«COVID στην παγκόσμια σκηνή»: Ιατρικός καταναγκασμός, η πεμπτουσία της τυραννίας!
Global Research, September 05, 2022
Πήγα στην ιατρική σχολή για να γίνω ψυχαναλυτής. Ήταν μια εποχή που, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι λαϊκοί -μη ιατρικοί- αναλυτές ήταν μικροί σε αριθμό και αποδοκιμάζονταν στην Αμερική. Ήξερα ότι ο δρόμος μου θα ήταν δύσκολος, αλλά θα ήθελα επίσης να γίνω πραγματικός θεράπων της ιατρικής. Τα μυστήρια του ανθρώπινου σώματος, και η σύνδεση του σώματος με το ανθρώπινο μυαλό, με γοήτευαν ατελείωτα. Όταν αποφοίτησα το 1986, έδωσα τον όρκο του Ιπποκράτη, του οποίου η κύρια αρχή ήταν να μην κάνω κακό.
Η απαγόρευση να μην βλάψεις κωδικοποιήθηκε από τον διάσημο Έλληνα ιατρό, Ιπποκράτη, επειδή οι δυνατότητες να βλάψεις, ως ιατρός, ήταν τεράστιες. Η συμβουλή ενός θεραπευτή, από τον οποίο εξαρτώνται οι ελπίδες για θεραπεία και ανάρρωση, γίνεται κάτι παρόμοιο με μια ιερή πράξη εμπιστοσύνης, επειδή ένα άτομο που υποφέρει, ένα άτομο εξασθενημένο και ίσως τρομοκρατημένο από την ασθένεια, είναι στο πιο ευάλωτο σημείο του. Ο γιατρός λοιπόν γίνεται χειριστής τεράστιας δύναμης πάνω στον ικετευτικό ασθενή. Η τοποθέτηση των χεριών κατά τη διάρκεια της φυσικής εξέτασης ενός γιατρού είναι μια δραστηριότητα γεμάτη οιωνούς, και τα μηνύματα που χορηγούνται σε έναν γιατρό στις κρυφές εσοχές των λαβυρίνθων του μυαλού και του σώματος είναι μοναδικά και ασυνήθιστα.
Ως αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς ισχύος, και της πίστης και της εμπιστοσύνης στην τεχνογνωσία της θεραπευτικής αρχής, οι συστάσεις ενός γιατρού προς έναν ασθενή έχουν εξαιρετικά πειστικό βάρος.
Με την εισαγωγή του COVID στην παγκόσμια σκηνή, συνέβη κάτι παράξενο και αξιοσημείωτο. Πέρα από τα παγκόσμια lockdown – ένας όρος, παρεμπιπτόντως, που είχε συσχετιστεί μόνο με επείγοντα περιστατικά φυλάκισης – και τις εντολές για αποστασιοποίηση και χρήση μάσκας, που όλα δεν είχαν βάση σε καμία αξιόπιστη επιστήμη, δύο πράγματα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση:
1) η απουσία οποιασδήποτε έντονης προσπάθειας θεραπείας ασθενών εκτός εάν είχαν φτάσει σε σημείο κρίσης και χρειαζόταν νοσηλεία, και
2) η καθολική ώθηση για τη χρήση ενός λεγόμενου εμβολίου που είχε αναπτυχθεί βιαστικά και ήταν εξ ορισμού πειραματικό.
Όσοι γιατροί προσπάθησαν, όπως θα έπρεπε, να δώσουν έμφαση στην ενημερωμένη συναίνεση και που ήταν απρόθυμοι να συστήσουν έναν νέο παράγοντα παγκοσμίως σε ένα είδος προσέγγισης που υποστηρίζεται από αξιωματούχους δημόσιας υγείας, σύντομα βρέθηκαν υπό έρευνα από ρυθμιστικούς φορείς. Εδώ, στη Νέα Ζηλανδία, γιατροί που μίλησαν εκ μέρους των βασικών ιατρικών αρχών, και που έκαναν όπως οι γιατροί θα έπρεπε να κάνουν υποστηρίζοντας έγκαιρη θεραπεία και πρόληψη, και που απέφυγαν να υποθέσουν ότι τα «εμβόλια» ταχύτητας στημονιού ως εκ θαύματος δεν θα είχαν αρνητικές επιπτώσεις – αυτοί οι γιατροί έχουν ταλαιπωρηθεί και διωχθεί από το Ιατρικό Συμβούλιο της Νέας Ζηλανδίας.
Άλλοι γιατροί – μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία – έκαναν ό,τι τους είπε η κυβέρνηση.
Είναι ένα πράγμα οι πολέμαρχοι, οι άρχουσες φατρίες και οι κυβερνητικές κλίκες και τα υπουργεία να ασκούν εξουσίες τυραννίας. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των Πελοποννησιακών Πολέμων η δημοκρατική πόλη-κράτος της Αθήνας προσέγγισε τους κατοίκους της Μήλου, ενός νησιού που επιδίωκε να είναι ουδέτερο. Η Αθήνα απαίτησε από τους Μηλίους να υποταχθούν στην κυριαρχία της υπό την απειλή της κατάκτησης και οι Αθηναίοι δικαιολόγησαν τις απαιτήσεις τους με αναφορά σε έναν βάναυσο νόμο εξουσίας: οι ισχυροί κάνουν ό,τι μπορούν και οι αδύναμοι πρέπει να το αποδεχτούν. Στο τέλος οι Μήλιοι αντιστάθηκαν και η Αθήνα υπέταξε το νησί, σκοτώνοντας τους άνδρες και σκλαβώνοντας τα γυναικόπαιδα.
Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη με πολλά τέτοια παραδείγματα καθαρής χρήσης εξουσιαστικής δύναμης. Αλλά είναι άλλο πράγμα για τους γιατρούς να επιτρέπουν μια τέτοια τυραννία στους ιερούς τους χώρους.
Η εποχή του COVID δεν έχει κάνει τίποτα άλλο από το να αποκαλύψει την εκμετάλλευση από την Πολιτεία αυτής της σχέσης γιατρού-ασθενούς, στην υπηρεσία μιας ατζέντας που, στο κάτω κάτω, δεν έχει καμία σχέση με την υγεία, αλλά έχει να κάνει τα πάντα με τον έλεγχο και, μάλιστα, όπως βλέπουμε με τους εμβολιασμούς για τον COVID, την πραγματική εξόντωση του πληθυσμού που θέλει να προστατεύσει το κράτος.
Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας έχει τυραννήσει επιτυχώς τον λαό της με μια επικίνδυνη, καταστροφική και σκληρή πολιτική μαζικού εμβολιασμού. Συνεχίζει να επιβάλλει “ενημερωμένα” εμβόλια για όλους τους επαγγελματίες υγείας, παρά το καταρρέον σύστημα υγειονομικής περίθαλψης με ενδημικές ελλείψεις εργατικού δυναμικού και παρά τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων που ορίζει «το δικαίωμα άρνησης ιατρικής περίθαλψης». Εξασφαλίζει τη συμμόρφωση καθιστώντας ουσιαστικά αδύνατη τη απόκτηση είτε ιατρικής είτε θρησκευτικής εξαίρεσης, όπως γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Η κυβέρνηση δεν θα τα κατάφερνε, ωστόσο, χωρίς έναν στρατό γιατρών που λειτουργούν ως πρόθυμοι δήμιοι του ιατρικού καταναγκασμού, ο οποίος, δεδομένων των πιο θεμελιωδών παραβιάσεων του σώματος και της ψυχής, γίνεται η πεμπτουσία της τυραννίας.
******
Σημείωση για τους αναγνώστες: Κάντε κλικ στα κουμπιά κοινής χρήσης πάνω ή κάτω. Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Twitter και εγγραφείτε στο κανάλι μας στο Telegram. Μη διστάσετε να αναδημοσιεύσετε και να μοιραστείτε ευρέως άρθρα της Global Research.
Ο Dr. Garcia είναι ψυχαναλυτής και ψυχίατρος γεννημένος στη Φιλαδέλφεια και μετανάστευσε στη Νέα Ζηλανδία το 2006. Έχει συγγράψει άρθρα που αφορούν τις εξερευνήσεις της ψυχαναλυτικής τεχνικής, την ψυχολογία της δημιουργικότητας στη μουσική (Mahler, Rachmaninoff, Scriabin, Delius) και την πολιτική. Είναι επίσης ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός σκηνοθέτης. Αποσύρθηκε από την ψυχιατρική πρακτική το 2021 αφού εργάστηκε στον δημόσιο τομέα στη Νέα Ζηλανδία.
Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
Tags: COVID, Dr. Emanuel Garcia, εμβόλιο, Ιπποκράτης, κορωνοϊός, Νέα Ζηλανδία, πανδημία, τυραννία
