Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ κατετέθης Ελλάς,
Και εχθρών αι στρατιαί εξεπλήττοντο,
εξαθλίωσιν οικτίρουσαι την σην.
Η ζωή, πώς θνήσκεις; Πώς και τάφον οικείς;
Η φαυλοδημοκρατία των εθνοπατέρων σ’ έθαψε,
Και αναστενάζουν τα παιδιά σου, όπου γης.
Οικτίρομέν σε, μάνα Ελλάς,
Και θρηνούμε την ταφή και τα πάθη σου,
Δι’ ων έριξας ημάς εις την φθορά.
Γνώσιν γης η στήσασα, εν μικρώ κατοικείς,
Ελλάς, βασίλισσα, τάφω σήμερον,
Κανέναν ισχυρό δε συγκινείς…
Η μητέρα πάντων θεωρείται νεκρή,
Και σ’ επιτήρηση σκληρή κατατίθεται,
Η διδάξασα την επιστήμη στους “νεκρούς”…
Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ κατετέθης Ελλάς,
Και θανάτω σου απελπισίαν έσπειρας,
Και επέφερες τω κόσμω την ντροπή.
Μετά των κακούργων, ως κακούργος Ελλάς
Ελογίσθης, συγκλονίζουσα άπαντας,
Δια την προδοσία της αρχαίας ομορφιάς.
Η ωραία κάλλει παρά πάσας, Πατρίς,
Ως ανίδεη νεκρή καταφαίνεσαι,
Η της Φύσης εκλεκτή επί της γης.
Ω Ελλάς γλυκιά μου και σωτήριον φως,
Πώς εν τάφω σκοτεινώ κατακέκρυψαι;
Η πρώην αφάτου και αρρήτου υπεροχής!
*******
ΑΙ ΓΕΝΑΙΑΙ ΠΑΣΑΙ,
Θρήνον τη ταφή σου,
Προσφέρουσι Ελλάς μου.
Ους έθρεψε σοφίαν,
Εκίνησαν την πτέρνα,
Κατά της ευεργέτου.
Ω της παραφροσύνης,
Και της μητροκτονίας,
Της των Ελλαδοκτόνων.
Ους έθρεψε την γνώσιν,
Φέρουσι τη μητέρα,
Αργύριον με όξος.
Ω φως των οφθαλμών μου,
Γλυκύτατη πατρίδα,
Πώς τάφος σε καλύπτει;
Φρίττουσιν οι νόες,
Την ξένην και φρικτήν σου,
Ταφήν, της πάντων γνώσης.
Έρραναν τον τάφον,
Μ’ ευρώ οι τοκογλύφοι,
Στο πτώμα επιπεσόντες.
ΑΝΑΣΤΑ ΖΩΟΔΟΤΡΑ,
Τα τέκνα σου φωνάζουν,
Εκ της φθοράς ΑΝΑΣΤΑ!
