Είναι δυνατό το ξεκλείδωμα κλειστών και αδιάφορων μυαλών;
«Βλέπουμε μια παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας. Υπάρχει μια κουλτούρα σύγκρουσης, που μας κάνει να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Μας κάνει να ζούμε σε σαπουνόφουσκες, οι οποίες, όσο όμορφες κι αν φαίνονται, είναι επίσης ασήμαντες. Έχουμε συνηθίσει στα βάσανα των άλλων. Δεν μας επηρεάζουν. Κανείς στον κόσμο μας δεν αισθάνεται υπεύθυνος». ~ Jonathan Pryce
Όπως θα έπρεπε να είναι προφανέστατο, αυτό είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα, ένα είδος δίκοπου μαχαιριού, και ένα θέμα που απαιτεί ανοιχτή και ειλικρινή εξήγηση. Θα έπρεπε να είναι προφανές, αλλά δεν είναι, ότι κανένας δεν μπορεί ν’ ανοίξει με το ζόρι το κλειστό μυαλό του άλλου, ή να δαμάσει και να καταπνίξει την αδιαφορία του. Ανεξάρτητα από τη δύναμη που ασκείται, ανεξάρτητα από την επιθυμητή πρόθεση, ανεξάρτητα από μια γενναία προσπάθεια, χαμένη ή όχι. κάθε άτομο είναι ένα μοναδικό άτομο, ανεξάρτητα από τις συλλογικές του επιθυμίες ή τη δειλία του μπροστά στις αντιξοότητες και τον ανθρώπινο πόνο. Ο καθένας από εμάς πρέπει να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα, σωστά ή λάθος, και ενώ είναι ευγενές να προσπαθείς να εκπαιδεύσεις και να φέρεις στο φως κάποια αλήθεια και λογική σε όσους δεν έχουν την πρωτοβουλία να αποκτήσουν με τη θέλησή τους γνώση, είναι επιθετική προσβολή να απαιτήσεις συμμόρφωση με τις προσωπικές επιθυμίες κάποιου.
Η αδιαφορία και η απάθεια που κατατρώει τον απλό άνθρωπο, ειδικά σε αυτόν τον σημερινό κόσμο της χαμένης ελπίδας, η μεγάλη φιλοδοξία των μαζών για προσωπική ικανοποίηση πάνω από όλα, η έλλειψη ατομικής συνείδησης και ευθύνης και η ακραία τυραννία που επιδιώκεται από αυτούς που επιλέγουν να κυβερνούν τους άλλους, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εχθρότητα, ανεξάρτητα από τη θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα σήμερα.
Αυτό που έχει συμβεί στο ανθρώπινο μυαλό και τη συμπεριφορά είναι μια έντονη υπενθύμιση των κατά τα φαινόμενα απεριόριστων ελαττωμάτων του ανθρώπου. Ωστόσο, για να έχουμε φτάσει σε αυτό το επίπεδο ύπαρξης, χρειάστηκε η κοινωνία στο σύνολό της να απαρνηθεί σχεδόν κάθε κανονική και παραδοσιακή σκέψη, την ευθύνη, τη φροντίδα και την ενσυναίσθηση, προς όφελος μιας ψυχρής και σκληρής παρουσίας του νου. Αν και αυτός μπορεί να φαίνεται ένας σκληρός κανόνας, είναι πράγματι; Σκεφτείτε τον απόλυτο μαζικό διχασμό που έχει επιτραπεί να επικρατήσει σε αυτή τη χώρα, τη βάναυση συμπεριφορά που είναι πλέον αποδεκτή ως φυσιολογική, την εσκεμμένη τύφλωση για την κοινωνική μας κατάσταση, τη «σύγχυση» ως προς τη φυσική ανθρώπινη βιολογία μας, την κακοποίηση και τη διαστροφή εναντίον των παιδιών σε όλο τον κόσμο, και την ανοχή ολοκληρωτικού τρόμου και ψέματος στα χέρια της άρχουσας τάξης, των φερέφωνων μέσων ενημέρωσης και όλων των πιονιών της κυβέρνησης.
Είναι σαν να έχει χαθεί όλη η ανθρώπινη φαντασία, η αγάπη, η χαρά, το μεγαλείο και η υπευθυνότητα σε μια θάλασσα άγνοιας, αδιαφορίας και μίσους. Ίσως πολλοί πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει κανείς μέσα σ’ αυτή την τρέλα είναι να κρυφτεί από αυτήν, αλλά αυτός είναι ο αντίποδας κάθε δυνατής λογικής λύσης. Τελικά είναι το άτομο που είναι ο σωτήρας μας σε περιόδους ακραίων διαφωνιών, ψυχολογικών πιέσεων και παραλογισμών στη ζωή. Σε αυτή τη χρονική στιγμή, δεν αντιμετωπίζουμε μόνο τους δαίμονές μας, αλλά και την πιθανότητα αφανισμού του είδους μας. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο φρικτή!
Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό ήταν απλώς το αποκορύφωμα μιας παρακμής πολλών γενεών στην ανθρώπινη ηθική και ύπαρξη. Τίποτα από αυτά δεν είναι τυχαίο, επακόλουθο ή φυσικό, καθώς όλα τα δεινά μας προκαλούνται από εκείνους που σκόπιμα χτίζουν και καθορίζουν το αφήγημα του κράτους, και απ’ όλους τους άλλους που το επιτρέπουν να συμβεί χωρίς αμφισβήτηση. Με άλλα λόγια, το να κατηγορούμε τον ένα ή τον άλλο, αν και είναι βολικό για τα αδύναμα μυαλά, είναι ανόητο και κοντόφθαλμο, καθώς όλοι όσοι είτε προσπαθούν να κυβερνήσουν είτε οικειοθελώς αποδέχονται αυτόν τον κανόνα, φταίνε.
Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης και ιστορίας έχει αναλωθεί σε κλοπές, πόλεμο, σφαγή, φόνο, ανευθυνότητα, σύγχυση, ανηθικότητα, αυτολύπηση και εξάρτηση από τους χειρότερους της ανθρωπότητας, που είναι οι ηγεμόνες, οι βασιλιάδες, οι πρόεδροι, τα συνέδρια, οι δικτάτορες και οι τύραννοι. Οι περισσότεροι από αυτούς έγιναν οικειοθελώς αποδεκτοί, και αυτός είναι ο παραλογισμός της εγκόσμιας παρουσίας μας.
Σε αυτή τη χώρα που λέγεται Αμερική, οι μάζες υποστήριξαν ξανά και ξανά, σε όλη την ιστορία μας, τον έναν επιθετικό πόλεμο μετά τον άλλο, όπου δεκάδες εκατομμύρια αθώοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν απλά στο όνομα του «Θεού» ή της Χώρας. Αυτό δεν συνέβη λόγω κάποιας πραγματικής ή νόμιμης άμυνας, αλλά λόγω ενός αξιολύπητου, εύκολα ξεγελασμένου «κοινού», που υπέκυψε στον φρικτό εθνικισμό αντί στις ηθικές αρχές. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι περισσότεροι παρέμειναν χωρίς αντίσταση, γύρισαν το κεφάλι τους ή ακόμα πιο συνηθισμένο, χειροκρότησαν τη δολοφονία άλλων στα χέρια των κυβερνώντων τους.
Οποιαδήποτε πράξη απανθρωπιάς που γίνεται οικειοθελώς αποδεκτή, χωρίς αμφισβήτηση από κανέναν από εσάς, οποιαδήποτε πράξη εξευτελισμού εναντίον άλλων που αγνοείται, οποιαδήποτε πράξη επιθετικότητας από οποιοδήποτε άτομο ή χώρα εναντίον αθώων που μένει αναπάντητη, είτε είναι ο ένας εναντίον του άλλου είτε έχει κυρωθεί από αυτό το έθνος-κράτος, είναι απάνθρωπη και απαράδεκτη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι είναι άνθρωπος μπροστά στην απανθρωπιά που επιτρέπεται ανοιχτά.
Τα κλειστά μυαλά και η αδιαφορία γεννούν ένα περιβάλλον ικανό να βρει απεριόριστες δικαιολογίες για να αγνοήσει ή να αποδεχτεί την ανηθικότητα, τη βία και τη βαρβαρότητα. Αυτό δεν είναι αποδεκτό από κανένα άτομο που νοιάζεται, συμπονετικό ή σκεπτόμενο άτομο. Είναι η ουσία της δειλίας και της απεριόριστης απάθειας, και όσοι αγνοούν τη δεινή κατάσταση της επιθετικής βλάβης αθώων, είτε αυτοί οι επιτιθέμενοι είναι άτομα, συμμορίες ή το ειδεχθές κράτος, (αλλά επαναλαμβάνω τον εαυτό μου) δεν έχουν σημασία.
Δεν είναι δυνατό να ανοίξει κανείς το μυαλό του άλλου, ή να εξαλείψει την αδιαφορία του για την ανθρωπότητα, με τη βία, καθώς κάθε ανεξάρτητο άτομο πρέπει να αποδεχτεί την ευθύνη μόνο για τον εαυτό του. Οι υπόλοιποι από εμάς μπορούμε μόνο να εκπαιδεύσουμε και να παρέχουμε αληθείς και πειστικές πληροφορίες σε όσους θέλουν να ακούσουν. Μπορείς να οδηγήσεις ένα άλογο στο νερό, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις να πιει και μπορείς να οδηγήσεις έναν κλειστό, αδιάφορο, αδαή στην αλήθεια και την ευθύνη, αλλά δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να την αποδεχτεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα των ανθρώπων.
Όλοι όσοι κατανοούν τη σημασία της πραγματικής ελευθερίας, της ανεξάρτητης και κριτικής σκέψης και που αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο ειρήνης, αρμονίας και αληθινής προσωπικής δικαιοσύνης, αντιμετωπίζουν μεγάλες αντιξοότητες, όπως σίγουρα αποδεικνύει η ιστορία. Ωστόσο, δεν μπορούμε ποτέ να γυρίσουμε την πλάτη μας και να τα παρατήσουμε, διότι το να το κάνουμε μας καθιστά ίδιους με αυτούς που προκαλούν την παραφροσύνη. Το να τα παρατήσουμε σημαίνει την απώλεια παντός καλού, και τέτοιος κόσμος πρέπει να αποφευχθεί με κάθε κόστος.
«Η αδιαφορία, Gundhalinu, είναι η ισχυρότερη δύναμη στο σύμπαν. Καθιστά ό,τι αγγίζει χωρίς νόημα. Η αγάπη και το μίσος δεν έχουν καμία τύχη εναντίον της. Αφήνει την αμέλεια, τη σήψη και την τερατώδη αδικία να περάσουν ανεξέλεγκτα. Δεν δρα, επιτρέπει. Και αυτό είναι που της δίνει τόση δύναμη». ~ Joan D. Vinge, The Snow Queen
——————————
