Σήμερα γιορτάζουμε την 37η επέτειο της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου! Εσύ, πολίτη του καναπέ, πήγες να καταθέσεις στεφάνι; Τι; Δεν ξέρεις τι ακριβώς γιορτάζουμε, και γι΄αυτό δεν πήγες; Καλά πού ζεις; Λοιπόν να σου εξηγήσω εν ολίγοις, αρχίζοντας με το απολυτίκιο της εξέγερσης:
Και της λαμογιοκρατίας η ασφαλής εδραίωση.
Για τα λαμόγια οι υιοί των Ελλήνων θυσιάστηκαν,
Και οι ιοί της πολιτικής πανηγυρικά αποκατεστάθησαν.
Σήμερον της επανίδρυσης της ρεμούλας το κεφάλαιο,
Σήμερον η πελατειακή κομματοκρατία επανήλθε δριμύτερη,
Και η εθνική χρεοκοπία νομοτελειακώς δρομολογήθηκε.
Σήμερον της πολιτικής υποκρισίας η πανήγυρις,
Η δουλεία των συνταγματαρχών ανατράπηκε,
Και η υποδούλωση στο ΔουΝουΤου σηματοδοτήθηκε.
Και του δημοκρατικού εμπαιγμού ο θρίαμβος!
Ζήτω της πολιτικής υποκρισίας η αποθέωση,
Και της δημοκρατικής χούντας η βαρβαρότητα!
Τριάντα επτά χρόνια σκληρής “δημοκρατικής” δουλειάς χρειάστηκαν, παίδες, για να μπορέσει Έλληνας Πρωθυπουργός να ομολογήσει μια άλλη δουλεία την οποία σήμερα ο ελληνικός λαός αγόγγυστα υφίσταται.
Προεδρικό Μέγαρο, 16 Νοεμβρίου 2010
«Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου συμπίπτει με μια δύσκολη συγκυρία στην οποία κρίνονται και διακυβεύονται πολλά: Πρώτα-πρώτα πόσα θα είναι τα πέτρινα χρόνια για την ελληνική κοινωνία που δοκιμάζεται (και πόσα είναι τα ψωμιά που απομένουν στο σάπιο κατεστημένο), αλλά επίσης πότε και πώς η πολιτική θα ανακτήσει την κυριαρχία της επί των αγορών (πότε ο λαός θα ανακτήσει την κυριαρχία επί της κομματοκρατίας), πότε και πώς το πολιτικό σύστημα θα βρει τον τρόπο να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών (πότε και πώς το σάπιο πολιτικό σύστημα θα κατεδαφιστεί εκ θεμελίων).
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας θυμίζει ότι στην πρωτοπορία των κοινωνικών ανατροπών βρίσκεται πάντα η νέα γενιά. (Μην κακομελετάς, Πρόεδρε, διότι ο κοιμώμενος γίγαντας μπορεί να ξυπνήσει). Οι ανατροπές γίνονται με συμμετοχή και αγώνα, με αφοσίωση στο συλλογικό, με την πίστη σε κάτι που μπορεί να φαίνεται άπιαστο και με απομάκρυνση από το δρόμο της ιδιώτευσης. (Οι ανατροπές και η απομάκρυνση των πολιτικών από το δρόμο της ιδιώτευσης θα επιβληθούν βίαια με συμμετοχή και αγώνα των προδομένων).
Η επέτειος του Πολυτεχνείου μας θυμίζει επίσης ότι το σύνθημα του τότε παραμένει, με κάποιον τρόπο, ζητούμενο σήμερα: Θέλουμε ψωμί για όλους, παιδεία που παράγει κοινωνικό πολιτισμό και ενεργούς πολίτες, ελευθερία που δεν περιορίζεται από την δημοσιονομική αναγκαιότητα. (Θέλουμε τιμωρία για εκείνους που μας στέρησαν το ψωμί, που εξαχρείωσαν την παιδεία, που απεργάστηκαν την εξαθλίωση του κοινωνικού πολιτισμού).
Κοιτάζοντας στο Πολυτεχνείο, βλέπουμε πιο καθαρά τον ορίζοντα και πιο ζωντανή την ελπίδα. (Κοιτάζοντας σήμερα το Πολυτεχνείο βλέπουμε πιο καθαρά ότι πέτυχε μια τρύπα στο νερό).»
Καλά κρασιά, παιδιά! Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα στις λαμογιοκρατούμενες “δημοκρατίες” σαν τη δική μας.
