Χαμένος κόπος! Κι αν τους ρωτήσεις τι θα πει πνευματική ηγεσία, πώς ορίζονται και αναγνωρίζονται οι πνευματικοί άνθρωποι, τι πνευματικά χαρακτηριστικά έχουν, οι περισσότεροι αδυνατούν να σου απαντήσουν. Και αδυνατούν επειδή έχουν πλήρη σύγχυση ως προς το τι είναι πνεύμα και ποια είναι η αποστολή της πνευματικής φύσης του ανθρώπου.
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα είναι ότι για ν’ αντιληφθεί κανείς ποιος είναι πνευματικός άνθρωπος πρέπει να έχει και ο ίδιος ανεπτυγμένη κάποιου βαθμού πνευματικότητα. Αν δεν έχει, ακόμη κι αν ο πνευματικός άνθρωπος είναι δίπλα του, θα τον εκλάβει ως παράφρονα, ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως γραφικό, και θα τον γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς σε χώρες πνευματικά υποανάπτυκτων όπως το ΤρΕλλαδιστάν.
Επομένως, το ερώτημα «πού είναι η πνευματική ηγεσία σε τέτοια κρίση;», που τίθεται επανειλημμένα τον τελευταίο καιρό από κάποιους δημοσιογράφους, είναι παράλογο και ανεδαφικό. Διότι απλούστατα, αν υπήρχε πραγματική πνευματική ηγεσία τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας, δεν θα είχαμε κατρακυλήσει στα τάρταρα της ηθικής, πολιτικής και οικονομικής χρεοκοπίας. Με τη δυναμική και άγρυπνη παρουσία και τους αγώνες της – όπως αρμόζει στους φύλακες – η πνευματική ηγεσία θα είχε αποτρέψει τον ηθικο-πολιτικο-οικονομικό εκτροχιασμό της Ελλάδας. Άρα δεν υπήρξε ποτέ. Μην ψάχνετε, λοιπόν, για κάποιους που δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν. Δεν είναι ότι κρύβονται, απλά είναι ανύπαρκτοι. Δεν παράγει η χώρα μας το είδος αυτό.
Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης: «Αν όμως κάποιοι λάμπουν με την απουσία τους ή κιόλας μερικοί απ’ αυτούς συμπεριφέρονται ως δοσίλογοι, είναι οι λεγόμενοι “πνευματικοί άνθρωποι”.»
Ποιοι λάμπουν με την απουσία τους, κύριε Κρανιδιώτη; Οι ανύπαρκτοι; Τα φαντάσματα; Και πώς είναι δυνατόν ένας πραγματικά πνευματικός άνθρωπος να συμπεριφέρεται ως δοσίλογος; Εάν καταφέρνει να το κάνει, δεν υπήρξε ποτέ πνευματικός. Απλά πούλαγε μούρη στους αφελείς ως δήθεν πνευματικός άνθρωπος.
Φ. Κρανιδιώτης: «Σήμερα ποιοί απ’ όλους αυτούς τους πολυβραβευμένους, τους καλοταϊσμένους, τους θαμώνες των Μεγάρων, των ημερίδων και των Υπουργείων, των ΜΚΟ και των επιχορηγούμενων “δρώμενων”, ποιος από αυτούς κι αυτές, αδέρφια, βγήκε ν’ αρθρώσει έναν ψίθυρο έστω, ένα ψέλλισμα ενθαρρυντικό για τον Μικρό Άνθρωπο, τον απλό Έλληνα; Ελάχιστοι. Ποιοί από αυτούς εξέφρασαν την οργή τους κι έστω μια υποψία αντίστασης στην κοινωνική ανθρωποφαγία του Μνημονιακού δαρβινισμού;»
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, κύριε Κρανιδιώτη. Όλοι αυτοί στους οποίους αναφέρεστε, που δεν βγήκαν ν’ αρθρώσουν έναν ψίθυρο για τον αδικημένο Μικρό Άνθρωπο, δεν είναι, δεν υπήρξαν ποτέ, πνευματικοί άνθρωποι. Η πνευματικότητά τους ήταν κίβδηλη. Αυτοί δεν είχαν ούτε ιερό ούτε όσιο, ούτε αρχές ούτε αξίες, και για το μόνο που νοιάζονταν και νοιάζονται είναι ο τιποτένιος εαυτούλης τους. Οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι ούτε σε Μέγαρα συχνάζουν, ούτε καλοταϊσμένοι είναι, ούτε βραβεύονται. Απεναντίας, η ιστορία έχει δείξει ότι διώκονται, λιθοβολούνται, σταυρώνονται, και στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν στην αφάνεια ώστε να μην ακουστεί ο πύρινος λόγος τους και ξεσηκώσει τα πλήθη εναντίον του σάπιου κατεστημένου..
Σημείωσα το σχόλιο του Giorgos_T στο άρθρο του Φ. Κρανιδιώτη, που αγγίζει την αλήθεια: «Αυτό που προβλήθηκε ως “πνευματική ηγεσία” του τόπου, δεν αποτέλεσε ποτέ, ποιοτικά και ηθικά, ηγεσία. Με λίγες εξαιρέσεις, που υπάρχουν, οι μέτριοι λογοτέχνες, οι μέτριοι ποιητές, οι μέτριοι ζωγράφοι και οι τοπικής κατανάλωσης στοχαστές, δεν υπήρξαν τίποτε άλλο από πασαλείμματα δόξας στις σελίδες της Καθημερινής ή του Βήματος. Υπάρχουν όμως και θαυμάσιοι στοχαστές, μεγάλης εμβέλειας, οι οποίοι δεν ακούγονται διότι δεν προβάλλονται.»
Έτσι είναι! Οι αξιόλογοι στοχαστές δεν ακούγονται διότι δεν προβάλλονται… Είναι ανεπιθύμητοι διότι είναι επικίνδυνοι.
Αξιόλογο βρήκα επίσης και το σχόλιο του Γιάννη Χριστόπουλου που το μεταφέρω εδώ:
«Δεν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι (στο προσκήνιο, γιατί όσοι λίγοι υπάρχουν τρώνε αποκλεισμό βαρβάτο) γιατί τα πάντα έχουν υποκύψει στην οικονομίστικη λογική. Τον όρο “πνευματικοί” άνθρωποι, αν δεν υπήρχε, σίγουρα θα τον ανακάλυπταν οι προπαγανδιστές της μεταπολιτευτικής μύξας.
Πρακτικώς ποιοι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι; Όσοι έχουν δηλώσει ότι έκαναν αντιδικτατορικό αγώνα και έχουν σχέση με τα γράμματα, ή τη μουσική ή το θέατρο και κυρίως οι μετά το Σημιστάν καθηγητάδες Πανεπιστημιακοί, οι οποίοι άρχισαν, εκμεταλλευόμενοι την Μεγκακική, κι όχι μόνο, προβολή (απλώς ο μακαρίτης είχε την εσάνς της πνευματικότητας και με ένα μαγικό άγγιγμα την μετέδωσε και στο κανάλι), να ασκούν την τηλεοπτική τους πνευματικότητα, πάντα με απώτερο σκοπό όμως την υπεράσπιση των πολιτικών επιδιώξεων της γραμμής που συνέφερε το πολίτευμα.
Η κατάρα είναι η μεταπολίτευση και οι άνθρωποι της. ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΛΟΓΟ, ΥΒΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΥΒΡΙΖΟΥΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Κι όλα αυτά με μια ρητορική ανωτερότητας και απόλυτης σιγουριάς ότι ο ομιλών κατέχει την απόλυτη αλήθεια.
Το κακό έγινε, μην ελπίζετε ΠΟΥΘΕΝΑ! Απλώς μην ασχολείστε με την “πνευματικότητα” γιατί βλάπτει σοβαρά το πνεύμα σας.»
Προσθέτω κι ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το σχόλιο του Τάσου: «Οι πνευματικοί άνθρωποι δε σου χαρίζονται από το σύστημα. Φτάνει πια η ξαναζεσταμένη σούπα των γελοίων “πνευματικών ανθρώπων” του συστήματος. Πρέπει να τους ψάξεις, να τους δημιουργήσεις με βάση τις ανάγκες σου και όχι να σου πασάρει το σύστημα τον κάθε τενεκέ ως μεσσία. Οι “έμμισθοι πνευματικοί άνθρωποι” κάνουν το αντίθετο από το ζητούμενο.»
Μου άρεσε και το σχόλιο του Ιαπετού:
«Πολυδαίδαλη η ανθρώπινη πορεία.
Οι πνευματικοί εκπρόσωποι του έθνους ξεκίνησαν κάποτε με τα πόδια να ανέβουν στην κορυφή του πνευματικού τους όρους.
Είναι απαράβατος αξιωματικός κανόνας η ανάβαση με τα πόδια.
Κάποιοι στην πορεία προσφέρθηκαν να τους βοηθήσουν.
Τούς δείξανε το τελεφερίκ.
Το πνεύμα μεν ισχυρό, η σαρξ δε ασθενής.
Οι πολλοί το σκέφθηκαν και ένας-ένας, άλλοι κλεφτά, άλλοι αργότερα φανερά, αποφάσισαν να το χρησιμοποιήσουν για την κορυφή.
Ήταν και οι εποχές τέτοιες.
Οι ποταμοί δεν κατεβάζανε πια νερό. Έρρεαν μέλι και γάλα.
Λίγοι αποφάσισαν να συνεχίσουν με τα πόδια, όπως και ο κανόνας του αθλήματος ορίζει.
Άλλοι από τους λίγους χαθήκανε, άλλοι συνεχίζουν (πολλοί λίγοι) ακόμα και άλλους τους έβγαλαν από τον αγώνα δωροδοκημένοι ελλανοδίκες.
Οι λοιποί πνευματικοί εκπρόσωποι του έθνους παίρνουν το τελεφερίκ για να ανέβουν στο βουνό.
Τα βράδια, γύρω από την φωτιά (του τζακιού), θυμούνται και το άθλημα και τους ξεφεύγει και καμιά γραμμή.
Πώς να ξαναρχίσεις από την αρχή την πορεία με τα πόδια για την κορυφή;
Είναι τα γεράματα, το πάχος, η χοληστερίνη, ο φόβος να μείνουν από κανένα εγκεφαλικό ή ανακοπή στο δρόμο. Και μετά; Δεν είναι η δόξα μόνο πού θα χαθεί. Θα φύγει και η μικρή ουκρανή, το σκάφος, το “σπιτάκι” στο νησί, το πεπαλαιωμένο Ουίσκι και μια σειρά ευκολύνσεις της πρόσκαιρης ματαιότητας.
Και ο μεγάλος φόβος. Αν σταματήσει το τελεφερίκ;
Αν σταματήσει το τελεφερίκ;
Και αν κάποιοι νέοι κατορθώσουν να φθάσουν με τα πόδια στην κορυφή;;
Τι κάνουμε τότε;»
Απλούστατα τους αγνοούμε, Ιαπετέ, ή τους εξοντώνουμε…
Κλείνω με ένα απόσπασμα από το σχόλιο του alakran: «Το σωστό ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι ΠΟΥ είναι η πνευματική ηγεσία, αλλά ΠΟΙΑ είναι σήμερα η πνευματική ηγεσία, αυτή που θα αφυπνίσει, θα συγκινήσει και θα καθοδηγήσει το λαό (όντας με το μέρος του λαού, όπως λέει και ο Φαήλος).
Ελπίζω να γεννηθεί σύντομα μια τέτοια πνευματική ηγεσία, γιατί αυτή που έχουμε σήμερα μαζεύει υπογραφές για να μας πείσει “πόσο αναγκαίο είναι το μνημόνιο”»
Ελπίζεις ακόμη alakran; Και τι δε θάδινα για να μπορούσα να ενισχύσω την ελπίδα σου! Κάποτε πίστευα κι εγώ σε θαύματα, σε μια εθνική παλιγγενεσία… Αυτό όμως ήταν κάποτε…
