Κάποτε η ανθρώπινη ψυχή, συνήθως όταν έχει βιώσει συναισθηματικές εντάσεις και απογοήτευση, αναζητεί πιο έντονα την παρουσία του Θεού. Ο Ανώτερος Εαυτός – το πνεύμα μέσα μας – κράζει σιωπηρά “Αββά, ο Πατήρ”, και επίμονα ζητάει κοινωνία με το Θείο Πνεύμα, που οι θρησκείες ονόμασαν Θεό. Σε τέτοιες περιόδους έντονης πνευματικής αναζήτησης, η ψυχή μπορεί να “ξαναγεννηθεί” με το φλογερό άγγιγμα του Θείου Πνεύματος, και για κάποιο διάστημα ζει απερίγραπτη ομορφιά. Σε κάθε περίπτωση, η εμπειρία της αναγέννησης της ψυχής είναι μέγα μυστήριο που δε μπορεί να περιγραφτεί με λέξεις. Ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς δε μπόρεσε να το εξηγήσει όταν ρωτήθηκε.
Η Ναταλία έγκλειστη μετά την αφιέρωση στο “θεό”.
Δείτε τη συνέντευξή της εδώ. 
Παραθέτω τα σχετικά εδάφια από την Καινή Διαθήκη:
«Υπήρχε δε ένας άνθρωπος από τους Φαρισαίους, που ονομαζόταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων. Αυτός ήρθε στον Ιησού μέσα στη νύχτα και του είπε: “Ραββί, ξέρουμε ότι ήρθες Δάσκαλος από τον Θεό• επειδή, κανένας δεν μπορεί να κάνει αυτά τα σημεία που εσύ κάνεις, αν ο Θεός δεν είναι μαζί του.” Αποκρίθηκε ο Ιησούς και του είπε: “Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από επάνω, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία τού Θεού.” Ο Νικόδημος λέει σ’ αυτόν: “Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεννηθεί ενώ είναι γέροντας; Μήπως μπορεί να μπει μια δεύτερη φορά στην κοιλιά της μητέρας του και να γεννηθεί;”
(…) Μη θαυμάσεις ότι σου είπα: Πρέπει να γεννηθείτε από επάνω. Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται, και πού πηγαίνει• έτσι είναι καθένας που γεννήθ
ηκε από το Πνεύμα.» (Κατά Ιωάννη 3: 1-8)
Με άλλα λόγια, όπως ο άνεμος πνέει όπου θέλει, έτσι και το Άγιο Πνεύμα επισκέπτεται όποιον θέλει, σύμφωνα με την απάντηση που έδωσε ο Ιησούς. Δε μπορεί να πει κανείς, “θα κάνω αυτό εκείνο και το άλλο για ν’ αναγεννηθώ”. Ούτε να πει κάποιος σε άλλον “κάνε αυτό που σου λέω”, ή “πες τα λόγια που θα σου υπαγορεύσω και θ’ αναγεννηθείς”. Ο άνεμος (Πνεύμα) πνέει όπου θέλει και σηματοδοτεί αναγέννηση σε όποια ψυχή είναι έτοιμη.
Όμως, αυτός/ή που γεννήθηκε άνωθεν δεν παύει να είναι πνευματικό μωρό και χρειάζεται ένα χέρι να τον/τη βοηθήσει να σταθεί όρθια και να κάνει τα πρώτα βήματα. Πρώτα-πρώτα έχει ανάγκη να καταλάβει τι σημαίνουν όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που βιώνει και πώς ξεφύτρωσαν. Κατόπιν αναζητεί καθοδήγηση για το πώς θα πορευτεί από δω και πέρα και τι πρέπει να κάνει. Κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη στην ηθοποιό Ναταλία Λιονάκη, όπως κατάλαβα απ’ αυτά που διάβασα, αλλά κυρίως από τα λόγια της ίδιας που ακούστηκαν απόψε από τον ALTER, στην εκπομπή του Άκη Παυλόπουλου. (Δείτε το video στο τέλος του άρθρου.)
Σε τέτοιες στιγμές η ψυχή είναι επιρρεπής και ευάλωτη σε μεταφυσικές πλάνες, και γίνεται εύκολα θύμα κάθε επίδοξου “μέντορα” που θα εκμεταλλευτεί την περίπτωση και θα της υποσχεθεί παντοτινή σωτηρία, γαλήνη και μακαριότητα. Κατά κανόνα, η αναγεννημένη ψυχή αδυνατεί ν’ αντισταθεί στις απατηλές σειρήνες που την προσκαλούν σε κάποια θρησκευτική αίρεση-πλάνη, ή στην Ορθόδοξη αίρεση του μοναχισμού. Συν τοις άλλοις, ο μοναχισμός είναι ελκυστικός σε ανθρώπους που αρνούνται ν’ αναλάβουν τις ευθύνες της ζωής, θέλουν κάπου να την αράξουν, και αναζητούν ένα κοινόβιο όπου κάποιοι άλλοι θα φροντίζουν για τον επιούσιό τους, ενώ εκείνοι θα… προσεύχονται! Οι πνευματικοί (μοναχοί) που σαγηνεύουν και στρατολογούν θύματα στον απατηλό κόσμο του μοναχισμού αποκαλούνται Γέροντες, και θεωρούνται από τους νεοφώτιστους ως άγιοι.
Βέβαια, θύματα του σκοταδιστικού και πένθιμου μοναχισμού υπάρχουν καθημερινά, αλλά κανείς δεν ασχολείται. Κανείς δεν τα καταγγέλλει και δε συμπαρίσταται στους πονεμένους γονείς που ξαφνικά είδαν το βλαστάρι τους να εγκαταλείπει τα εγκόσμια και να κλείνεται σ’ ένα θρησκευτικό τάφο όπου η μόνη δραστηριότητά του/της είναι τώρα να κάνει γονατιστές μπροστά σε εικόνες (είδωλα) και να επαναλαμβάνει το «Κύριε Ελέησον» μέχρι λιποθυμίας. Κανείς δεν ανησυχεί για τα χιλιάδες θύματα που αρνήθηκαν τη ζωή στο άνθος της ηλικίας τους αποπλανημένα από επιτήδειους ρασοφόρους, δήθεν πνευματικούς. Και κανένας κοινωνιολόγος ή ψυχολόγος δεν κρούει τον κώδωνα για τις παρενέργειες που αναπόφευκτα έχει η μη φυσιολογική ζωή μέσα στα μοναστήρια, που συχνά οδηγεί σε εκφυλισμό και ακολασία.
Αναμφίβολα, όταν πρόκειται για “επώνυμη” περίπτωση, και ιδιαίτερα για πρόσωπο της show biz, τότε όλα τα ΜΜΕ επιπίπτουν ως όρνεα στην αχνιστή λεία για ν’ απολαύσουν το λαχταριστό συμπόσιο του κουτσομπολιού. Το θέμα πουλάει, κι ό,τι πουλάει αγκαλιάζεται με “στοργή” από τα αδηφάγα ΜΜΕ. Αυτή, δυστυχώς, είναι η κουλτούρα μας, κουλτούρα της υποκρισίας και του ρατσιστικού διαχωρισμού των ανθρώπων σε “επώνυμους” και “ανώνυμους”.
Η περίπτωση της Ναταλίας Λιονάκη, την οποία σημειωτέον δεν είχα δει ούτε μια φορά στο γυαλί και δε γνώριζα ότι υπάρχει – όπως είμαι σίγουρη ούτε κι εκείνη γνωρίζει για τη δική μου ύπαρξη – μου δίνει την αφορμή και ευκαιρία να καταγγείλω γι’ άλλη μια φορά το μοναχισμό ως τον πιο αντικοινωνικό, απάνθρωπο, αντιχριστιανικό και αντιπνευματικό θεσμό της Ορθοδοξίας. Όταν προσθέσει κανείς αυτά τα τέσσερα επίθετα που προανέφερα, το αποτέλεσμα είναι μία και μόνο λέξη: ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ. Η λέξη αυτή δένει και με τη μαυρίλα του ράσου, διότι όλα είναι συμβολικά, και ο “διάβολος”, βλέπετε, έχει μαύρο χιούμορ. Στη σύντομη αυτή καταγγελία του μοναχισμού θα επικαλεστώ εδάφια της Καινής Διαθήκης – το “λόγο του Θεού” – που είναι άλλωστε και το θεμέλιο της Ορθοδοξίας. Έτσι τα λόγια μου θα ενισχυθούν με θεόπνευστα εδάφια, και οι επικριτές μου θα είναι αναπολόγητοι.
Τι πήγε λοιπόν να κάνει η 31χρονη ηθοποιός, Ναταλία Λιονάκη, σε μοναστήρι στις Μοίρες, στο Ηράκλειο Κρήτης, μερικούς μήνες μετά το διαζύγιό της; Όχι, δεν ήταν γραφτό από τη μοίρα της να καταλήξει σε μονή στις Μοίρες! Σέβομαι, βέβαια, την αβίαστη επιλογή του κάθε ανθρώπου να ζήσει τη ζωή του όπως επιθυμεί. Όμως όταν αυτή η επιλογή είναι το αποτέλεσμα ψυχολογικού βιασμού μέσω ψευδούς διδασκαλίας και θρησκευτικής πλύσης εγκεφάλου, τότε πρέπει να επεμβαίνει η ευνομούμενη Πολιτεία (υπάρχει;) για να προσφέρει βοήθεια προς απελευθέρωση του θύματος. Ο μοναχισμός είναι ένα επικίνδυνο ψυχοναρκωτικό που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε φυτό – ένα άβουλο πλάσμα που κινείται ως ζόμπι στις επιταγές του Γέροντα, του ηγουμένου ή της ηγουμένης.
Ας δούμε με συντομία το οδοιπορικό της Ναταλίας από σχετικά δημοσιεύματα. Σύμφωνα με την «Espresso», «Η Ναταλία είχε απομονωθεί από τους φίλους και τους συναδέλφους της τον τελευταίο καιρό. Απαντούσε στα τηλέφωνα επιλεκτικά και συναντούσε ελάχιστα πρόσωπα, κάτι που είχε ανησυχήσει τους φίλους της. Στα μέσα Μαΐου επισκέφτηκε την Κρήτη, που είναι και η πατρίδα των γονιών της, για διακοπές. Εκεί γνώρισε έναν πνευματικό αναζητώντας λύση στα προβλήματά της και πήρε την απόφαση να μην επιστρέψει στην Αθήνα και στη δουλειά της, αλλά να παραμείνει εκεί και να προσπαθήσει να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που τη βασανίζουν.»
Νάτος λοιπόν ο υπεύθυνος: ο “πνευματικός” της! Ο υποτιθέμενος διαμεσολαβητής των πιστών προς το Θεό, σύμφωνα με τις κακοδοξίες της Ορθοδοξίας! Αυτός της έκανε την πλύση εγκεφάλου για να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Άνθρωπος που έζησε από κοντά τη Ναταλία, δείχνει τον ίδιο ηθικό αυτουργό: «Εδώ και αρκετούς μήνες η Ναταλία υπέφερε από μελαγχολία. Άλλοι μιλούσαν για κατάθλιψη. Ήταν ευαίσθητο κορίτσι και το παραμικρό τη στενοχωρούσε. Δεν ήταν σε θέση πάντα να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία τις δυσκολίες της ζωής. Τα βήματά της την οδήγησαν ως τον πνευματικό. Από κει και πέρα χάσαμε τα ίχνη της!» Σύμφωνα με δημοσίευμα του Down Town, η ηθοποιός είχε αποσυρθεί σε μοναστήρι της Κρήτης από τα μέσα Ιουνίου. (πηγή) Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις-τέσσερις πολύ κοντινοί της άνθρωποι δεν ξαφνιάστηκαν, διότι έβλεπαν την καταιγίδα να έρχεται εδώ και δύο χρόνια, αλλά δεν είχαν τον τρόπο να τη σταματήσουν. (πηγή) Κρίμα κι άδικο για την κοπέλα να μη βρεθεί στο δρόμο της κάποιος καλύτερος σύμβουλος να τη βοηθήσει!
Ώστε, λοιπόν, βυθίζεται ένας άνθρωπος, για τον α’ ή β’ λόγο σε μελαγχολία και ψυχολογική φόρτιση, βιώνει μια κρίση σαν αυτές που πολλοί συνάνθρωποί μας περνάνε, αναζητά στήριγμα στο Θεό, βιώνει την πνευματική αναγέννηση (αν ήταν αυθεντική), και κάποιοι επιτήδειοι καραδοκούν για να τον/την κλείσουν σε μοναστήρι ώστε να του εμποδίσουν τη φυσιολογική πνευματική εξέλιξη! Σπέρνουν στην ψυχή των θυμάτων τους ψεύτικες υποσχέσεις και το φόβο, ένα αρνητικό συναίσθημα που παραλύει τη θέληση και δυσκολεύει μια απόφαση για αποτίναξη των ασφυκτικών δεσμών του μοναχισμού. Τους λένε πως ο μοναχισμός είναι ο συντομότερος ή ο μόνος δρόμος προς τον “παράδεισο” κι ότι με το να μονάζει κανείς προσφέρει την ύψιστη υπηρεσία προς το Θεό!
Σας ερωτώ, λοιπόν: δε θα έπρεπε να επεμβαίνει ο εισαγγελέας; Δεν έχει σημασία αν εκείνος/εκείνη που υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για μοναχισμό είναι ενήλικες. Όταν κάποιος είναι ψυχολογικά ευάλωτος, τότε σκέπτεται και συμπεριφέρεται σαν ανήλικος και χρειάζεται προστασία και υγιή καθοδήγηση. Αλλά πού να βρεθούν οι υγιείς πνευματικοί άνθρωποι να πουν στα θύματα ότι ο Χριστός δεν κάλεσε κανένα στο μοναχισμό; Κι όμως, τα λόγια του Ιησού καθώς προσευχόταν για τους μαθητές του, και για όσους θα πίστευαν σ’ Εκείνον μέσω του λόγου των, είναι ξεκάθαρα:
«Δεν παρακαλώ να σηκώσεις αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξεις αυτούς εκ του πονηρού. Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου• ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια. Καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, και εγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον.» (Κατά Ιωάννη 17: 15-18) Σαφή, σαφέστατα τα λόγια του Ιησού. Μέσα στον κόσμο έστειλε τους μαθητές του και όσους θα πίστευαν σε αυτόν. Δεν τους έστειλε να κλειστούν στα μοναστήρια, δήθεν για ν’ αγιάσουν. Τι τους έστειλε να κάνουν μέσα στον κόσμο; Μα να είναι το αλάτι που θα συντηρούσε την κοινωνία ώστε να μη σαπίσει, και να είναι το φως που θα διέλυε τα σκοτάδια του φόβου, του μίσους και της αδικίας. Να και τα σχετικά εδάφια:
«Σεις είσθε το άλας της γης• εάν δε το άλας διαφθαρεί, με τι θέλει αλατισθεί; εις ουδέν πλέον χρησιμεύει ειμή να ριφθεί έξω και να καταπατείται υπό των ανθρώπων. Σεις είσθε το φως του κόσμου• πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθεί» Ώστε, λοιπόν, οι μαθητές του Ιησού, και όσοι θα τους ακολουθούσαν, θα έπρεπε να είναι σα μια πόλη χτισμένη πάνω σε όρος που δε μπορεί να κρυφτεί, κι όχι να εξαφανίζονται μέσα σε μοναστήρια, διότι, όπως συνεχίζει η Γραφή, «ούτε ανάπτουν λύχνο και θέτουν αυτόν κάτω από τον μόδιο, αλλά πάνω στο λυχνοστάτη, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία.» Στο λυχνοστάτη, βεβαίως, πρέπει να στηρίζεται ο λύχνος, κι όχι να κρύβεται κάτω από το δοχείο. Για ποιο λόγο; Μα προφανώς για να φωτίζει το δωμάτιο. Μεταφορικά, οι πραγματικοί χριστιανοί-λύχνοι πρέπει να βρίσκονται σε εμφανή σημεία ώστε να λάμπουν τα έργα τους ενώπιον των ανθρώπων και έτσι να δοξάζεται ο Θεός. «Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.» (Κατά Ματθαίον 5: 13-16)
«Η Ναταλία επέλεξε να μπει στο μοναστήρι, επειδή γεννήθηκε μέσα της το φως του Χριστού. Δεν ήταν απελπισμένη, ούτε είχε ψυχολογικά προβλήματα, όπως λένε. Ο κόσμος του θεάματος και της ηθοποιίας δεν την εξέφραζε», θα πει ο Γέροντας-μέντορας της Ναταλίας, π. Απόστολος. (πηγή) Ωραία λοιπόν, παπα-Απόστολε! Δηλαδή όταν γεννιέται μέσα σε κάποιον άνθρωπο το φως του Χριστού, το επόμενο βήμα είναι να τον εγκλείσετε σε μοναστήρι, με μόνη επιδίωξη να μη λάμψει αυτό το φως ενώπιον των ανθρώπων; Σας ανησυχεί μπας και καλυτερέψει λίγο η αποτελματωμένη κοινωνία από το φως του Χριστού που θα εκπέμψουν; Μωρέ μπράβο χριστιανική διδασκαλία! Μέσα λοιπόν στα μοναστήρια πρέπει να μπαίνουν όλοι εκείνοι στους οποίους γεννήθηκε το φως του Χριστού, κατά τα πιστεύω σας; Δηλαδή απέξω κυκλοφορούν όλοι οι άλλοι μέσα στους οποίους έχει γεννηθεί το σκότος του διαβόλου; Εδώ οδηγεί ο συλλογισμός σας, Γέροντα! Εάν οι μαθητές του Χριστού είχαν κλειστεί στα μοναστήρια, αντί να διασχίζουν στεριές και θάλασσες για να μεταφέρουν το μήνυμα του Χριστού, εσείς οι Ορθόδοξοι δε θα είχατε τι θεό να προσκυνήσετε. Το σκεφτήκατε αυτό Γέροντα;
Και τι κάνουν εκεί μέσα; Τι πιστεύουν ότι κάνουν οι μοναχοί και οι μοναχές; «Η αδελφότητα, αφήσαμε τον κόσμον και τα εν κόσμω δια να αφιερωθούμε εις τον Θεόν», δηλώνει ο πνευματικός της αδελφότητος, π. Απόστολος. Ώστε για να αφιερωθεί κανείς στο Θεό πρέπει να αφήσει τον κόσμο! Αυτή είναι η πεμπτουσία της πλάνης του μοναχισμού. Και τι σόι αφιέρωση είναι αυτή, όταν από το πρωί μέχρι το βράδυ ο μοναχός προσκυνάει εικόνες-είδωλα και παπαγαλίζει το “Κύριε Ελέησον”, λες και ο Θεός είναι κουφός ή ανάλγητος και δε θέλει να ελεήσει;
Τα εδάφια με τα λόγια του Ιησού που παρέθεσα πιο πάνω δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι η μόνη αφιέρωση που είναι αρεστή στο Θεό, χωρίς να τη ζητάει πάντως από κανένα, είναι να παραμείνει μέσα στον κόσμο, και με το φως του Πνεύματος, αν ο ίδιος έχει φωτιστεί, να διαλύει τα σκοτάδια της αμαρτίας και της πλάνης. Εκεί μέσα, στο καμίνι της κοινωνίας, θα πρέπει να παλέψει ο μαθητής του Χριστού ώστε να προφυλάξει την κοινωνία από τη σαπίλα.
Ναταλία Λιονάκη, αν πράγματι το φως του Χριστού γεννήθηκε μέσα σου, γύρνα στην κοινωνία για να φωτίσεις και άλλους. Ο μοναχισμός είναι κίβδηλη πνευματικότητα, νοσηρότητα, και φυγή από τις ευθύνες της ζωής. Στην περίπτωσή σου, μάλιστα, αν η αναγέννησή σου είναι αυθεντική κι όχι προϊόν ψευδαισθήσεων και παραισθήσεων, ο εγκλεισμός σου σε Μονή είναι φυγή από τα πνευματικά σου καθήκοντα προς την κοινωνία. Άλλωστε, το πολύ “Κύριε Ελέησον” το βαριέται και ο Θεός, λέει η παροιμία. Το ζητούμενο είναι εμείς να ελεήσουμε άλλους. Εκεί είναι το τεστ πνευματικότητας και αυτογνωσίας. Και να γνωρίζεις, Ναταλία, ότι δε μπορεί να συνδεθεί κανείς με το Θεό μέσω τρίτου, ακόμη κι αν αυτός είναι ο πνευματικότερος άνθρωπος όλων των εποχών. Ή επικοινωνείς μόνη σου με τη Θεότητα, ή δεν επικοινωνείς καθόλου. Δεν υπάρχουν μεσίτες προς το Θεό, ζωντανοί ή πεθαμένοι. Ο μόνος μεσίτης είναι το πνεύμα σου-ο λύχνος του Θεού μέσα σου. Άδικα λοιπόν τρέχεις πίσω από μέντορες…
Tags: μοναχισμός, Ναταλία Λιονάκη
