Όλοι τον ξέρουμε βέβαια, και καλύτερα τον ξέρουν οι παλιότεροι που έζησαν κατά την εποχή της μεγάλης “Αλλαγής”, τότε που το “σοσιαλιστικό” μένος του Ανδρέα Παπανδρέου κρατικοποιούσε ακόμα και περίπτερα, πετώντας στο δρόμο εργαζόμενους που δεν ήταν γραμμένοι στις πράσινες κλαδικές, για να βολέψει τον ραγδαία αυξανόμενο κομματικό στρατό.
Όμως το βιβλίο του Θ. Πάγκαλου, με τίτλο «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη», είμαι σίγουρη ότι θα σοκάρει πολλούς της νεότερης γενιάς που τον έχουν ως ίνδαλμα. Βλέπετε ο εκρηκτικός Πάγκαλος δεν χαρίζεται ούτε σε ζωντανούς ούτε σε νεκρούς.
Ήδη κάνα δυο παράγραφοι που διάβασα στην παρουσίαση που έκανε ΤΟ ΒΗΜΑ της περασμένης Παρασκευής, επιβεβαιώνουν το χαρακτήρα του. Βέβαια είναι μακαρίτης τώρα ο Ανδρέας Παπανδρέου, και συγχωρεμένος, ου μην αλλά και αείμνηστος, αλλά χρειαζόταν ένας Πάγκαλος για να τον απομυθοποιήσει μέσα από το βιβλίο του.
Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ΤΟ ΒΗΜΑ:
«Όταν έγινε υφυπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα τα Ευρωπαϊκά Θέματα ζήτησε από τον Ανδρέα Παπανδρέου να του πει σε γενικές γραμμές ποια θα είναι η θέση τους, αν θυμηθούμε ότι το ΠαΣοΚ πολιτευόταν με το σύνθημα “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο” και διεκήρυττε ότι παλεύει για μια ειδικού τύπου σχέση με την Κοινότητα.
Αυτός του απάντησε ότι θα παραμείνουμε στην Κοινότητα συνεχίζοντας την πολιτική του Γ. Βάρφη και θα πρέπει να αγωνιστεί για να καλυτερεύσουμε τους όρους και να πετύχουμε μεγαλύτερα ωφελήματα από αυτή τη σχέση. Δεν έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από την απάντηση και ο δαίμων τον έσπρωξε να ρωτήσει:
“Πρόεδρε”, τον ρώτησα, “αυτό δεν θα μας δημιουργήσει πολιτικά προβλήματα; Προεκλογικά ένα από τα σημεία που στις ομιλίες σας οι συγκεντρωμένοι χειροκροτούσαν περισσότερο ήταν το σχετικό με την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ”.
Με κοίταξε τότε με ένα χαμόγελο το οποίο ποτέ δεν θα ξεχάσω και μου είπε, δίνοντάς μου ένα μεγάλο μάθημα πολιτικού ρεαλισμού: “Μα, Θόδωρε, πιστεύεις ότι αν πράγματι επίστευαν ότι θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ θα μας έδιναν τόσο μεγάλη πλειοψηφία;”
Ρώτησα αφελώς: “Τότε, γιατί χειροκροτούσαν;”
“Μα γιατί τους άρεσε να το λέμε τότε” μου απάντησε.“Τώρα όμως δεν θα ήθελαν με κανέναν τρόπο να το κάνουμε”.»
Συμπέρασμα: Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν κορόιδευε μόνο το λαό για να του υφαρπάξει την ψήφο, αλλά στη συνέχεια κορόιδευε και το συνεργάτη του, ο οποίος την υποκρισία και δημαγωγία του αρχηγού του την αποκαλεί κομψά πολιτικό ρεαλισμό.
Τι λέτε; Του έχει μοιάσει καθόλου ο πρωτότοκος γιος του, ο Τζέφρυ;
Χωρίς αμφιβολία, και ο πατήρ θεωρούσε και ο υιός συνεχίζει να θεωρεί το λαό ηλίθιο. Και ο πατήρ χρησιμοποίησε το ψέμα (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο) για να ανέλθει στην εξουσία, και ο υιός επίσης (λεφτά υπάρχουν, κλπ.). Και ο πατήρ υπήρξε μαέστρος της δημαγωγίας και ο υιός επίσης.
Η μόνη διαφορά είναι ότι ενώ ο πατήρ μιλούσε για εθνική ανεξαρτησία και κρατικοποιούσε συλλήβδην ζωντανές και ψόφιες επιχειρήσεις, ο υιός τις ξεπουλάει όσο-όσο αφού αυτό απαιτεί το μνημόνιο – μνημόσυνο της εθνικής κυριαρχίας.
Σε άλλο σημείο του βιβλίου ο Θ. Πάγκαλος αναφέρεται στη σχέση Παπανδρέου-Μιτεράν και στα ηγετικά “προσόντα” τους:
«Ήξεραν να ολοκληρώνουν και να τιθασεύουν ενδοπαραταξιακές αντιθέσεις, να αμβλύνουν τις επιθετικές προσωπικές φιλοδοξίες και να γοητεύουν τους συνομιλητές τους. Και οι δύο δεν ήταν πάντα ειλικρινείς ούτε με τον λαό ούτε με αυτούς που είχαν την τύχη να συζητούν μαζί τους, καμιά φορά ίσως ούτε με τον ίδιο τον εαυτό τους.»
Να μας ζήσεις Θόδωρε, με τις αποκαλύψεις σου! Μόνος σου άραγε αποφάσισες ν’ αποκαθηλώσεις τον Ανδρέα ή μήπως είναι και αυτό εντολή άνωθεν και έξωθεν; Δεν το φαντάζομαι να το έγραψες για να ‘κονομήσεις, διότι από το τι έσχες σου δεν δείχνεις να είσαι δα και φτωχούλης! Θα μου πεις χορταίνει ποτέ ο φιλάργυρος;
Τώρα το πώς βρήκες το χρόνο να γράψεις απομνημονεύματα με τις πιεστικές υποχρεώσεις του αντιπροέδρου μιας κυβέρνησης έκτακτης εθνικής ανάγκης, μόνο με τη μεταφυσική μπορεί ν’ απαντηθεί. Γι’ αυτό ο συντονισμός και η αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού έργου πήγαν κατά διαβόλου… Ο πρωθυπουργός George Papandreou ήταν συνήθως απών και ο αντ’ αυτού έγραφε τις αναμνήσεις του, ενώ ο αθεράπευτα αυτοϊκανοποιούμενος λαός με στεναγμούς αλάλητους πλήρωνε και πληρώνει τα κλεμμένα και τα σπασμένα των διαχρονικών επιβητόρων της εξουσίας.
Και τώρα θαυμάστε το θαύμα της δημαγωγίας! Τελικά τι είναι ο όχλος; Μια μάζα ανεγκέφαλων όντων που ένας μαέστρος δημαγωγός μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στο γκρεμό;
