Η Ελλάδα είναι σκλάβα ομολόγων στην Ευρώπη, έγραφε προχτές η Guardian.
Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς ακόμη ψαχνόμαστε! Σκλάβοι της Ευρώπης είμαστε, και δυστυχώς μας φαίνεται… Άσκοπο πόνο υφιστάμεθα με τις θυσίες χωρίς αντίκρισμα που μας επιβάλλουν!
Παραθέτω το μεγαλύτερο μέρος από το εξαιρετικό άρθρο του Mark Weisbrot στη Guardian, στις 17/6/2011:
«(…) Εκείνο που κάνει το ελληνικό κοινό ακόμη πιο οργισμένο είναι το ότι η συλλογική τιμωρία τους επιβάλλεται από ξένες δυνάμεις – την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Αυτό ίσως υπογραμμίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα των ασύδοτων, δεξιών, υπερεθνικών οργανισμών. Η Ελλάδα δεν θα υφίστατο αυτό αν δεν ήταν μέλος μιας νομισματικής ένωσης.
Αν είχε δικούς της ηγέτες που ήταν τόσο ανόητοι ώστε να περιόριζαν δραστικά τις δαπάνες και να αύξαναν τους φόρους κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης, αυτοί οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι θα αντικαθίσταντο. Και τότε μια νέα κυβέρνηση θα έκανε ό,τι η συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνήσεων του κόσμου έκαναν κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας ύφεσης του 2009, δηλαδή το αντίθετο: θα ανέπτυσσε μια οικονομική τόνωση, ή αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν αντικυκλικές (counter-cyclical) πολιτικές.
Και αν αυτό απαιτούσε μια επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, αυτό είναι που η χώρα θα έκανε. Αυτό πρόκειται να συμβεί ακόμα και κάτω από τις Ευρωπαϊκές αρχές, αλλά πρώτα υποβάλλουν τη χώρα σε μη αναγκαία βάσανα ετών. Και εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να ιδιωτικοποιήσουν δημόσια περιουσιακά στοιχεία σε τιμές ξεπουλήματος, και για να αναδιαρθρώσουν το ελληνικό κράτος και την οικονομία, έτσι ώστε να ταιριάζει περισσότερο στις προτιμήσεις τους.
Έχω υποστηρίξει για κάποιο χρονικό διάστημα ότι η Ελληνική κυβέρνηση είχε μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη από ό, τι έχει χρησιμοποιήσει, και τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας φαίνεται να το επιβεβαιώνουν. Λόγω της μαζικής αντίθεσης σε περαιτέρω οικονομική αυτοκαταστροφή – οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 80% των Ελλήνων αντιτίθενται στο να κάνουν περισσότερες παραχωρήσεις στις Ευρωπαϊκές αρχές – η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να καταλήξει σε συμφωνία με το ΔΝΤ για την αποδέσμευση της τελευταίας δόσης δανείου τους στις 29 Ιουνίου.
Τι συνέβη λοιπόν; Σε κάθε περίπτωση, το ΔΝΤ πρόκειται να παραδώσει τα χρήματα, ενώ οι Ευρωπαϊκές αρχές (που έχουν τον έλεγχο των αποφάσεων του ΔΝΤ για θέματα της ελληνικής οικονομικής πολιτικής ) συνεχίζουν να ερίζουν πάνω στο πόσο διάστημα θα αναβάλουν την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέους στην Ελλάδα, τη μετακύλιση (roll-over), ή όπως επιλέξουν να την αποκαλούν.
Αυτό συμβαίνει γιατί η προοπτική μιας μη ελεγχόμενης χρεοκοπίας (default) – όπως θα ενεργοποιούνταν με το ΔΝΤ να είναι απλά προσκολλημένο στο πρόγραμμά του και να μη δανείζει τα χρήματα στην Ελλάδα – είναι πάρα πολύ τρομακτική ακόμη και να τη σκεφτούν οι Ευρωπαϊκές αρχές.
Για το λόγο αυτό, τα πολλά ειδησεογραφικά άρθρα σχετικά με το ενδεχόμενο μιας χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης συγκρίσιμης με αυτό που συνέβη μετά τη Lehman Brothers, που κατέρρευσε το 2008, είναι κάπως υπερβολική.
Οι Ευρωπαϊκές αρχές δεν πρόκειται να επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη για μια ανάξια λόγου δόση του δανείου $17 δις. Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας ήταν όλα ένα παιχνίδι παρακινδυνευμένης πολιτικής, και οι Ευρωπαϊκές αρχές αναγκάστηκαν να κλείσουν το μάτι, διότι η ελληνική κυβέρνηση, όσο κι αν ήθελε, δεν μπορούσε να πάρει έγκριση για τη συμφωνία.
Μια δημοκρατικά λογοδοτούσα ελληνική κυβέρνηση θα ακολουθούσε μια πολύ σκληρότερη γραμμή με τις Ευρωπαϊκές αρχές. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν ν’ αρχίσουν με ένα μορατόριουμ για τις πληρωμές τόκων, οι οποίοι ανέρχονται σήμερα σε ποσοστό 6,6% του ΑΕΠ. (Αυτό είναι ένα τεράστιο βάρος επιτοκίου, και το ΔΝΤ προβλέπει ότι θα αυξηθεί στο 8,6% το 2014. Για σύγκριση, παρόλο το θόρυβο σχετικά με το βάρος του χρέους των ΗΠΑ, τα καθαρό επιτόκιο για το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ είναι σήμερα στο 1,4% του ΑΕΠ.)
Αυτό θα απελευθέρωνε αρκετά κεφάλαια για ένα σοβαρό πρόγραμμα τόνωσης της οικονομίας, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με τις αρχές για το αναπόφευκτο κούρεμα του χρέους. Φυσικά, οι ευρωπαϊκές αρχές – που το εξετάζουν από την άποψη των συμφερόντων των μεγάλων τραπεζών και των πιστωτών γενικότερα – θα εξοργίζονταν, αλλά τουλάχιστον αυτό θα ήταν ένα λογικό άνοιγμα σε μια διαπραγματευτική θέση.
Η τελευταία ανασκόπηση του ΔΝΤ όσον αφορά τη συμφωνία του με την Ελλάδα δείχνει ότι το Ευρώ, για την ελληνική οικονομία, εξακολουθεί να είναι 20-34% υπερτιμημένο. Αυτό κάνει την ανάκαμψη μέσω “εσωτερικής υποτίμησης” – δηλαδή διατήρησης της ανεργίας εξαιρετικά υψηλά και ως εκ τούτου μείωσης των μισθών για να καταστεί η οικονομία περισσότερο ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο – μια ακόμη πιο απομακρυσμένη πιθανότητα από ό, τι θα ήταν διαφορετικά.
Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η δημοσιονομική πολιτική της χώρας κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση. Και φυσικά, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν νομισματική πολιτική, επειδή αυτή ελέγχεται από την ΕΚΤ.
Οι Ευρωπαϊκές αρχές έχουν περισσότερα από αρκετά χρήματα για να χρηματοδοτήσουν ένα πρόγραμμα ανόρθωσης στην Ελλάδα, και να διασώσουν τις τραπεζές τους, αν δεν θέλουν αυτές ν’ αναλάβουν την αναπόφευκτη ζημιά στα δάνειά τους. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτήν την ατελείωτη τιμωρία του ελληνικού λαού.»
Διαβάστε και παλιότερη συνέντευξη (10/11/2010) του Mark Weisbrot στο ΣΚΑΪ. Δυστυχώς για μας, ο Πρωθυπουργός μας με τον Τσάρο του δεν τον έλαβαν υπ’ όψη τους.
Για άλλη μια φορά, πάντως, οι θέσεις του Αντώνη Σαμαρά επιβεβαιώνονται. Ίσως γι’ αυτό έχουν ξεσηκωθεί θεοί και δαίμονες εναντίον του, χρεώνοντάς του τα πάντα, λες και κυβερνά εκείνος. Μου θυμίζει την παροιμία «Της καλής προβατίνας κουδούνια της κρεμάνε.» Ήδη ο Ευάγγελος Βενιζέλος τρέχει πίσω από εκείνα που έλεγε ο Σαμαράς πριν από 20 μήνες, και καλά κάνει… Αλλά εμείς τι φταίμε να υποφέρουμε;
Συγνώμη, δεν ανήκω στη ΝΔ, ούτε θα επιτρέψω στον εαυτό μου ν’ ανήκει σε κανένα κόμμα ή δόγμα. Ανήκω και θ΄ ανήκω μόνο στον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να σκέπτομαι και να κρίνω ελεύθερα. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύω σε τούτο το μοντέλο της διχαστικής φαυλοδημοκρατίας που διέλυσε τη χώρα μας. Όμως δεν μπορώ ν’ αποκρύψω την αλήθεια για το φόβο μήπως μου κολλήσουν κομματική ταμπέλα, όπως είναι το άθλιο έθιμο σε τούτη τη χώρα.
Είναι τραγικό! Όταν στηρίζω τις θέσεις ενός αριστερού κόμματος – και το έχω κάνει επανειλημμένα από τούτο το ιστολόγιο – να μη νιώθω την ανάγκη ν’ απολογηθώ, αλλά όταν στηρίζω τις θέσεις ενός κεντροδεξιού να πρέπει ν’ απολογηθώ και να δικαιολογηθώ! Ντρέπομαι για λογαριασμό μου! Όμως το κάνω για να μην αποθαρρύνω ορκισμένους αντιδεξιούς επισκέπτες αυτού του ιστολογίου από το να συνεχίσουν να με διαβάζουν.
Ας βγάλουμε τις τσίμπλες από τα μάτια μας, αφήνοντας πίσω κομματικές εμπάθειες και απωθημένα. Όταν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας μας δεν υπάρχουν περιθώρια για παδικές ασθένειες και κομματικό παλιμπαιδισμό.
16/6/2011
Διαβάστε κι εδώ αν το αντέχετε.
