«Τέσσερις μήνες μετά το πακέτο στήριξης των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ για την Ελλάδα, το έθνος ακόμη δεν έχει αποκαλύψει τις πλήρεις λεπτομέρειες των μυστικών συναλλαγών που χρησιμοποιούσε για να κρύψει το χρέος του», διάβασα σε άρθρο του Βloomberg.
«Δεν έχουμε δει ακόμη τα πραγματικά έγγραφα», είπε ο Walter Radermacher, επικεφαλής της Eurostat, σε συνέντευξή του στις 2 Σεπτεμβρίου (2010) στο γραφείο του στο Λουξεμβούργο. Σημειωτέον ότι η Eurostat ζήτησε για πρώτη φορά τα έγγραφα τον περασμένο Φεβρουάριο! Ο 58χρονος Radermacher είπε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που είπε ψέματα για τη χρήση των σύνθετων συμβολαίων Swaps μετά το 2008, οπότε η Eurostat είχε προειδοποιήσει τις ευρωπαϊκές χώρες να τα αναφέρουν. Περίπου το ένα τρίτο του χρέους της Ελλάδας είναι συνδεδεμένο με Swaps, σύμφωνα με άτομο που είχε άμεση γνώση των διαδικασιών.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η μοναδικότητα και η “εφευρετικότητα” της φυλής μας, για ακόμη μια φορά οι κυβερνώντες, πρώην και νυν, κάνουν τον έντιμο Έλληνα πολίτη να ντρέπεται να δηλώσει την εθνικότητά του, για άλλη μια φορά οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας οδηγούν την Ελλάδα στο γκρεμό της ανυποληψίας και της μιζέριας…
«Αυτό που έκαναν οι Έλληνες ήταν ένα θεμελιώδες απόλυτο αμάρτημα», είπε ο Ruairi Quinn, πρώην υπουργός οικονομικών της Ιρλανδίας, που ήταν πρόεδρος της συνεδρίασης του 1996 όπου τέθηκαν τα όρια για το χρέος και τα ελλείμματα στις χώρες που έμπαιναν στην Ευρωζώνη. Και πρόσθεσε: «Αξίζει να τιμωρηθούν γι’ αυτό. Νομίζω έχουν τιμωρηθεί σκληρά γι’ αυτό».
Δυστυχώς, όμως, το απόλυτο αμάρτημα της διεφθαρμένης πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας και της διαπλεκόμενης Δικαιοσύνης το πληρώνουν κυρίως οι αθώοι Έλληνες πολίτες. Αυτό συνήθως ξεχνούν να το επισημάνουν όσοι ρίχνουν το λίθο του αναθέματος εναντίον της Ελλάδας.
Ωστόσο, παρά τις υποσχέσεις της παρούσας κυβέρνησης για πλήρη διαφάνεια, οι ξένοι επενδυτές ακόμη δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα, διάβασα στο ίδιο άρθρο του Βloomberg. Απαιτούν αποδόσεις πέντε φορές μεγαλύτερες της Γερμανίας για να κρατήσουν δεκαετή Ελληνικά ομόλογα – ένδειξη ότι οι αγοραστές φοβούνται ότι η χώρα θ’ αναγκαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της.
«Νομίζω ότι η αναδιάρθρωση θα είναι ένα αναγκαίο μέσο για να βγουν από τη δυσάρεστη κατάσταση που βρίσκονται τώρα», είπε ο Andrew Bosomworth, επικεφαλής της διαχείρισης του χαρτοφυλακίου της Pacific Investment Management Co, που εδράζεται στο Μόναχο. (Δείτε κι εδώ.)
Εξάλλου, ο Amadeu Altafaj, εκπρόσωπος της Κομισιόν, ομολόγησε ότι η μομφή θα έπρεπε να μοιράζεται με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία δεν παρενέβη παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις ετών από τη Eurostat για τα προβλήματα με τα Ελληνικά στοιχεία.
Μα είναι προφανές ότι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει βαριές ευθύνες που δεν έκανε καλά τη δουλειά της σε σχέση με τα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας, είτε από ανικανότητα, είτε από αμέλεια, είτε από δόλο, Κύριος οίδε…
Δείτε τώρα πόσο “κολακευτικά” μιλάει για μας ο Michael Lewis στο πολυσέλιδο άρθρο του στο περιοδικό vanityfair, κι αναλογιστείτε νηφάλια αν έχει δίκιο ή άδικο:
«Το πού τελειώνει η ασωτία και αρχίζει η κλοπή, σχεδόν δεν έχει σημασία· το ένα καλύπτει, κι έτσι ενδυναμώνει, το άλλο. Απλά εξυπακούεται, για παράδειγμα, ότι οποιοσδήποτε δουλεύει για την κυβέρνηση είναι επόμενο ότι θα δωροδοκηθεί. Οι άνθρωποι που πάνε στις κλινικές δημόσιας υγείας αναμένουν ότι θα χρειαστεί να δωροδοκήσουν τους γιατρούς για να τους φροντίσουν. Υπουργοί της κυβέρνησης που έχουν περάσει τη ζωή τους ως δημόσιοι λειτουργεί θα αναδυθούν από την υπηρεσία ικανοί να αντέξουν το κόστος αρχοντικών δισεκατομμυρίων και δύο ή τρεις εξοχικές κατοικίες.»
Αυτοί είμαστε, παίδες! Μόνο που δεν υπάρχει πια αρκετή άμμος για να κρύψουμε τα πρόσωπά μας σαν τη στρουθοκάμηλο. Μας πήραν είδηση και γίναμε περίγελως των εθνών.
Και ο Michael Lewis συνεχίζει: «Ακριβώς τώρα το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αναλώνεται με το ερώτημα εάν οι Έλληνες αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους (default). Κατά καιρούς φαίνεται να είναι η μόνη ερώτηση που ενδιαφέρει, διότι εάν η Ελλάδα κάνει πίσω από τα 400 εκ. δολάρια χρέη της, και άλλες χώρες που τώρα φλερτάρουν με τη χρεοκοπία (Ισπανία, Πορτογαλία) μπορεί εύκολα ν’ ακολουθήσουν.
Όμως το ερώτημα εάν η Ελλάδα ξεπληρώσει τα χρέη της είναι στην ουσία ερώτημα για το εάν η Ελλάδα αλλάξει την κουλτούρα της, κι αυτό θα συμβεί όταν οι Έλληνες θελήσουν ν’ αλλάξουν. Μου έχουν πει 50 φορές ότι εκείνο για το οποίο οι Έλληνες νοιάζονται είναι δικαιοσύνη, κι αυτό που κάνει το αίμα τους να βράζει είναι η αδικία. Προφανώς αυτό δεν τους διαφοροποιεί από κανένα ανθρώπινο πλάσμα στον πλανήτη, αλλά αγνοεί εκείνο που είναι ενδιαφέρον: το τι ακριβώς ο Έλληνας θεωρεί άδικο (unfair). Σαφώς και δεν είναι η διαφθορά στο πολιτικό τους σύστημα. Δεν είναι το να εξαπατούν με τους φόρους τους, ή να παίρνουν μίζες για τις υπηρεσίες τους στο κράτος. Όχι: εκείνο που τους ενοχλεί είναι όταν ένας ξένος παράγοντας – κάποιος σαφώς διαφορετικός απ’ αυτούς, με κίνητρα έξω από το στενό και ευκολονόητο ατομικό συμφέρον – έρχεται και εκμεταλλεύεται τη διαφθορά του συστήματος. Βάλε τους καλόγερους .»(Βατοπαίδι) .
Και το ερώτημα που τίθεται ξανά και ξανά είναι: Θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα;
Ο Michael Lewis αποφαίνεται: «Υπάρχει μια σχολή σκέψης που λέει δεν έχουν άλλη επιλογή: τα ίδια τα μέτρα που η κυβέρνηση επιβάλλει για να μειώσει τις δαπάνες και να αυξήσει τα έσοδα θα αναγκάσουν ό,τι έχει απομείνει από την παραγωγική οικονομία να εγκαταλείψει τη χώρα. Οι φόροι είναι χαμηλότεροι στη Βουλγαρία, οι εργάτες είναι πιο ελαστικοί στη Ρουμανία.
Αλλά υπάρχει μια δεύτερη πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση: Ακόμη κι αν είναι τεχνικά πιθανό γι’ αυτούς τους ανθρώπους να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, να ζήσουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους, και ν’ ανακτήσουν την υπόληψή τους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν τους εσωτερικούς (ψυχικούς) πόρους να το κάνουν; Ή μήπως έχουν χάσει τόσο πολύ την ικανότητα να νιώθουν συνδεδεμένοι με οτιδήποτε έξω από το μικρόκοσμό τους που θα προτιμούσαν να εγκαταλείψουν τις υποχρεώσεις τους;
Στην πραγματικότητα, αθέτηση των χρεών τους και αποχώρηση θα φαινόταν μια τρελή πράξη: Όλες οι ελληνικές τράπεζες θα χρεοκοπούσαν στιγμιαία, η χώρα δεν θα είχε τη δυνατότητα να πληρώσει για τις πολλές αναγκαιότητες που εισάγει, (πετρέλαιο, π.χ.), και η Ελλάδα θα τιμωρούνταν για πολλά χρόνια με τη μορφή πολύ υψηλότερων επιτοκίων, εάν και όταν της επιτρεπόταν να ξαναδανειστεί.
Αλλά η χώρα δεν συμπεριφέρεται συλλογικά· της λείπει το ένστικτο των καλόγερων. Συμπεριφέρεται σαν μια συλλογή από εξατομικευμένα τμήματα, κάθε ένα από τα οποία μεγάλωσε με τη συνήθεια να επιδιώκει το δικό του συμφέρον εις βάρος του κοινού καλού. Δεν τίθεται ερώτημα εάν η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αναδημιουργήσει τη ζωή (συνείδηση) του Έλληνα πολίτη. Το μόνο ερώτημα είναι: Μπορεί ποτέ ένα τέτοιο πράγμα, όταν έχει χαθεί, να αναδημιουργηθεί;»
Το ερώτημα του Michael Lewis δεν είναι ρητορικό αλλά τραγικά ρεαλιστικό. Μπορεί η Ελλάδα να αναγεννηθεί από τις στάχτες της; Ας θέσει καθένας από μας, και πρώτα οι κυβερνώντες, το αμείλικτο ερώτημα στον εαυτό του: μπορώ να γίνω άλλος άνθρωπος και να βάζω το συλλογικό συμφέρον πάνω από το ατομικό;
Και στο σημείο αυτό θυμήθηκα τη συγκλονιστική όραση του προφήτη Ιεζεκιήλ, και τη φράση: “Και είπε προς εμέ, Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσι; Και είπα, Κύριε Θεέ, συ εξεύρεις.” (Ιεζεκιήλ 37: 3)
Tags: Amadeu Altafaj, Andrew Bosomworth, Credit Default Swaps, Greece, Greeks, Michael Lewis, Ruairi Quinn, Swaps, Βloomberg, ελεγχόμενη χρεοκοπία
