Ομάδες όπως οι Neturei Karta και οι Satmar Hasidim αντιτίθενται πικρά στο σύγχρονο κράτος του Ισραήλ.
Η αντισιωνιστική κοσμοθεωρία των υπερορθόδοξων ομάδων Neturei Karta και Satmar Hasidism αντιλαμβάνεται τον Σιωνισμό και την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ ως μια αντιμεσιανική πράξη, που έχει συλληφθεί και γεννηθεί από την αμαρτία. Αυτές οι ομάδες αρνούνται σθεναρά την ίδια τη νομιμότητα της συλλογικής πολιτικής επιστροφής στους Αγίους Τόπους και στην εβραϊκή κυριαρχία. Για αυτούς, αυτό είναι το έργο των ανθρώπων, που παραβιάζει τον όρκο του εβραϊκού λαού για πολιτική ησυχία.
Κατά τα λόγια του Midrash (όπως εξήγησε ο Rashi), ο λαός δεσμεύτηκε να μην επιστρέψει συλλογικά στη Γη του Ισραήλ με την άσκηση φυσικής δύναμης, ούτε να «επαναστατήσει ενάντια στα έθνη του κόσμου», ούτε να «επισπεύσει το Τέλος». Εν ολίγοις, έπρεπε να περιμένουν την ουράνια, πλήρη, θαυματουργή, υπερφυσική και μετα-ιστορική λύτρωση που είναι εντελώς διαφορετική από τη σφαίρα της ανθρώπινης προσπάθειας. Αυτή η αναμονή πάνω από δύο χιλιετίες φανερώνει την ίδια την ουσία και τη μοναδικότητα του εβραϊκού λαού, εκφράζοντας την πίστη του στη Θεία Πρόνοια, στη διαβεβαίωση των προφητών και στο μεσσιανικό πεπρωμένο.
Σύμφωνα με αυτή την κατανόηση, ο εβραϊκός λαός έχει εξαιρεθεί από τους αιτιολογικούς νόμους που διέπουν τη φύση και την ιστορία και δεσμεύεται αποκλειστικά από ένα άλλο σύνολο θρησκευτικών-ηθικών νόμων μέσα σε μια αιτιώδη διαδικασία ανταμοιβής και τιμωρίας, εξορίας και λύτρωσης: «Εκτός εάν ο Κύριος χτίσει το σπίτι, οι κατασκευαστές του εργάζονται μάταια. αν δεν προσέχει ο Κύριος την πόλη, ο φύλακας αγρυπνεί μάταια» (Ψαλμοί 127:1).
Συνεπώς, οποιαδήποτε εβραϊκή πολιτική αναβίωση που δεν είναι μεσσιανική εγγενώς αντιπροσωπεύει μια άρνηση της θείας πρόνοιας και της ελπίδας της λύτρωσης και είναι προδοσία του πεπρωμένου και της μοναδικότητας του Ισραήλ. Η προσπάθεια επιτάχυνσης του τέλους, επιστροφής με φυσική δύναμη στη σφαίρα της πολιτικής –και οπωσδήποτε στρατιωτικής– ιστορίας είναι μια συλλογική εξέγερση ενάντια στο βασίλειο των ουρανών, μια επιθετική φιλοδοξία υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων στο βασίλειο που προορίζεται για τον Θεό – ακριβώς όπως το κατορθώματα της γενιάς του Πύργου της Βαβέλ (Γένεση 11:1-9). Αυτή είναι μια πράξη του διαβόλου, μια δαιμονική έκρηξη ακάθαρτων δυνάμεων που μπορεί να μην διορθωθούν. Είναι τελικά καταδικασμένο σε αποτυχία, ανεξάρτητα από τις ανθρώπινες πράξεις: «Ο Κύριος θα σε επιπλήξει—τον Σατανά που διάλεξε την Ιερουσαλήμ» (παράφραση Ζαχαρίας 3:2).
Με άλλα λόγια, η σφοδρή αντίθεση αυτών των ομάδων στο κράτος του Ισραήλ δεν στρέφεται ενάντια στην κοσμική φύση ή τους νόμους και τα ήθη του, αλλά, μάλλον, ενάντια στην ίδια την ύπαρξή του, ανεξάρτητα από τη φύση του. Σύμφωνα με τα λόγια του αείμνηστου Satmar rebbe, Yoel Teitelbaum, «ακόμα και αν τα μέλη της Knesset [Το ισραηλινό κοινοβούλιο] ήταν δίκαιο και ιερό, είναι τρομερή και απαίσια εγκληματική ανομία να αρπάξεις τη λύτρωση και να κυβερνήσεις πριν έρθει η ώρα».
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι έννοιες «κατάσταση Torah» ή «κράτος halachic» [ένα διοικείται σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο] είναι οξύμωρα. Οποιοδήποτε εβραϊκό κράτος πριν από τη μεσσιανική εποχή –από την ίδια τη φύση της ανθρώπινης, φυσικής, εγκόσμιας προέλευσής του– υπονομεύει και αρνείται την Torah και παίρνει θέση εναντίον της halacha. Ως εκ τούτου, οι πιστοί δεν υποχρεούνται να αγωνίζονται για την αναμόρφωση του εβραϊκού χαρακτήρα της κοινωνίας και του κράτους, αλλά απαιτείται να απομονωθούν άνευ όρων, να διαχωριστούν κοινωνικά από την πλειοψηφία του λαού του Ισραήλ και πολιτικά από το κράτος του Ισραήλ. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε χρήση σιωνιστικών προϋπολογισμών και θεσμών απαγορεύεται εντελώς και τα μέλη αυτών των κύκλων κάνουν ό,τι μπορούν για να αρνηθούν στον εαυτό τους οποιοδήποτε όφελος από αυτούς.
Σε αυτήν την ορθόδοξη αντισιωνιστική άποψη, λοιπόν, η μόνη ελπίδα για το εβραϊκό κράτος είναι η ολοκληρωτική καταστροφή του: «Αλλά [χρειαζόμαστε έλεος που αυτό το βασίλειο θα καταστραφεί μόνο από μια δύναμη άνωθεν, από τον Κύριο, ας είναι ευλογημένος, όχι από τα [μη εβραϊκά] έθνη. Διότι εάν, Θεός φυλάξοι, αυτό γίνει από τα έθνη, θα αποτελέσει, φυσικά, μεγάλο κίνδυνο για τον [λαό του Ισραήλ]». Η σιωνιστική προσπάθεια προορίζεται να ανοίξει τον δρόμο για την αληθινή, πλήρη, θαυματουργική σωτηρία, για τη λύτρωση που θα ανατείλει πάνω στα ερείπιά της ως ολοκληρωτική ακύρωσή της.
Αριθμητικά μιλώντας, αυτή η ιδεολογία είναι περιθωριακή. Από το 1999, οι εξτρεμιστές αριθμούν 20.000 στο Ισραήλ και αρκετές δεκάδες χιλιάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη. Αλλά η έμμεση επιρροή τους –η πρόκληση που τίθεται από τις ριζοσπαστικές τους απόψεις– γίνεται ευρέως αισθητή στην υπερορθοδοξία. Προβάλλουν μια εικόνα συνέπειας και ακλόνητης πίστης ενός είδους πρωτοπορίας που οι απαιτήσεις του ενοχλούν τον αστικό εφησυχασμό των άλλων.
Αναδημοσιεύθηκε με την άδεια της The Continuum International Publishing Group από την Εγκυκλοπαίδεια του Ιουδαϊσμού , που επιμελήθηκε ο Jacob Neusner, ο Alan Avery-Peck και ο William Scott Green.
Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
