπηρή άρνηση της συναίνεσης του ΟΗΕ για τη φόρμουλα των δύο κρατών ως οδικό χάρτη για την ειρήνη.
Εν τω μεταξύ, η γενοκτονική οργή της απάντησης του Ισραήλ στην επίθεση της Χαμάς εξοργίζει τους ανθρώπους σε όλο τον αραβικό κόσμο, και στην πραγματικότητα παγκοσμίως, ακόμη και στις δυτικές χώρες. Αλλά μετά από περισσότερες από τρεις εβδομάδες ανελέητου βομβαρδισμού, ολοκληρωτικής πολιορκίας και μαζικών αναγκαστικών εκτοπίσεων, η διακριτική ευχέρεια του Ισραήλ να εξαπολύσει αυτόν τον χείμαρρο βίας στη Γάζα δεν έχει ακόμη αμφισβητηθεί από τους δυτικούς υποστηρικτές του.
Ειδικότερα, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Ισραήλ στον ΟΗΕ, χρησιμοποιώντας το βέτο τους, όπως απαιτείται στο Συμβούλιο Ασφαλείας, και ψηφίζοντας χωρίς σχεδόν καμία ομοψυχία από τις μεγάλες χώρες κατά της κατάπαυσης του πυρός στη Γενική Συνέλευση. Ακόμη και η Γαλλία ψήφισε υπέρ του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο είχε την ελάχιστη ευπρέπεια να απέχει, αντιδρώντας και οι δύο πιθανώς ρεαλιστικά στις πιέσεις του λαού που δημιουργήθηκαν από μεγάλες και οργισμένες διαδηλώσεις στο εσωτερικό.
Έχει επίσης ξεχαστεί, όταν αντιδρά κανείς στις τακτικές του Ισραήλ στη Γάζα, ότι από την πρώτη μέρα, η εξτρεμιστική κυβέρνηση έχει ξεκινήσει μια συγκλονιστική σειρά βίαιων προκλήσεων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Πολλοί έχουν ερμηνεύσει αυτή την απροκάλυπτη εξαπόλυση της βίας των εποίκων ως μέρος του τελικού παιχνιδιού του Σιωνιστικού σχεδίου, με στόχο την επίτευξη νίκης επί των υπολειμμάτων της Παλαιστινιακής αντίστασης.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφιβάλλουμε ότι το Ισραήλ σκόπιμα αντέδρασε υπερβολικά στις 7 Οκτωβρίου, εμπλεκόμενο αμέσως σε μια γενοκτονική απάντηση, ιδιαίτερα εάν ο σκοπός του ήταν να αποσπάσει την προσοχή από την κλιμάκωση της βίας των εποίκων στη Δυτική Όχθη, που επιδεινώθηκε από τη διανομή όπλων από την κυβέρνηση σε «ομάδες πολιτικής ασφάλειας».
Το τελικό σχέδιο της ισραηλινής κυβέρνησης φαίνεται να είναι να τερματίσει μια για πάντα τις φαντασιώσεις διχοτόμησης του ΟΗΕ, δίνοντας δύναμη στον σιωνιστικό μαξιμαλιστικό στόχο της προσάρτησης ή της ολοκληρωτικής υποταγής των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης.
Στην πραγματικότητα, όσο νοσηρό κι αν φαίνεται, η ισραηλινή ηγεσία άδραξε την ευκαιρία της 7ης Οκτωβρίου για να «τελειώσει τη δουλειά» διαπράττοντας γενοκτονία στη Γάζα, με το πρόσχημα ότι η Χαμάς ήταν τέτοιος κίνδυνος που δικαιολογούσε όχι μόνο την καταστροφή της, αλλά και αυτή την αδιάκριτη επίθεση εναντίον όλου του πληθυσμού.
Η ανάλυσή μου με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτός ο συνεχιζόμενος πόλεμος δεν αφορά πρωτίστως την ασφάλεια στη Γάζα ή τις απειλές για την ασφάλεια που συνιστά η Χαμάς, αλλά μάλλον κάτι πολύ πιο απαίσιο και παράλογα κυνικό.
Το Ισραήλ έχει εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία για να εκπληρώσει τις σιωνιστικές εδαφικές φιλοδοξίες του εν μέσω «ομίχλης του πολέμου» προκαλώντας ένα τελευταίο κύμα καταστροφικής εκκένωσης των Παλαιστινίων. Το αν αποκαλείται «εθνοκάθαρση» ή «γενοκτονία» είναι δευτερεύουσας σημασίας, αν και ήδη χαρακτηρίζεται ως μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές του 21ου αιώνα .
Στην πραγματικότητα, ο παλαιστινιακός λαός πέφτει θύμα δύο συγκλινουσών καταστροφών: η μία πολιτική και η άλλη ανθρωπιστική.
———————————
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τη συντακτική πολιτική του Middle East Eye.
Αυτό το άρθρο είναι διαθέσιμο στα γαλλικά στη γαλλική έκδοση Middle East Eye.
