Η σημερινή ομιλία του «αντιεξουσιαστή στην εξουσία», George Papandreou, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαίωσε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι χθεσινές αλλοπρόσαλλες κινήσεις του προς αναζήτηση δήθεν συναίνεσης και συνεργασίας με άλλα κόμματα ήταν μπλόφα, κάτι στο οποίο άλλωστε ο GAP καταφεύγει συχνά όταν βλέπει ότι στριμώχνεται από τα αδιέξοδα που η κυβερνητική του πολιτική τον εγκλωβίζει…
Το πρώτο μέρος της ομιλίας του ήταν αντιγραφή από παλιότερες ομιλίες. Εδώ θα παραθέσω μόνο τα καινούργια στοιχεία που προστέθηκαν για να δικαιολογήσουν το χθεσινό φιάσκο, στοιχεία που για άλλη μια φορά αποδεικνύουν το έλλειμμα πολιτικού ήθους του μοιραίου Πρωθυπουργού.
Γιώργος Παπανδρέου: « (…) Εμάς, όμως, σε αυτές τις φουρτούνες που είναι γύρω μας, αγαπητοί συνάδελφοι, φίλες και φίλοι, γιατί είναι φουρτούνες γύρω μας, η απάντησή μας είναι η σταθερότητα και η συνέχεια της δικής μας πορείας, των αλλαγών, του προγράμματός μας και των στόχων μας. Είναι υποχρέωσή μας, πρώτα απ’ όλα, για να διατηρήσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά και τη διαπραγματευτική μας ικανότητα, όχι μόνο τις επόμενες ημέρες, αλλά και την επόμενη περίοδο, όπου πράγματι θα μπορέσουμε να πετύχουμε πολλά, αν το διατηρήσουμε αυτό. Είναι υποχρέωσή μας να σταθούμε στις δικές μας δυνάμεις και άρα να κάνουμε εκείνες τις αλλαγές, που δημιουργούν, στηρίζουν και αναπτύσσουν τις δικές μας δυνάμεις, τις ελληνικές και όχι τις δάνειες.
Είναι αλλαγές επώδυνες, λόγω και της ταχύτητας και του βάθους, με τα οποία τις πραγματοποιούμε, μέσα σε ένα άδικο, πολλές φορές, σύστημα που κατανέμει τα βάρη, ακόμα και σήμερα, παρά τις όποιες προσπάθειες και αλλαγές που κάναμε, με έναν τρόπο που αδικεί πολλούς, οι οποίοι σήμερα δεν θα έπρεπε να πληρώνουν γι’ αυτά τα λάθη του παρελθόντος.
Είναι επώδυνες οι αλλαγές, αλλά όσο πιο γρήγορα τις κάνουμε, τόσο πιο γρήγορα θα φύγουμε από την κρίση και τόσο πιο γρήγορα θα απελευθερώσουμε δυνάμεις και δυνατότητες της χώρας μας.
Αυτό που δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε, είναι να φυγομαχήσουμε.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να φυγομαχήσουμε.
Είναι ώρα μάχης.
Και σ’ αυτή τη μάχη, και εγώ, και όλη η Κοινοβουλευτική Ομάδα, είμαστε παρόντες.
Και θα δώσουμε αυτή τη μάχη.
Και ξέρω το κόστος, ξέρω τον πόνο, ξέρω και τις δυσκολίες τού κάθε Βουλευτή. Πρώτος εγώ τα ξέρω.
Θέλω να ξέρετε ότι μπορείτε να στηριχθείτε επάνω μου. Και εγώ να στηρίξω εσάς, αλλά και από κοινού να στηρίξουμε τη μεγάλη προσπάθεια να αλλάξουμε την Ελλάδα. Είναι η δική μας ευθύνη, κατ’ αρχήν.
Αυτή την ευθύνη, δεν την απεμπολούμε. Όμως, εγώ ζήτησα η προσπάθεια αυτή να πάρει και χαρακτηριστικά μιας κοινής εθνικής προσπάθειας. Σε αυτή την απαίτηση – αν θέλετε – και θεωρώ ότι είναι ευρύτερη, πολλές φορές, υπήρχε μια εύκολη άρνηση, ενώ άλλες φορές μικροκομματικά παιχνίδια. Από την άλλη, είδα ότι υπήρχαν επί της ουσίας και πολλά περιθώρια εθνικής συνεννόησης. Αρκεί να υπήρχε και η πραγματική πολιτική βούληση.
Αυτά τα περιθώρια προσπάθησα και προσπαθώ να εξαντλήσω, με ένα σκοπό: την ευρύτερη ενότητα για το καλό του τόπου. Η Κυβέρνηση, η δική μας Κοινοβουλευτική Ομάδα, έχει την ευθύνη των βασικών αποφάσεων. Όμως, η ευρύτερη εθνική συνεννόηση θα αποτελούσε και εγγύηση, αλλά και διαπραγματευτική δύναμη προς τους εταίρους μας, όπως έγινε και στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία.
Και είναι περίεργο, όταν Κοινοβούλια άλλων χωρών αποφασίζουν να δανείσουν τα δικά τους χρήματα, των δικών τους φορολογουμένων, για να καλύψουν δικά μας ελλείμματα – και πολλές φορές, μάλιστα, στις περισσότερες χώρες, τα περισσότερα Κοινοβούλια το κάνουν αυτό με ευρύτατες συναινέσεις – να μην μπορούμε εμείς, που έχουμε το πρόβλημα, εμείς που μας στηρίζουν, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να διαμορφώσουμε αυτές τις ευρύτερες συνεννοήσεις.
Πρότεινα στους Αρχηγούς των κομμάτων να υπάρξει συνεννόηση για τα μεγάλα θέματα που ταλανίζουν τη χώρα. Ακόμη κι αν χρειαστεί να συμφωνήσουμε στο σχηματισμό ευρύτερης κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας.
Πρότεινα συν-διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας, και για την ολοκλήρωση των συμφωνιών, αλλά και για την πιθανή νέα συμφωνία που θα προταθεί, μαζί με το νέο δάνειο για την Ελλάδα, όπως είπα, ένα δάνειο- μαμούθ πια, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία.
Πρότεινα να συμφωνήσουμε σε μεγάλες αλλαγές, που απαιτούν – και δικαίως – οι πολίτες. Τις απαιτούν οι πολίτες – και δικαίως. Και είναι και δική μας δέσμευση αυτές οι αλλαγές. (…) (…)
Και πολλές από αυτές τις θεσμικές αλλαγές, να συμφωνήσουμε ότι θα αποτελέσουν αντικείμενο ενός δημοψηφίσματος. Δηλαδή, να πάρει το λόγο ο Ελληνικός λαός και να δεσμεύσει ο Ελληνικός λαός, με τις αποφάσεις του, τις επόμενες Κυβερνήσεις και, βεβαίως, τις όποιες συνταγματικές ή άλλες αλλαγές αποφασίσει να υπερψηφίσει.
Τόνισα επίσης ότι στη συν-διαπραγμάτευση της νέας συμφωνίας με τους εταίρους μας, πρέπει να θέσουμε – και θα θέσουμε εμείς – πέραν των δημοσιονομικών προϋποθέσεων, που αφορούν στην ανάγκη να φτάσουμε σε ένα πρωτογενές πλεόνασμα, και άλλες προτεραιότητες, καθώς και τη βοήθεια που θέλουμε από αυτούς. (…) (…)
Ήδη, εμείς έχουμε προχωρήσει σε αλλαγές, ας πάμε όμως και σε ένα ακόμα πιο λιτό, ακόμα πιο “ελαφρύ” πρόγραμμα. Με την προϋπόθεση, όμως – το είπα σε όλους τους Αρχηγούς των κομμάτων – ότι όλοι οι Αρχηγοί των κομμάτων θα βγούμε στον Ελληνικό λαό και θα πούμε: ναι, αυτό είναι ένα καινούργιο, απλό και πιο “ελαφρύ” φορολογικό σύστημα, αλλά ζητούμε και είναι πατριωτική ευθύνη όλων, να πληρώσουμε επιτέλους τους φόρους μας, να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή, να μην πληρώνουν μόνο οι καλοπληρωτές και να μην ξεφεύγουν εκείνοι που θα έπρεπε να πληρώσουν φόρους. Και τότε, πραγματικά να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια φορολογική συνείδηση και να πείσουμε τους εταίρους μας, ότι έχουμε βάλει πια τη χώρα σε μια άλλη πορεία. Άρα, μια ομόθυμη στάση και στο θέμα του φορολογικού συστήματος.
Τέλος, τόνισα ότι εγώ, ο Γιώργος Παπανδρέου, πάντα έβαζα το συμφέρον της χώρας πάνω από κάθε άλλο. Το αποδεικνύω καθημερινά. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, ότι ζήτησα η προσπάθεια αυτή να πάρει χαρακτηριστικά μιας κοινής εθνικής προσπάθειας.
Παρά τη δική μου στάση, παρά την έκκληση για εθνικό και όχι κομματικό καθήκον, η Αξιωματική Αντιπολίτευση διαχειρίστηκε την όλη προσπάθεια με επικοινωνιακούς όρους, όχι με όρους πολιτικής και εθνικής ευθύνης.
Πριν καν συζητηθεί η ουσία, τέθηκαν δημοσίως όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί, γιατί κρατούν τη χώρα σε μια παρατεταμένη αστάθεια, σε μια πολύ δύσκολη και κρισιμότατη στιγμή για εμάς και την Ευρώπη, και σε μια εσωστρέφεια, ενώ το μείζον θέμα είναι η αντιμετώπιση του χρέους, της κρίσης και της πορείας της χώρας μας.
Όμως, σε κάθε περίπτωση, το επαναλαμβάνω: εγώ υπηρετώ και θα υπηρετώ την προσπάθεια ευρύτερης εθνικής συνεννόησης. Και μακάρι να φθάσουμε σε αυτό το σημείο, να κάνουμε αυτή την υπέρβαση που ζητά ο Ελληνικός λαός, διότι ο Ελληνικός λαός είναι που τελικά θα βοηθηθεί, εάν υπάρξουν ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, που θα κατανοήσουν το χρέος τους και την ευθύνη τους μπροστά σε αυτή τη μεγάλη μάχη που δίνουμε.
Όμως, εγώ έχω μάθει στη ζωή μου να δίνω μάχες για την πατρίδα, για τους πολίτες, για τις αξίες, για το λαό. Θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο του καθήκοντος, μαζί με την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, με τα στελέχη μας και τον Ελληνικό λαό. Γι΄ αυτό και ανακοίνωσα ότι σχηματίζω νέα Κυβέρνηση και, αμέσως μετά, βεβαίως, θα ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, επειδή είναι και ώρα ευθύνης.
Και βεβαίως, ο σχηματισμός μιας νέας Κυβέρνησης δεν σημαίνει ότι η προηγούμενη Κυβέρνηση δεν έχει κάνει ένα εντυπωσιακό έργο, μέσα σε πρωτόγνωρες ιστορικά συνθήκες. Δεν είναι μικρός ο άθλος, το να μειωθούν τα ελλείμματα κατά 5% του ΑΕΠ σε ένα χρόνο – και δεν θα μπω και σε πολλά άλλα που έχουμε κάνει, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες. (…) (…)
Μπορούμε και σήμερα. Σήμερα, όμως, επωμιζόμαστε εμείς αυτή τη μεγάλη ευθύνη, τη δύσκολη ευθύνη, ο κάθε ένας, η κάθε μία, το κάθε μέλος αυτής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Δεν πρέπει και δεν μπορούμε να φυγομαχήσουμε, όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή η μάχη. Και επαναλαμβάνω: εγώ έχω εμπιστοσύνη στην Κοινοβουλευτική μας Ομάδα, εγώ έχω εμπιστοσύνη στο Κίνημά μας, έχω εμπιστοσύνη στην ιστορική μας παράδοση. Και θέλω να ξέρετε ότι και εσείς μπορείτε να στηριχθείτε σε εμένα, αλλά και ότι εγώ θα στηρίξω την κοινή μας προσπάθεια να βγάλουμε την Ελλάδα από την κρίση.
Ναι, φίλες και φίλοι, θα επιδιώξουμε και θα επιδιώκουμε πάντα την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, και εντός Βουλής, αλλά ακόμα περισσότερο και εκτός Βουλής, με την ίδια την ελληνική κοινωνία.
Σήμερα, όμως, εμείς έχουμε την ευθύνη απέναντι στην ιστορία.
Εμείς έχουμε την ευθύνη απέναντι στον Ελληνικό λαό.
Και αυτή την ευθύνη, δεν την απεμπολούμε.
Θα δώσουμε τη μάχη και θα την κερδίσουμε.
Για την Ελλάδα, για το λαό, για το μέλλον της νέας γενιάς. Ευχαριστώ πολύ.»
Δυστυχώς, σύντροφοι, είναι προφανές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πατέρα της υποκρισίας… Ωιμέ!
Γλυκιά γκόμενα η εξουσία, Γιώργο, ε; Πώς να ξεγαντζωθείς από δαύτην… Πώς να χάσεις τα προνόμια να σουλατσάρεις στα κυβερνητικά μέγαρα σε Ευρώπη και Αμερική και να σου χτυπάνε την πλάτη η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο, ο Ομπάμα και οι άλλοι παλιόφιλοι…
Ας πάρουμε τώρα μια γεύση από τη σημερινή ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην ΚΟ της ΝΔ. Παραθέτω αποσπάσματα:
Αντώνης Σαμαράς: « (…) Ασκήσαμε επί ενάμιση χρόνο μια Αντιπολίτευση, όχι εύκολη, όχι συνηθισμένη. Και σίγουρα διαφορετική, πολύ-πολύ διαφορετική από εκείνη που είχε μάθει να ασκεί το ΠΑΣΟΚ.
Δεν λαϊκίσαμε, όπως έκανε «καθ’ υπερβολήν, κατά συρροή και εξακολούθηση» πάντα το ΠΑΣΟΚ.
Δεν κατεβάσαμε τον κόσμο στους δρόμους, όπως έκανε ανέκαθεν το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είπαμε «όχι σε όλα».
Δεν διστάσαμε να προσφέρουμε συναίνεση στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα και χωρίς να μας το ζητήσει, στους κρίσιμους πρώτους μήνες, όταν μπορούσε ακόμα να αποφευχθεί η προσφυγή στο Μνημόνιο.
Δεν διστάσαμε να ψηφίσουμε πολλά νομοσχέδια που έφερε το ΠΑΣΟΚ για ψήφιση, όταν ήταν σωστά και χρήσιμα για τον τόπο, πράγμα που σχεδόν ποτέ δεν έκανε το ΠΑΣΟΚ στην Αντιπολίτευση.
Δεν διστάσαμε να πούμε «όχι» στο Μνημόνιο. Για τρείς λόγους: Προβλέψαμε την μεγάλη ύφεση που έφερε επίμονα υψηλά ελλείμματα. Προβλέψαμε ότι θα διόγκωνε το χρέος. Και τέλος, προβλέψαμε ότι όλα αυτά δεν θα τα άντεχε ούτε η οικονομία, βέβαια, αλλά ούτε και η κοινωνία. Και, όπως λέγαμε τότε, θα υπήρχαν κίνδυνοι κοινωνικών εκρήξεων. Πράγμα, που πέρα από τη διάλυση της οικονομίας, θα υπονόμευε και την ίδια τη Δημοκρατία…
Στον ένα χρόνο που μεσολάβησε, αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο σε όλες τις εκτιμήσεις μας: Πράγματι, το έλλειμμα περιορίστηκε για το 2010 πολύ λιγότερο απ’ ό,τι το περίμεναν και πολύ λιγότερο απ’ ό,τι το υπολογίζουν και σήμερα. Ενώ τώρα πια παραμένει κολλημένο στο 10%, παρά τα συνεχή περιοριστικά μέτρα που παίρνουν και ξαναπαίρνουν. Παραμένει κολλημένο γύρω στο 10% και για το 2010 και -κατά τις προβλέψεις της Ευρώπης για το 2011 και το 2012.
Όπως προειδοποιούσαμε η τεράστια ύφεση έφαγε πέρσι και κατατρώει και σήμερα όλα τα περιοριστικά μέτρα για το έλλειμμα. Και οι θυσίες του ελληνικού λαού πηγαίνουν χαμένες.
Το χρέος, πράγματι, ξέφυγε. Στις αρχές του 2010 το υπολόγιζαν γύρω στο 127% του ΑΕΠ. Το Μάιο προέβλεπαν ότι το 2013 θα φτάσει στο 146% κι ύστερα θα αρχίσει να μειώνεται. Ήδη, ξεπέρασε το 150% και τώρα το προβλέπουν οι ίδιοι ότι, αν μείνουμε μόνο με τα μέτρα που τότε προέβλεπαν, το 2015 θα φτάσει το 200%! Η επιδείνωση του ελλείμματος, όχι μόνο επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας, αλλά ξεπέρασε ακόμα και τους δικούς μας φόβους. Ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι την περιμέναμε κι εμείς…
Τέλος, η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Δεν είναι μόνο οι φωνές των «αγανακτισμένων» στις Πλατείες. Είναι η απελπισία των απλών ανθρώπων, που έχουν χάσει την πίστη στον εαυτό τους, που χάνουν την πίστη στο μέλλον αυτής της χώρας. Και που δεν τους ενοχλεί μόνον, ότι τους ζητούνται όλο και μεγαλύτερες θυσίες, όλο και περισσότερα, πέρα από τα όρια της αντοχής τους. Τους προκαλεί οργή και απόγνωση ότι παρά τις θυσίες δεν φαίνεται ακτίδα φωτός στον ορίζοντα. Παρά μόνο σκοτάδι. Όλο και πιο πυκνό σκοτάδι.
Μέσα σε ένα χρόνο το σύνολο της κριτικής που ασκήσαμε, πέρσι τέτοιο καιρό, επαληθεύθηκε πλήρως. Και σήμερα δεν είμαστε οι μόνοι που τα λέμε. Ολόκληρη η κοινωνία τα λέει. Και μεγάλο μέρος, το μεγαλύτερο μέρος του έγκυρου ξένου τύπου λέει ακριβώς τα ίδια: Ότι η Πολιτική του Μνημονίου για την Ελλάδα δεν δούλεψε. Ότι έκανε ζημιά, αντί για καλό. Και ότι η συνέχισή της θα κάνει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά…
Εμείς, όμως, δεν κάναμε αυτό που παραδοσιακά έκανε η Αντιπολίτευση στην Ελλάδα. Και κυρίως η Αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ…
Δεν περιμέναμε στη γωνία να επαληθευθεί η κριτική μας. Δεν περιμέναμε στη γωνία να διογκωθεί η φθορά της κυβέρνησης. Δεν μας αρκούσε να κερδίσουμε την εξουσία εύκολα και ανώδυνα, με τον «ούριο άνεμο» της κυβερνητικής φθοράς και του «ώριμου φρούτου».
Ήδη, από πέρσι, καταθέσαμε προτάσεις διεξόδου από την κρίση. Ολοκληρωμένες, αναλυτικές και κοστολογημένες. Κι αυτό δεν το συνηθίζουν τα κόμματα της Μείζονος Αντιπολίτευσης, γιατί έτσι δίνουν στόχο, έτσι αναγκάζονται να ανοίξουν τα χαρτιά τους, έτσι «σπάνε αυγά», γιατί εκτίθενται με απόψεις που σε κάποιους δεν αρέσουν…
Εμείς, παρ’ όλα αυτά, τολμήσαμε να προτείνουμε καινούργια πράγματα. Για τα οποία μας ειρωνεύθηκαν αρχικά. Και στη συνέχεια αναγκάστηκαν να τα προσυπογράψουν.
Από πέρσι ως φέτος, οι θετικές προτάσεις μας διαστρεβλώθηκαν απίστευτα.
Πρώτα τις διαστρέβλωσαν όσο μπορούσαν – και μέσα και έξω από την Ελλάδα! Ύστερα προσπάθησαν να τις υιοθετήσουν. Κι ύστερα, μας ζήτησαν να τις στηρίξουμε – προσέξτε: τις δικές μας προτάσεις να στηρίξουμε! (…) (…)
Θέλουμε την αλλαγή των όρων του Μνημονίου, θέλουμε την αλλαγή της πολιτικής αυτής, για να μπορέσουμε να επιτύχουμε το ταχύτερο τη δημοσιονομική εξυγίανση. Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε το ταχύτερο στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας και τις αποκρατικοποιήσεις. Για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε το ταχύτερο τις διαρθρωτικές αλλαγές. Για να μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές το ταχύτερο, να απαλλαγούμε από την ανάγκη του Μηχανισμού Στήριξης το ταχύτερο.
Γι’ αυτό προτείναμε Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε την πολιτική της Επανεκκίνησης, να επιτύχουμε την Ανάκαμψη και να μπορέσει η χώρα να παράγει εισοδήματα, κέρδη, φορολογικά έσοδα. Ώστε η κοινωνία να αντέξει τις περικοπές. Και να μειωθεί το έλλειμμα.
Κι αντί για αλλαγή Πολιτικής έχουμε με το Μεσοπρόθεσμο επιμονή στο ίδιο λάθος και επέκταση του λάθους. Περισσότερες οριζόντιες περικοπές και σκληρότερους φόρους, πάνω στους ήδη υψηλούς φόρους, πάνω στους ίδιους ώμους. Που έχουν λυγίσει.
Συνάντησα προχθές ένα σοφό Έλληνα, τον διεθνούς φήμης καθηγητή Φυσικής Δημήτρη Νανόπουλο. Ο οποίος μου ανέφερε αυτό που έλεγε κάποτε ο Άινσταϊν:
Ότι ο ορισμός της Ανοησίας, είναι ακολουθώντας την ίδια μέθοδο, να προσδοκάς διαφορετικά αποτελέσματα!
Κανείς πια δεν μας λέει ότι η δική μας Πολιτική είναι λάθος. Μας λένε τώρα ότι… έχει αντίρρηση η Τρόικα.
Αλλά, όσο περνάει ο χρόνος και φαίνεται ότι η σημερινή πολιτική παράγει μεγαλύτερη ελλείμματα όχι μικρότερα. Μεγαλύτερο χρέος εκτός ελέγχου. Όχι μικρότερο χρέος. Κι ότι όσο περισσότερα περιοριστικά μέτρα παίρνονται, τόσο χειροτερεύει η κατάσταση, τότε θα πειστούν όλοι ότι το Σχέδιο δεν δουλεύει. Και ότι χρειάζεται εναλλακτικό Σχέδιο. Κι αυτό το έχουμε καταθέσει. (…) (…)
Άλλωστε, η Επαναδιαπραγμάτευση, εκτός από απαραίτητη είναι και ρεαλιστική: Γιατί δεν ζητάμε τίποτε διαφορετικό απ’ ό,τι αποδέχθηκαν για την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Για την ακρίβεια ζητάμε πιο μετριοπαθή πράγματα απ’ αυτά που δέχθηκαν και υπέγραψαν στα δικά τους Μνημόνια. Και στο θέμα των φορολογικών συντελεστών και στο θέμα της αποκατάστασης των χαμηλοσυνταξιούχων. Και δεν θα είναι εύκολο να αρνούνται στην Ελλάδα ό,τι αποδέχθηκαν στις άλλες δύο χώρες που έχουν προβλήματα αντίστοιχα με αυτά της Ελλάδας.
Μη μας θυμίζει, λοιπόν, απόψε ο κ. Παπανδρέου τη «συναίνεση» που υπήρξε στην Πορτογαλία κυρίως. Διότι αυτά που πέτυχε η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ούτε τα σκέφθηκε, ούτε τα διαπραγματεύθηκε με την Τρόικα και βέβαια, ούτε και ποτέ τα συζήτησε μαζί μας, όπως έγινε στην Πορτογαλία. Γι’ αυτό και ποτέ δεν τα πήρε.
Και δεν τολμά, ούτε καν σήμερα να τα διαπραγματευθεί!
Δεν είμαστε αντίθετοι στους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής. Τους υιοθετούμε ακόμα πιο αποφασιστικά. Δεν ζητάμε να αλλάξουμε κάτι που ήδη λειτουργεί και αποδίδει. Ζητάμε να αλλάξουμε κάτι που, ούτε λειτουργεί ούτε αποδίδει. Δεν ζητάμε παράλογα πράγματα. Ζητάμε ό,τι έχουν ήδη αποδεχθεί για άλλες χώρες όπως η Ελλάδα. Άρα χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Οι αριθμοί όλο και περισσότερο, θα ενισχύουν τις θέσεις μας. Ο ξένος τύπος, όλο και περισσότερο, συνηγορεί υπέρ των απόψεών μας.
Μέσα στην Ελλάδα, όλο και περισσότεροι προσχωρούν στην ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης. Απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους πλέον. Ακόμα κι από την κυβερνητική παράταξη. Και η κοινωνία όλο και περισσότερο αγωνιά, όλο και περισσότερο στέλνει μηνύματα πως δεν αντέχει. Άρα και η κοινωνική κατάσταση όλο και περισσότερο ενισχύει τα επιχειρήματά μας.
Τι χρειάζεται για να γίνει δεκτή η επαναδιαπραγμάτευση;
Είτε να τη στηρίξει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Είτε να τη στηρίξει μια νέα κυβέρνηση που με νέα ισχυρή εντολή, θα επιτρέψει σε μια νέα κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με τον ελληνικό λαό ενωμένο πίσω της.
Χθες, ο Πρωθυπουργός μου πρότεινε να στηρίξουμε από κοινού μια κυβέρνηση σωτηρίας.
Το είδα ως μια ιστορική ευκαιρία. Να πάμε όλοι μαζί και να διαπραγματευθούμε την Επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας, που θα επιτρέψει και στην Ελλάδα να φανεί συνεπής με τις υποχρεώσεις της και στους δανειστές να πάρουν τα χρήματά τους και στην Ελλάδα να βγεί από την κρίση και στην Ευρώπη να ξεπεράσει το πρόβλημα που η ελληνική κρίση δανεισμού έχει δημιουργήσει.
Το είδα ως ιστορική ευκαιρία. Και πρότεινα στον κ. Παπανδρέου να πάμε για επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου. Όχι για να χαλαρώσουμε την προσπάθεια που κάνει η χώρα. Αλλά για να γίνει πιο αποτελεσματική η προσπάθεια που κάνει η χώρα. Ο κ. Παπανδρέου δεν αρνήθηκε την πρόταση για επαναδιαπραγμάτευση. Κάθε άλλο…
Ύστερα του υπογράμμισα ότι σε μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ο ίδιος Πρωθυπουργός. Γιατί έχει χάσει την εμπιστοσύνη και της κοινωνίας και της αγοράς. Κι ότι πρέπει να βρούμε ένα άλλο πρόσωπο κοινής αποδοχής.
Κι αυτό το δέχθηκε. Όμως, λίγο αργότερα, μάθαμε από τα ΜΜΕ ότι … μου το πρότεινε ο ίδιος. Σημασία, βέβαια, εκείνη τη στιγμή, δεν είχε ποιος το πρότεινε. Αλλά το ότι ο κ. Παπανδρέου αποδεχόταν να παραιτηθεί…
Αυτά ήταν τα βασικά που συζητήσαμε χθες. Διαφωνία για τη διάρκεια μιας τέτοιας κυβέρνησης, όπως είπε εκείνος απόψε, δεν προέκυψε!
Εγώ πράγματι, υποστήριξα ότι πρέπει να έχει σαφή αποστολή την επαναδιαπραγμάτευση και μόλις την επιτύχει να οδηγηθούμε ομαλά σε εκλογές. Εκείνος μου απάντησε ότι δεν μπορεί να είναι πολύ βραχύβια, διότι τότε θα έχουμε από την πρώτη στιγμή μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, πράγμα που θα κάνει κακό στην Οικονομία. Εγώ αποδέχθηκα – επαναλαμβάνω αποδέχθηκα! – τη λογική αυτού του επιχειρήματος και έμεινα με την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε να βρούμε μια «χρυσή τομή», όσον αφορά τη χρονική διάρκεια. (…) (…)
Αυτά συζητήσαμε σε γενικές γραμμές. Πρέπει να σας πω ότι διαφωνίες δεν αναφάνηκαν σε αυτό το επίπεδο. Ασφαλώς υπήρχαν πολλά που επρόκειτο να ρυθμιστούν στη συνέχεια, αλλά σημεία τριβής δεν υπήρξαν.
Όλα έδειχναν ότι ήταν πράγματι, μια ιστορική ευκαιρία.
Αλλά συνέχεια δεν υπήρξε. Λίγες ώρες αργότερα, ο κ. Παπανδρέου με ειδοποίησε ότι δεν μπορεί να προχωρήσει η πρωτοβουλία αυτή.
Απέρριψε μόνος του, αυτό που είχε προτείνει ο ίδιος ή είχε αποδεχθεί ο ίδιος!
Και το βάφτισε «διαρροή»!
Ποια «διαρροή»; Μα η πρώτη δημόσια επιβεβαίωση της πρωτοβουλίας του Πρωθυπουργού έγινε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο χθες το απόγευμα!
Και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ μάθαιναν στον αέρα – κυριολεκτικά – αυτά που δημόσια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιβεβαίωνε.
Τελικά ο κ. Παπανδρέου υπαναχώρησε.
Κι έτσι χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία. Για αληθινή συναίνεση όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων. Αλλά ανάμεσα στα κόμματα και την κοινωνία. Που αυτά ακριβώς επιθυμούσε: να πάμε και να τα διαπραγματευθούμε όλοι μαζί…
Και χάθηκε αυτή η ευκαιρία, γιατί ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν άντεξε τις πιέσεις στο εσωτερικό του κόμματός του, όσων είναι γαντζωμένοι με την εξουσία. Κι έγινε ο ίδιος αιχμάλωτός τους.
Κι έτσι η κοινή πρωτοβουλία για τη σωτηρία της Ελλάδας, μετατράπηκε, σε λίγες ώρες, σε αγωνιώδη διάσωση της ΠΑΣΟΚικής εξουσίας…
Για μια ακόμα φορά, ο κ. Παπανδρέου κινείται μόνο «επικοινωνιακά».
Ζητάει συναίνεση και κατηγορεί την Αντιπολίτευση, την ώρα που δικοί του βουλευτές παραιτούνται με βαριές κατηγορίες σε βάρος του.
Την κρίση στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματός του ας μη προσπαθεί να τη χρεώνει στην Αντιπολίτευση. Έλεος πια!
Και κάτι ακόμα:
Μέχρι τώρα μας έκανε εκκλήσεις για συναίνεση. Δεν μας έλεγε σε τι είδους «συναίνεση».
Εμείς διευκρινίζαμε ότι συναίνεση στο λάθος, στη λάθος πολιτική δεν μπορούσαμε να δώσουμε. Συναίνεση μπορούσαμε να δώσουμε στη διόρθωση του λάθους. Στην αλλαγή Πολιτικής με επαναδιαπραγμάτευση.
Άλλωστε, αυτό, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με πήρε τηλέφωνο και μου το πρότεινε: Δηλαδή κυβέρνηση σωτηρίας, ώστε από κοινού να επιτύχουμε νέα διαπραγμάτευση τόσο των όρων του Μνημονίου όσο και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Δεν χρειάστηκε καν να του το θέσω εγώ ως όρο…
Άλλωστε ό ίδιος το παραδέχθηκε πριν λίγη ώρα από κοντινή αίθουσα.
Όμως, ποιος ενημερώνει την Ευρώπη για το ακριβώς αντίθετο;
Κι ως πότε θα ανέχομαι αυτή τη συνεχή παραπληροφόρηση προς τα έξω;
Γιατί μέχρι πριν λίγους, μήνες άκουγα να διαστρεβλώνονται οι θέσεις μας μέσα στην Ελλάδα. Τώρα αυτό δεν συμβαίνει πια, ή συμβαίνει πολύ σπανιότερα.
Τώρα βλέπω με αηδία να διαστρεβλώνονται οι θέσεις μας στο εξωτερικό, στην Ευρώπη. Κάποιοι επειδή δεν μπορούν να παράγουν Πολιτική για τον εαυτό τους, παράγουν συνεχώς στρεβλωτική προπαγάνδα σε βάρος των αντιπάλων τους.
Δεν πειράζει, θα το ξεπεράσουμε κι αυτό, γιατί το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
Όποιος έχει εμπιστοσύνη στις απόψεις του, στο δίκιο του, στο ότι τα γεγονότα θα τον επαληθεύσουν και στην στήριξη της κοινωνίας, βρίσκει τρόπο να εξουδετερώνει τέτοια στρεβλωτική προπαγάνδα.
Το επιτύχαμε μέσα στην Ελλάδα.
Σύντομα θα το επιτύχουμε και στο εξωτερικό.
Γιατί πράγματι, αυτό που λέμε είναι αίτημα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Κι είναι προϋπόθεση για να ορθοποδήσει η Ελληνική Οικονομία και να βγει από την κρίση:
Η Επανεκκίνηση της Οικονομίας και η Επαναδιαπράγματευση της Οικονομικής μας πολιτικής. (…) (…)
Η προπαγάνδα που σας έλεγα λίγο πριν, δεν προσπαθεί μόνο να διαστρεβλώσει τις απόψεις μας. Επιχειρεί να αμαυρώσει και την εικόνα μας:
Προσπαθεί να μας εμφανίσει ίδιους με την Κυβέρνηση. Με ίδιες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση της χώρας.
Καλλιεργείται επίμονα το «όλοι ίδιοι είναι».
Αυτή είναι η πιο ύπουλη προπαγάνδα.
Ε λοιπόν δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Όταν εμείς λέγαμε «πάγωμα μισθών και συντάξεων», εκείνοι έλεγαν «λεφτά υπάρχουν»!
Όταν εμείς λέγαμε «ξεκολλήστε – πάρτε μέτρα», εκείνοι μοίραζαν επιδόματα.
Όταν εμείς μιλούσαμε για την βέβαιη αποτυχία του Μνημονίου, αυτοί μας έλεγαν ανεύθυνους.
Και όταν σήμερα λέμε για «αλλαγή πολιτικής», αυτοί μπλοφάρουν για δήθεν συναίνεση. Και υπονοούν να προσυπογράψουν όλοι την ίδια λαθεμένη πολιτική.
Σήμερα άκουσα τον κ. Παπανδρέου να αναρωτιέται δημόσια: Πώς έφτασε η Ελλάδα σε αυτό το σημείο; Γιατί να μην έχουμε κάνει τα προηγούμενα χρόνια τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις;
Του έχω την απάντηση:
Γιατί εσύ κ. Παπανδρέου και το κόμμα σου δεν το άφησαν, κρεμασμένοι στα κάγκελα του λιμανιού του Πειραιά. Και τορπιλίζοντας κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση της Νέας Δημοκρατίας!
Όμως ακόμα και σήμερα, σε διπλανή αίθουσα, μίλησε σαν χθες να μην έγινε τίποτε. Σαν να μην ήταν Πρωθυπουργός «εν κενώ»!
Οι αγορές όλες βρέθηκαν σε αναβρασμό, τα spreads ξεπέρασαν τις 1500 μονάδες και σήμερα ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Μετέωρα βήματα αμηχανίας σε μια χώρα που βράζει… (…) (…)»
Τα σχόλια δικά σας. Και να θυμάστε, θέλει κοινό νου, αρετή και τόλμη η αντικειμενική κριτική…
Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο Παπανδρεϊσμός-Πασοκισμός είναι “θρησκεία” που δεν παλεύεται εύκολα, ή μάλλον δεν παλεύεται με λογικά επιχειρήματα και ηθικούς όρους. Ο Παπανδρεϊσμός-Πασοκισμός-ψευτοσοσιαλισμός, είναι ένας επικίνδυνος “ισμός”, ένα σαράκι που ύπουλα κατατρώει τα θεμέλια του έθνους εδώ και δεκαετίες…
Καημένε Σαμαρά, δεν έχεις φαίνεται συνειδητοποιήσει τα “προσόντα” του αντιπάλου. Ακόμη κι αν εκλεγόσουν με συντριπτική πλειοψηφία, λέμε τώρα, η λαίλαπα που λέγεται ΠΑΣΟΚ θα ήταν λυσσαλέα απέναντί σου από την επομένη της νίκης σου, ζητώντας εκλογές, έστω κι αν εφάρμοζες ακριβώς τη δική τους πολιτική και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο…
Και βέβαια, Αντώνη, αν γινόσουν πρωθυπουργός θα είχες απέναντί σου τα αριστερά κόμματα, τον Γ. Καρατζαφέρη και τη Ντόρα Μπακογιάννη, όπως και μια μεγάλη μερίδα του λαού που ακούει «Δεξιά» και βγάζει σπυριά! Βλέπεις, το διχαστικό σύνθημα του μεγάλου δημαγωγού «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» έχει περάσει στο DNA των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών. Όχι βέβαια πως η Δεξιά είναι αναμάρτητη. Κάθε άλλο. Βαριές είναι και οι δικές της αμαρτίες, στην προσπάθειά της να ισοφαρίσει με το ΠΑΣΟΚ. Απλά οι “προοδευτικοί” δεν της αναγνωρίζουν το δικαίωμα ούτε να μεταμεληθεί. Η Δεξιά έχει πάθει αυτό που λένε «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά τ’ όνομα»…
Καταχθόνιο πράγμα η Κοινοβολευτική Δημοκρατία, παίδες Ελλήνων. Το απόλυτο αδιέξοδο! Όταν ακούω τους κομματικούς αρχηγούς να συκοφαντούν ο ένας τον άλλο, ψευδόμενοι για χάρη της πουτάνας της εξουσίας, όπως ακούσατε και στο video που παρέθεσα στην αρχή του άρθρου, νιώθω σα να μου μπήγουν το μαχαίρι στην καρδιά.
Πονάω πολύ, σας εξομολογούμαι…
Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από τη δευτερολογία του Πρωθυπουργού:
«Η Νέα Δημοκρατία επέλεξε στρατηγικά να ποντάρει στην αποτυχία. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας πολίτης που θέλει να αποτύχει η Κυβέρνηση, διότι ξέρει ότι η αποτυχία της Κυβέρνησης είναι αποτυχία της Ελλάδας. Και έκανε το στρατηγικό λάθος η Νέα Δημοκρατία να ποντάρει σε αυτή τη λογική.»
Προφανώς ο GAP εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια… Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο ίδιος είχε επενδύσει στην αποτυχία της κυβέρνησης Καραμανλή με το “όχι σε όλα”, και με τους εκβιασμούς και την αδυσώπητη πολεμική του συνέβαλε τα μάλα στην πραγμάτωση του στόχου του. Ας βγάλει τώρα το φίδι από την τρύπα!
Βδελύσσομαι την εκ προμελέτης κακοήθη συκοφαντία, σύντροφοι! Θα την πολεμούσα ακόμη κι αν συκοφαντούσαν τον ίδιο το διάβολο! Κι όμως, ο Σαμαράς θα συνεχίσει να ψηφίζει τα νομοσχέδια με τα οποία συμφωνεί, επιδεικύοντας πολιτικό ήθος άγνωστο στην παπανδρεϊκή πολιτική κουλτούρα της πόλωσης!
Tags: George Papandreou, Αντώνης Σαμαράς, Γ. Καρατζαφέρης, Δημήτρης Νανόπουλος, Ντόρα Μπακογιάννη
