Ποιος είπε ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι οξαποδώ γύπες της διεθνούς κερδοσκοπίας; Πάντως όχι εγώ, η οποία στα 9 από τα 10 άρθρα μου καταφέρομαι εναντίον της εγχώριας διαφθοράς. Μπορεί σε πρόσφατες αναρτήσεις μου να ξεσπάθωσα εναντίον των ξένων αρπακτικών που έπαιξαν βρώμικα παιχνίδια μέχρι να μας υποδουλώσουν στο Δου Νου Του, όμως έχω αφιερώσει πάμπολλα άρθρα στο να καταγγέλλω τα ντόπια τρωκτικά τα οποία τρώνε τις σάρκες μας, μιμούμενοι τα πολιτικά μεγαλοτρωκτικά που λυμαίνονται τη χώρα εδώ και δεκαετίες, πάντα στα πλαίσια της φαυλοδημοκρατίας μας. Άλλωστε χρειάζονται δύο για το ταγκό, όπως λέει μια Αγγλική παροιμία.
Στο video βλέπετε ένα σκαστό παράδειγμα κάλυψης απατεώνα φοροφυγάδα από επίορκο εφοριακό, και μάλιστα γυναίκα, που εκ φύσεως θεωρείται πιο δειλή από τον άνδρα, με το αζημίωτο, προφανώς. Το εθνικό αυτό “σπορ” είναι τόσο παλιό όσο και η φαυλοδημοκρατία μας, η οποία παρέχει ένα ιδανικό θερμοκήπιο για την άνθιση της διαφθοράς. Το ότι στο εξής θ’ αρχίσουμε να βλέπουμε συχνότερα τέτοια φαινόμενα να βγαίνουν στη δημοσιότητα είναι προπέτασμα καπνού για να καλυφθούν οι βαριές αμαρτίες των υπεράνω υποψίας αρχιερέων της διαφθοράς και της συναλλαγής, και ν’ ανεχτούμε ευκολότερα την οδυνηρή χημειοθεραπεία του ΔΝΤ και ΣΙΑ.
Διότι, όπως καταλαβαίνει ο κοινός νους, δεν είναι δυνατόν οι Έλληνες ν’ αλλάξουν χούγια από τη μια στιγμή στην άλλη επειδή το θέλει ο ΓΑΠ. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει μια παροιμία. Άλλωστε γιατί να σκοτιστεί η διεφθαρμένη Πολιτεία να τους κόψει το χούι; Υπάρχουν πάντα οι συνήθεις ύποπτοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, για το απαιτούμενο κούρεμα ώστε ν’ αναπληρώνουν τα κλεμμένα των φοροφυγάδων. Και πάντως, ούτε η με ρυθμό χελώνας λειτουργούσα Δικαιοσύνη, που άλλωστε μας έχει δώσει κάθε δικαίωμα να μην τη θεωρούμε τυφλή και υπεράνω υποψίας, είναι δυνατόν ν’ αποκτήσει ταχύτητα λαγού. Με την ευκαιρία, μήπως μπορεί κανείς να μας πει πόσο αμείβονται οι δικαστικοί; Έχω ακούσει για εξωγήινους μισθούς. Αυτούς θα τους περικόψει δεόντως το ΔΝΤ;
Τις προάλλες συζητούσα μ’ ένα γνωστό μου ιδιοκτήτη ξενοδοχείου, παλιό συνάδελφο. Η κουβέντα σε κάποια στιγμή περιστράφηκε στην ενδημούσα διαφθορά και στη φοροδιαφυγή. Άρχισε λοιπόν να μου διηγείται μια παλιά ιστορία, την οποία μου είχε ξαναδιηγηθεί στο παρελθόν αλλά δεν το θυμόταν. Εγώ σκόπιμα δεν του είπα ότι την είχα ξανακούσει από το στόμα του, για να διαπιστώσω αν οι λεπτομέρειες θα ήταν ίδιες ή παραποιημένες. Μου είπε, λοιπόν, ότι πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν ακόμη είχαμε την επανειλημμένα υποτιμηθείσα από τον Κ. Σημίτη “σκληρή” δραχμούλα, είχε κληθεί στην εφορία με το φάκελό του προς εξέταση. Όπως ισχυρίστηκε, ήταν ένας τυπικός έλεγχος και δεν είχε τίποτα να κρύψει διότι ήταν εντάξει στις φορολογικές του υποχρεώσεις.
Όταν μπήκε στο γραφείο του εφοριακού που τον είχε καλέσει για έλεγχο, προς μεγάλη του έκπληξη τον άκουσε να του λέει ότι δεν είχε χρόνο κι ότι θα τον επισκεπτόταν ο ίδιος στο Ξενοδοχείο την τάδε μέρα και ώρα. Ο ξενοδόχος γύρισε στο ξενοδοχείο του, μίλησε με το λογιστή του, κι ο δεύτερος του είπε ότι το πράγμα μύριζε φακελάκι και θάπρεπε να είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό.
Με τη σειρά μου τώρα ρώτησα κι εγώ τον ξενοδόχο γιατί ήταν πρόθυμος να δώσει φακελάκι αφού δεν είχε να κρύψει τίποτα και ήταν εντάξει στις φορολογικές του υποχρεώσεις, για να λάβω την απάντηση ότι αν ένας εφοριακός σε βάλει στόχο για φακελάκι δεν τη γλιτώνεις. Θα σου κάνει φύλλο και φτερό τα βιβλία, θα σου αλλάξει τα φώτα στον έλεγχο, κι αν δεν βρει κάτι επιλήψιμο θα εφεύρει ο ίδιος το ψεγάδι για να σε κάψει.
Η “εξομολόγηση” του ξενοδόχου συνεχίστηκε, κι έφτασε στην ημέρα του ραντεβού στο ξενοδοχείο με τον εφοριακό. Μου είπε ότι ο εφοριακός πήγε με παρέα, ένα ντερέκι φουσκωτό με βλοσυρή ματιά, και ο ξενοδόχος οδήγησε τον εφοριακό στο γραφείο του λογιστή ενώ κράτησε τον φουσκωτό στο μπαρ για να τον κεράσει ένα ποτό. Ο λογιστής πρόσφερε με κάθε μυστικότητα φακελάκι με 200.000 δραχμές στον εφοριακό, αλλά ο τελευταίος όταν είδε το ποσόν του το πέταξε στα μούτρα ως ευτελές. «Τι με πέρασες; Ψιλικατζή;» του είπε . «Ετοίμασέ μου 1.500.000 δρχ. και θα έρθω να τα πάρω την τάδε ημέρα. Μην ξεχνάς ότι δεν είμαι μόνος μου, είναι κι ο διευθυντής.»
Η στιχομυθία μεταφέρθηκε στον ξενοδόχο, κι εκείνος συμμορφώθηκε με την απαίτηση του επίορκου!
«Γιατί το έκανες;» τον ρώτησα. «Φταις κι εσύ!» Η απάντησή του ήταν: «Φοβήθηκα το μπράβο που μου κουβάλησε. Έχω μικρά παιδιά. Τι να έκανα; Αυτοί είναι αδίστακτοι.»
Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα ότι κάποιοι επίορκοι εφοριακοί συνοδεύονται από μπράβους. Δεν λέω ότι οι επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν είναι αθώοι, αλλά ο εκβιασμός στη διαφθορά είναι ακόμη πιο επαίσχυντος και επικίνδυνος.
«Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου μ’ εμάς;»
