Ο ΣΥΡΙΖΑ απειλείται από τις συνιστώσες του!

Τελευταία είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα να επιδίδεται σε κωλοτούμπες σε σχέση με την προεκλογική ρητορεία του που τετραπλασίασε το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή. Τον είδαμε να φορά μια μάσκα φιλοευρωπαϊκή, να μιλάει για επανεξέταση του μνημονίου αντί για καταγγελία, και παρόλ’ αυτά είδαμε το ποσοστό του ν’ ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις! Κι’ αυτό, τη στιγμή που οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις του καταλογίζουν την κύρια ευθύνη για το μη σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Περίεργα και παράξενα πράγματα, για να μην πω σχιζοφρενικά! Ανεξερεύνητες οι βουλές του μη σκεπτόμενου ψηφοφόρου…

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλείται σοβαρά από εξωτερικούς εχθρούς και αντίπαλα κόμματα που ζηλεύουν την άνοδό του, ενώ είναι ανίκανα να τον χτυπήσουν εκεί που πονάει: στο μεταναστευτικό και στις συνιστώσες. Όπως και για την Ελλάδα την ίδια, ο κύριος εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ είναι εσωτερικός. Είναι οι ίδιες οι συνιστώσες του, και κατ’ εξοχήν οι πιο κομμουνιστικές και ριζοσπαστικές. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε να προσχωρήσει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση συνεργασίας, τις συνιστώσες του κυρίως φοβόταν.

Για να μην πολυλογούμε, όμως, θα παραθέσω αποσπάσματα από τις θέσεις δύο συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες θεωρώ απειλή για τη συνοχή του και εμπόδιο σε μια ήπια φιλοευρωπαϊκή πολιτική που ενδεχομένως θα ήθελε να εγκαινιάσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Έχουμε και… κλαίμε, λοιπόν:

ΔΕΑ: «Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά είναι μια σοσιαλιστική οργάνωση με αναφορά στον επαναστατικό μαρξισμό και στην παράδοση του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν, του Τρότσκι, της Λούξεμπουργκ, του Γκράμσι. Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης. (…)

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό

Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή. ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι “σοσιαλισμό σε μια χώρα” ή “σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα”(…)

Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ως τη Σεούλ και από το Λονδίνο ως το Σάο Πάολο.

Αντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλεία της “δικής μας” άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι. Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.(…)»

ΚΟΕ–Βασικές θέσεις

«Ενάντια στον καπιταλισμό.(…)

• O καπιταλισμός είναι ένα γερασμένο, καταπιεστικό σύστημα, που δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης πέρα από τη διαιώνιση της κυριαρχίας μιας ασήμαντης μειοψηφίας.

(…)

Η επικαιρότητα του κομμουνισμού

• 4. Ό,τι κι αν κάνει η γερασμένη αστική τάξη για να διαιωνίσει την κυριαρχία της, δεν θα μπορέσει να σταματήσει να εμφανίζεται από παντού η αναγκαιότητα του κομμουνισμού και η εκδήλωση του ταξικού ανταγωνισμού, της αντίστασης των καταπιεσμένων. Δεν μπορεί, με τίποτα, να ακυρώσει το γεγονός πως έχουμε μπει στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης. Θα προσπαθεί να απομακρύνει τη στιγμή, να δημιουργεί προσωρινές καθυστερήσεις και αποπροσανατολισμούς, θα παρατείνει ίσως, περισσότερο ή λιγότερο, την εποχή της αντεπανάστασης. Δεν θα μπορέσει, όμως, να ξεπεράσει τις αντιθέσεις που διαπερνούν τον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σχηματισμό. Το γεγονός αυτό θα οδηγεί σε καταστάσεις που η ταξική πάλη θα οξύνεται, θα σημειώνονται εξεγέρσεις, ξεσηκωμοί, λαϊκές αντιδράσεις κάθε είδους.

“Τα νιάτα του κόσμου”

• 5. Τι είναι, όμως, ο κομμουνισμός; Θεωρητικά είναι η αταξική κοινωνία. Πρακτικά είναι το κίνημα της εργατικής τάξης που αντιμάχεται τον καπιταλισμό και αγωνίζεται, από τώρα, για μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση, στην οποία θα καταργούνται όλα τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν τον καπιταλισμό (το κεφάλαιο, η εμπορευματική παραγωγή, το αστικό κράτος κλπ).

Γιατί λέμε ότι ο κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου; Γιατί εμφανίστηκε το πρόσφατο, ιστορικά, διάστημα και, κάτω από απίστευτη πίεση και συνεχή πόλεμο από τον αντίπαλο, έλυσε τεράστια κοινωνικά προβλήματα και έσπρωξε μπροστά τον τροχό της ιστορίας. Γιατί είναι μια ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που στηρίζεται και υπηρετεί την πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι μια μειοψηφία της. Γιατί δημιουργεί έναν παραγωγικό μηχανισμό που σκοπό έχει να καλύψει τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι να δημιουργήσει εμπορεύματα, γιατί θέτει τις βάσεις ενός πολιτισμού, που δεν βασίζεται στον ανταγωνισμό και τον εγωισμό αλλά σε σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης. Γιατί έχει ένα ευρύ και πλούσιο απελευθερωτικό πρόταγμα. Θέτει σαν στόχο την άρση όλων των όρων που δημιουργούν και αναπαράγουν την αλλοτρίωση κάθε είδους. Αντιπαλεύει κάθε δύναμη που υψώνεται πάνω από την κοινωνία με τη μορφή κράτους και οδηγεί στην κατάργησή του. (…)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει

• 9. Στην Ευρώπη, τα κινήματα και οι αγώνες αναπόφευκτα θα προσδιοριστούν απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Καμιά βιτρίνα δε μπορεί να κρύψει ότι η Ε.Ε. είναι ένας γερασμένος υπερσυγκεντρωτικός οργανισμός, που εκφράζει την κυριαρχία των μεγάλων ευρωπαϊκών πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων και τις όποιες κοινές επιδιώξεις των ανταγωνιζόμενων ισχυρών κρατών.

Η Ε.Ε. έτσι κι αλλιώς είναι διχασμένη και μοιρασμένη σε στρατόπεδα και σπαράσσεται από αντιθέσεις. Οι κοινές επιδιώξεις έχουν να κάνουν με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, το σχεδιασμό της αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής και της πανευρωπαϊκής λιτότητας, τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της Ε.Ε. και την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων (τρομονόμοι, καταστολή, ρατσισμός).

Η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζεται, δεν αλλάζει χαρακτήρα. Δεν ταυτίζουμε την Ευρώπη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε παγώνει η σκέψη μας ώστε να μην μπορούμε να φανταστούμε μια Ευρώπη χωρίς την Ε.Ε. με κυρίαρχους τους λαούς και τους εργαζόμενους, με μια νέα μορφή συνεργασίας μεταξύ τους, απαλλαγμένη από τα δεσμά του κεφαλαίου.

Το επιχείρημα ότι δήθεν η Ε.Ε. αποτελεί το αντίβαρο στην πολιτική των ΗΠΑ δεν ισχύει, αφού η παρουσία του ΝΑΤΟ και των αμερικάνικων βάσεων, η συστράτευση στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, αλλά και το προωθούμενο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του νεοφιλελευθερισμού και του αμερικανισμού. Με τα κινήματα.

Ενάντια στην Ε.Ε.

10. Αγωνιζόμαστε άμεσα για το συντονισμό των αγώνων όλων των καταπιεζόμενων της Ευρώπης ενάντια στο κεφάλαιο, το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον πόλεμο, τις επεμβάσεις. Υποστηρίζουμε κάθε κίνημα και διεκδίκηση που στρέφεται ενάντια σε ντιρεκτίβες και σύμφωνα της Ε.Ε. Υποστηρίζουμε κάθε κίνηση που αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη, κάθε απόφαση χωρών και λαών για αποχώρηση ή αποδέσμευση από την Ε.Ε. Επιπλέον, υποστηρίζουμε την απόσχιση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν.

Χαιρετίζουμε όλα τα κινήματα που αναπτύσσονται στην Ευρώπη και πιστεύουμε ότι αυτά μπορούν να δώσουν μια προοπτική. Τα κινήματα αυτά απονομιμοποιούν την Ε.Ε. και τις πολιτικές της, καταπολεμούν το νεοφιλελευθερισμό, υποστηρίζουν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, φέρνουν στην επιφάνεια τις πολιτικές αποκλεισμού, δίνουν μια νέα ταυτότητα στους νέους, καταγγέλλοντας την έλλειψη μέλλοντος που τους υπόσχεται ο καπιταλισμός, αντιτάσσονται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είναι αλληλέγγυα με τους αγώνες που ανοίγουν νέους δρόμους σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

(…)

Με τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις

• 19. Υποστηρίζουμε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει χωρίς μεγάλες ρήξεις και ανατροπές. Δεν αλλάζει με τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού που επιβάλλουν τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Δεν υποτασσόμαστε στο δόγμα της μίας και μοναδικής αδιαίρετης αστικής δημοκρατίας που κανένας δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει. Ποιος είπε ότι η αποθέωση της δημοκρατίας είναι οι εκλογές κάθε 4 χρόνια με ένα καλπονοθευτικό σύστημα και εν μέσω τηλεοπτικής κυριαρχίας των πλούσιων και διαπλεκόμενων;

Ποιον υπηρετεί σήμερα το κράτος και οι θεσμοί του; Είναι σχεδιασμένα ή όχι για να εξυπηρετούν τους οικονομικά ισχυρούς; Αν αυτά ισχύουν, τότε ριζικές αλλαγές στην κοινωνία μπορούν να έρθουν κυρίως αμφισβητώντας αυτούς τους θεσμούς και οικοδομώντας καινούριους και όχι μέσα από το αστικό κοινοβούλιο και τις υφιστάμενες εξουσίες. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε γενικά με τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις.

Μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους

20. Αυτά δεν σημαίνουν ότι περιμένουμε τη “στιγμή” της επανάστασης σαν τη δευτέρα παρουσία που θα λύσει με μιας όλα τα προβλήματα και ως τότε αδιαφορούμε για την αλλαγή των συσχετισμών. Έχουμε μέτωπο τόσο απέναντι στην αντίληψη που λέει ότι όλα θα αλλάξουν βαθμιαία και ήρεμα με τη συμμετοχή μας στους αστικούς θεσμούς, όσο και στη λογική ότι μέχρι να ανατραπεί ο καπιταλισμός δεν θα δούμε θετικές εξελίξεις για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Μπορούμε στην Ελλάδα να ανατρέψουμε σχεδιασμούς και πολιτικές. Το έδειξε η νεολαία πηγαίνοντας πίσω σχεδιασμούς για την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αλλά και ανεβάζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής στη χώρα μας, όταν έκανε την εξουσία να πληρώσει για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και συγκέντρωσε το θαυμασμό όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας. (…)

Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα: Απέκτησε νόημα και έχει αρχίσει να έχει κάποιο βηματισμό, παρά τα προβλήματα, μετά την συμμετοχή της ΚΟΕ και σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε αυτή.»

Τι λέτε τώρα; Θα σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο πόδια του αν δυσαρεστήσει την ΚΟΕ, τη ΔΕΑ και άλλες ριζοσπαστικές συνιστώσες του;

Και ένα ακόμη ερώτημα: ποιους κοροϊδεύει ο Αλέξης Τσίπρας με τη μετεκλογική μεταστροφή του και το χαμήλωμα των τόνων περί καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης; Το λαό ή τις ριζοσπαστικές συνιστώσες του; Και μέχρι πότε θα τον ανέχονται και θα του παρέχουν στήριξη; Ίδωμεν…

Επίσης, τώρα καταλαβαίνω γιατί στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ούτε μία ελληνική σημαία, έστω και κατά λάθος… ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, γαρ, το κεντρικό τους πιστεύω!

Βοήθειά μας, σύντροφοι! Είχα άδικο στο άρθρο μου με τον τίτλο: Μπρος γκρεμός και πίσω Τσίπρας; Το “γκρεμό” που μας έσπρωξαν οι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος και Σαμαράς τον είδαμε και τον ζούμε στο πετσί μας. Το “ρέμα” του Τσίπρα δεν είδαμε ακόμη. Φοβάμαι μπας και γίνουν τα έσχατα χείρονα των πρώτων…

Σε κάθε περίπτωση, είτε με τους μεν είτε με τους δε, η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη των επιστημόνων και των νοικοκυραίων δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα. Οι μεν την κατακρεούργησαν υπέρ των δανειστών τοκογλύφων και της φοροδιαφεύγουσας πλουτοκρατίας, οι δε θα την αποτελειώσουν χάριν της φτωχολογιάς και των μεταναστών…
Κακά τα ψέματα, η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίναι…