Ακόμη και στις λεγόμενες Δημοκρατίες, οι άνθρωποι στενάζουν κάτω από τον αστερισμό της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της ανισότητας. Στην Ελλάδα, επειδή είμαστε πληθωρικός και ασύδοτος λαός, οι αδικίες συμβαίνουν στον υπερθετικό βαθμό. Να μια σκαστή περίπτωση: Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι στη χώρα μας θεωρούνταν πάντα παιδιά ενός κατώτερου θεού, και δούλευαν σκληρά για να εξασφαλίσουν ζωή χαρισάμενη στα παιδιά του ανώτερου θεού, ήγουν τους δημοσίους υπαλλήλους. Ήρθε όμως η ώρα να πονέσουν και οι τελευταίοι, και σας διαβεβαιώνω δεν χαίρομαι καθόλου γι’ αυτό. Όμως η Νέμεσις (Τρόικα τη λένε τώρα) προσπαθεί ν’ αποκαταστήσει κάποια ισορροπία. (Πηγή photo)
Εντύπωση μου προκάλεσε η πρεμούρα του Αντώνη Σαμαρά και της ΝΔ για τη σωτηρία των δημοσίων υπαλλήλων, τη στιγμή που μετράμε άκλαφτους σχεδόν 1.000.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα, και τη στιγμή που όταν απολύθηκαν καμιά ογδονταριά χιλιάδες υπάλληλοι των προγραμμάτων Stage δεν ύψωσαν στεντόρεια φωνή για να το αποτρέψουν, ή έστω για να εξασφαλίσουν επίδομα ανεργίας και γι’ αυτούς και να τους δοθούν αναδρομικά τα οφειλόμενα ένσημα. Απεναντίας σύντομα το ξέχασαν, ενώ η κυβέρνηση του George Papandreou θριαμβολογεί σε κάθε ευκαιρία για την τόλμη (αναλγησία) της να “σώσει” την οικονομία με την καρατόμηση των Stagiers των 450 ευρώ!
Τι είναι, λοιπόν, αυτή η περιβόητη εργασιακή εφεδρεία όσων κληθούν υπεράριθμοι στον υδροκέφαλο και σπάταλο Δημόσιο Τομέα, τις αμαρτίες του οποίου πληρώνουμε όλοι γογγύζοντας και βρίζοντας; Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της ΝΔ, και οι έχοντες κοινό νου κρίνετε αν αυτή η αλχημεία θα μειώσει δραστικά τις δαπάνες του Δημοσίου όπως απαιτεί το επαχθές μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ή αν θα κάνει μια ακόμη τρύπα στο νερό, στρώνοντας το χαλί για περισσότερες περικοπές μισθών και συντάξεων, περισσότερους φόρους, περισσότερη ανεργία, περισσότερους θρήνους, κλαυθμούς και οδυρμούς…
«Πρώτον: Ο εργαζόμενος που μπαίνει σε εργασιακή εφεδρεία παίρνει μόνο τις βασικές αποδοχές, χωρίς υπερεργασία, υπερωρίες, επιδόματα, κ.λπ.
Δεύτερον: Τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν χάνουν τις εισφορές, όπως θα γινόταν σε περίπτωση απολύσεων.
Τρίτον: Το Δημόσιο δεν επιβαρύνεται με τα επιδόματα ανεργίας, που θα κατέβαλλε σε περίπτωση απολύσεων.
Τέταρτον: Το Δημόσιο εξοικονομεί και το λεγόμενο μη μισθολογικό – λειτουργικό κόστος, που φθάνει σχεδόν το 25% του κόστους λειτουργίας ενός Οργανισμού (ενοίκια κτηρίων, θέρμανση, τηλέφωνα, ρεύμα, κόστος καθαριότητας, λειτουργικά κ.λπ.).
Πέμπτον: Η οικονομία βγαίνει κερδισμένη, αφού ο μισθός που παίρνουν όσοι περνούν σε εργασιακή εφεδρεία περνά στην πραγματική οικονομία μέσω της κατανάλωσης από την οποία και το Δημόσιο έχει έσοδα φόρων κ.λ.π.
Έκτον: Δεν πετιούνται στην κοινωνία επιπλέον στρατιές ανέργων και μάλιστα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε αρνητικό προηγούμενο.
Έβδομον: Είναι λογικό πολλοί από αυτούς -ιδιαίτερα οι νεώτεροι- να προσπαθήσουν να βρουν κάπου αλλού δουλειά για να καλύψουν τη διαφορά εισοδήματος που θα προκύψει στην τσέπη τους. Άρα, αντίστοιχα, θα μειωθεί η δημόσια δαπάνη για την εργασιακή εφεδρεία.
Όγδοον: Υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα επιμόρφωσης σε νέες δεξιότητες που θα μπορούσαν και το συνολικό κόστος της δημόσιας επιβάρυνσης να ελαφρύνουν και την επαγγελματική επανένταξη να διευκολύνουν.
Ένατον: Για εκείνους που βρίσκονται κοντά στη σύνταξη το κόστος από την εργασιακή εφεδρεία θα είναι μικρότερο από το κόστος της αποζημίωσης λόγω απόλυσης.
Έχουμε επεξεργαστεί την εφαρμογή του θεσμού ανάλογα με την ηλικία των προσώπων που μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία.
– Για όσους είναι πάνω από τα 50 προτείνουμε εφεδρεία με το βασικό μισθό ως τη σύνταξη, εκτός κι αν βρει δουλειά αλλού.
– Για όσους είναι από τα 40-50 δύο τριετίες και
– Για όσους είναι από τα 30-40 μια τριετία.
Για τις δυο τελευταίες κατηγορίες, τα όρια εφεδρείας ισχύουν εφόσον στο μεταξύ υπάρχει ανάκαμψη, δημιουργούνται θέσεις εργασίας και μπορούν να τις διεκδικήσουν.
Σε αντίθετη περίπτωση, τα όρια εφεδρείας παρατείνονται.
Σε όλες τις περιπτώσεις προκύπτει ότι μπορούμε να έχουμε ταχύτερη μείωση προσωπικού και ελλείμματος σε σύγκριση με την άμεση απόλυση.
Αν λάβουμε υπόψη το συνολικό κόστος της ανεργίας, η τριετία επιτρέπει επαρκή χρόνο μαθητείας για μετάταξη. Εάν ο θεσμός περιοριστεί στον ένα χρόνο, ουσιαστικά στέλνουμε τον εργαζόμενο σε ανεργία από τώρα.
Για παράδειγμα, ένας 30ρης σιδηροδρομικός που πάει στην εφεδρεία μπορεί σε τρία χρόνια να βγει τεχνικός κομπιούτερ ή νοσηλευτής, αν πάει σε πρόγραμμα επιμόρφωσης από τώρα. Σε ένα χρόνο δεν θα μπορεί. (…)»
Ερώτηση πυγολαμπίδας: Γιατί δεν προτείνετε αυτή τη στοργική και ανώδυνη εργασιακή εφεδρεία με τους ίδιους όρους και για τους ίδιους λόγους και για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα;
Απάντηση της ΝΔ: Διότι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Πυγολαμπίδα: Άντε να κουρεύεσαι Αντώνη Σαμαρά, που πας να μας φτιάξεις σκορδαλιά χωρίς σκόρδο! Ή το κράτος πρόνοιας θα λειτουργεί ισότιμα για όλους ή για κανέναν! Δε μπορεί οι μισοί Έλληνες να πεινάνε για να μην πεινάσουν οι άλλοι μισοί.
Δείτε εδώ ένα μικρό δείγμα από άλλες “ευγενείς” επιδόσεις επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Βλέπετε, η σιγουριά της μονιμότητας τέχνας κατεργάζεται… Δεν είπα, πάντως, ότι είναι όλοι ίδιοι.
