Υπάρχει μια Ορθόδοξη αδελφότητα Εξωτερικής Ιεραποστολής που κάνει πολύ σημαντικό έργο στην Αφρική, και νιώθω ανάξια να την κρίνω ως προς το ανθρωπιστικό της έργο. Με τις γενναίες προσφορές των πιστών και μελών από την Ελλάδα, χτίζει εκκλησίες, σχολεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, διανέμει δωρεάν τροφή, φάρμακα και ανοίγει πηγάδια για πόσιμο νερό. Οι Ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, κληρικοί και λαϊκοί, έχουν βρει το ύψιστο νόημα της ζωής στην έμπρακτη προσφορά αγάπης. Εύγε τους!
Έφτασε στα χέρια μου το τριμηνιαίο περιοδικό της Ιεραποστολής αυτής, που όπως είπα εργάζεται σιωπηρά έργο φιλανθρωπίας ανεκτίμητης αξίας, και διαβάζοντάς το, εκτός από το έργο που θαύμασα, βρήκα και κάποια κείμενα που με σκανδάλισαν και μ’ έριξαν σε περισυλλογή. Άραγε ο προσηλυτισμός πάει πακέτο με την προσφορά αγάπης; Δηλαδή, δε μπορεί κανείς να προσφέρει αγάπη χωρίς κατήχηση και προσηλυτισμό; Και πόσο ψυχολογικά ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη ν’ αντισταθεί στο ν’ αποδεχτεί τη θρησκεία εκείνων που τον σώζουν από την πείνα και την εξαθλίωση στην περίπτωση που μέσα του δεν είναι πεπεισμένος;
Ωστόσο, εάν οι ιεραπόστολοι-ευεργέτες πιστεύουν ειλικρινά ότι κατέχουν το κλειδί της σωτηρίας της ψυχής, είναι δυνατόν να μη θέλουν διακαώς να το προσφέρουν και σε άλλους; Και εάν αυτή ακριβώς η πίστη τους είναι η απαραίτητη σπίθα που χρειάζεται για ν’ ανάψει στις καρδιές τους τη φωτιά της αγάπης ώστε να υπερβούν τον εαυτό τους και με αυτοθυσία να προσφέρουν σε συνανθρώπους αυτά που έχουν άμεση ανάγκη, ποιος έχει δικαίωμα να τους κρίνει;
Δύσκολα ομολογουμένως τα ερωτήματα. Πόσοι άραγε μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί άθεων και ουμανιστών, οικολόγων και κομμουνιστών, υπερβαίνουν τους εαυτούς των και με αυτοθυσία προσφέρουν στους αναξιοπαθούντες, χωρίς προσηλυτισμό; Ξέρετε πολλούς; Δε μιλάω βέβαια για τους οργανισμούς παρακλάδια του ΟΗΕ, όπως είναι η UNICEF. Εξάλλου, όπως είπε ο Χριστός, «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος θεού.» Με απλά λόγια, μονάχα με ψωμί δε θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού.
Μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει ως προς το εάν ο πνευματικός άρτος που προσφέρει μια θρησκεία είναι ευκολοχώνευτος, αν σε κάποια σημεία δεν καταπίνεται διότι αντιστρατεύεται τη λογική, αν είναι ολικής αλέσεως, δηλαδή πολύ θρεπτικός ή λιγότερο ωφέλιμος, εκείνο όμως το οποίο δε μπορεί ν’ αμφισβητήσει είναι ότι ο άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη και πνευματικού άρτου. Ο φυσικός άρτος δεν αρκεί, αφού ο άνθρωπος δεν έχει μόνο σώμα. Έχει και ψυχή και η ψυχή αυτή πεινάει και διψάει. Το αν οι κοινωνίες μας έχουν φτάσει στη εξαθλίωση που όλοι καταγγέλλουμε καθημερινά είναι διότι πρωτίστως οι άνθρωποι λιμοκτονούν από πνευματική τροφή.
Βεβαίως η τέλεια θρησκεία δεν έχει ακόμη εφευρεθεί διότι δεν υπάρχει ο τέλειος άνθρωπος που θα γράψει το “Πιστεύω” της. Αλλά και να υπήρχε, πόσοι θα μπορούσαν να την καταλάβουν και να την ενστερνιστούν; Πόσοι μπόρεσαν ν’ αποκωδικοποιήσουν το εσωτερικό νόημα των λόγων του Ιησού, του Σωκράτη, του Βούδα; Ίσως γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ανεκτικοί, και πρώτα-πρώτα εγώ που έχω κατά καιρούς κρίνει πολύ αυστηρά την Ορθοδοξία.
Στη συνέχεια θα παραθέσω αποσπάσματα από το περιοδικό που μου έδωσαν το ερέθισμα να γράψω τούτο το άρθρο. Ίσως να το διαβάσουν κάποιοι και να προβληματιστούν. Θα ήταν ευχής έργο ο προσηλυτισμός σε μια θρησκεία να μη φανατίζει τους πιστούς εναντίον των άλλων θρησκειών. Θα ήταν ένδειξη σοφίας και σύνεσης να μην είναι κανείς απόλυτος ως προς την ορθότητα αυτών που πιστεύει και να μη βάζει τη θηλιά στο λαιμό του κατηχούμενου ότι «έξω από εμάς υπάρχει η κόλαση».
Ιδού λοιπόν τα επίμαχα αποσπάσματα από το περιοδικό της ιεραποστολής:
«Κατηχητικές Εξορμήσεις
Τα περισσότερα βιώματα και συγκινητικές εμπειρίες τις έζησα όταν κάναμε εξορμήσεις με τους συνεργάτες της ιεραποστολής… στις γύρω ενορίες και φτωχικές περιοχές για να κηρύξουμε και να κατηχήσουμε τους ανθρώπους. Άγγιξα με τα μάτια μου το πνευματικό σκοτάδι μέσα στο οποίο ζουν οι άνθρωποι. (…) Είδα την ελπίδα στα πρόσωπά τους να δουν κι αυτοί μια καλύτερη, χαρμόσυνη και φωτεινή ημέρα.
Όσοι από τους ιθαγενείς ήταν Ορθόδοξοι, ήταν χαρούμενοι και ειρηνικοί. Όπως π.χ. η κ. Σοφία η δασκάλα. Πόσο χαρούμενη ήταν που ήταν Ορθόδοξη! Έλαμπε το πρόσωπό της από εσωτερική ικανοποίηση. Αποτελούσε παράδειγμα για τους συγχωριανούς της. Έκανε ιεραποστολικό έργο, τους μάζευε στις αυλές και πηγαίναμε και τους μιλούσαμε. Οι υπόλοιποι ήταν σκοτεινοί. Αυτούς ποιος θα πάει να τους αρπάξει από το χέρι και να τους βγάλει από την απελπισία; (…) Αν πάνε οι αιρετικοί θα γίνουν αιρετικοί. Πόσο ένιωσα τη μεγάλη ευθύνη ως Ορθόδοξος!
Είδα, τις Κυριακές, ανθρώπους γραβατωμένους με τις Καινές Διαθήκες στα χέρια τους, να περιφέρονται στους δρόμους. Ίσως ήταν Προτεστάντες διαφόρων αιρετικών παραφυάδων ή χιλιαστές, για να αρπάξουν, ως λύκοι, τα λογικά πρόβατα και αναρωτήθηκα: πού είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι; Τι λόγο θα δώσουμε στο Θεό;»
Βλέπετε λοιπόν, φίλοι μου, πώς φυτεύεται η μισαλλοδοξία στις ψυχές των κατηχουμένων; Από τη μια είμαστε εμείς οι “Ορθόδοξοι”, οι “φωτεινοί”, οι θεματοφύλακες της απόλυτης αλήθειας, κι από την άλλη οι σκοτεινοί, οι αιρετικοί, οι λύκοι. Δε σας θυμίζουν αυτά τους κομματικούς αρχηγούς που αλληλοαφορίζονται; Παλιά μου τέχνη κόσκινο: Διαίρει και βασίλευε! Φανάτιζε και κατακερμάτισε!
Ώστε, λοιπόν, οι “Ορθόδοξοι” είναι οι φωτεινοί! Γι’ αυτό φαίνεται λάμπει η Ελλάδα μέσα στην κοινωνική και ηθική της εξαθλίωση… Επειδή το 97% των Ελλήνων είναι βαφτισμένοι Ορθόδοξοι και μυρωμένοι! Τώρα μου λύνονται όλες οι απορίες! Κι όσοι κρατούν Καινές Διαθήκες στα χέρια τους, δηλαδή κρατούν το βιβλίο-θεμέλιο και της Ορθοδοξίας, είναι λύκοι άρπαγες, είναι αιρετικοί… Ενώ οι Ορθόδοξοι κρατούν τις εικονίτσες τους και είναι φωτεινοί!
Και το οδοιπορικό του ιεραποστόλου συνεχίζει:
«Θα μου μείνουν αξέχαστα τα εξής περιστατικά: (…)
Μπήκαμε σ’ ένα μικρό σπιτάκι μ’ ένα δωμάτιο 2,5×2,5μ. περίπου, με δύο κρεβάτια. Στο ένα βρισκόταν άρρωστη, παράλυτη η γιαγιά. Στο άλλο η μάνα με τα 6 μικρά παιδιά της.
Ρωτάει η Ματίνα τη μάνα: Τι δουλειά κάνει ο άνδρας σου; Απαντάει: Δεν έχω άνδρα (σύζυγο).
Όλα τα παιδιά τα έκανε με διαφορετικούς άνδρες. Έτσι είναι στη Μαδαγασκάρη. Η πορνεία είναι γενικό κοινωνικό φαινόμενο, γνώρισμα ειδωλολατρικών κοινωνιών.»
Ώστε η πορνεία είναι γνώρισμα των ειδωλολατρικών κοινωνιών! Αυτό μας είπε ο ιεραπόστολος. Κάτι τέτοια διαβάζω και γίνομαι μπαρούτι! Ενώ στην Ορθόδοξη Ελλάδα το φαινόμενο της πορνείας είναι άγνωστο! Βλέπετε εδώ οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες διακόπτονται “Ορθόδοξα” με τις αμβλώσεις που κατέχουμε τα πρωτεία… Δεν είχε διαβάσει φαίνεται ο ιεραπόστολος εκείνο που είπε ο Ιησούς στους Φαρισαίους υποκριτές: «Αληθώς σας λέγω ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότερον υμών εις την βασιλείαν του Θεού.»
Και συνεχίζει ο φωτισμένος Ορθόδοξος:
«Ρωτάω τη γιαγιά:
– “Γιαγιά, άκουσες τίποτα για το Χριστό;”
– “Άκουσα ότι είναι ο Σωτήρας των ανθρώπων.”
– Ξαναρωτώ την γιαγιά: “Γιαγιά, τώρα που είσαι στο τέλος της ζωής σου, τι περιμένεις;”
– “Περιμένω να βαπτισθώ και να σωθώ.”
Προσπάθησα να κρατήσω τα δάκρυά μου από συγκίνηση. Μας αξίωσε ο Θεός, δι’ ημών των αμαρτωλών, να μπει ο Χριστός στο σπίτι και στην καρδιά αυτής της φτωχής γερόντισσας και να γεννηθεί μέσα της ο πόθος της σωτηρίας.
“Ο πιστεύσας και βαπτισθείς ούτος και σωθήσεται.” (…) Από αυτά και άλλα περιστατικά διαπίστωσα: (…) Την ύπαρξη του πνευματικού θανάτου και πίσω απ’ αυτόν, τον άρχοντα και κοσμοκράτορα το διάβολο.
“Ο θερισμός πολύς , οι εργάτες λίγοι.” Ευλογημένοι είναι εκείνοι που δαπανούν τη ζωή τους για να σώζουν τους συνανθρώπους τους, τόσο από τον σωματικό όσο και από τον πνευματικό θάνατο.»
Αν δεν είναι αυτό βιασμός της συνείδησης της γιαγιάς, τότε τι είναι; Και αν ο πιστεύσας και βαπτισθείς σώζεται, τι συμβαίνει στους νηπιοβαπτιθέντας και μη πιστεύσαντας; Και αυτοί σώζονται; Και τι συμβαίνει στους ρασοφόρους κάθε κλίμακας που είναι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στην αμαρτία ενώ κηρύττουν στους άλλους “σωτηρία”; Αυτούς τους πόρνους και εκπορνεύοντας ποιοι ιεραπόστολοι θα κατηχήσουν;
Τελικά, εκείνο που διαπιστώνω είναι ότι η υποκρισία προηγείται του θρησκευτικού (όπως άλλωστε και του πολιτικού) προσηλυτισμού… Πότε τελικά οι θρησκευόμενοι κάθε ομολογίας θα κατανοήσουν ότι η σωτηρία της ψυχής είναι εντελώς προσωπική υπόθεση του καθενός και δεν αναλαμβάνεται εργολαβικά από «ιεραποστόλους»; Πότε θα καταλάβουν ότι η σωτηρία της ψυχής δεν έρχεται μέσα από πιστεύω και δόγματα αλλά μέσα από την αρετή, την αγνότητα της καρδιάς και την ανυστερόβουλη αγάπη;
Η πάμφτωχη μάνα με τα έξι παιδιά, που δεν τα σκότωσε πριν γεννηθούν ώστε να μην υποστεί τα βάσανα που την περίμεναν, όχι μόνο πόρνη δεν είναι αλλά είναι αγία και αποτελεί παράδειγμα αυτοθυσίας. Δε θα έλεγα βέβαια το ίδιο και για τους επιβήτορες αρσενικούς που εντρυφούν στην ηδονή, σπέρνοντας επιπόλαια όπου βρουν αγρό διαθέσιμο, και δεν αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις τους από τις συνέπειες των πράξεών τους… Αυτοί οι κοινωνικά αποδεκτοί και υπεράνω κριτικής ανεύθυνοι, που σφυρίζουν αδιάφορα, είναι αναπολόγητοι στη συνείδησή τους, όσο κι αν προσπαθούν να την αγνοήσουν…
Τέλος, για να μην υποβιβάσω το ομολογουμένως σημαντικό ανθρωπιστικό έργο της Εξωτερικής Ιεραποστολής, καλώ όλους τους ιεραποστόλους προτού αρχίσουν να κάνουν θρησκευτική πλύση εγκεφάλου και προσηλυτισμό στους πεινασμένους του Τρίτου Κόσμου, να ρίχνουν μια γρήγορη ματιά στην ηθικά εξαθλιωμένη Ορθόδοξη ελληνική κοινωνία και να ταπεινώνονται. Μόνο φως δεν εκπέμπει η χώρα μας προς τα έξω. Μόνο φωτεινοί δεν είναι οι Ορθόδοξοι, όπως άλλωστε πιστοποιείται και από το συμβολικό μαύρο ράσο του κλήρου της και τις αποκρουστικές γενειάδες τους.
Επομένως το θρησκευτικό δόγμα δε φτιάχνει ενάρετους. Κάτι άλλο πιο ουσιαστικό χρειάζεται η κοινωνία μας για να φωτιστεί πνευματικά. Όπως έχω όμως ξαναπεί, και όπως αποδεικνύεται στην πράξη, αυτό δυστυχώς δε μπορεί να το προσφέρει η Ορθοδοξία… Διότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος…
Tags: αιρετικοί, ιεραποστολή, Ορθοδοξία, προσηλυτισμός
