Σε μια χώρα που έχει βυθιστεί σε πολιτικό, ηθικό και πολιτιστικό τέλμα, σε μια χώρα που ο χαβαλές είναι η δεύτερη φύση των ιθαγενών, σε μια πατρίδα που οι αρχές κι αξίες έχουν καταντήσει ανέκδοτα για γραφικούς και αιθεροβάμονες, σε μια χώρα-μπουρδέλο που όλοι ασελγούν στο κουφάρι της, σε μια χώρα που λεηλατείται, ξεπουλιέται και βιάζεται πανταχόθεν, δεν είναι σύμπτωση που κάποια προκλητικά και χυδαία ΤΙΠΟΤΑ αναδεικνύονται σε ήρωες πουλώντας τηλεοπτικά σκουπίδια.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν και τους χυδαίους σατιριστές που τους εκφράζουν. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει! Θα θυμάστε βέβαια ότι το Λαλάκειο ΤΙΠΟΤΑ, στο διαγωνισμό του ΣΚΑΪ πέρυσι είχε αναδειχτεί ένας από τους 100 Μεγάλους Έλληνες (!) και το είχε πιστέψει ο ανεκδιήγητος. Του είχα μάλιστα αφιερώσει και κάνα δυο άρθρα τότε. (Δείτε εδώ κι εδώ).
Είχα καιρό να μπω στο τηλεοπτικό χυδαιοτσαντίρι του, κι επειδή τελευταία άκουγα γύρω μου επαίνους για τις πολιτικές του ατάκες, άνοιξα το βρωμοτσάντιρο να δω μπας και βελτιώθηκε. Βλέπεις, αιθεροβάμων ούσα, πιστεύω και σε θαύματα-μεταλλάξεις χαρακτήρων, ξεχνώντας σοφές παροιμίες, όπως αυτήν: “ο λύκος το τρίχωμα αλλάζει μα δέρμα δεν
αλλάζει.”
Και πού έπεσα επάνω λέτε; Στην ηχητική “επεξεργασία” του “μαλάκα”. Κινητή εγκυκλοπαίδεια ο χυδαίος! Αναμφισβήτητα ο Λαλάκης έχει επίγνωση ότι απευθύνεται σε μαλάκες, αφού στη μαλακία τους, διάολε, επενδύει και θησαυρίζει, και το διασκέδαζε, ενώ το αποχαυνωμένο του κοινό χειροκροτούσε ασταμάτητα, πιστεύοντας προφανώς πως κάποιοι άλλοι ήταν οι “μαλάκες” κι όχι οι παρευρισκόμενοι…
Ο Λαλάκης είναι κλασσική περίπτωση χυδαιολόγου που χρησιμοποιεί την πολιτική σάτιρα ως περιτύλιγμα για να εκτονώνει ενδιαμέσως τη σεξομανία του και να γαργαλίσει τα ζωικά ένστικτα των χειροκροτητών του. Κι εκεί που δίνει στο ακροατήριό του, μεταξύ των οποίων ΔΥΣΤΥΧΩΣ και πολλοί μαθητές, λίγη τροφή για πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό, έστω προκατειλημμένο και αριστερόστροφο, τροφή πάντως που αν οι ακροατές την επεξεργάζονταν στη σκέψη τους θα μπορούσε να οδηγήσει σε αφύπνιση και δράση κατά της σαπίλας που τους απειλεί το παρόν και το μέλλον, εν τω άμα το ρίχνει στη σεξοχυδαιότητα, στη σαχλαμάρα και στον αποβλακωτικό χαβαλέ, χύνοντας το “γάλα” που μόλις είχε ρίξει στην καρδάρα. Δεν δίνει στους ακροατές του ούτε δευτερόλεπτα για να μπορέσουν ν’ αφομοιώσουν κάτι το σοβαρό. Το αφιόνι για συντήρηση της αποχαύνωσης πρέπει να πέσει αστραπιαία στο κεφάλι των θεατών του, μέσα κι έξω από το στούντιο, μπας και προλάβουν και ξυπνήσουν.
Διότι η αφύπνιση της νεολαίας θα έβλαπτε σοβαρά το σάπιο κατεστημένο, και ο Λαλάκης έχει εντολή να είναι προσεκτικός. Άλλωστε τον συμφέρει και τον ίδιο να παραμένει ο λαός και ιδιαίτερα οι νέοι στο σημείο μηδέν της συνειδητότητας, ώστε να του δίνουν ρεκόρ τηλεθέασης για να θησαυρίζει. 
Αυτός είναι ο Λαλάκης: Σάρκα εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστέων μιας κοινωνίας που έχει κάνει το χαβαλέ θρησκεία κι έχει εκχυδαΐσει τη γενετήσια λειτουργία σα να ήταν ό,τι πιο βρώμικο υπάρχει στη φύση. Κολυμπώντας ο ίδιος στο χρήμα και στη χλιδή, μας παριστάνει εκ του ασφαλούς τον κοινωνικό επαναστάτη ξεγελώντας τους αφελείς που κρέμονται από τα χείλη του.
Αυτή είναι η δυστυχία και η φτώχεια της κοινωνίας μας. Σε μια κρίσιμη εποχή που χρειαζόμαστε κοινωνικούς αναμορφωτές, κήρυκες δικαιοσύνης με πύρινο λόγο που να γεμίζουν τα γήπεδα με νεολαία και ν’ αφυπνίσουν αποχαυνωμένες συνειδήσεις, σε μια εποχή που οι νέοι πνίγονται στα αδιέξοδα και ψάχνουν απεγνωσμένα για πρότυπα που να τα μιμηθούν και να ξαναβρούν την ελπίδα και νόημα στη ζωή τους, η Ελλάδα το μόνο που έχει να τους προσφέρει είναι σπουδαιοχυδαίοι τύποι σαν το Λαλάκη. Αλίμονο! Η ηθική χρεοκοπία μας είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την οικονομική πτώχευση, που άλλωστε έπεται
της πρώτης. Δώσε ρε Λάκη χαβαλέ και πάρε την ψυχή μου,
Δόξα και πάλι δόξα εις το χυδαίο χαβαλέ!
Στο χαβαλέ τη βρίσκω, αυτός ειν’η ζωή μου,
Δος μου χαβαλέ, ρε, χαβαλέ, χαβαλέεε!
Δε θέλω συμβουλές, δε θέλω παραινέσεις,
Και δε γουστάρω, Λάκη, προβληματισμούς!
Βαρέθηκα τις ‘παιδαγωγικές’ τους επιθέσεις,
Δώσε μου χαβαλέ, και όχι ηθικούς χρησμούς!
Ποσώς μ’ ενδιαφέρει το τι θα ξημερώσει,
Στο χαβαλέ τη βρίσκω, δόξα στο χαβαλέ!
Αδιαφορώ εάν κανείς μεθαύριο θα με σώσει,
Δώσε μου Λάκη χαβαλέ, χαβαλέ, χαβαλέεε!
Εδώ και τώρα εκτόνωσέ μας με το χαβαλέ,
Και ας αφήσουμε ες αύριον τα σπουδαία,
Πολύ τη βρίσκω, με του Λάκη μας το χαβαλέ,
Με τη χυδαιοσάτιρα περνάω ξένοιαστα κι ωραία!
