Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να διαφημίσει την Τουρκία αλλά να τονίσει τις διαφορές μεταξύ της γειτονικής χώρας και της Ελλάδας σε θέματα καθαριότητας, πράσινου και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ευελπιστώ ότι μια σύγκριση με τις Ελληνικές εικόνες ντροπής που παρουσίασα στο προηγούμενο άρθρο μου – και που αντικρίζετε όλοι καθημερινά – θα προβληματίσει και ίσως προκαλέσει ζήλεια που ενδεχομένως θα οδηγήσει σε μίμηση του ανώτερου. Βλέπετε, όταν ο άνθρωπος δεν εκδηλώνει αυθόρμητα την πηγαία αγάπη “του ωραίου, του μεγάλου, και τ’ αληθινού” ώστε να δημιουργεί πολιτισμό χρησιμοποιώντας τη δική του έμπνευση και φαντασία, κι αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματική του φύση έχει ατροφήσει λόγω έλλειψης στερεάς πνευματικής τροφής και αυθεντικών προτύπων, ο μόνος τρόπος για να τον παρακινήσεις σε ανώτερες επιλογές είναι ν’ απευθυνθείς στα ζωικά ένστικτα της ζήλειας και του μιμητισμού. Εκεί δυστυχώς φτάσαμε…
Εκείνο που μου προκάλεσε εντύπωση είναι ότι δεν έβλεπα ούτε ένα σκουπιδάκι στους δρόμους και τις πλατείες της Κωνσταντινούπολης, αλλά ούτε και στη Ραιδεστό όπου σταματήσαμε για μερικές ώρες – παραθέτω και φωτογραφίες – ενώ οι υπάλληλοι καθαριότητας και οι κηπουροί ήταν πανταχού παρόντες ανά πάσα στιγμή της ημέρας, ακόμη και τις καυτές μεταμεσημεριανές ώρες. Ψάξτε παρακαλώ κι εσείς στις φωτογραφίες που τυχαία τράβηξα, μερικές μάλιστα μέσα από το πούλμαν εν κινήσει, να δείτε αν θα βρείτε πουθενά σκουπίδια. Απίστευτο! Εξάλλου, τα τραμ της Πόλης ήταν απαστράπτοντα και τα παράθυρά τους δεν καλύπτονταν από αποκρουστικές διαφημίσεις επιχειρήσεων, όπως τόσο συχνά γίνεται με τα μεταφορικά μέσα στη χώρα μας – χώρα του ασύδοτου φιλελευθερισμού και της αισχροκέρδειας.
Έκπληξη μου προκάλεσε επίσης το γεγονός ότι δεν είδα πουθενά τοιχογραφική ρύπανση με σπρέι και μπογιές.
Τα μνημεία τους, οι τοίχοι τους, οι κάδοι απορριμάτων, οι πινακίδες τους, τα παγκάκια, ήταν πεντακάθαρα, λες και δεν υπήρχαν εκεί οργισμένα νιάτα να θέλουν με αυτό τον τρόπο να ξεσπάσουν και να εκδικηθούν την εξουσία.
Κι όμως η Κωνσταντινούπολη είναι μια τεράστια πόλη με 15 εκατομμύρια κατοίκους! Εξάλλου, η Τουρκία των 70 εκατομμυρίων ψυχών δεν είναι πλούσια χώρα. Η ανεργία βρίσκεται στο 14-15%. Παρόλα αυτά οι απογοητευμένοι νέοι δε βρίσκουν ευχαρίστηση με το να ρυπαίνουν και να καταστρέφουν τη χώρα τους. Η όλη εικόνα που αντίκρισα με έπεισε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Τούρκοι αγαπούν την πατρίδα τους και τη φροντίζουν στοργικά. Και κέρδισαν το θαυμασμό και την εκτίμησή μου γι’ αυτό – δηλαδή για το αυτονόητο που στην Ελλάδα είναι ακατανόητο…
Τα πανεπιστημιακά τους ιδρύματα είναι αξιοζήλευτα από άποψη συντήρησης κτιρίων, καθαριότητας, κήπων και τάξης. Σου εμπνέουν σεβασμό και θαυμασμό μόνο με το να τα ατενίζεις, αντίθετα με τα δικά μας (Πολυτεχνείο, Νομική, κλπ.) που προκαλούν ντροπή και απελπισία. 
Οι καταλήψεις είναι κάτι άγνωστο στα Τουρκικά πανεπιστήμια.
Άγνωστες είναι επίσης και οι εκτεταμένες πυρκαγιές του δασικού πλούτου της Τουρκίας. Γιατί άραγε; Δεν κάνει εκεί υπερβολική ζέστη το καλοκαίρι;
Δε φυσούν ποτέ ισχυροί άνεμοι; Μάλλον δε θα υπάρχουν οικοπεδοφάγοι-εμπρηστές για να τους ανοίγει η όρεξη…
Κατά την επιστροφή είχα την καλή τύχη να κάθομαι στο μπροστινό κάθισμα του πούλμαν κι έτσι μπόρεσα να τραβήξω κάποια βιντεάκια με τις καταπράσινες πλευρικές διαμορφώσεις των πρανών στον αυτοκινητόδρομο Κωνσταντινούπολης-Ραιδεστού. Οι πληθωρικές ζώνες χιλιομέτρων με ολάνθιστες κόκκινες τριανταφυλλιές ήταν σκέτη μαγεία! Παραθέτω σχετικό βιντεάκι στο τέλος αυτού του εικονογραφημένου άρθρου, καθώς κι ένα άλλο που δείχνει πόσο καθαρή είναι η διαχωριστική νησίδα στον αυτοκινητόδρομο. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση!
Η πιο ευχάριστη έκπληξη, όμως, ήταν τα παγκάκια στην ακτή της νήσου Χάλκης. Τοποθετημένα σε απόσταση περίπου δύο μέτρων το ένα από το άλλο, έφεραν στην πίσω όψη της πλάτης τη φωτογραφία και το όνομα ενός Τούρκου ποιητή και μπροστά ήταν ανεξίτηλα γραμμένα αποσπάσματα από ποιήματά του. Δείτε πιο κάτω τη φωτογραφία με τους στίχους στο παγκάκι. Τί όμορφη ιδέα! Έτσι, όποιος καθόταν εκεί για να ξεκουραστεί, ατενίζοντας τη θάλασσα του Μαρμαρά, είχε την ευκαιρία να διαλογίζεται πάνω σε κάποιο ποίημα. Κανένας ιερόσυλος δεν είχε βρεθεί να μαυρίσει τους στίχους με σπρέι! Και κανένας βάνδαλος δεν είχε πασαλείψει τα πρόσωπα των ποιητών με μπογιές. Ήταν όλες ανέπαφες. Δυστυχώς είχα τον ήλιο κόντρα και οι φωτογραφίες που τράβηξα δε βγήκαν καλές για να τις παραθέσω εδώ.
Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα θα επιβίωναν έστω για μισή ώρα στίχοι ποιητών μας και διάσημων Ελλήνων φιλοσόφων χαραγμένοι σε παγκάκια, προτού καλυφθούν με σπρέι από οργισμένους νέους… Όχι βέβαια πως θα είχε κανένας Υπουργός Πολιτισμού τη διάθεση να μιμηθεί τους Τούρκους στο σημείο αυτό. Αν όμως κάποιος το τολμούσε, θα ξεσηκώνονταν όλοι οι ψευτοπροοδευτικοί να τον αποκαλέσουν εθνικιστή και ρατσιστή, ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι, και το ευγενές εγχείρημα θα σταματούσε εν τη γενέσει του. Γι αυτό μας αποκάλεσα βαρβάρους στο προηγούμενο άρθρο μου. Και γι’ αυτό τούτη η χώρα έχει μόνο παρελθόν και όχι μέλλον. Διότι ντρέπεται για την ομορφιά και ανέχεται την ασχήμια… Διότι οι Έλληνες κλαψουρίζουν γι’ αυτά που τους πήραν οι Τούρκοι ενώ καταστρέφουν και εγκαταλείπουν ό,τι τους έχει απομείνει.
Μήπως τελικά, εκτός από βάρβαροι, είμαστε όλοι σχιζοφρενείς; Τόσο εκείνοι που ρημάζουν και βιάζουν τούτη την πανέμορφη χώρα όσο κι εκείνοι που τους δικαιολογούν και τους ανέχονται;
