Ο τίτλος του άρθρου θα μπορούσε να είναι: “Ο αβάσταχτος πόνος που νίκησε τη ζωή…” «Πριν 4 χρόνια, στην Καμαρούλα Αγρινίου, δολοφονήθηκε ένας 17χρονος κυνηγός. Χτες το βράδυ, ο αδελφός του 17χρονου βρήκε νεκρές τη μητέρα και την αδελφή τους.
Η 52χρονη μητέρα δεν άντεξε το χαμό του 17χρονου γιου της και αφού άφησε ένα σημείωμα στην κόρη και τον γιο της αυτοκτόνησε με φυτοφάρμακο. Όταν τη βρήκε η 16χρονη, άφησε και αυτή ένα σημείωμα στον αδελφό της και αυτοκτόνησε με τον ίδιο τρόπο. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε ότι ο θάνατος της μητέρας επήλθε γύρω στις 22:00 και της 16χρονης κοπέλας γύρω στα μεσάνυχτα.» (Πηγή) Δείτε περισσότερα εδώ.
Πώς μπόρεσε να χωρέσει μια Καμαρούλα τόσο πόνο; «Δεν μπορώ άλλο να ζω μακριά από τον Αλέξη μου. Αντίο.» Με αυτό το ψυχρό και άκαρδο μήνυμα αποχαιρέτισε η τραγική μητέρα τα δύο αθώα βλαστάρια της που θα άφηνε πίσω. Καμία συγνώμη για τον αβάσταχτο πόνο που θα τους πρόσθετε σε αυτόν που ήδη κουβαλούσαν μέσα τους από τον άδικο και τραγικό χαμό του αδελφού τους. Το ένα βλαστάρι της, η δεκαεξάχρονη Κωνστ
αντίνα, δεν θα άντεχε τον πόνο που της πρόσθεσε η μάνα της και θα την ακολουθούσε στην αιώνια σιγή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πίνοντας φυτοφάρμακο. Άφησε κι αυτή ένα σύντομο μήνυμα: «Πηγαίνω κι εγώ μαζί με τη μητέρα μου κοντά στον Αλέξη. Θα σας βλέπουμε από ψηλά στον ουρανό.»
Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς πώς ο πόνος μιας μάνας για τον άδικο χαμό του ενός παιδιού της μπορεί να υπερβαίνει την αγάπη και τη στοργή για τα δύο ζωντανά παιδιά που της απέμεναν, εκ των οποίων μάλιστα το ένα ήταν ανήλικο. Προφανώς η κατάθλιψη της είχε νεκρώσει όχι μόνο το βασικό ένστικτο αυτοσυντήρησης και την έμφυτη αγάπη που έχει κάθε άνθρωπος για τη ζωή αλλά και τα στοιχειώδη μητρικά ένστικτα της ανυστερόβουλης και ανιδιοτελούς αγάπης προς τα παιδιά που έφερε στον κόσμο.
Αν υποθέσουμε ότι ο καταθλιπτικός που σχεδιάζει και υλοποιεί την αυτοκτονία του είχε σώας τα φρένας, αν δηλαδή η κατάθλιψη δεν βλάπτει ζωτικά κύτταρα της λειτουργίας του εγκεφάλου, τότε έχουμε να κάνουμε με μια απεγνωσμένη μεν, άκρως ιδιοτελή δε, ενέργεια. Μια μητέρα δεν αντέχει τον πόνο που κουβαλάει μέσα της, δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί απ’ αυτόν ζώντας, και αποφασίζει ν’ απαλλαγεί αυτοκτονώντας. Θέλει να βρεθεί κοντά στο δολοφονημένο γιο της, και μακριά από τα δύο ζωντανά παιδιά της! Σχιζοφρένεια! Όσο για τον πόνο που η αυτοκτονία της θα προκαλέσει στα αγαπημένα της πρόσωπα, γαία πυρί μειχθήτω.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο βαριά καταθλιπτικός είναι ψυχικά ασθενής και χρειάζεται πνευματική, ψυχολογική και ψυχιατρική υποστήριξη για να μην καταλήξει σε ακραίες ενέργειες όπως η αυτοκτονία. Η τραγική μητέρα της Καμαρούλας Αγρινίου δεν είχε δυστυχώς τέτοια υποστήριξη. Οι ιερείς του χωριού δεν έχουν τις γνώσεις αλλά ούτε και τα πνευματικά εφόδια για να στηρίξουν άτομα στην κατάστασή της. Επιπλέον, η τραγική μητέρα βίωνε τον πόνο χωρίς τη στήριξη του πατέρα του αδικοχαμένου γιού της, αφού ήταν διαζευγμένη.
Υπάρχει όμως και μια μεταφυσική διάσταση που δεν πρέπει να αποκλείουμε απλά και μόνο επειδή δεν έχουμε τα στοιχεία τεκμηρίωσης. Είναι πιθανό η τραγική μητέρα και στη συνέχεια η τραγική ανήλικη κόρη της να παρακινήθηκαν στην απονενοημένη ενέργεια της αυτοκτονίας από άλλη οντότητα, κοινώς δαίμονα, είτε αυτοφυή είτε εισαγόμενο; Ξέρω ότι οι ορθολογιστές δεν πιστεύουν στην ύπαρξη τέτοιων οντοτήτων, και θεωρούν αφελείς όσους αναφέρονται σε αυτές.
Προσωπικά δεν δογματίζω. Ούτε τις πιστεύω, ούτε τις απορρίπτω, αφού δεν μπορώ να αποδείξω ούτε την ύπαρξή τους ούτε τη μη ύπαρξή τους. Όμως, αν μπορούσαμε ν’ αποδείξουμε την ύπαρξή τους, θα μας λύνονταν πολλές απορίες για το πώς ένας δολοφόνος φτάνει σ’ ένα ειδεχθές έγκλημα χωρίς αναστολές ή στην αυτοκτονία. «Δεν ήξερα τι έκανα», «Είχε θολώσει το μυαλό μου», «Ήμουνα εκτός εαυτού», «Ήταν μια κακιά στιγμή», είναι κάποιες από τις δικαιολογίες δολοφόνων.
Ακούσαμε από το ιερέα του χωριού ότι η τραγική μητέρα και η ανήλικη κόρη της πήγαιναν καθημερινά στο μνήμα του αδικοχαμένου Αλέξη και του μιλούσαν για μισή και μία ώρα. Είναι υγιής ενασχόληση αυτή; Βοηθάει την ψυχή να ξεπεράσει τον πόνο ή ρίχνει λάδι στη φωτιά που καίει μέσα στον πενθούντα και τη φουντώνει; Μάλλον συμβαίνει το δεύτερο. Επιπλέον, ταράζει την ψυχή του αποθανόντος και δεν την αφήνει να βρει γαλήνη και ανάπαυση.
Παραθέτω εδώ μια ρήση του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, από το αρχείο Πατερικών αποφθεγμάτων που είχα ζητήσει από τη βιβλιοθήκη της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, πριν από 25 χρόνια: «Αλλ’ ώσπερ οι δαίμονες παρά τους τάφους τρέχουσιν, ούτω και πολλοί των ερώντων τοις μνήμασι παρακαθήμενοι διηνεκώς, δαίμονες αν εδέξαντο τη ψυχή.» Με άλλα λόγια, πολλοί απ’ αυτούς που παρακάθονται στους τάφους ζητώντας να πάρουν απόκριση από τους νεκρούς δέχονται δαίμονες στην ψυχή.
Υπάρχουν, λοιπόν, δαίμονες; Αν παραδεχτούμε ότι ο Ιησούς ήταν, αν όχι Θεός όπως πιστεύει ο Χριστιανισμός, αλλά έστω ένα μεγάλος προφήτης με σώας τα φρένας, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι είδους οντότητες ήταν αυτά τα δαιμόνια που εξέβαλε κατ’ επανάληψη από δαιμονισμένους; Η εκβολή δαιμονίων, πλάι στις θεραπείες φυσικών νόσων, ήταν μέρος της καθημερινής διακονίας του Ιησού. Μήπως άραγε τα δαιμόνια ήκμαζαν μόνο την εποχή εκείνη ενώ στη εποχή μας είναι άφαντα λόγω της “ενάρετης” ζωής που ζούμε αλλά δε μας φαίνεται; Αστεία πράγματα!
Ή τα δαιμόνια δεν υπήρξαν ποτέ, οπότε ο Ιησούς ήταν τρελός, ή τα όσα γράφει η Καινή Διαθήκη είναι παραμύθια που γράφτηκαν από σκοτισμένους καλόγερους, ή είναι πραγματικές οντότητες, η προέλευση των οποίων μπορεί να είναι αυτοφυής ή εξωγενής. Ενδέχεται, δηλαδή, τα κακά δαιμόνια να τα εξέθρεψε ο ίδιος ο άνθρωπος μέσα του με λανθασμένο τρόπο σκέψης και αρνητικά συναισθήματα, ή να είναι αποσαρκωμένες οντότητες που ίσως υπήρξαν εγκληματικές φυσιογνωμίες, ή έφυγαν βίαια ή επώδυνα από τη ζωή, και που δεν εγκατέλειψαν ποτέ το γήινο πεδίο ζητώντας εκδίκηση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Περισσότερα για το θέμα και την τοποθέτηση και άλλων θρησκειών σχετικά με τα δαιμόνια έχω γράψει στο βιβλίο μου, «Η Απομυθοποίηση του Διαβόλου».
Πίσω στο δράμα που εκτυλίχτηκε στην Καμαρούλα. Πιστεύω ότι η Πολιτεία θα πρέπει να σκύβει με αγάπη στους βαρυπενθούντες, διαθέτοντας όχι μόνο κοινωνικούς λειτουργούς για στενή παρακολούθηση και στήριξη, αλλά και οικονομική βοήθεια όπου χρειάζεται, όπως στη συγκεκριμένη οικογένεια. Επίσης θα πρέπει να υπάρχουν τακτικά σεμινάρια για πνευματική επιμόρφωση των ιερέων που να τους δίνουν τα εφόδια να συμβουλεύουν σωστά τους πενθούντες. Και το πρώτο που θα πρέπει να τους μάθουν είναι γιατί ζουν και γιατί οφείλουν να ζήσουν. Ας αφήσουν τα μεταφυσικά για μετά θάνατον παράδεισο και κόλαση και ας ασχοληθούν με τα εδώ και τώρα ώστε η ζωή των πονεμένων να μη γίνεται κόλαση που να θέλουν να θέλουν άρον-άρον να την αποφύγουν με τη λύση της αυτοκτονίας.
Κρίμα για τη δεκαεξάχρονη Κωνσταντίνα που την πήρε στο λαιμό της η ίδια της η μάνα. Εύχομαι με όλη μου την ψυχή στο Βασίλη να βρει μέσα του τη δύναμη για ν’ αντέξει το νέο οικογενειακό δράμα που τον βρήκε. Η Πολιτεία, η Εκκλησία, και η μικρή κοινότητα της Καμαρούλας θα είναι πλέον αναπολόγητοι εάν δεν στηρίξουν με κάθε τρόπο το εικοσιπεντάχρονο παλικάρι που χτυπήθηκε τόσο σκληρά από τη «Μοίρα», ώστε να ξεπεράσει τον αβάσταχτο πόνο του.
