Αυτό το άρθρο είναι συνέχεια του προηγούμενου.
Όπως πάντα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στα μηνύματά του είναι εκτός τόπου, χρόνου και πραγματικότητας. Άχρωμος, άοσμος και αμετανόητος, όπως άλλωστε είναι όλα τα νεκρά σύμβολα και τα μνημεία.
Στη σημερινή του ομιλία για τον εορτασμό της 37ης επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας (σιγά τα ωά!), ο Κάρολος Παπούλιας ομολόγησε ότι «Η νέα γενιά, που μεγάλωσε σε συνθήκες σχετικής ή μεγαλύτερης ευημερίας, είναι η πρώτη που θα περάσει χειρότερα από την προηγούμενη. Γιατί κουβαλάει στην πλάτη της το δυσβάστακτο χρέος.»
Ώστε η νέα γενιά θα περάσει χειρότερα από την προηγούμενη, ε; Και δε ντρέπεστε, κύριε Πρόεδρε, που το παραδεχτήκατε έτσι ωμά; Ούτε λίγο, ούτε πολύ, είπατε στη νέα γενιά να ελπίζει σε χειρότερες μέρες! Έτσι απλά και κυνικά… Και ποιος φόρτωσε στην πλάτη της νέας γενιάς αυτό το δυσβάστακτο χρέος, για νάχουμε καλό ρώτημα; Ο παπάς της ενορίας;
Κ. Π. : «Εθνικό διακύβευμα σήμερα είναι η εμπέδωση κανόνων οικονομικής δημοκρατίας. Μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν ήδη κάνει περισσότερα από όσα τους αναλογούν για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν όσοι κρύβουν τα εισοδήματά τους. Είτε είναι μεγαλοφοροφυγάδες με βαρείς λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού είτε αποτελούν κομμάτι της αφορολόγητης μεσαίας τάξης. Δεν δέχομαι ότι είναι ανίκητη η παραοικονομία.»
Ωραία, λοιπόν! Θέλετε να εμπεδωθούν οι κανόνες οικονομικής δημοκρατίας. Μήπως εννοούσατε οικονομικής δικαιοσύνης; Και ομολογήσατε ότι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν κάνει (τους υποχρέωσαν να κάνουν) περισσότερα απ’ όσα τους αναλογούν! Ξεχάσατε όμως ν’ απαιτήσετε να τους δοθούν πίσω εκείνα που αδίκως τους υφάρπαξε η κυβέρνηση του μνημονίου, στο πλαίσιο της εμπέδωσης οικονομικής δημοκρατίας που ευαγγελίζεστε, ντε!
Και μας είπατε ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν και οι φοροφυγάδες! Δηλαδή μέχρι προχτές δεν είχε έρθει η ώρα για δαύτους; Μέχρι προχτές είχαν φορολογική ασυλία και τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι πρέπει να δώσουν και αυτοί το κάτι τις με χαριστικές περαιώσεις και κουκουλώματα;
Εντύπωση μου προκάλεσε, κύριε Πρόεδρε, που δεν δέχεστε ότι η παραοικονομία είναι ανίκητη! Συμφωνώ απόλυτα. Γιατί δεν τη νίκησαν, λοιπόν, οι κυβερνήσεις της τελευταίας 37ετίας, σε πολλές των οποίων ήσασταν επί δύο δεκαετίες επίλεκτο μέλος; Δύο απαντήσεις χωράνε εδώ: ή ήταν ανίκανες να δαμάσουν την παραοικονομία, ή δεν θέλησαν να τη διαταράξουν, διότι το κλίμα της διαφθοράς συνέφερε και τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Η δική μου απάντηση είναι συνδυασμός και των δύο: και ανικανότητας και έλλειψης πολιτικής βούλησης.
Είπατε ακόμη ότι «Η οικονομική κρίση έγινε κρίση πολιτική, κρίση θεσμών και κάποιοι επιδιώκουν να γίνει κρίση της ίδιας της δημοκρατίας.» Έλεος κύριε Παπούλια! Τα πιστεύετε αυτά που λέτε ή μας δουλεύετε; Το αντίστροφο ακριβώς συνέβη: η κρίση της δημοκρατίας, η πολιτική κρίση και η κρίση των θεσμών έφεραν την οικονομική κρίση. Ο κόσμος τόχει τούμπανο κι εσείς οι βολεμένοι κρυφό καμάρι! Και μια που τόφερε η κουβέντα για βολεμένους, εσείς με τον ετήσιο μισθό των 283.694 ευρώ πώς τα βολεύετε; Δύσκολα, ε; Μήπως χρειάζεστε καμιά ενίσχυση από το συνταξιούχο των 475 ευρώ για να μεσολαβήσω;
Αυτά τα ολίγα από μένα.
Στη συνέχεια παραθέτω ολόκληρο το σπαραξικάρδιο λογύδριο του κ. Κάρολου Παπούλια, που βρήκα τελικά στο newsbeast, και προσέξτε παρακαλώ να μην κλάψετε από συγκίνηση. Οι αγωνιστές κατά της σαπίλας δεν κλαίνε.
Κάρολος Παπούλιας: «Με μεγάλη χαρά και συγκίνηση σας καλωσορίζω σήμερα εδώ. Ανήκετε σε μια γενιά που έδωσε αγώνες για ένα μέλλον δημοκρατίας και σταθερότητας. Σε όλους εσάς που μετείχατε στον αντιδικτατορικό αγώνα χρωστάμε πολλά. Θα μπορούσατε να είχατε μια ήσυχη ζωή, προστατευμένοι στην ασφάλεια της απραξίας. Διαλέξατε το δύσκολο δρόμο, όπως εκείνοι, οι λίγοι πάντα, που δεν κρύβονται όταν η ιστορία περνά από μπροστά τους.
Ανήκετε σε μια γενιά που δοκιμάστηκε σκληρά, μέτρησε πληγές και απώλειες, αλλά είχε μπροστά της ορίζοντα. Το ίδιο συνέβη και με τη δική μου τη γενιά που έζησε τον πόλεμο, αλλά έβλεπε καλύτερες μέρες. Δεν συμβαίνει το ίδιο σήμερα. Η νέα γενιά, που μεγάλωσε σε συνθήκες σχετικής ή μεγαλύτερης ευημερίας, είναι η πρώτη που θα περάσει χειρότερα από την προηγούμενη. Γιατί κουβαλάει στην πλάτη της το δυσβάστακτο χρέος. Οφείλουμε σε αυτή τη γενιά, στα παιδιά μας, να κάνουμε το αδύνατο δυνατό για να διασφαλίσουμε ότι τα πέτρινα χρόνια της θα είναι όσο γίνεται λιγότερα.
Οφείλουμε να εξασφαλίσουμε ότι οι κατακτήσεις για τις οποίες αγωνίστηκε το αντιδικτατορικό κίνημα δεν χάθηκαν, όσο και αν εκμαυλίστηκαν. Ότι ο αγώνας για “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” είναι διαρκής και όχι μάταιος. Για “Ψωμί”, σε μια οικονομία που επιτρέπει σε όλους τους πολίτες αξιοπρεπή διαβίωση. Για “Παιδεία”, σε μια ανοιχτή κοινωνία με κανόνες αξιοκρατίας και δυνατότητα αξιοποίησης της δημιουργικότητας των πολιτών της. Για “Ελευθερία”, σε μια χώρα που δεν ζει με δάνειες δυνάμεις.
Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Έγινε, με μεγάλη καθυστέρηση, ένα βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς. Δεν θα πω πολλά για τις ευθύνες τις δικές μας και των ευρωπαϊκών ηγεσιών ή για όλα τα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν. Όχι γιατί δεν έχουν σημασία η κριτική, η αυτοκριτική και η ανάλυση αιτίων, αλλά επειδή μέσα στα πολλά καμιά φορά χάνονται όλα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, τρεις μόνο παρατηρήσεις:
Εθνικό διακύβευμα σήμερα είναι η εμπέδωση κανόνων οικονομικής δημοκρατίας. Μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν ήδη κάνει περισσότερα από όσα τους αναλογούν για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν όσοι κρύβουν τα εισοδήματά τους. Είτε είναι μεγαλοφοροφυγάδες με βαρείς λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού είτε αποτελούν κομμάτι της αφορολόγητης μεσαίας τάξης.
Δεν δέχομαι ότι είναι ανίκητη η παραοικονομία. Ας συμφωνήσουμε όλοι ότι η φοροδιαφυγή είναι η πλέον αντικοινωνική συμπεριφορά, δημιουργεί όρους διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, υπονομεύει το εθνικό μέλλον. Ας ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας στην καταπολέμηση αυτού του νοσηρού φαινομένου. Ας υποστηρίξουμε την ενεργοποίηση των διατάξεων για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, με άρση τραπεζικού απορρήτου όταν διαπιστώνεται δυσαναλογία περιουσιακών στοιχειών και δηλωθέντων εισοδημάτων, με αποκάλυψη των σκοτεινών ατραπών μέσα από τις οποίες κυκλοφορεί το μαύρο χρήμα.
Κοινός μας εχθρός η ανεργία. Διαλύει ανθρώπους και ζωές. Παράγει κοινωνική δυστυχία. Δεν υπάρχει περίπτωση να αναπτυχθούν εδώ ξένες επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας εάν δεν κοπούν τα πολλά κεφάλια του τέρατος της γραφειοκρατίας και παρασιτικών μηχανισμών που καταπίνουν την υγιή επιχειρηματικότητα. Διαφανείς και σύντομες διαδικασίες, απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, φιλικότερη, καθαρή και ευέλικτη διοίκηση, για να ανοίξουν δουλειές. Μπορούμε να πρωταγωνιστήσουμε στην πράσινη ανάπτυξη, στην αγροτική παραγωγή και στον τουρισμό -για να μη μείνουμε στο έλεος του αέναου δανεισμού.
Η οικονομική κρίση έγινε κρίση πολιτική, κρίση θεσμών και κάποιοι επιδιώκουν να γίνει κρίση της ίδιας της δημοκρατίας. Ένας από τους μεγάλους κινδύνους σήμερα είναι η διέγερση αντανακλαστικών, φοβικών, μισαλλόδοξων, ακόμη και βίαιων, αντί του ορθού λόγου και της ψύχραιμης αναζήτησης λύσεων. Ένα κράτος που λειτουργεί, ένα πολιτικό σύστημα με αυτοσεβασμό, τα αποτελέσματα στη μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη και ένα εθνικό σχέδιο με αρχή μέση και τέλος αποτρέπουν το εφιαλτικό ενδεχόμενο ανεξέλεγκτων κοινωνικών εντάσεων.
Αναγνωρίζω τη θλίψη σας για τη δοκιμασία που περνά η πατρίδα μας. Αναγνωρίζω την απογοήτευσή σας, συμμερίζομαι τις αγωνίες σας. Σας καλώ, σας παρακαλώ, να μιλάτε περισσότερο, να παρεμβαίνετε, να μην αφήνετε όλο το δημόσιο χώρο σε όσους μιλούν πολύ χωρίς λόγο ή για δικούς τους λόγους».
Άραγε, αυτοί οι αντιστασιακοί στους οποίους απευθύνθηκε ο Πρόεδρος, είχαν όντως λάβει μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα; Διότι αν είχαν λάβει, θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι που όφειλαν ν’ αρνηθούν να παρευρίσκονται στην υποκριτική φιέστα της χουντοδημοκρατίας που μας χρεοκόπησε. Όταν τους προτρέπει να χρησιμοποιούν τα ίδια συνθήματα που χρησιμοποίησαν εναντίον της δικτατορίας (ψωμί, παιδεία, ελευθερία) μετά από 37 χρόνια δημοκρατίας, ομολογεί στην ουσία ότι η δημοκρατία μας πρόδωσε. Προς τι λοιπόν η γιορτή προς τιμήν μιας δημοκρατίας-τραβεστί, ή απλά χίμαιρας;
Έτσι δεν είναι κύριε Πρόεδρε;
