Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία ότι εάν η κυβέρνηση παιδικής χαράς του GAP προχωρήσει σ’ ένα δεύτερο μνημόνιο στα πρότυπα του πρώτου, και μάλιστα ενισχυμένου με περισσότερη σκληρότητα και αναλγησία, πρέπει να εξεταστεί μαζί με την κοινοβουλευτική της ομάδα από ψυχιάτρους, κατά προτίμηση παιδοψυχιάτρους. Από ψυχιάτρους επίσης πρέπει να εξεταστεί και η Τρόικα που θα συνυπογράψει την ίδια αποτυχημένη συνταγή με την ίδια παρανοϊκή κυβέρνηση.
Και για να μη θεωρήσουν κάποιοι ότι υπερβάλλω, θα θυμίσω ότι ο Αϊνστάιν είχε πει πως παράνοια είναι το να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, κι ωστόσο κάθε φορά να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αλίμονο, όμως, δεν έχει βρεθεί το φάρμακο για τη θεραπεία της παράνοιας, και ούτε προβλέπεται να βρεθεί…
Η προσφυγή σ’ ένα σκληρότερο “μνημόνιο δύο” θ’ αποδείξει επίσης περίτρανα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, στα πρόσφατα σπαραξικάρδια προσκλητήρια για συναίνεση που ξεγέλασαν και συγκίνησαν και τη γράφουσα, υποκρινόταν για μια ακόμη φορά, κατά την πάγια τακτική του που έχει γίνει δεύτερη φύση του, επιχειρώντας να κρύψει και πάλι τις βάρβαρες και παρανοϊκές προθέσεις του πίσω από τη μη-συναίνεση της αντιπολίτευσης.
Κοντολογίς, θα επιβεβαιώσει ότι έχει παραδοθεί οριστικά σε αδόκιμο νου, όντας πλανών και συγχρόνως πλανώμενος. Στο χέρι του είναι, όμως, να μας διαψεύσει όλους την ύστατη στιγμή. Και μη μας πει ότι μας δέρνει για χάρη της πατρίδας, διότι πατρίδα είναι ο λαός της!
Βρε τι μας βρήκε, αλί και τρισαλί…
Είθε από τους αγανακτισμένους να το βρει!
