Μια φιλοσοφική άποψη
«Κανείς δεν μπορεί να κατασκευάσει για σένα τη γέφυρα πάνω στην οποία ακριβώς πρέπει να διασχίσεις το ρεύμα της ζωής, κανείς παρά μόνο εσύ ο ίδιος». ~ Friedrich Nietzsche
Πώς μπορεί κανείς να ζήσει μια ουσιαστική, συναρπαστική και γεμάτη ζωή θαυμασμού και ανακάλυψης, αν όλη η προσπάθεια δαπανάται στην αναζήτηση ενός αφέντη ή μιας άγνωστης μεταθανάτιας ζωής, ενώ ζει κάθε στιγμή αυτής της ζωής με φόβο;
Πώς μπορεί κανείς να βιώσει την ελευθερία και την ανάπτυξη, εάν αυτή η ζωή αποφασίζεται μέσω της υποταγής σε κάποια παράνομα “δηλωθείσα” εξουσία, είτε θρησκευτική είτε κυβερνητική;
Πώς μπορεί κανείς να λειτουργήσει σε έναν κόσμο που διακατέχεται από υποχρεωτική ηθική που επιβάλλεται από κάποια κυρίαρχη οντότητα;
Όλη η πειθαρχία βασίζεται στη δύναμη και η δύναμη βασίζεται στη βία ή την απειλή βίας. Το να ζεις τη ζωή αυστηρά προς όφελος των επιθυμιών, των αναγκών ή των απαιτήσεων των άλλων, εγκαταλείποντας τον ατομικό σου εαυτό, μπορεί μόνο να οδηγήσει σε μια μηδενιστική ύπαρξη όπου οτιδήποτε έχει αξία θεωρείται άχρηστο, όπου η ζωή, η αγάπη, η γνώση και η τέχνη παραδίδονται στο κενό και την κατάθλιψη.
Υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος κατά την άποψή μου, και αυτός ο τρόπος είναι να αγαπάς, να σέβεσαι, να αποδέχεσαι και να βελτιώνεις τον εαυτό σου. Ο πρωταρχικός σκοπός του ατόμου στη ζωή πρέπει να είναι η αυτοβελτίωση, η θέληση να διεκδικήσει δύναμη πάνω στον εαυτό του, να αναζητήσει γνώση, να κάνει τη ζωή του πιο ζωτική, πιο ενάρετη, πλήρη και ικανοποιητική, προκαλώντας και τους άλλους να επωφεληθούν επίσης από αυτή την εσωτερική δύναμη και ισχύ που εξωτερικεύεται.
Πολλοί θα κοροϊδέψουν αυτή τη δήλωση και θα την θεωρήσουν εγωιστική, αλλά αν η ειλικρίνεια είναι σεβαστή, θα γίνει σαφές ότι το να κατέχεις τον εαυτό σου, να δοκιμάζεις την εσωτερική σου δύναμη, να χτίζεις εμπιστοσύνη στην ελεύθερη και ανεξάρτητη σκέψη και δράση, να αγαπάς χωρίς όρια, και να επιτυγχάνεις εσωτερική ειρήνη χωρίς περιορισμούς, μπορεί μόνο να οδηγήσει σε αληθινή ευτυχία και να ενισχύσει την ικανότητα κάποιου να είναι φως για τους άλλους.
Όσοι έχουν επιλέξει να ζουν όχι για τον εαυτό τους, αλλά για κάποια «αυθεντία», είτε πρόκειται για άτομο είτε για οντότητα που διεκδικεί την ιδιοκτησία του μυαλού, του σώματος και της ψυχής τους, θα είναι χαμένοι για πάντα.
Δεν είμαι ιεροκήρυκας ή μάντης, και δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω, ούτε για κάποια θρησκεία ή κυβέρνηση, και σίγουρα ούτε για κάποια ιδεολογία, ή για υποστήριξη οποιασδήποτε συλλογικής ορδής. Καταλαβαίνω πλήρως ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός, και κάθε άτομο, είτε δια της πρακτικής είτε δια της αποφυγής, όπως οι περισσότεροι, φιλοδοξεί να κάνει κάτι για να γίνει αποδεκτό από το πλήθος. Δεν θέλω να πω στους άλλους πώς ή τι να σκεφτούν, καθώς ο καθένας πρέπει να καταλήξει σε συμπεράσματα μόνος του, αν θέλει να βιώσει ποτέ την αλήθεια. Η βία και η επιθετικότητα, σωματική, διανοητική ή ψυχολογική, είναι μια ανήθικη και άχρηστη προσπάθεια, γιατί ο καθένας από εμάς πρέπει να πάρει τις δικές του αποφάσεις για να υπάρξει ποτέ ελευθερία και λογική στη ζωή μας.
Η υποταγή σε οποιαδήποτε εξουσία εκθέτει και γεννά μόνο αδυναμία και φθόνο. Η αποδοχή οποιουδήποτε κανόνα βασίζεται αποκλειστικά στην εκούσια υποδούλωση, την αυτοκατάχρηση, την καταστροφή της διανόησης, τη δυστυχία και τη μοναξιά της φυλάκισης ανάμεσα στο τρελό συλλογικό πλήθος των ηλίθιων. Όταν κάποιος παραδώσει αυτή τη ζωή σε αυτό που θεωρείται «ανώτερη δύναμη», ανεξάρτητα από τη «βάση» αυτής της δύναμης, περιμένοντας με αγωνία την «υπόσχεση» κάποιας αόρατης και άγνωστης μελλοντικής ζωής, παραδίνοντας τα πάντα περιμένοντας τον θάνατο, τότε αυτή η ζωή πάει χαμένη. Θα πρέπει να είναι φανερό, αν εφαρμοστεί κάποια λογική και συλλογισμός, ότι αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι καθόλου ζωή.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της ζωής μου, αγωνιζόμουν να βρω τη μοναδική ουσία της ύπαρξης, το παροιμιώδες νόημα της ζωής και γιατί τα πράγματα είναι όπως φαίνονται να είναι σε αυτή τη γη. Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι είχα σπαταλήσει τον χρόνο και την προσπάθειά μου προσπαθώντας να μάθω αυτό που είναι αδύνατο να γνωρίζω.
Υπάρχουμε, επομένως έχουμε μόνο την επιλογή να ζήσουμε και να πεθάνουμε.
Δεδομένου ότι ο θάνατος σε αυτόν τον κόσμο είναι επικείμενος, μας απομένει να λατρεύουμε αυτή τη ζωή. Το να αγνοήσει κανείς αυτό το θαύμα υπέρ εκείνου που είναι άγνωστο φαίνεται σίγουρα μια κενή ύπαρξη, μια απόπειρα απόδρασης από την πραγματικότητα, που αποκαλύπτει μια αδυναμία τόσο οξεία που είναι εντελώς αυτοκαταστροφική.
Η εξουσία δεν είναι ποτέ κακή όταν αυτή η εξουσία είναι πάνω από τον εαυτό της. Ωστόσο είναι κακή μόνο όταν αναζητά και αποκτά εξουσία πάνω στους άλλους με τη βία. Όσοι οικειοθελώς υποκύπτουν σε κάποια εξουσία πάνω τους δεν αξίζουν την ελευθερία τους, γιατί δεν έχουν καμία διάθεση να ζήσουν για τον εαυτό τους.
Η θέληση για εξουσία πάνω στον εαυτό δείχνει σπουδαίο χαρακτήρα, αλλά η έλλειψη οποιασδήποτε επιθυμίας αυτοδιάθεσης και ευθύνης απέναντι στον εαυτό αφήνει ανοιχτή την πόρτα μόνο για αδυναμία και δειλία. Δεν είναι περίεργο που οι ισχυροί επιτιθέμενοι, όσο κακοί κι αν είναι, αγνοούν τις μάζες, όταν οι μάζες περιμένουν την κυριαρχία και υποτάσσονται σε αυτήν την εξουσία χωρίς αντίσταση. Όταν κάποιος ρωτά, γιατί η δουλεία φαίνεται να είναι το κοινό θέμα αυτής της ζωής, η απάντηση πρέπει να είναι αυτή της συνειδητής επιλογής της δουλείας αντί της αυτονομίας. Το σφάλμα σε αυτό το σημείο είναι προφανές.
Τα συμφέροντα που εξυπηρετεί η εξουσία, τουλάχιστον με κάθε άλλη έννοια εκτός από τον εαυτό, είναι επιζήμια για κάθε πτυχή της ατομικότητας και της ελευθερίας. Επομένως, όλα τα συμφέροντα εξουσίας και κυριαρχίας του ενός επί του άλλου προορίζονται για έλεγχο και ποτέ για βοήθεια ή προστασία.
Γιατί, λοιπόν, τόσοι πολλοί ποθούν την εξουσία; Μήπως αυτή η πλήρης αδυναμία του νου και του σώματος οφείλεται σε έλλειψη ηθικής δύναμης, σε ασθένεια νοητικής καθυστέρησης, ευαλωτότητα και ανάγκη για υποδούλωση, όπως φαίνεται ότι είναι η φύση του κοπαδιού και η συνέπεια της νοοτροπίας της αγέλης; Γιατί αυτοί που επιδιώκουν την εξουσία πάνω στους άλλους πετυχαίνουν στις προσπάθειές τους, αν η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι η ελευθερία; Αυτό είναι το μεγάλο αίνιγμα, δεδομένου ότι οι πολύ λίγοι κυβερνούν ολόκληρο τον κόσμο, ενώ οι μάζες των δουλοπάροικων εκτελούν τις διαταγές των κυρίων τους. Τους αναζητούν, τους επιλέγουν, τους ψηφίζουν και τους τοποθετούν στην εξουσία πάνω από αυτούς. Δεν είναι να απορεί κανείς που η ύπαρξη του ανθρώπου είναι μια ύπαρξη αφέντη και σκλάβου;
Ζούμε σε έναν κόσμο σύγχυσης, φόβου, αδιαφορίας, μίσους, βασανιστηρίων, παρακολούθησης, διχασμού, δημοκτονίας, γενοκτονίας και πολέμου. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς, με ελάχιστη αντίσταση από το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, οπότε πού θα καταλήξει; Η Δύση υπήρξε ο μεγαλύτερος επιτιθέμενος τους τελευταίους αιώνες, αλλά τώρα η παγκόσμια άρχουσα τάξη συνενώνεται για να σχηματίσει μια παγκόσμια δύναμη πάνω από όλα. Φαίνεται ότι χρειαζόμαστε περισσότερα άτομα που επιδιώκουν τη θέληση να κυριαρχήσουν πάνω στον εαυτό τους, αντί για ένα κοπάδι δειλών που περιμένουν την επόμενη εντολή από τους εκλεκτούς αφέντες τους. Ίσως αυτό είναι ένα αδύνατο κατόρθωμα να επιτευχθεί, δεδομένου του αδύναμου χαρακτήρα του απλού ανθρώπου, ή ίσως ο χρόνος της ανθρωπότητας πλησιάζει στο τέλος του. Πρέπει υποχρεωτικά να είναι έτσι;
Μερικά πράγματα είναι βέβαια, και πρέπει να γίνουν αποδεκτά και να αντιμετωπιστούν, εάν η λογική και μια αξιόλογη ύπαρξη είναι αυτό που επιθυμούμε, και εάν η ανθρωπότητα είναι ακόμη και ικανή να επιβιώσει από αυτήν την τρέλα. Καμία κυβέρνηση δεν θα σας σώσει. Κανένας κυβερνήτης δεν θα σας σώσει. Κανένας θεός δεν θα σας σώσει, και καμία εκκλησία δεν θα σας σώσει. Κανένας κυβερνήτης ή εξουσία κανενός είδους δεν θα σας σώσει. Ο σωτήρας του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος. Κάθε άτομο πρέπει να σώσει τον εαυτό του, να αποκτήσει εξουσία πάνω στον εαυτό του και να αρνηθεί να κυβερνηθεί και να ελέγχεται από τους κακούς προαγωγούς του τρόμου που διεκδικούν τώρα την εξουσία πάνω σε όλους σας.
Διώξτε τους, αγνοήστε τους, παρακούστε τους, ξορκίστε τους, καταστρέψτε τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι η εξουσία πάνω στον εαυτό, η δύναμη απέναντι στις αντιξοότητες, η ατομική ακεραιότητα, η μη επιθετικότητα και η πλήρης περιφρόνηση για το συλλογικό πλήθος των μανιακών οπαδών.
«Το άτομο έπρεπε πάντα να αγωνίζεται για να μην κατακλυστεί από τη φυλή. Αν το δοκιμάσετε, θα νιώθετε συχνά μόνοι και μερικές φορές φοβισμένοι. Αλλά κανένα τίμημα δεν είναι πολύ υψηλό για να πληρώσετε για το προνόμιο να κατέχετε τον εαυτό σας». ~ Friedrich Nietzsche
Ο Gary D. Barnett [ στείλτε του mail ] είναι ένας συνταξιούχος επαγγελματίας επενδύσεων που γράφει για θέματα ελευθερίας και ελευθερίας, την πολιτική και την ιστορία εδώ και δύο δεκαετίες. Είναι ενάντια σε κάθε πόλεμο και επιθετικότητα και ενάντια στο κράτος. (…) Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του.
Πνευματικά δικαιώματα © Gary D. Barnett
Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
Tags: Gary D. Barnett, αυτοκυριαρχία, εαυτός, ελευθερία, εξουσία, μεταθανάτια ζωή, σκλαβιά, υποταγή, φόβος
