Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην Ορθόδοξη ΠΙΣΤΗ, στην Ευαγγελική ΠΙΣΤΗ, στην Ισλαμική ή στην Ιουδαϊκή ΠΙΣΤΗ, αλλά στην ΠΙΣΤΗ όπως την καταλαβαίνει και την εκδηλώνει ο καθένας.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και στους χαλεπότερους που έρχονται, σχεδιασμένοι και προγραμματισμένοι από σκοτεινά κέντρα παγκόσμιας κυριαρχίας, η ΠΙΣΤΗ είναι το μοναδικό ατομικό και συλλογικό πνευματικό όπλο για να ανταπεξέλθουμε χωρίς να καταρρεύσουμε ως άτομα, ως έθνη και ως ανθρωπότητα ολόκληρη.
Ποια ΠΙΣΤΗ όμως; Πώς την ενισχύουμε και πώς την ενεργοποιούμε για να είναι αποτελεσματική; Υπάρχουν κανόνες;
Θα αναζητήσουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά αποκωδικοποιώντας ρήσεις της Βίβλου – Παλαιάς και Καινής Διαθήκης – και αναζητώντας το εσωτερικό τους νόημα. Έτσι, είτε πιστεύει κανείς ότι τα Βιβλικά εδάφια στα οποία θ’ αναφερθώ ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Ιησού και γράφτηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους ή προφήτες είτε όχι, είτε πιστεύει ότι ο Ιησούς ήταν ο ενσαρκωμένος Θεός είτε όχι, θα αναζητήσουμε το κρυμμένο πνευματικό νόημα των εδαφίων αυτών ώστε να το χρησιμοποιήσουμε ως ασπίδα για ν’ αντιμετωπίζουμε τα δεινά που ζούμε και αυτά που έρχονται. Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία ποιος ή ποιοι τα έγραψαν, αρκεί ν’ ανακαλύψουμε ότι λειτουργούν θετικά όταν τα εφαρμόζουμε.
Ας δούμε πρώτα τον ορισμό της ΠΙΣΤΗΣ, όπως δόθηκε από τον Απόστολο Παύλο.
«Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». (Προς Εβραίους 11:1).
Σε μετάφραση Βάμβα: «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων».
Με άλλα λόγια, ΠΙΣΤΗ είναι η πεποίθηση ότι τα πράγματα τα οποία δεν βλέπουμε αλλά για τα οποία ελπίζουμε, οι καταστάσεις τις οποίες επιθυμούμε να έλθουν, ΘΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΟΥΝ. Όταν κρατάμε χωρίς αμφιταλαντεύσεις και αμφιβολίες αυτή την πεποίθηση στο νου και στην καρδιά μας, αργά ή γρήγορα θα πραγματοποιηθούν.
Ας δούμε μερικά εδάφια στη Βίβλο που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε το πώς λειτουργεί η ΠΙΣΤΗ.
Μια και σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γιορτάζουν την ανάσταση του Λαζάρου – αληθινή ιστορία ή φανταστική δεν έχει σημασία – ας δούμε τα λόγια που φέρεται να χρησιμοποίησε ο Ιησούς για να αναστήσει τον Λάζαρο:
«Η Μαρία λοιπόν καθώς ήλθεν όπου ήτο ο Ιησούς, ιδούσα αυτόν έπεσεν εις τους πόδας αυτού, λέγουσα προς αυτόν· Κύριε, εάν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.
Ο δε Ιησούς, καθώς είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους ελθόντας μετ’ αυτής Ιουδαίους κλαίοντας, εστέναξεν εν τη ψυχή αυτού και εταράχθη, και είπε· Πού εβάλετε αυτόν;
Λέγουσι προς αυτόν· Κύριε, ελθέ και ίδε.
Εδάκρυσεν ο Ιησούς.
Έλεγον λοιπόν οι Ιουδαίοι· Ιδέ πόσον ηγάπα αυτόν.
(…) (…)
Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον· ήτο δε σπήλαιον, και έκειτο λίθος επ’ αυτού.
Λέγει ο Ιησούς· Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα· Κύριε, όζει ήδη· διότι είναι τεσσάρων ημερών.
Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού;
Εσήκωσαν λοιπόν τον λίθον, όπου έκειτο ο αποθανών. Ο δε Ιησούς, υψώσας τους οφθαλμούς άνω, είπε· Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι μου ήκουσας.
(…) (…)
Και ταύτα ειπών, μετά φωνής μεγάλης εκραύγασε· Λάζαρε, ελθέ έξω.
Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα σάβανα, και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον.
Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς· Λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγη». (Κατά Ιωάννην 11: 32-44, Μετάφραση Βάμβα)
Στην ανωτέρω Ευαγγελική περικοπή έχω υπογραμμίσει τα λόγια που αποκαλύπτουν την αλληλουχία των συναισθημάτων του Ιησού που οδήγησαν στο θαύμα.
1. Ο Ιησούς είδε τη Μαρία, αδελφή του Λάζαρου, να κλαίει και συγκινήθηκε. Και όχι απλά συγκινήθηκε αλλά στέναξε και ταράχτηκε στην ψυχή του, πράγμα το οποίο εξωτερικεύτηκε με δάκρυα και ήταν απόδειξη της αγάπης του για τον Λάζαρο.
2. Ζήτησε ΠΙΣΤΗ από τη Μάρθα, την άλλη αδελφή του Ιησού, αφού η Μαρία είχε ήδη εκδηλώσει πίστη.
3. Ευχαρίστησε το Θεό εκ των προτέρων, όντας σίγουρος για το αποτέλεσμα.
4. Με δυνατή φωνή διέταξε τον Λάζαρο να εξέλθει από τον τάφο.
Συμπέρασμα: Για να λειτουργήσει το θαύμα της ΠΙΣΤΗΣ πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις: αγάπη, ενσυναίσθηση, πίστη των άμεσα ενδιαφερόμενων, ευγνωμοσύνη στο Θεό και εντολή.
Και πώς εκδηλώνεται η πραγματική αγάπη που θα οπλίσει με ενέργεια την εντολή ώστε να γίνει το θαύμα; Με εσωτερική ταραχή, στεναγμούς, δάκρυα και εντολή με φωνή μεγάλη, όχι ψιθυριστά. Δηλαδή τα λόγια μόνα τους, ακόμη κι αν είναι γραμμένα από αγίους, δεν έχουν δύναμη, δεν παράγουν ενέργεια για να υλοποιήσουν το αιτούμενο. Κοντολογίς, οι τυποποιημένες προσευχές δεήσεων και παρακλήσεων που παπαγαλίζονται και απαγγέλλονται σαν ποιήματα δεν έχουν καμία πνευματική δύναμη, δεν παράγουν καμία ενέργεια για να φέρουν αποτέλεσμα. Κρίμα που δεν τα γνωρίζουν αυτά οι ιερείς και δεν τα διδάσκουν στο “ποίμνιο”.
Πάμε τώρα σε άλλο επεισόδιο της Καινής Διαθήκης:
«Ότε δε εισήλθεν ο Ιησούς εις Καπερναούμ, προσήλθε προς αυτόν εκατόνταρχος παρακαλών αυτόν και λέγων· Κύριε, ο δούλος μου κείται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος.
Και λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ ελθών θέλω θεραπεύσει αυτόν.
Και αποκριθείς ο εκατόνταρχος είπε· Κύριε, δεν είμαι άξιος να εισέλθης υπό την στέγην μου· αλλά μόνον ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλός μου. (…) (…)
Ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασε και είπε προς τους ακολουθούντας· Αληθώς σας λέγω, ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν. (…) (…)
Και είπεν ο Ιησούς προς τον εκατόνταρχον, Ύπαγε, και ως επίστευσας, ας γίνη εις σε. Και ιατρεύθη ο δούλος αυτού εν τη ώρα εκείνη». (Κατά Ματθαίον 8: 5-13)
Εδώ βλέπουμε ότι ένας εκατόνταρχος γνώριζε τα μυστικά της πίστης και τη δύναμη του λόγου. Γνώριζε και πίστευε ότι ο Ιησούς δεν χρειαζόταν να πάει επί τόπου για να θεραπεύσει τον ασθενή. Αρκούσε να δώσει εντολή για να θεραπευτεί. “Ειπέ λόγον”.
Μήπως όμως μόνο ο λόγος του Ιησού είχε δύναμη, επειδή κατά τους Χριστιανούς είναι Θεός, ενώ οι κοινοί θνητοί πρέπει να παρακαλούν το Θεό μέρα-νύχτα για να ανταποκριθεί στις προσευχές τους με ατέλειωτα “Κύριε ελέησον”;
Την απάντηση την παίρνουμε από ένα άλλο ευαγγελικό εδάφιο:
«Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτούς· Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, (…) και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γίνει». (Κατά Ματθαίον 21:21)
Ώστε λοιπόν, εάν έχουμε πίστη και δεν διστάσουμε, έχουμε τη δύναμη να διατάξουμε ένα “όρος”, ένα πρόβλημα που μας φαίνεται βουνό, να σηκωθεί και να φύγει πέφτοντας στη θάλασσα.
Σαφώς λοιπόν η δύναμη είναι μέσα μας, αρκεί να μάθουμε να την ενεργοποιούμε με αγάπη και ΠΙΣΤΗ.
Έχουμε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν αν όλοι οι πιστοί παγκοσμίως συγκεντρώνονταν στις εκκλησίες και τα τζαμιά τους συγχρόνως, συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, και με στεναγμούς και θυμό να διέτασσαν όλοι μαζί με δυνατές κραυγές το κακό (σατανικές δυνάμεις) που έχει κυριεύσει την ανθρωπότητα να εξαφανιστεί; Φυσικά το κακό θα υποχωρούσε κάτω από την τεράστια πνευματική ενέργεια που θα απελευθερωνόταν από τις ψυχές των προσευχόμενων.
Και βέβαια, αν αυτή η πρακτική της συλλογικής και ένθερμης δια πίστεως προσευχής εφαρμοζόταν εδώ και αιώνες, έστω εδώ και δεκαετίες, σε καμία περίπτωση οι δυνάμεις του κακού δεν θα είχαν σήμερα το πάνω χέρι στην ανθρωπότητα.
Δυστυχώς όμως, κάτω από την καθοδήγηση πνευματικά τυφλών θρησκευτικών ταγών, οι εκκλησίες παγκοσμίως δεν είναι η λύση αλλά μέρος του προβλήματος. Και είναι μέρος του προβλήματος όχι μόνο διότι έχουν καταντήσει πνευματικά νεκροί κοσμικοί οργανισμοί αλλά και διότι τρίβουν τα χέρια τους σε αναμονή εκπλήρωσης των εφιαλτικών προφητειών της Αποκάλυψης και διαφόρων τοπικών “αγίων” ως επιβεβαίωση ότι η πίστη τους είναι αληθινή!
Η κόλαση, αν υπάρχει, έχει επιφυλάξει περίοπτη θέση στους θρησκευτικούς ταγούς και τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι αντί να προσεύχονται διακαώς για την ακύρωση, διάψευση, ματαίωση των καταστροφικών προφητειών, όπως είχαν και έχουν ιερό χρέος να κάνουν, τις αναμένουν ως αναπόφευκτη τιμωρία του Θεού! Οποία θανάσιμη πλάνη!
Και όμως, στη Βίβλο, Παλαιά και Καινή διαθήκη, υπάρχουν κρυμμένες αλήθειες που γράφτηκαν κάτω από θεία έμπνευση, που αποκαλύπτουν το χρέος και την αποστολή του προφήτη αλλά και κάθε ανθρώπου. Οι καταστροφές έρχονται ως νομοτελειακή συνέπεια των αρνητικών ενεργειών του ανθρώπου, και όχι ως τιμωρία ενός εκδικητικού προσωπικού Θεού που κατασκεύασαν οι θρησκευτικοί ταγοί κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους, ο οποίος πιστεύουν ότι έχει ετοιμάσει καζάνια πυρός και θείου για τους αμαρτωλούς, ενώ προς το παρόν επιτρέπει στους εγκληματίες να δρουν απρόσκοπτα εδώ στη γη χύνοντας ποτάμια αίματος αθώων, απολαμβάνοντας την ανθρώπινη δυστυχία.
Το έχω ξαναγράψει στα βιβλία και τα άρθρα μου ότι το συμπέρασμα που βγαίνει με τη λογική, την οδυνηρή εμπειρία και την παρατήρηση είναι ότι δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, που κάποτε θα έλθει στη “Δευτέρα Παρουσία” να κρίνει ζώντας και νεκρούς. Υπάρχουν μόνο οι κυρίαρχοι νόμοι που διέπουν το Σύμπαν και τον άνθρωπο ως μικρόκοσμο του Σύμπαντος. Με άλλα λόγια, υπάρχουν οι τεχνικές και πνευματικές “προδιαγραφές” που μας διέπουν. Κάθε παραβίαση των άγραφων συμπαντικών νόμων, εγγεγραμμένων ωστόσο στο ανθρώπινο πνεύμα, εν γνώσει ή εν αγνοία του ανθρώπου, ηθελημένα ή αθέλητα, επιφέρει νομοτελειακά το αντίστοιχο αρνητικό αποτέλεσμα. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Κλείνοντας, για να μην σας κουράσω άλλο, θα παραθέσω ένα εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης όπου διαφαίνεται ότι το χρέος του προφήτη είναι να αποτρέπει τον “θυμό” του Θεού (επαλήθευση καταστροφικών προφητειών), τουτέστιν την λειτουργία της νομοτέλειας, ανεβαίνοντας δια της προσευχής στις “χαλάστρες”.
Γράφει ο προφήτης-γίγαντας της Παλαιάς Διαθήκης Ιεζεκιήλ:
«Και έγινε λόγος Κυρίου προς εμέ, λέγων,
Υιέ ανθρώπου, ειπέ προς αυτήν· Συ είσαι η γη, ήτις δεν εκαθαρίσθη, και δεν έγινε βροχή επ’ αυτής εν τη ημέρα της οργής.
Εν μέσω αυτής είναι συνωμοσία των προφητών αυτής· ως λέοντες ωρυόμενοι, αρπάζοντες το θήραμα, κατατρώγουσι ψυχάς· έλαβον θησαυρούς και πολύτιμα πράγματα· επλήθυναν τας χήρας αυτής εν τω μέσω αυτής.
Οι ιερείς αυτής ηθέτησαν τον νόμον μου και εβεβήλωσαν τα άγιά μου· μεταξύ αγίου και βεβήλου δεν έκαμον διαφοράν και μεταξύ ακαθάρτου και καθαρού δεν έκαμον διάκρισιν, (…) και εβεβηλούμην εν μέσω αυτών.
Οι άρχοντες αυτής είναι εν μέσω αυτής ως λύκοι αρπάζοντες το θήραμα, διά να εκχέωσιν αίμα, διά να αφανίζωσι ψυχάς, διά να αισχροκερδήσωσιν αισχροκέρδειαν.
Και οι προφήται αυτής περήλειφον αυτούς με πηλόν αμάλακτον, βλέποντες οράσεις ματαίας και μαντεύοντες προς αυτούς ψεύδη, λέγοντες, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· ενώ ο Κύριος δεν ελάλησεν.
Ο λαός της γης μετεχειρίζετο απάτην και έκαμνεν αρπαγάς και κατεδυνάστευε τον πτωχόν και τον ενδεή και τον ξένον ηπάτα άνευ κρίσεως.
Και εζήτησα μεταξύ αυτών άνδρα, όστις να ανεγείρη το περίφραγμα και να σταθή εν τη χαλάστρα ενώπιόν μου υπέρ της γης, διά να μη εξολοθρεύσω αυτήν· και δεν εύρηκα.
Διά τούτο εξέχεα την οργήν μου επ’ αυτούς· κατηνάλωσα αυτούς εν τω πυρί της οργής μου· τας οδούς αυτών ανταπέδωκα επί τας κεφαλάς αυτών, λέγει Κύριος ο Θεός». (Ιεζεκιήλ 22: 23-31)
Εδώ πρέπει να αναζητήσουμε το εσωτερικό νόημα των εδαφίων αυτών. Ο Θεός (που ο Ιεζεκιήλ τον φαντάζεται ως πρόσωπο) σαφώς δεν ήθελε να εξολοθρεύσει την γη λόγω της αμαρτίας των ανθρώπων, αλλά δεν μπορούσε να εμποδίσει τη νομοτέλεια, δηλαδή την εκδήλωση των άγραφων νόμων του Σύμπαντος. Γι’ αυτό ζητούσε άνθρωπο να ανέβει στις χαλάστρες υπέρ της γης και να αποτρέψει την “οργή” του. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος δια της ένθερμης προσευχής μετά πίστεως μπορεί να αποτρέψει ακόμη και την εκδήλωση της νομοτέλειας!
Κάτι τέτοιο υπαινισσόταν και ο Ιησούς όταν είπε στους μαθητές του:
«Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ». (Κατά Ματθαίον 18:18)
Ο εστί μεθερμηνευόμενο, ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να “λύσει” τη γη από τις καταστροφικές προφητείες της Αποκάλυψης του Ιωάννη, το πατρο-Κοσμά, του Παϊσίου, του γέροντα τάδε και της γερόντισσας δείνα. Κι όχι μόνο μπορεί, αλλά έχει και ιερό χρέος να το κάνει.
Εσύ Πατριάρχη, εσύ Αρχιεπίσκοπε, εσύ Μητροπολίτη, εσύ αρχιμανδρίτη, εσύ ιερέα, τι κάνατε για να “λύσετε” τη γη από το “δέσιμο” που της έκαναν κάποιοι “άγιοι” με τις δυσοίωνες προφητείες τους και κάποιοι αμαρτωλοί με το να γράφουν σενάρια και να γυρίζουν ταινίες με θέμα τον Αρμαγεδδώνα, ενώ οι λειτουργοί του Σατανά παγκοσμίως υλοποιούν τα σχέδιά του;
Όχι μόνο δεν κάνατε τίποτα αλλά συμβάλλετε με πράξεις και παραλείψεις στην εκπλήρωσή τους…
Tags: αγάπη, αίμα, Αρμαγεδδών, Δευτέρα Παρουσία, Ιεζεκιήλ, Ιησούς, νομοτέλεια, πίστη, προφητείες, Σατανάς
