Πρωτομαγιάτικοι αφορισμοί του Χρήστου Γιανναρά

Ο λόγος που ασχολούμαι με το Χρήστο Γιανναρά σε τούτο το ιστολόγιο είναι διότι χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και πολλοί νέοι, κρέμονται κυριολεκτικά από την πένα του, και επομένως διαμορφώνει (ή παραμορφώνει) συνειδήσεις. Και πώς θα μπορούσε η άτακτη πυγολαμπίδα να παραμείνει ασυγκίνητη και αμέτοχη στο φαινόμενο Γιανναρά; (Πηγή photo εδώ.)

Για άλλη μια φορά ο “Δάσκαλος”, από την κυριακάτικη στήλη του στην Καθημερινή , αφορίζει με βδελυγμία κόμματα και αρχηγούς, για να καταλήξει σε μια πρόταση διάλυσης του κόμματος της Ν.Δ. και επανίδρυσης του πολιτικού συστήματος (λες και η Ν.Δ. είναι το μοναδικό κόμμα!) με αρχηγό τον Α. Σαμαρά, που στο ίδιο άρθρο αφόρισε ως ανεπαρκή, λέγοντας:
«Aλλά μοιάζει περιττό να μιλάμε και για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. (…) O άνθρωπος δεν επαρκεί για να τολμήσει το ριζοσπαστικά καινούργιο που περιμένει η ελληνική κοινωνία, δεν έχει τη στόφα να διακινδυνεύσει τομές (…).»

Για να δούμε, όμως, τι καλό είπε για το Γιώργο Παπανδρέου:

Χρήστος Γιανναράς: «Για τον πρωθυπουργό είναι περιττό και να μιλάμε, ας όψεται όποιο εξωφρενικό πείσμα τον προώθησε, με χίλια δυο μηχανεύματα, σε θέσεις ηγετικές – έναν ευγενικό άνθρωπο και τον άφησαν έκθετο σε τέτοιο διασυρμό, ξεγύμνωσαν στα τρίστρατα της υφηλίου μια τόσο κραυγαλέα ανθρώπινη ανεπάρκεια, τόσο κατάφωρη μειονεξία.»

Αντιπαρέρχομαι τις ατέλειες της παραγράφου ως προς τα σημεία στίξης και το διαχωρισμό των προτάσεων – λάθη ανεπίτρεπτα για έναν άριστο, όπως λένε, γνώστη της ελληνικής γλώσσας – και πάω στην ουσία: Ο Γιώργος Παπανδρέου, ένας ευγενικός άνθρωπος κατά τον Χρήστο Γιανναρά, δεν είχε φιλοδοξίες να γίνει πρωθυπουργός, αλλά κάποιο εξωφρενικό πείσμα τον προώθησε εκεί, ξεγυμνώνοντας και διασύροντάς τον στα τρίστρατα της υφηλίου, η οποία υφήλιος του απονέμει το ένα διεθνές βραβείο μετά το άλλο!

Προσέξτε τώρα τους αφορισμούς του “Δάσκαλου” για τα κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, και κυρίως για τους ιδρυτές τους:

Χρήστος Γιανναράς: «H N.Δ. ήταν το κομματικό σχήμα που χρειαζόταν ο Kων. Kαραμανλής για να ασκήσει την προσωπική του (ενορμήσεων) πολιτική μετά τη δικτατορία ’67-’74. Ήταν σχήμα – όχημα ατομικών πολιτικών αντιλήψεων και φιλοδοξιών, όχι κόμμα αρχών. Ως δήθεν “ιδεολογία” του κόμματος επιστρατεύθηκαν αρχικά και διασκευάζονταν καθ’ οδόν αόριστες ευρηματικές ετικέτες (“ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός” και άλλα ηχηρά παρόμοια). Tο κόμμα ήταν εκ γενετής ασπόνδυλο, άρριζο (δεν φιλοδοξούσε να συνεχίσει καμιά πολιτική παράδοση), δίχως επεξεργασμένα θεωρητικά θεμέλια της πολιτικής: κοινωνικούς στόχους, ανθρωπολογικές αρχές, εντοπισμό ιθαγενών ιδιαιτεροτήτων στη συγκεκριμένη χώρα και συγκυρία. H αδιαφορία ή ανικανότητα του Kων. Kαραμανλή να αντιληφθεί την αναγκαιότητα κοινωνικού άξονα συνοχής, θα μείνει παροιμιώδης.»

Ώστε η Νέα Δημοκρατία του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν ήταν κόμμα αρχών, αλλά σχήμα-όχημα ατομικών πολιτικών αντιλήψεων και φιλοδοξιών! Λες και τα κόμματα δεν εκφράζουν εξ ορισμού τις πολιτικές αντιλήψεις και φιλοδοξίες των ιδρυτών τους!
Το κόμμα, είπε, ήταν εκ γενετής ασπόνδυλο, άρριζο, χωρίς κοινωνικούς στόχους και ανθρωπολογικές αρχές! Επ’ ευκαιρία, μιας και ο “Δάσκαλος” μίλησε για αρχές, να του θυμίσω τι έλεγε για αξίες σε συνέντευξη στο ΣΚΑΪ: «Βγάζω σπυριά όταν ακούω να μιλάνε για αξίες. Τι θα πει αξίες; Ποιος τις όρισε και με ποια αυθεντία;» (Δείτε εδώ)

Και μετά το μηδενισμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς προχωράει ακάθεκτος στο μηδενισμό του Ανδρέα Παπανδρέου:

Χρήστος Γιανναράς: «Aντίστοιχα και το ΠAΣOK ήταν το κομματικό σχήμα που χρειαζόταν ο Aνδρέας Παπανδρέου για να ικανοποιήσει τη δίχως όρια δίψα του για την ηδονή της εξουσίας. Oύτε εδώ υπήρχαν αρχές ή κοινωνικοί στόχοι. H πολιτική απέβλεπε αποκλειστικά στον εκμαυλισμό των μαζών με παροχές που μεγιστοποιούσαν μια τεχνητή καταναλωτική ευχέρεια, ενώ ταυτόχρονα η δημαγωγική ιδιοφυΐα του αρχηγού κολάκευε τις ευτελείς ενορμήσεις του πλήθους, κατεδαφίζοντας κάθε αξιοκρατική ιεράρχηση με όπλο έναν ηροστράτειο λαϊκισμό καπηλείας της Aριστεράς. Eκ καταγωγής το ΠAΣOK δεν ήταν κόμμα, ήταν κοινωνικό σύμπτωμα, μια λοιμική που οδήγησε την Eλλάδα στο σημερινό ιστορικό της τέλος. Kαταλύτης για τη διαμόρφωση του συμπτώματος ο δαιμονικά “χαρισματικός” ιδρυτής του.»

“Ολίγιστοι”, λοιπόν, για να χρησιμοποιήσω τον προσφιλή χαρακτηρισμό του Χρήστου Γιανναρά, οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου!

Χρήστος Γιανναράς: «H χρεοκοπία της χώρας και η κρατική διάλυση έχουν, μέχρι στιγμής, ένα φανερό θετικό αποτέλεσμα: Έδειξαν με ενάργεια ότι τα δύο “κόμματα εξουσίας” στη σημερινή Eλλάδα, ΠAΣOK και Nέα Δημοκρατία, ήταν από γεννησιμιού τους κόμματα “μιας χρήσεως”. Δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τις ατομικές φιλοδοξίες των ιδρυτών τους, όχι για να εκφράσουν κοινωνικές τάσεις και επιδιώξεις, όχι για να υπηρετήσουν στόχους και ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.»

Βέβαια ο χαρακτηρισμός “κόμματα μιας χρήσεως” είναι ανακριβής, διότι τα κόμματα αυτά είχαν κάμποσες χρήσεις στα τελευταία 37 χρόνια της μεταπολίτευσης. Και φυσικά, αυτός που τα ανεβοκατέβαζε στην εξουσία ήταν ο ελληνικός λαός, στον οποίο ο Χρήστος Γιανναράς δεν αποδίδει καμία ευθύνη, όπως δεν αποδίδει ευθύνες ούτε στη συναλλασσόμενη πανεπιστημιακή κοινότητα και στην κατ’ ευφημισμό πνευματική ηγεσία του τόπου, που παρέμενε απαθής στα τεκταινόμενα.

Η αρχή του άρθρου όμως σπάζει κόκκαλα. Γράφει ο “Δάσκαλος”: «Tι σημαίνει η έκφραση “κομματικά μυαλά”; Σημαίνει εγκεφαλικές λειτουργίες παθολογικές, σημαίνει πάθηση. Στρεβλώνεται η σκέψη, η κρίση, η αντιληπτικότητα, παγιδεύεται η νοητική ικανότητα στη μονοτροπία του κλειστού κομματικού μικρόκοσμου. Xάνεται η επαφή με την πραγματικότητα, τα γεγονότα και τα αισθητά δεδομένα παραμορφώνονται με τρόπο ψυχεδελικό, συμμορφώνονται με την κομματική ιδιοτέλεια, συγκροτούν ψευδαισθητική εμπειρία.»

Μα αν τα κομματικά μυαλά προϋποθέτουν και συνεπάγονται παθολογικές εγκεφαλικές λειτουργίες, αν ο κομματισμός στρεβλώνει τη σκέψη, την κρίση και την αντιληπτικότητα, τότε τα κόμματα είναι παθολογικά συστατικά ενός άρρωστου πολιτεύματος που ονόμασαν “Δημοκρατία”. Έτσι δεν είναι κύριε Γιανναρά; Διότι Δημοκρατία χωρίς κόμματα και κομματισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα η Δημοκρατία η ίδια γεννά τις παθογένειες που περιγράψατε, επομένως η μόνη σωτηρία για τη χώρα είναι ν’ απαλλαγεί από τα κόμματα, δηλαδή από τη Δημοκρατία που την έφτασε στη σημερινή ηθική, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Μήπως δηλαδή κάποιοι ταγοί πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά αν η Δημοκρατία κάνει καλό στην υγεία της Ελλάδας; Μήπως δεν είμαστε άξιοι της δημοκρατίας;

Εγώ βέβαια δεν θα είχα αντίρρηση σε συναινετική και ειρηνική κατάργηση της Δημοκρατίας, έστω για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά με ενοχλεί που ούτε εσείς ούτε η εφημερίδα που σας φιλοξενεί έχετε το θάρρος να πείτε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Προσέξτε τώρα και τη μεγαλόπνοη πρόταση του Δάσκαλου:

Χρήστος Γιανναράς: «Προκαλείται ο κ. Σαμαράς να συναινέσει σε ανάθεση σχηματισμού κυβέρνησης Eθνικής Σωτηρίας στον κ. Aλέκο Παπαδόπουλο (περιοδικό «Hλιαία», τ. Aπριλίου), αλλά καμιά πρόταση αγωνίας δεν τον αγγίζει.»

Κοντολογίς, ο Χρήστος Γιανναράς, ούτε λίγο ούτε πολύ, προκαλεί τον Αντώνη Σαμαρά να ακυρώσει τον εαυτό του και το κόμμα του οποίου ηγείται, και να συναινέσει σε κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας υπό τον… Αλέκο Παπαδόπουλο! Και αν υποθέσουμε ότι ο Σαμαράς συναινέσει σε κάτι τέτοιο, τότε θα σχηματιστεί η κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας που προτείνει ο Χ. Γιανναράς, άσχετα με το αν δεν συναινέσουν τα υπόλοιπα κόμματα που έχουν και την συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή; Και να σκεφτείτε ότι τέτοιες σπουδαιογελοίες προτάσεις δημοσιεύονται σε μια σοβαρή εφημερίδα…

Όσο για τον προτεινόμενο ως πρωθυπουργό κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας, ας θυμηθούμε ποιος είναι. Το απόσπασμα που παραθέτω είναι από άρθρο μου που θα βρείτε εδώ: «Λοιπόν, που λέτε, φίλτατοι, την 1/6/2002, μόλις 25 μήνες από την ανάληψη του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας, ο Αλ. Παπαδόπουλος, έδωσε βαρυσήμαντη συνέντευξη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε: “Έχω αποφασίσει να μην θέσω υποψηφιότητα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Νιώθω την ανάγκη να αλλάξω τη ζωή μου. Από πολιτικής απόψεως να περάσω λίγο σε δεύτερο πλάνο. Να ασχοληθώ με πράγματα που αγαπώ και μου έχουν λείψει”.» (Δείτε εδώ.)

Ήταν τότε που ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, κατά κόσμον “Κινέζος”, τον παραίτησε από την Κίνα όπου βρισκόταν για δουλειές, και πολύ καλά έκανε! Ήθελε να τον απαλλάξει μια ώρα αρχύτερα για ν’ ασχοληθεί με τα πράγματα που του είχαν λείψει και που αγαπούσε. Αγγαρεία έκανε ο άνθρωπος.

Έχω κι ένα τελευταίο ερώτημα για το Χρήστο Γιανναρά: Αν κομματικό μυαλό σημαίνει παθολογικές εγκεφαλικές λειτουργίες, τότε το θρησκόληπτο μυαλό τι σημαίνει; Αν η κομματική πλύση εγκεφάλου συνεπάγεται διαστρέβλωση της σκέψης, της κρίσης και της αντιληπτικότητας, τότε η θρησκευτική πλύση εγκεφάλου, που διενεργείται επί αιώνες, πόσο μεγάλη εγκεφαλική βλάβη συνεπάγεται; Μήπως ως θεολόγος και φιλόσοφος ο “Δάσκαλος” έπρεπε ν’ αρχίσει την έρευνά του από κει; Κομμάτι δύσκολο, θα μου πείτε, αφού βρίσκεται και ο ίδιος μέσα στο εθνικό θρησκευτικό κόμμα…

Αυτά τα λίγα και καλό μήνα σε όλους! Μακάρι ο Μάης να σηματοδοτήσει την Άνοιξη στα μυαλά όλων μας.