Προσωπικά θα προτιμούσα τους αρμόδιους ν’ απασχολεί ένα διαφορετικό δίλημμα: Πρέπει ν’ αναθεωρηθούν και εκσυγχρονιστούν τα Θρησκευτικά που διδάσκονται οι μαθητές από την Τρίτη Δημοτικού μέχρι την Τρίτη Λυκείου – επί 10 συναπτά έτη! – ή όχι; Δυστυχώς όμως, το εναγώνιο ερώτημα που μονοπωλούσε την επικαιρότητα μέχρι πρότινος, και σίγουρα θα επανέλθει στο μέλλον, ήταν άλλο: Υποχρεωτικό ή προαιρετικό το μάθημα των Θρησκευτικών; Κληρικοί, θεολόγοι, ‘Ελληνορθόδοξοι’ υπερπατριώτες και διάφοροι επαΐοντες έριζαν με πάθος ως προς το εάν ήταν επιτρεπτό και προς όφελος του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος τα Θρησκευτικά να υποβαθμιστούν σε προαιρετικό μάθημα στα σχολεία Στοιχειώδους και Μέσης Εκπαίδευσης.
Μας προέκυψε όμως το βδελυρό ‘έπος’ της ανίερης Μονής του Βατοπεδίου και κατέστησε την όλη συζήτηση περί Θρησκευτικών άσχετη – ένα θλιβερό ανέκδοτο! Το στερεότυπο επιχείρημα ήταν ότι τα Θρησκευτικά πρέπει να είναι υποχρεωτικό μάθημα για τους κατά τύπον Ορθόδοξους διότι είναι, τάχα, ικανή και αναγκαία συνθήκη για να διαμορφωθεί ήθος στη νεολαία. Μας λένε δηλαδή ότι το μάθημα των Θρησκευτικών φτιάχνει πολίτες καλούς κ’ αγαθούς. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι χωρίς τη διδασκαλία των Θρησκευτικών τούτο δε μπορεί να επιτευχθεί και οι νέοι θα εκτροχιαστούν! Δε μπαίνουν όμως στον κόπο να σκεφτούν πώς θα μπορέσει ο μαθητής αλλά κι ο κάθε λογικός άνθρωπος να δικαιολογήσει τις προκλητικά αντιχριστιανικές και εγκληματικές συμπεριφορές ηθικά εκτροχιασμένων μοναχών και κληρικών κάθε βαθμίδας, παρόλο που γνωρίζουν τα Θρησκευτικά απέξω κι ανακατωτά, και μάλιστα τα διδάσκουν κατ’ επάγγελμα σε άλλους… Εδώ ταιριάζει η παροιμία: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις»…
Η αξία κάθε κοσμοθεωρίας, φιλοσοφίας ή θρησκείας επιβεβαιώνεται ή ακυρώνεται στην πράξη, από τη συμπεριφορά εκείνων που την ασπάζονται και την προπαγανδίζουν. Και η Ορθοδοξία – όπως δυστυχώς όλες οι θρησκείες – έχει αυτοκαταργηθεί με τη συμπεριφορά των ίδιων εκείνων που την υπερασπίζονται με φανατισμό. Τα εγκλήματα του Χριστιανισμού, που έχουν αμαυρώσει και ματώσει την ιστορία του, δύσκολα πείθουν τον ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο ότι οι Χριστιανοί κάθε δόγματος, κι όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, κάνουν πράξη στη ζωή τους αυτά που διακηρύσσουν, τουλάχιστον ως προς την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού. Τι φταίει λοιπόν και οι “πεφωτισμένοι” δια των “Μυστηρίων” του Βαπτίσματος και του Χρίσματος Έλληνες Ορθόδοξοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία συμπεριφέρονται ως μηδέποτε φωτισθέντες; Καλό είναι να διακηρύττουμε το τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», αλλά στην πράξη, δυστυχώς, δεν έχει αντίκρισμα. Όταν η θρησκεία επικεντρώνεται στο δόγμα και στην τυπολατρία χάνει την πνευματική της δύναμη για αναγέννηση της ανθρώπινης φύσης και προστασία της οικογένειας και του έθνους από τη φθορά και την αποσύνθεση. Και η Ορθοδοξία, ας μην κρυβόμαστε, είναι προ αιώνων μια νεκρή τυπολατρία…
Στις έριδες περί διδασκαλίας ή μη των Θρησκευτικών αναγκάστηκε να παρέμβει και ο Συνήγορος του Πολίτη, προφανώς λόγω της αρμοδιότητάς του να μεριμνά για «την προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη»! Κι εδώ που τα λέμε δεν είχε άδικο! Έχει ή δεν έχει δικαίωμα ο κάθε πολίτης – μαθητής εν προκειμένω – να επιλέγει κατόπιν προσωπικής έρευνας τη θρησκεία που θ’ ακολουθήσει, ή καμία απ’ αυτές; Για ποιο λόγο πρέπει σώνει και καλά ν’ αποστηθίζει κάτι που δεν πιστεύει, και εν προκειμένω μια θεωρία βασισμένη στην Ιουδαιο-Ελληνική μυθολογία που κάποιοι θέλουν να του επιβάλλουν ως την απόλυτη εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια; Επειδή κάποιος έτυχε να γεννηθεί σε μια χώρα που αυτοαποκαλείται Ορθόδοξη και οι γονείς του τον/την βάφτισαν χωρίς να τον ρωτήσουν, έγινε αυτόματα Ορθόδοξος; Γιατί το παιδί να διαποτίζεται από την τρυφερή του ηλικία με δόγματα ακατανόητα που εκτρέφουν το φόβο και τη μισαλλοδοξία;
Και βέβαια ο κάθε άνθρωπος, σαν πνευματικό ον, έχει ανάγκη ηθικής Παιδείας ώστε ν’ αναπτυχθεί και να καρποφορήσει το πνεύμα μέσα του. Όμως, δε θα μπορούσε άραγε μια τέτοια ηθική διαπαιδαγώγηση να μη συμπεριλαμβάνει αυθαίρετα και ακατάληπτα θρησκευτικά δόγματα – Ορθόδοξα εν προκειμένω – που αντί να εξημερώσουν τα ένστικτα τ’ αγριεύουν; Δε θα μπορούσε να διδαχτεί ο μαθητής τις αρχές μιας οικουμενικής ηθικής, οι βάσεις της οποίας ενυπάρχουν σε όλες τις θρησκείες του κόσμου, και βεβαίως στην Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία; Ή, έστω, δεν θα μπορούσε να διδάσκεται απλά την πεμπτουσία της διδασκαλίας του Χριστού – που άλλωστε είναι η συνέχεια της Σωκρατικής και της παρεξηγημένης Κυνικής φιλοσοφίας – χωρίς να συμπεριλαμβάνει τα Ορθόδοξα δόγματα που την επισκιάζουν και την υποβαθμίζουν; Βεβαίως θα μπορούσε, αλλά αυτό δεν συμφέρει καθόλου την πανίσχυρη θρησκευτική και πολιτική εξουσία.
Φτάνει, λοιπόν, το παιδάκι στην Τρίτη Δημοτικού, στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών, και αρχίζει να υφίσταται την Ορθόδοξη δογματική πλύση εγκεφάλου μέσω των Θρησκευτικών. Πρώτα-πρώτα θα διδαχτεί για το σύμβολο της Ορθοδοξίας, το Σταυρό. Τούτο συνιστά απροκάλυπτη εισαγωγή στην ειδωλολατρία! «Από τη βάφτιση μέχρι το θάνατο ο σταυρός είναι το στολίδι, το φυλαχτό και η δύναμη των Χριστιανών» (Σελ.11, Θρησκευτικά Γ´ Δημοτικού). Στην ίδια σελίδα παραθέτουν και τους στίχους: «Σταυρός, ο φύλακας όλης της οικουμένης. Σταυρός, η ομορφιά της Εκκλησίας». Εάν το παιδί πάρει αυτά στα σοβαρά, τρελαίνεται! “Πώς γίνεται ένα κομμάτι ξύλο να είναι ο φύλακας της οικουμένης;” αναρωτιέται. Και ο προβληματισμός του συνεχίζεται: “Κι αφού ο σταυρός είναι ο φύλακας της οικουμένης, γιατί η τηλεόραση τα δείχνει όλα μαύρα κι άραχλα;” Όμως, καταλαβαίνει δεν καταλαβαίνει, πρέπει να παπαγαλίσει αυτό που λέει το βιβλίο του διότι αλλιώς θα πάρει κακό βαθμό. Έγκλημα! Στη σελίδα 13 του παρουσιάζουν διάφορα είδη σταυρών για να σχεδιάσει και χρωματίσει. Πλύσης εγκεφάλου συνέχεια… Όπως καταλαβαίνετε, ουδεμία σχέση έχουν αυτά με την ηθική διαπαιδαγώγηση του παιδιού την οποία επικαλούνται οι πολέμιοι της υποβάθμισης του μαθήματος των Θρησκευτικών σε προαιρετικό.
Στη σελίδα 20 του ίδιου Σχολικού Βιβλίου, το παιδί διαβάζει: «Με τη βάφτισή του ο άνθρωπος μπαίνει στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Ο Θεός τότε τον προικίζει με καινούργια χαρίσματα όπως η αγάπη, η ειρήνη, η χαρά, η πίστη και άλλα.» Διαβάζοντας αυτά το παιδάκι κοιτάζει με οίκτο ή καχυποψία το συμμαθητή ή συμμαθήτρια δίπλα του, που είναι παιδί μεταναστών, αβάπτιστο και ανήκει σε άλλη θρησκεία, και σκέπτεται: “Αυτό το παιδί δεν ανήκει στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Δεν το έχει προικίσει ο Θεός με καινούργια χαρίσματα σαν και μένα, άρα εγώ είμαι προνομιούχο παιδί.” Ήδη ο σπόρος της θρησκευτικής αλαζονείας έχει φυτευτεί μέσα του, μια αλαζονείας που όπως αποδεικνύεται στην πράξη αργότερα μπορεί να εξελιχτεί σε φανατισμό και μισαλλοδοξία…
Πιο κάτω το παιδί της Γ´ Δημοτικού θα διδαχτεί διάφορες Εβραϊκές ιστορίες-παραμύθια, όλα αυτά ως αναμφισβήτητες αλήθειες που έχουν να κάνουν με την πίστη προς το Θεό. Στη σελίδες 41- 42, π.χ., θα διαβάσει: «Στα πολύ παλιά χρόνια οι Ισραηλίτες ζούσαν στην Αίγυπτο και ήταν υπόδουλοι. Τα βάσανά τους ήταν πολλά και η ταλαιπωρία τους μεγάλη. Ο Θεός που έβλεπε τη δυστυχία τους, τους βοήθησε να απελευθερωθούν και τους υποσχέθηκε μια χώρα όπου θα ζούσαν ελεύθεροι και χαρούμενοι… Ένας ολόκληρος λαός, άντρες, γυναίκες και παιδιά πορευόταν στην έρημο… Ο Μωυσής, ο άνθρωπος που διάλεξε ο Θεός για αρχηγό τους… προσευχόταν θερμά για το λαό του… Άλλοτε υπέφεραν από έλλειψη τροφής. Τότε ένα σμήνος ορτύκια πέταξε χαμηλά πάνω από τα κεφάλια τους. Εξασφαλίστηκε η τροφή. Και το άλλο πρωί μια σκόνη από λευκούς κόκκους κάλυψε την έρημο. “Τι είναι αυτό;” ρωτούσαν μεταξύ τους οι Ισραηλίτες. “Είναι το μάννα, το ψωμί που σας στέλνει ο Θεός”, απάντησε ο Μωυσής. Και έτσι για πολύ καιρό είχαν τροφή που ήρθε από τον ουρανό.» Διαβάζοντας αυτά το σκεπτόμενο παιδάκι αναρωτιέται: “Και καλά γιατί σήμερα ο Θεός δε στέλνει ορτύκια και μάννα από τον ουρανό στα εκατομμύρια παιδιών που πεθαίνουν από την πείνα στην Αφρική, όπως βλέπουμε στην τηλεόραση; Δεν τα αγαπάει ο Θεός όπως τους Ισραηλίτες ή δεν μπορεί;”
Για να ζαλίσουν τις αθώες παιδικές ψυχές ακόμη περισσότερο, οι συντάκτες του σχολικού αυτού βιβλίου λένε στα παιδιά να προσεύχονται όχι μόνο στο Θεό αλλά και στην Παναγία και στους Αγίους. Με άλλα λόγια, ο Θεός σήμερα χρειάζεται ενισχύσεις για να κάνει το θαύμα του. Έτσι λοιπόν, για να ‘ενισχυθεί’ η πίστη του μαθητή και να ολοκληρωθεί η πνευματική σύγχυση που ήδη βιώνει, παραθέτουν στη σελίδα 43 το δημοτικό τραγούδι:
«Βοήθα Άγιε Γιώργη και συ Άγιε Κοσμά
Στις δυσκολίες όλες να σ’ έχουμε γιατρειά,
σε μπόρες, σε κινδύνους, σε φόβο , σε κακό
τον άγιό μας νάχουμε μονάχα βοηθό.»
Και οι ‘σοφοί’ συντάκτες του βιβλίου, παραθέτουν το τελικό συμπέρασμα στο κάτω μέρος της σελίδας 43:
*«Ο Θεός με θαυματουργικό τρόπο έσωσε πολλές φορές τους Ισραηλίτες στην Έρημο.»
*«Ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι είναι βοηθοί και συμπαραστάτες των ανθρώπων.»
Ήδη η εμπέδωση της ‘Ορθόδοξης’ πολυθεΐας στις αθώες ψυχές των παιδιών έχει αρχίσει δυναμικά… Από δω και πέρα το παιδί διατελεί υπό πλήρη σύγχυση ως προς το πού να κατευθύνει τις προσευχές του για νάχει αποτέλεσμα…
Στην επόμενη κιόλας σελίδα, οι συντάκτες επιχειρούν ένα ακόμη χτύπημα στη νοημοσύνη του παιδιού, παραθέτοντας τις Δέκα Εντολές που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή. Διαβάζοντας το παιδί την πρώτη και τη δεύτερη εντολή παθαίνει σοκ. : 1. «Εγώ είμαι ο Κύριος ο θεός σου… δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα.» 2. «Δε θα φτιάξεις είδωλα.»
Αναρωτιέται το παιδί γιατί άραγε στην προηγούμενη σελίδα του είπαν να προσεύχεται στο Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, κάτι που είναι αντίθετο με αυτές τις εντολές που τώρα του ζητάνε να τηρήσει. Επειδή όμως του είπαν να πιστεύει πως όλα όσα γράφουν τα Θρησκευτικά είναι αλήθεια, και στην προσπάθειά του να συμβιβάσει στο μυαλουδάκι του τα ασυμβίβαστα για να πάρει καλό βαθμό, γίνεται ένας μικρός υποκριτής ή σταματάει εντελώς τη διαδικασία της σκέψης και παραδίνεται άνευ όρων στη θρησκευτική πλύση εγκεφάλου που του παρέχεται. Από κει και πέρα, οι συνέπειες για την υγιή ψυχοπνευματική του ανάπτυξη είναι ολέθριες. Βλέπετε τα σημερινά παιδιά είναι πανέξυπνα και δε μασάνε το κουτόχορτο. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, πολλά απ’ αυτά, συνειδητοποιώντας ότι οι μεγάλοι τα κοροϊδεύουν παντοιοτρόπως, αφηνιάζουν και πότε- πότε τα κάνουν γης Μαδιάμ, όπως συνέβη χτες το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας.
