Παγκόσμια Διακυβέρνηση: εφιαλτικό ή ελπιδοφόρο σενάριο;

Τι συμβαίνει στον πλανήτη μας; Τι σημαίνει ο ταυτόχρονος ξεσηκωμός των λαών εναντίον των αγορών; Είναι ωδίνες μιας ακόμη τερατογένεσης ή ωδίνες ανάνηψης και ανατροπής του σάπιου παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου; Προσπαθώντας να κατανοήσω τα ακατανόητα όσο και εφιαλτικά γεγονότα που διαδραματίζονται στην Ελλάδα, την Ευρώπη και σε χώρες άλλων ηπείρων, θυμήθηκα το παλιό κατασυκοφαντημένο και πολυδιαψευσμένο “παραμύθι” γνωστής-άγνωστης πατρότητας, διότι αυτά που βλέπουμε είχαν προαναγγελθεί πριν από έναν αιώνα περίπου. Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω…

Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το εν λόγω πόνημα που φωτογραφίζουν αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας:

«Όταν δε δι’ όλων των αποκρύφων μέσων τα οποία διαθέτομεν, δυνάμει του Χρυσίου το οποίον είναι ολόκληρον εις χείρας μας, θα έχωμεν δημιουργήσει μίαν γενικήν οικονομικήν κρίσην, θα εξαπολύσωμεν ανά τα οδούς ολόκληρα πλήθη εργατών εις όλας ταυτοχρόνως τας χώρας της Ευρώπης. (…)

Τις θα ηδύνατο να ανατρέψη μίαν αόρατον ισχύν; Διότι τοιαύτη είναι η ημετέρα. (…)

Ποίαν μορφήν διοικήσεως δύναταί τις να δώση εις κοινωνίας εις ας η διαφθορά εισέδυσε πανταχού, εις τας οποίας δεν φθάνει τις εις τον πλούτον ειμή δι’ εκείνων των ικανών εκπλήξεων, αίτινες είναι ημιλωποδυσίαι, εις ας βασιλεύει η ακολασία των ηθών και η ηθική δεν συγκρατείται παρά δια τιμωριών και δια σκληρών νόμων, ουχί δε δια εκουσίως παραδεδεγμένων αρχών, εις ας τα αισθήματα της Πατρίδας και της Θρησκείας καταπνίγονται υπό κοσμοπολιτικών δοξασιών; Ποία μορφήν Κυβερνήσεως να δώση τις εις αυτάς τας κοινωνίας παρά την δεσποτικήν μορφήν ; (…)

Θα κουράζωμεν τόσον πολύ τους λαούς δια της ελευθερίας ταύτης, ώστε θα τους εξαναγκάσωμεν να μας προσφέρωσι μίαν διεθνή εξουσίαν, της οποίας η διάταξις θα είναι τοιαύτη ώστε να δυνηθή χωρίς να τας συντρίψει, να περιλάβη τας δυνάμεις όλων των κρατών του κόσμου και να σχηματίση την Υπερτάτην Κυβέρνησιν. (…)

Η αύξησις των εξοπλισμών και του προσωπικού της αστυνομίας είναι αναγκαίον συμπλήρωμα του εκτεθέντος σχεδίου. Πρέπει να μη υπάρχωσι πλέον εις όλα τα κράτη, εκτός ημών, παρά μάζαι απόρων, εκατομμυριούχοι τινες, αφωσιωμένοι εις ημάς, αστυνομικοί και στρατιώται.

Εις όλην την Ευρώπην, όπως και εις τας άλλας Ηπείρους, οφείλομεν να διεγείρωμεν την ταραχήν, την διχόνοιαν και το μίσος. Το όφελος είναι διττόν. Αφ’ ενός μεν θα κρατώμεν δι’ αυτού του τρόπου εις σεβασμόν όλας τας χώρας, αίτινες θα γνωρίζουν ότι θα δυνάμεθα, οπόταν θέλωμεν, να προκαλέσωμεν την αταξίαν, ή ν’ αποκαταστήσωμεν την τάξιν. Όλαι αυταί αι χώραι θα συνηθίσωσιν ούτω να μας θεωρώσιν αναγκαίον βάρος. Αφ’ ετέρου δε αι μηχανορραφίαι μας θα περιπλέξωσιν όλα τα νήματα άτινα θα έχωμεν στήσει εις τα Υπουργεία των κρατών, τόσον δια της πολιτικής, όσον και δια των οικονομολογικών συμβάσεων, και των οικονομολογικών υποχρεώσεων. (…)

Ημείς είμεθα εκείνοι εκ των οποίων προέρχεται ο τρόμος, όστις έχει το παν καταλάβει. Έχομεν εις την υπηρεσίαν μας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των δογμάτων• επανορθωτάς της μοναρχίας, δημαγωγούς, κοινωνιστάς, στασιαστάς και παντός είδους ουτοπιστάς• έχομεν ζεύξει όλον τον κόσμον εις την εργασίαν.

Έκαστος εξ αυτών υποσκάπτει τα τελευταία λείψανα της εξουσίας, προσπαθεί να ανατρέψη παν ό,τι μένει ακόμη όρθιον. Όλα τα κράτη υποφέρουσιν εκ των τοιούτων ραδιουργιών, ζητούσιν την γαλήνην, είναι έτοιμα όπως θυσιάσωσι το παν δια την ειρήνην• αλλά δεν θα τοις δώσωμεν την ειρήνην, εφ’ όσον δεν θ’ αναγνωρίσωσι την υπερτάτην Κυβέρνησίν μας φανερά και με ταπείνωσιν. (…)

Η διαίρεσις του λαού εις κόμματα τους έχει φέρει όλους εις την διάθεσίν μας, διότι ίνα υποστηρίξει τις μίαν πάλην συναγωνισμού, χρειάζεται χρήμα, το δε χρήμα ευρίσκεται όλον εις χείρας μας. (…)

Σκοπεύομεν να ελκύσωμεν όλα τα έθνη εις την κατασκευήν νέου επί στερεών θεμελίων κτιρίου, του οποίου έχομεν προβλέψει το σχέδιον. (…)
Συντρίβομεν λοιπόν και αφανίζομεν τα αίτια της δυστυχίας σας, δηλαδή τας εθνότητας, τα σύνορα, τα διάφορα νομίσματα. (…)

Εκ της φιλελευθερίας εγεννήθησαν αι συνταγματικαί κυβερνήσεις, αίτινες αντικατέστησαν την σωτήριον Μοναρχίαν, και το Σύνταγμα δεν είναι άλλο τι παρά μία σχολή διαφωνιών, διχονοιών, συζητήσεων, διχογνωμιών, ολεθρίων προστριβών των κομμάτων• εν μια λέξει, είναι η σχολή παντός ό,τι κάμνει εν κράτος να χάση την οντότητά του και την ατομικότητά του. (…)

Θα περιορίσωμεν, δια του νέου πολιτεύματος, τον αριθμόν των αντιπροσώπων εις το ελάχιστον όριον, πράγμα το οποίον θα έχει ως αποτέλεμσα να ελαττώσει τόσον τα πολιτικά πάθη, όσον και το πάθος προς την πολιτικήν. Εάν, παρά πάσαν προσδοκίαν, τοιαύτα πάθη διεγείρωνται και εν τω μικρώ τούτω αριθμώ των αντιπροσώπων, θα καταργήσωμεν τον θεσμόν δια μιας εκκλήσεως προς την πλειοψηφίαν του λαού…

(…) Θα μεταβώμεν τοιουτοτρόπως ανεπαισθήτως εις την κατάργησιν πάσης συνταγματικότητος, όταν θα έχει έλθει ο χρόνος να συγκεντρώσωμεν όλας τας κυβερνήσεις υπό την Μοναρχίαν μας.

Η αναγνώρισις της Μοναρχίας μας δύναται ενδεχομένως να επέλθη προ της καταργήσεως του Συντάγματος, αν οι λαοί, απηυδημένοι εκ των αταξιών και της κουφότητας των κυβερνητών των, ανακράξωσιν: “Εκδιώξατέ τους και δώσατέ μας γενικόν Βασιλέα, όστις να δύναται να μας συνενώση και να καταστρέψη τα αίτια των διαφωνιών μας, τα σύνορα των εθνών, τας θρησκείας, τους υπολογισμούς των κρατών• Βασιλέα, ο οποίος να μας εξασφαλίση την ειρήνην και την ανάπαυσιν, ας δεν δυνάμεθα ν’ απολαύσωμεν δια των κυβερνητών μας και των αντιπροσώπων μας.”

Γνωρίζετε πολύ καλά και σεις οι ίδιοι ότι ίνα καταστήσωμεν δυνατάς τοιαύτας επιθυμίας, πρέπει να διαταράττωμεν διαρκώς, εις όλας τας χώρας, τας σχέσεις του λαού και της κυβερνήσεως, να κουράζωμεν όλον τον κόσμον δια του χωρισμού, της έχθρας, του μίσους και δη δια του μαρτυρίου της πείνης, του εμβολιασμού των ασθενειών, της αθλιότητος, ίνα ούτω οι λαοί μη βλέπωσιν άλλην σωτηρίαν ή την προσφυγήν εις την πλήρη και ολοκληρωτικήν ηγεμονίαν μας. (…)

Εάν από τώρα ηδυνήθημεν να γίνωμεν κύριοι των σκέψεων των κοινωνιών εις τοιούτον βαθμόν, ώστε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται τα παγκόσμια γεγονότα δια των χρωματιστών φακών των διοπτρών, τας οποίας θέτομεν προ των οφθαλμών των, εάν από τώρα εις ουδέν κράτος υπάρχουσιν συρτάρια τα οποία να μας αποκρύπτωσι τα υπό των λαών ανοήτως καλούμενα μυστικά του κράτους, τι θα γίνει όταν ημείς θα είμεθα οι ανεγνωρισμένοι Κύριοι του σύμπαντος, εν τω προσώπω του παγκοσμίου Βασιλέως ημών; (…)

Αι εφημερίδες μας θα είναι όλων των αποχρώσεων. Αι μεν θα είναι αριστοκρατικαί, αι δε δημοκρατικαί, επαναστατικαί ή και αναρχικαί, ακόμη, εφ’ όσον εννοείται θα ζη το Σύνταγμα.

(…) Οι ηλίθιοι οίτινες θα πιστεύωσιν ότι επαναλαμβάνωσι την γνώμην της εφημερίδος του κόμματός των, θα επαναλαμβάνωσιν απλώς την γνώμην μας ή την γνώμην η οποία θα μας αρέσκη. (…)

Όταν θα έλθει η βασιλεία μας, οι ρήτορές μας θα συζητήσωσι τα μεγάλα προβλήματα τα οποία συνεκίνησαν την ανθρωπότητα δια να την καθοδηγήσωσιν τελικώς εις το σωτήριον πολίτευμά μας. Τις θα υποπτευθεί τότε ότι όλα αυτά τα προσχήματα είχον επινοηθεί υφ’ ημών συμφώνως προς το πολιτικόν σχέδιον το οποίον κανείς δεν εμάντευσεν επί πολλούς αιώνας;

Αι ανωφελείς μεταβολαί κυβερνήσεων εις τας οποίας ωθούντο οι λαοί όταν υπεσκάπτομεν τα κυβερνητικά των οικοδομήματα, θα έχωσιν επί τοσούτον κουράσει τους λαούς κατά την εποχήν εκείνην, ώστε θα προτιμώσι να υποφέρωσι το παν παρ’ ημών από τον κίνδυνον νέων ταραχών. (…)

Όταν τέλος δια πραξικοπημάτων παρεσκευασμένων παντού και κατά την αυτήν ημέραν, μετά την οριστικήν ομολογίαν της μηδαμινότητος όλων των υφισταμένων κυβερνήσεων (και θα παρέλθει πολύς καιρός ακόμη, ίσως αιών ολόκληρος μέχρι της στιγμής εκείνης) αρχίσωμεν να βασιλεύωμεν, θα προσπαθήσωμεν να μη υπάρχωσι συνομωσίαι εναντίον ημών. Επί τω σκοπώ τούτω θέλομεν καταδικάζει εις θάνατον όσους θ΄αντιταχθώσιν ενόπλως κατά την εις την Αρχήν άνοδόν μας. Πάσα νέα δημιουργία οιασδήποτε μυστικής οργανώσεως θα τιμωρείται επίσης δια θανάτου. (…)

Οι λαοί, αναφορικώς προς τα μυστικά της πολιτικής μας, είναι παιδία αιωνίως ανήλικα όπως και αι κυβερνήσεις των… (…)

Ας καταστώμεν λοιπόν οι ισχυρότεροι, ίνα επιτύχωμεν το αγαθόν. (…)
Κατά τα αυστηρώς τηρούμενα προσχήματα, ο Κυβερνήτης μας δεν θα χρησιμοποιεί την εξουσίαν του παρά δια το καλόν του λαού και ουδαμώς δια τα προσωπικά ή δυναστικά του ωφελήματα. (…) Θα τον λατρεύωσιν επί τη ιδέα ότι η ευημερία εκάστου πολίτου θα εξαρτάται εξ αυτού, διότι εξ αυτού θα εξαρτάται η τάξις της κοινωνικής οικονομίας. (…)

Όταν θα έλθει η βασιλεία μας, η απολυταρχική κυβέρνησίς μας, δια λόγους προφυλάξεώς της θ’ αποφύγει να επιβαρύνει υπερβολικώς δια φόρων τας λαϊκάς μάζας και δεν θα λησμονήσει τον ρόλον της ως πατρός και προστάτου. (…)

Εις το κράτος μας, ο Βασιλεύς θα είναι η νομική εκπροσώπησις της νομίμου ιδιοκτησίας παντός ό,τι ευρίσκεται εις το κράτος του… Θα δύναται λοιπόν να καταφεύγη εις την νόμιμον κατάσχεσιν όλων των χρηματικών ποσών, τα οποία θα κρίνη αναγκαία δια τον κανονισμόν της κυκλοφορίας του χρήματος εντός του κράτους. Εξ αυτού καταφαίνεται ότι η φορολογία πρέπει κυρίως να συνίσταται εις προοδευτικήν φορολογίαν της ιδιοκτησίας. (…)

Παν δάνειον αποδεικνύει την αδυναμίαν του κράτους και την μη κατανόησιν των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμανται ως η σπάθη του Δαμοκλέους επί της κεφαλής των κυβερνώντων, οίτινες αντί να λαμβάνωσιν ό,τι αναγκαιοί αυτοίς δια προσκαίρου φορολογίας παρά των υπηκόων των, έρχονται με τεταμένας τας χείρας να ζητώσιν ελεημοσύνην παρά των τραπεζιτών μας.

Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλλαι τας οποίας εις ουδεμίαν περίπτωσιν είναι δυνατόν ν’ αποσπάσει τις από του σώματος του κράτους, εάν δεν αποσπασθώσι μόναι των, ή δεν τας απορρίψει αυτό τούτο το κράτος ριζικώς. Τα κράτη όμως δεν τας αποσπώσιν, αλλ’ εξακολουθούσι να επιθέτωσι νέας τοιαύτας εις το σώμα των ούτως ώστε αμετακλήτως θα καταστραφώσιν εξ αιτίας της εκουσίας ταύτης αφαιμάξεως. (…)

Βλέπομεν εκ τούτου ότι υπό το πρόσχημα ατομικής φορολογίας το κράτος αφαιρεί και τον τελευταίον οβολόν των πτωχών φορολογουμένων δια να εξοφλήση τους πλούσιους ξένους παρ’ ων εδανείσθη, αντί να συλλέξη τα πλούτη του δια τας ανάγκας του χωρίς να πληρώνη τόκους. (…)»

Αυτά τα ολίγα από ένα αλλόκοτο παραμύθι που παίρνει σάρκα και οστά στις μέρες μας.