Ελλάς: Σταύρωση χωρίς Ανάσταση…
Ελλάς: νύχτα χωρίς ξημέρωμα…
Ελλάς: χώρα χωρίς οράματα…
Ελλάς: καράβι χωρίς πυξίδα…
Ελλάς: καθ’ έξιν εκδιδόμενη πόρνη…
Ελλάς: στην ίδια τραγωδία θεατές…
Ελλάς: η πατρίδα του Εφιάλτη…
Πώς να ελπίσ’ ότι ποτέ θα ξημερώσει,
Κι ότι η “Δημοκρατία” που μας έθαψε
Κάποτε θα μπορούσε να μας σώσει;
Πώς να ελπίζω ότι οι Έλληνες θα ομονοήσουν,
Όταν γυαλίζουνε μαχαίρια ολημερίς,
Κι ειν’ έτοιμοι ένας τον άλλο να ξεσκίσουν;
Πώς να ελπίζω, όταν του Έλληνα εχθροί
Είναι ο νόμος και ο διπλανός του,
Και όταν μόνο για τον εαυτό του ζει;
Πώς να ελπίζω στης πολιτείας την επανίδρυση,
Όταν στ’ αζήτητα έχει οριστικά θαφτεί,
Των περισσότερων Ελλήνων η συνείδηση;
Πώς να ελπίζω ότι το κλάμα του παιδιού θα ακουστεί,
Από εκείνους που φοράνε πάντα ωτοασπίδες,
Και ότι κάποιος για το μέλλον του κάποτε θα νοιαστεί;
Πώς να ελπίζω ότι η ζούγκλα μας θα γίνει κοινωνία,
Ότι οι πέτρινες καρδιές ποτέ θα μαλακώσουν,
Και ότι μεταξύ μας θα υπάρξει κάποια επικοινωνία;
Πώς να ελπίζω στης Ελλάδας το ξημέρωμα,
Όταν οι Έλληνες ευδοκιμούν στης νύχτας το σκοτάδι,
Και όταν την ψυχή σκιάζει ένα πυκνό νεφέλωμα;
Πώς να ελπίζω, πες μου, πώς τη θλίψη να νικήσω;
Αχ, το Θεό να παραβεί για μας τη νομοτέλεια,
Άμποτε να μπορούσα να τον μεταπείσω!
Κι όμως ΕΛΠΙΖΩ σε θαύματα!
Θα πάψω να υποφέρω σαν μάθω ν’ αγαπώ! Dum Spiro Spero!
Tags: dum spiro spero, Ελλάς, σταύρωση χωρίς ανάσταση, ωδίνες χωρίς τοκετό
