Η δέηση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, κ. Άνθιμου

Κύριε Άνθιμε, Σεβαστέ ως εκ της θέσεώς σας,

Επιτρέψτε παρακαλώ σε μια πυγολαμπίδα να σας απευθύνει λόγο, διότι καθείς εφ’ ω ετάχθη!

Αντί αναποτελεσματικών δεήσεων που γίνονται προς το θεαθήναι, θα μπορούσατε να βοηθήσετε τη χώρα με πιο πρακτικούς τρόπους. Κατ’ αρχήν να σας θυμίσω ότι τέτοιες προσευχές πρέπει να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών («είσελθε εις το ταμιείον σου»– Ματθ. 6:6), να είναι αυθόρμητες και όχι γραμμένες, να φορτίζονται με όσο το δυνατόν περισσότερο συναίσθημα για την παραγωγή ενέργειας εκ του ίδιου του πνεύματος του ανθρώπου – διότι ο Θεός είναι απρόσωπος και δεν απαντάει επιλεκτικά σε κάποιους εις βάρος άλλων – και να είναι λιγόλογες και συγκεκριμένες.

Η δική σας δέηση, καθώς και όλες οι τυποποιημένες δεήσεις που διαβάζονται στις λειτουργίες Κυριακές και εορτές, δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά και άρα η δύναμή τους δεν βγαίνει από το ταβάνι του ναού, αν υποθέσουμε ότι ο Θεός ήταν κάπου εκεί πάνω, και όχι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Αυτά περί προσευχής, και θα βρείτε περισσότερα εδώ.

Πάμε πάρα κάτω. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Κάνε δηλαδή πρώτα ό,τι μπορείς να κάνεις, ό,τι οφείλεις να κάνεις, και μετά να καταφύγεις στην Προσευχή. Κι εσείς ως Εκκλησία μπορείτε και πρέπει να κάνετε πολύ περισσότερα, αδειάζοντας τα ταμεία σας υπέρ του χρεοκοπημένου κράτους. Και αφήστε τα κλαψουρίσματα ότι κάποτε είχατε ξαναδώσει, κι ότι δύσκολα τα φέρνετε βόλτα με τα συσσίτια και τα φιλανθρωπικά σας έργα. Πουλήστε περιουσία, δώστε τις μετοχές σας στα ασφαλιστικά ταμεία.
Αν δεν το κάνετε τώρα που βουλιάζουμε, πότε θα το κάνετε;

Αν προτιμάτε, όμως, προχωρήστε οικειοθελώς στο διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος και ας αναλάβετε οι ίδιοι τη μισθοδοσία των κληρικών και τη συνταξιοδότησή τους. Οι πιστοί που σας θεωρούν, αφελώς σκεπτόμενοι, ως μεσίτες προς το Θεό θα σας συνδράμουν, μην ανησυχείτε. Άλλωστε πώς επιβιώνουν και θησαυρίζουν τα μοναστήρια; Με τις δωρεές των αφελών δεν θησαυρίζουν; Αυτό βέβαια συνάδει και με την αποστολική παράδοση. Μόνον έτσι θα μπορούσατε να επιτελέσετε το προφητικό σας έργο, κατακεραυνώνοντας τη διαφθορά σε κυβερνητικό επίπεδο και τις αδικίες του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου εναντίον των φτωχών και αδυνάτων. Η Εκκλησία θα έπρεπε να αντιπολιτεύεται μονίμως την εξουσία στηλιτεύοντας την προκλητική συμπεριφορά και τις αμαρτίες της που οδήγησαν τη χώρα μας στη εξαθλίωση.
Ας δούμε όμως μερικά σημεία της δέησής σας:

«∆έσποτα, επίβλεψον εξ ουρανού και σώσον ηµάς διά το όνοµά Σου το άγιον, και ρύσαι ηµάς εκ των εχθρών ηµών και των αδικούντων την πατρίδα και τον λαόν ηµών, εκ των µεθοδειών και µηχανηµάτων και παγίδων και πονηρών επιθυµιών των ισχυρών της Γης κατά της πατρίδος ηµών. Και µη αποστήσης αφ’ ηµών την Σην κραταιάν βοήθειαν υπέρ των δικαίων του ελληνικού λαού και της κατισχύσεως της δικαιοσύνης εις τας διαφοράς ηµών µετά των συµµάχων λαών.»

Κατ’ αρχήν, εάν ο Θεός ήταν Δεσπότης, όπως τον αποκαλείτε, θα ήταν όλα υπό έλεγχο και δε θα υπήρχε τέτοια ασυδοσία και τρισαθλιότητα επί της γης, όπου κυριαρχεί ο νόμος της Ζούγκλας και επικρατεί το δίκιο του ισχυροτέρου. Δεύτερον, εάν ο Θεός ήταν προσωπικός, δε θα έκανε κάτι για να του πουν οι επί της γης μπράβο και να τον δοξάσουν, διότι, Θεός Ων, δεν έχει ανάγκη από τις κολακείες και τα λιβανίσματα των ανθρώπων. Εάν παρά ταύτα ο Θεός ήθελε να δοξαστεί το όνομά του, τότε ο μόνος τρόπος θα ήταν η μετάνοια και ο αγιασμός όλων εκείνων που τον επικαλούνται με τα χείλη, ενώ με τη ζωή τους τον βλασφημούν και τον δυσφημούν, όπως πολλοί ρασοφόροι, δημιουργώντας με το κακό τους παράδειγμα στρατιές αθέων.

Πάμε πάρα κάτω: «και ρύσαι ηµάς εκ των εχθρών ηµών και των αδικούντων την πατρίδα και τον λαόν ηµών.»

Ποιοι είναι οι εχθροί μας; Οι τοκογλύφοι δανειστές είναι οι εχθροί μας; Τότε δεν έχουμε παρά να γίνουμε αυτάρκεις και αυτοδύναμοι ώστε ν’ απαλλαγούμε από δαύτους μια ώρα αρχύτερα. Τι να σου κάνει ο Θεός όταν και άλλοι “χριστιανικοί” λαοί προσεύχονται να τους απαλλάξει από τις βδέλλες τους Έλληνες που απομυζούν τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων για να τα ρίχνουν στο άπατο βαρέλι της Ελλάδας; Διότι έτσι το βλέπουν αυτοί. Σε ποιους, λοιπόν, να κάνει το χατίρι ο Θεός και σε ποιους να το χαλάσει; Για ελάτε στη θέση του!

Η προσευχή σας, κύριε Άνθιμε θα έπρεπε να είναι για φώτιση της δικής μας προσκυνημένης και προδοτικής ηγεσίας, ώστε να ορθώσει ανάστημα στους εκβιαστές και να κάνει μια δυναμική και έξυπνη επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με δαύτους. Επιπλέον, να τους αφυπνίσει ώστε να πιάσουν κάθε κατεργάρη διεφθαρμένο αξιωματούχο και φοροφυγά, ακόμη και τους ίδιους τους κακούς εαυτούς των, και να κάνουν δίκαιη ανακατανομή του πλούτου, ή έστω των δανεικών.

Στη συνέχεια ζητήσατε συγνώμη για τις αμαρτίες μας, λέγοντας: «Ενώπιον της µεγαλοσύνης Σου και της παγγνωσίας Σου, Κύριε ο Θεός ηµών, οµολογούµεν ότι εσφάλαµεν ως Κράτος και ως λαός κατά την διαχείρισιν των εµπιστευθεισών ηµίν οικονοµικών και χρηµατικών ευεργεσιών, ότι ηχµαλωτίσθηµεν εις τον πειρασµόν των υλικών απολαύσεων, του ευκόλου πλουτισµού και του ψυχοφθόρου ευδαιµονισµού και ούτως εξετέθηµεν και αγγέλοις και ανθρώποις. Αλλ’ επί Γης, Κύριε, ουδείς τέλειος και ουδείς αναµάρτητος.»

Αυτό ακούγεται περίπου σαν την κατάπτυστη ρήση Πάγκαλου, «Μαζί τα φάγαμε». Εσφάλαμεν ως κράτος και ως λαός! Ώστε τις ίδιες ευθύνες έχει εξουσία και λαός; Όλοι σ’ ένα τσουβάλι; Αυτή είναι η άποψή σας; Τι διαχειρίστηκε λάθος ένας μεροκαματιάρης που φυτοζωεί; Λυπάμαι, κύριε Άνθιμε.

Όμως εκείνο το “ουδείς αναμάρτητος” τι το θέλατε; Για να καταφέρετε το Θεό να μας ελεήσει χωρίς να το αξίζουμε; Ή μήπως ο Θεός έχει ξεχάσει ότι ο άνθρωπος είναι ατελής και νιώθετε την ανάγκη να του το θυμίσετε; Φαντάζεστε άραγε ότι ο Θεός μπορεί να καταργήσει τη νομοτέλεια, με τα πολλά Κύριε ελέησον, και ν’ ανατρέψει τον κυρίαρχο νόμο της σποράς και του θερισμού, φέρνοντας τα κάτω πάνω προς χάριν των ορθόδοξων ψευτοχριστιανών; Πολύ δεν τον αδικείτε;

«∆ιο προσερχόµενοι νυν ενώπιόν Σου, Κύριε, εκζητούµεν το έλεός Σου και παρακαλούµεν, όπως στηρίξης πάντας ηµάς, τους τε κυβερνώντας και τον δεινώς δοκιµαζόµενον λαόν, ώστε να φανώµεν άξιοι των αγίων και ηρωικών ηµών προγόνων, κρατούντες την εθνικήν και κοινωνικήν ενότητα ηµών αρραγή και αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, αξιωθείηµεν της ευλογίας και των δωρεών της Σης µεγαλειότητος και αγαθωσύνης». (πηγή)

Μέχρι στιγμής, κύριε Άνθιμε, έχουμε φανεί ανάξιοι των ηρωικών μας προγόνων, και αυτό δε μπορεί ν’ αμφισβητηθεί από κανένα. Και ιδιαίτερα σήμερα δεν υπάρχει ούτε κοινωνική ούτε εθνική ενότητα, και δυστυχώς ούτε υπήρξε ποτέ στο παρελθόν, απ’ ό,τι διαβάζουμε στην ιστορία. Κάποια κατάρα δέρνει τη φυλή μας… Λαός διχασμένος, πάντα ηττημένος. Δεν κάνετε κάνα εθνικό εξορκισμό μπας και μονιάσουμε; Πώς τα πάτε με το “διάβολο”, δηλαδή το Μαμμωνά; Νικάτε;

Ας όψεται η διχαστική κοινοβολευτική Δημοκρατία που φροντίζει επιμελώς για τον κατακερματισμό της κοινωνίας. Πώς, όμως, τολμάτε να μιλάτε για ενότητα όταν ούτε εσείς οι χριστιανοί έχετε ενότητα μεταξύ σας; Όταν υπάρχουν διάφορες χριστιανικές ομολογίες που αλληλοτρώγονται ανταγωνιζόμενες για τα πρωτεία και για τον εκμαυλισμό-προσηλυτισμό άβουλων “προβάτων” προς άρμεγμα και κούρεμα;

Γι΄ αυτό είπα ότι οι προσευχές σας δεν διαπερνούν το ταβάνι των ναών σας… Προφητικό λόγο χρειάζεται η Ελλάδα, κύριε Άνθιμε. Εμπνευσμένο προφητικό λόγο, σαν εκείνο του προφήτη Ηλία, του Ιερεμία και του Ιεζεκιήλ, που κατ’ αρχήν θα κατασυντρίψει το βράχο της αλαζονείας, της ιδιοτέλειας, της ματαιοδοξίας, της μισαλλοδοξίας, αλλά και της βλακείας των ηγεμόνων. Λόγο που θα ματώσει τις διεφθαρμένες συνειδήσεις τους.

Αλλά είπαμε, για να προέλθει τέτοιος προφητικός λόγος από τον κλήρο πρέπει πρώτα να σταματήσει ο θανάσιμος εναγκαλισμός κράτους-εκκλησίας, και στη συνέχεια να υπάρξει αυτοκριτική και μετάνοια εν σάκω και σποδώ στον οίκο του Κυρίου, ή στο σώμα του Χριστού, όπως αλαζονικά αυτοαποκαλείστε. Όλα τ’ άλλα είναι λόγια ν’ αγαπιόμαστε…