Σας αρέσουν τα έργα του Πάμπλο Πικάσο; Αν ναι, τότε φαίνεται ότι σας αρέσουν οι σαχλαμάρες! Σας προβληματίζουν τα έργα του Πάμπλο Πικάσο; Αν ναι, τότε προβληματίζεστε με κουταμάρες. Θαυμάζετε τον Πάμπλο Πικάσο; Αν ναι, τότε θαυμάζετε ένα σαλτιμπάγκο! Συγνώμη αν σας πρόσβαλα, αλλά αυτά δεν είναι δικές μου ιδέες, είναι ιδέες του ίδιου του Πάμπλο Πικάσο.
Δείτε τι είχε πει ο Ισπανός ζωγράφος σε μια συνέντευξη -εξομολόγηση προς το διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι:
«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι, αναζητούν το καινούργιο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν.
Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότης για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη. Και σήμερα όπως ξέρεις είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήσαν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ, ο Τισιανός, ο Γκόγια.
Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγησή μου, πιο θλιβερή απ’ όσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».
Τη συνέντευξη-σοκ ανακάλυψα πρόσφατα στο καλό ιστολόγιο olympia.gr, και η αρχική πηγή ήταν ένα παλιό, μα πάντα επίκαιρο, άρθρο του Γιάννη Μαρίνου στο ΒΗΜΑ, την Κυριακή 14 Μαρτίου, 1999.
Το τι ανακούφιση ένιωσα όταν διάβασα αυτή την κυνική ομολογία του διάσημου ζωγράφου δε λέγεται. Βλέπετε υπήρξαν φορές στο παρελθόν, όταν άκουγα κουλτουριάρηδες να θαυμάζουν τον Πικάσο, ενώ εγώ η αφελής τον θεωρούσα απλά φευγάτο, που αναρωτιόμουνα μήπως ήμουν αμύητη στην αφηρημένη τέχνη και γι’ αυτό δε μπορούσα να την αξιολογήσω σωστά. Να όμως που η εξομολόγηση-σοκ του Πικάσο με δικαίωσε!
Αλίμονο! Πόσοι ατάλαντοι ζωγράφοι τον μιμήθηκαν μετά μανίας και τον μιμούνται ακόμη! Πόσες πλατείες και πάρκα κακοποιήθηκαν με σιδερικά αφηρημένης “τέχνης” από το Βερολίνο μέχρι την Αθήνα! Και πόσα χρήματα των φορολογουμένων ξοδεύτηκαν γι’ αυτά τα τερατουργήματα που τα βλέπουν τα μικρά παιδιά και τρομάζουν! Και να σκεφτεί κανείς ότι η κοινωνική ελίτ που θαύμασε και ακριβοπλήρωσε τα χωρίς νόημα έργα του Ισπανού εικαστικού είναι η διαπλεκόμενη με την εξουσία ελίτ, και συχνά η ίδια η εξουσία…
Αυτή η κυνική ομολογία είναι ένα ηχηρό φτύσιμο στη νοημοσύνη και στην αισθητική των δήθεν φίλων της τέχνης. Ο σαλτιμπάγκος – κατά δική του ομολογία – “ζωγράφος”, κατάλαβε, λέει, το πνεύμα των καιρών και επένδυσε στη βλακεία και τη ματαιοδοξία των φελλών! Ράπισμα, ε; Και, όπως ήταν αναμενόμενο, αφού η βλακεία υπερεπερίσσευσεν εις το ανθρώπινο είδος, η επένδυσή του απέδωσε τα μέγιστα!
Επιτρέψτε μου να πω ότι ο Πάμπλο Πικάσο ήταν, εν αγνοία του, ένας κυνικός προφήτης που με τα αφηρημένα εικαστικά έργα του αναπαρίστανε την αφηρημάδα λόγω αποχαύνωσης, την ιδεολογική γύμνια, την κουφότητα, τη σύγχυση, και τη ματαιοδοξία των συγχρόνων του και όχι μόνο. Χωρίς να το γνωρίζει, μέσα από τα έργα του, έκανε ένα σιωπηρό “κήρυγμα” σε όλους τους βλαμμένους μπας και ξυπνήσουν! Αλλά πού αυτοί…
Μήπως γνωρίζει κανείς αν μετά από την κυνική εξομολόγηση του Πικάσο ξεκρεμάστηκαν και ερρίφθησαν στην πυρά πολλοί πίνακές του; Μπάαα! Πού να ξυπνήσουν από το λήθαργό τους οι ματαιόδοξοι κουλτουριάρηδες. Άλλωστε τις έχουν χρυσοπληρώσει αυτές τις κακοτεχνίες του παμπόνηρου Ισπανού… Θα μου πεις η τρέλα δεν πάει στα βουνά…
Συμπέρασμα: Μπορεί κάποιος να είναι διάσημος, να έχει του κόσμου τα πλούτη, να έχει φίλους και θαυμαστές, να θεωρείται επιτυχημένος σε αυτό που κάνει, μα όταν μένει μόνος, πρόσωπο με πρόσωπο με τον εσωτερικό Ανώτερο Εαυτό του, να νιώθει άδειος και τιποτένιος… Πότε συμβαίνει αυτό; Όταν αναρριχάται κάποιος στα “ύψη” παραβιάζοντας τις προαιώνιες ηθικές αρχές και αξίες.
Tags: Χωρίς κατηγορία
