Οδοιπορικό στο Μεγάλο Καβούρι: 25η Μαρτίου 2010

Σήμερα η Ελλάδα (ψευτο)γιορτάζει την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, και είπα ν’ αποτοξινωθώ κι εγώ λίγο από το πληκτρολόγιο και τις μακάβριες ειδήσεις των ΜΜΕ. Πήρα λοιπόν τον πεζόδρομο του Καβουρίου για ν’ αναπνεύσω φρέσκο αέρα και να μυρίσω το ιώδιο της θάλασσας. Το είχα απόλυτη ανάγκη. Ήθελα να ηρεμήσω. Καλού κακού, όμως, πήρα και την ψηφιακή μηχανή μαζί μου. Τι τόθελα; Το έχω ξαναπεί, μάλλον είμαι μαζοχίστρια…

Στην αρχή του περιπάτου μου τα πράγματα δεν ήταν άσχημα. Θαυμάστε τη φωτογραφία με το πανέμορφο ανθισμένο αλμυρίκι και την καθαρή αμμουδιά. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες, και προχώρησα, χωρίς να φαντάζομαι το τι με περίμενε. Τριακόσια μέτρα πιο κάτω, ο πεζόδρομος είχε μετατραπεί σε μια άτυπη λαϊκή αγορά με εμπόρους λαθρομετανάστες από κάθε γωνία της Ασίας και της Αφρικής. Σε ορισμένα σημεία δυσκολευόμο

%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9 Bazaar+3

υνα να περάσω.

Όχι, αυτά που βλέπετε αριστερά δεν είναι ελληνικές σημαίες που άσπρισαν από τον… καημό τους. Τραπεζομάντηλα είναι.

«Η Ελλάς εάλω», ψέλλισα με αναστεναγμό. Βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που το διαπίστωνα, αλλά τείνω να το ξεχνάω, δηλαδή θέλω να το ξεχνάω γιατί έτσι με βολεύει. Όχι, οι έμποροι δεν είχαν ταμειακές μηχανές για να κόβουν αποδείξεις κι ούτε πλήρωναν νοίκι στο Δήμο Βουλιαγμένης για κατάληψη του πεζόδρομου. Αυτοί είναι υπεράνω νόμων και φόρων. Οι απρόσκλητοι φιλοξενούμενοι του Ελλαδιστάν έχουν μόνο δικαιώματα, χωρίς καμία

%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9 Bazaar+2

υποχρέωση στο κράτος που τους φιλοξενεί.

%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9 Bazaar+1

«Η Ελλάς εάλω», ψιθύρισα και πάλι στον εαυτό μου, και προχώρησα χωρίς ν’ απολαμβάνω πια τον περίπατο. Ποιον περίπατο; Βάδισμα μετ’ εμποδίων… Πώς κατάντησε τούτη η κάποτε πανέμορφη χώρα, αναρωτιόμουνα… Ποιος φταίει άραγε; Φταίει το κράτος-μπάχαλο, ασφαλώς. Μα το κράτος ποιος το επανδρώνει; Προφανώς εμείς οι ίδιοι. Άρα φταίμε όλοι εμείς. Εμείς αναδεικνύουμε τις κυβερνήσεις, τους νομάρχες, τους δημάρχους. Κατ’ εικόνα και ομοίωση δική μας είναι αυτοί που μας κυβερνο

%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF+K%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9 25%CE%B7+%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85+2010

ύν. Άλλωστε, οι λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν…

Τράβηξα το video και τις φωτογραφίες που βλέπετε και πήρα το δρόμο της επιστροφής, πιο κουρασμένη ψυχικά από την ώρα που είχα ξεκινήσει. Πάντως γι’ αυτή την τελευταία τρισάθλια εικόνα δε φταίνε οι λαθρομετανάστες. Εμείς φταίμε…

Στο γυρισμό νάσου και συναντάω ένα γνωστό μου καθηγητή φυσικής, διευθυντή Λυκείου στον Πειραιά.

«Τι γίνεται Φώτη», του λέω, «πώς τη βλέπεις την κατάσταση;» Σημειωτέον ότι εκείνος δεν είχε φτάσει ακόμη στο σημείο του υπαίθριου Bazaar κι ούτε ήξερε τι θα συναντήσει.

–«Τι να δω;» μου απάντησε. «Η Ελλάδα παραδίνεται…»

—«Παραδίνεται ή παραδόθηκε ήδη;», τον ρώτησα, χωρίς να περιμένω απάντηση.

–«Είμαι πολύ απογοητευμένος με την κατάσταση, μου λέει. Μάλλον θα παραιτηθώ από διευθυντής διότι δεν αντέχω άλλο. Προσπαθούσα να βρω φιλόλογο στο Λύκειο για να μιλήσει στα Παιδιά για την 25η Μαρτίου και δεν έβρισκα κανένα να έχει τη διάθεση. Έτσι είπα εγώ στα παιδιά μερικά πράγματα.

Οι μαθητές έχουν μεσάνυχτα από ιστορία. Γνωρίζουν τι βρακί φοράει η Αλεξανδράτου αλλά δε γνωρίζουν ποιος σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης του 1821. Ξέρουν τα πάντα για το Σάκη Ρουβά, και δε γνωρίζουν τίποτα για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Οι φιλόλογοι φταίνε που έχουν διαφθαρεί μέχρι το κόκαλο. Τα ξέρω από πρώτο χέρι, τα ζω καθημερινά. Δε φταίνε τα παιδιά. Η Ελλάδα αφελληνίζεται συστηματικά.»

—«Θα ήθελα κάποια στιγμή να μου πεις περισσότερα από τις εμπειρίες σου ως διευθυντής Λυκείου, ώστε να τα γράψω», του είπα.

–«Τι να σου πω; Πρέπει να μιλάμε ημέρες ολόκληρες. Τι να πρωτογράψεις; Και ποιος να τα διαβάσει; Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο σε τούτη τη χώρα εκτός από το χρήμα. Γι’ αυτό η Ελλάδα παραδίδεται άνευ όρων. Το άλλο με τα σκουπόξυλα το έμαθες;»

—«Τι; Ποιο; Ποια σκουπόξυλα;»

–«Εκείνα που κρατάνε οι μετανάστες στα φανάρια και ορμάνε με το έτσι θέλω να σου καθαρίσουν το παρμπρίζ.»

—«Ναι, τους ξέρω, τους συναντάω κάθε μέρα και η οδήγηση μου έχει γίνει βραχνάς. Λοιπόν; Τι έγινε με αυτούς;»

–«Να, μια ομάδα φοιτητών από το Πανεπιστήμιο του Πειραιά πήραν σκούπες και πήγαν σε κάποια στέκια αλλοδαπών να καθαρίσουν κι αυτοί φανάρια. Οι μελαμψοί τους έκαναν μαύρους στο ξύλο και τους έδιωξαν άρον-άρον.»

—«Σώπα βρε Φώτη! Δεν είναι δυνατόν! Πώς δεν άκουσα το συμβάν από τα ΜΜΕ;»

–«Δεν τους ενδιαφέρουν τέτοια περιστατικά διότι έχουν πάρει συγκεκριμένες οδηγίες από τ’ αφεντικά τους για το ποιες ειδήσεις θα παρουσιάζουν και ποιες θα θάβουν», μου είπε ο Φώτης κι έφυγε βιαστικά για το τζόγκιν του. Πιο κάτω, όταν θα έφτανε στο bazaar των μεταναστών, θ’ αναγκαζόταν να πηγαίνει σημειωτόν, διότι θα σκόνταφτε στα εμπορεύματα…

Η Ελλάς εάλω, παίδες Ελλήνων…