Φθινοπωρινή πρεμιέρα έκανε προχθές ο LeΛάκης Ligdopoulos από το διαβόητο πια αλτσαντίρι του, και η διαπίστωση όσων σέβονται στοιχειωδώς τον εαυτό τους και την τέχνη ήταν για μια ακόμη φορά ότι ο τύπος είναι αμετανόητος κι έχει ξεφύγει εντελώς. Σαν καβαλημένο καλάμι που είναι, ούτε του περνάει από το μυαλό ότι αυτό που προσφέρει στον κόσμο από το ρυπαροτσαντίρι του είναι χαβαλές, σκουπίδια, σαβούρα, και μπόχα. Πρόκειται για τηλεοπτικά κόπρανα...
Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με δαύτον, αλλά ισχύει κι εδώ η παροιμία στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Όσο ο LeΛάκης έχει την ακροαματικότητα που έχει, κανείς δεν δικαιούται να ελπίζει ότι τούτος ο λαός θα βγει από το ηθικό τέλμα. Όσο ο LeΛάκης Ligdopoulos δεν απομονώνεται από τους άλλους καλλιτέχνες, αλλά απεναντίας χαίρει άκρας εκτίμησης και θαυμασμού, κανείς δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα ξημερώσει άσπρη μέρα στο ΤρΕλλαδιστάν. Όταν η τέχνη προσβάλλεται από καλπάζουσα χλαπάτσα, σημαίνει ότι το πνευματικό σκοτάδι είναι τόσο πυκνό που κόβεται με το μαχαίρι…
Σεξόπληκτος ή σεξομανής μέχρι αηδίας, ο LeΛάκης έχει εκχυδαΐσει στο έπακρο τη γενετήσια λειτουργία με λόγια και αποκρουστικές χειρονομίες και κινήσεις σώματος, κι’ αυτό το θεωρεί τέχνη και σάτιρα! Το έχω ξαναπεί, τέτοιοι σεξόπληκτοι τύποι που θεωρούν το σεξ ό,τι πιο ελεεινό και χυδαίο, ή είναι σεξουαλικά ανίκανοι, πεινασμένοι και στερημένοι ή είναι σεξουαλικά διεστραμμένοι. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι ο θλιβερός αυτός τύπος ανάμεσα στα χυδαία και αποκρουστικά σεξοδιαστροφικά ανέκδοτά του ρίχνει και ένα «Χριστός και Παναγιά» για να… δέσει. Παντελώς αδιάντροπος και ιερόσυλος! Φοβάμαι ότι ο τύπος χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης και θεραπείας.
Το σπουδαιογελοίο της υπόθεσης είναι ότι ο LeΛάκης θεωρεί τον εαυτό του γνήσιο εκφραστή της Αριστοφανικής σάτιρας! Θησαυρίζει προσφέροντας τηλεοπτική σαβούρα, ενώ στα διαλείμματα των σεξουαλικών του παρακρούσεων κάνει και κάποια κριτική στους πολιτικούς, παίζοντάς το φίλος του εργαζόμενου και του αδικημένου, συμπάσχοντας δήθεν μαζί τους.
Ωστόσο, LeΛάκη, δεν πείθεις. Αν θέλεις να το παίξεις κήρυκας δικαιοσύνης πρέπει να μάθεις να σέβεσαι πρώτα τον εαυτό σου, κατόπιν το ακροατήριο που φέρνεις στο αλτσαντίρι σου και τους τηλεθεατές σου. Αντί ν’ αποχαυνώνεις όσους σε παρακολουθούν επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους ανάμεσα στα σκέλη τους, θα μπορούσες να τους δώσεις υγιή ερεθίσματα για ν’ αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη και την αίσθηση δικαιοσύνης και αλήθειας, ούτως ώστε ν’ αντισταθούν στην κοινωνική εξαθλίωση που έχει ενσκήψει στη χώρα μας και να πολεμήσουν για κάποιο ιδανικό.
Αλλά, τι λέω; Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος! Πώς μπορεί ένας χυδαιοσατιρικός χωρίς ηθικά ερείσματα, χωρίς όραμα και ιδανικό άλλο από το χρήμα, την καλοπέραση και τον εκχυδαϊσμό του σεξ να εμπνεύσει ιδανικά στους άλλους; Δείτε κι εδώ αν δε με πιστεύετε.
Τελικά επαληθεύεται και πάλι ότι ένας λαός δεν έχει μόνο τους τριακόσιους που του αξίζουν αλλά και τα τηλεοπτικά είδωλα που τον εκφράζουν.
