Η Βίβλος είναι το πιο αμφιλεγόμενο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Λατρεύτηκε με πάθος από εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ο αλάθητος “λόγος του Θεού”, και μισήθηκε από εκείνους που δε μπορούν να καταπιούν μερικά προκλητικά κείμενα, γεμάτα δογματισμό, μίσος και εκδικητικότητα. Είναι αλήθεια ότι η Βίβλος περιέχει πολλά θεόπνευστα κομμάτια, μα και πολλά “διαβολόπνευστα”.
Τα αναθέματα (ΟΥΑΙ) του Ιησού – αν βέβαια τα διατύπωσε ο ίδιος και δεν τα έβαλαν αργότερα στο στόμα του οι σκοτισμένοι μάγειροι των Ευαγγελίων – δεν είναι και ό,τι ιερότερο έχει να επιδείξει στη διακονία του. Επιπλέον αντιτίθενται σε άλλο λόγο που φέρεται ότι είπε: “…Όστις δε είπη (προς τον αδελφόν αυτού) ‘Μωρέ’ θέλει είσθε ένοχος εις την γέενναν του πυρός” (Ματθ. Ε:22)
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, πάντως, ότι όποιος ενστερνίζεται ολόκληρη τη Βίβλο ως τον αλάνθαστο λόγο του Θεού θέλει δε θέλει θα μπολιαστεί και από το εκδικητικό πνεύμα – μια τάση για τιμωρία και αφορισμό των “αμαρτωλών” – που είναι διάχυτο εκεί μέσα, και όχι μόνο στην Παλαιά Διαθήκη και την Αποκάλυψη. Αυτή την τάση κριτικής, βέβαια, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό την έχουμε όλοι μας. Είναι η εκδήλωση της έμφυτης ανάγκης για εξέλιξη και ηθική τελείωση του ανθρώπου. Γι αυτό από το πρωί μέχρι το βράδυ κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα γύρω μας. Ενσυνείδητα ή ασυνείδητα διψάμε για κάτι καλύτερο. Άλλωστε, το Σύμπαν ολόκληρο είναι μια ακατάπαυστα εξελισσόμενη οντότητα.
Ακόμη και στα Ευαγγέλια και στις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου βρίσκουμε εδάφια γεμάτα μίσος και εκδίκηση, γραμμένα στ’ όνομα του Θεού. Προσωπικά δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ, ούτε θα διέθετα το χρόνο, για να ερευνήσω την ιστορικότητα του Ιησού. Είτε υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις ότι είναι ο Θεός-Σωτήρας που πιστεύει ο Χριστιανισμός ότι είναι, είτε όχι, μου είναι αδιάφορο, απλούστατα διότι μπορεί να είχα γεννηθεί σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη σε προ Χριστού εποχή και να μην είχα ακούσει τίποτα γι’ αυτόν ώστε να “σωθώ” κι εγώ. Μ’ ενδιέφερε όμως να μελετήσω τη Βίβλο και ιδιαίτερα τα λόγια που αποδίδονται στον άνθρωπο Ιησού, στο πλαίσιο της αναζήτησης της Αλήθειας για το ποια είμαι, ποια η σχέση μου με τον Ανώτερο Εαυτό και με το Σύμπαν, και ποια διδασκαλία είναι κατάλληλη για τροφή της ψυχής, αναγέννηση του πνεύματος και οικοδομή του χαρακτήρα.
Και πραγματικά υπάρχουν πολλά εμνευσμένα εδάφια, αρκεί να προσεγγίσει κανείς τη Βίβλο με ελεύθερο πνεύμα, χωρίς μισαλλοδοξία, φόβο ή προκατάληψη. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ούτε τα πετάμε όλα, ούτε τα δεχόμαστε όλα. Πρέπει να διαλέξουμε το ψαχνό από τα κόκαλα. Αν είμαστε ειλικρινείς, το πνεύμα μέσα μας θα μας οδηγήσει τι να πάρουμε και τι ν’ αφήσουμε. Η άποψη του ιερατείου ότι οι κοινοί θνητοί δε μπορούν να ερμηνεύσουν σωστά τη Βίβλο και θα πλανηθούν οπωσδήποτε, δε με βρίσκει σύμφωνη. Στο κάτω-κάτω, το να πλανηθεί κάποιος επειδή έψαχνε με δίψα για την αλήθεια είναι πιο αξιοπρεπές και πιο υπεύθυνο από του να υιοθετήσει άκριτα, λόγω φόβου και πειθαναγκασμού, τις πλάνες άλλων, έστω κι αν αυτοί λέγονται Πατέρες της Εκκλησίας. Διότι ουδείς άνθρωπος είναι αλάνθαστος.
Ερευνώντας, λοιπόν, βρήκα ότι ακόμη και στην Καινή Διαθήκη, που υποτίθεται ότι είναι το Ευαγγέλιο της Αγάπης, δε λείπουν οι απειλές, οι κατάρες και η εκδικητικότητα. Παραθέτω μερικά εδάφια – σκέτη τρομοκρατία:
«Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ αριστερών• Υπάγετε απ’ εμού οι καταραμένοι εις το πυρ το αιώνιο, το ετοιμασμένο δια τον διάβολο και τους αγγέλους αυτού.» (Κατά Ματθαίον 25:41)
«Αλλά, θα σας δείξω ποιον να φοβηθείτε: Φοβηθείτε εκείνον που, αφού θανατώσει, έχει εξουσία να ρίξει στη γέεννα• ναι, σας λέω, αυτόν να φοβηθείτε.» (Κατά Λουκά, 12: 5)
«Όστις δεν αγαπά τον Κύριο Ιησού Χριστό, ας είναι ανάθεμα.» (Α´ Κορινθίους, 16:12)
«Καθώς προείπαμε, και τώρα πάλι λέγω• Εάν τις σας κηρύττει άλλο Ευαγγέλιο παρά εκείνο, το οποίον παραλάβετε, ας είναι ανάθεμα. » (Προς Γαλάτας 1:9)
«Γενικώς ακούεται ότι είναι μεταξύ σας πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ μεταξύ των εθνών ονομάζεται, ώστε να έχει τις την γυναίκα του πατρός αυτού. (…) Εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αφού συναχθείτε σεις και το δικό μου πνεύμα με την δύναμιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να παραδώσετε τον τοιούτον εις τον Σατανά προς όλεθρο της σαρκός, δια να σωθεί το πνεύμα αυτού εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού.» (Α´ Κορινθίους 5: 1,4,5)
Ούτε λίγο ούτε πολύ στα προηγούμενα εδάφια έχουμε προτροπή του Παύλου για μαύρη μαγεία ώστε να προκληθεί ο θάνατος ενός ανθρώπου. Η θρησκευτική πλάνη σε όλο της το σκοτεινό μεγαλείο! Δεν είχε παρατηρήσει ο Απόστολος Παύλος ότι ο Θεός «βρέχει επί δικαίους και αδίκους και ανατέλλει τον ήλιο αυτού επί πονηρούς και αγαθούς»; Δεν είχε μάθει για το περί αγάπης μήνυμα του Χριστού; Δεν είχε άραγε φωτιστεί από το Πνεύμα του Θεού όταν έλεγε αυτά τα λόγια; Τα είπε όντως ή μήπως κάποιοι φανατικοί τα έβαλαν στο στόμα του πολύ αργότερα; Όπως και να ’χει το πράγμα, δε νομίζω ότι χρειάζεται πολλή σκέψη για να τ’ απορρίψει κανείς ως προτροπή σε φόνο, δηλαδή παράβαση της 6ης εντολής του Θεού – “Ου Φονεύσεις”.
Δυστυχώς σε κάτι τέτοια εδάφια έχει στηριχτεί η Εκκλησία για να δικαιολογήσει τους αφορισμούς και τα αναθέματα με τα οποία έχει κατά το παρελθόν “δέσει” αντιφρονούντας αιρετικούς. Οι αφορισμοί είναι ένα τραγικό κεφάλαιο στην ιστορία της Εκκλησίας που το μόνο που πέτυχαν ήταν να προσθέτουν κάθε φορά μερικές ακόμη στρατιές καλοπροαίρετων ανθρώπων στις στρατιές των άθεων. Όπως είπα, όμως, και όπως όλοι γνωρίζουν, η Βίβλος εμπεριέχει και πνευματικά διαμάντια, και είναι εκείνα τα διαμάντια που την έχουν κάνει τον τελευταίο αιώνα να είναι σταθερά best seller παγκοσμίως. Παραθέτω δύο χωρία-ύμνους στην αγάπη χωρίς όρους.
«Ακούσατε ότι ειπώθηκε: “Θα αγαπάς τον πλησίον σου”, και θα μισείς τον εχθρό σου. Εγώ, όμως, σας λέω: “Να αγαπάτε τούς εχθρούς σας, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και να προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν”.» (Ματθαίου Ε´: 43-44)
«Αν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα ένα κομμάτι χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον. (…) Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί• η αγάπη δεν φθονεί• η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό• δεν χαίρεται στην αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ…» (Α´ Κορινθίους 13:1, 4-8)
Συμπέρασμα: Τα “κόκαλα” πρέπει να φύγουν από τη Βίβλο, αν πρόκειται ποτέ ν’ αποτελέσει ένα εύχρηστο και ευκολοχώνευτο πνευματικό εγχειρίδιο για Χριστιανούς και μη. Η εικόνα ενός βλοσυρού Θεού που τάχα καταράστηκε τον άνθρωπο την επομένη της Δημιουργίας, ενός Θεού που προτρέπει το δήθεν “εκλεκτό λαό” του να σφαγιάζει άλλους λαούς και να οικειοποιείται τους αμπελώνες τους, ενός Θεού που ετοιμάζει τα καζάνια της κόλασης και δε βλέπει την ώρα και τη στιγμή να ρίξει τα πλάσματά του μέσα, πρέπει ν’ αντικατασταθεί με την εικόνα του Θεού της ΑΓΑΠΗΣ, αν πρόκειται ποτέ η ανθρωπότητα να ωριμάσει πνευματικά με ό,τι καλό αυτό συνεπάγεται.
Τώρα το ότι υπάρχουν κυρίαρχοι φυσικοί και πνευματικοί νόμοι, η παραβίαση των οποίων αναπόφευκτα έχει αρνητικές συνέπειες για άτομα, έθνη και την ανθρωπότητα σαν σύνολο, δε δίνει σε κανέναν από εμάς το δικαίωμα για εκδίκηση και κατάρες, για να εξαναγκάσουμε το νόμο της σποράς και του θερισμού να ενεργοποιηθεί μια ώρα αρχύτερα και με τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς.
