Λοιπόν, παίδες, εκείνο που κατάλαβα αυτές τις μέρες που υπέβαλα τον εαυτό μου στο βασανισμό – δεν σας έχω πει ότι είμαι μαζοχίστρια; – να παρακολουθώ τους μονολόγους (“συζήτηση” τους λένε, ντε) στη Βουλή είναι το εξής: για να ξελαμπικάρει το μυαλό ενός βουλευτή και να λυθεί η γλώσσα του πρέπει να βγει απ’ το κομματικό μαντρί. Τα πιο ωραία που άκουσα ειπώθηκαν από ανεξάρτητους βουλευτές. Εκείνο όμως που έσπαζε κόκαλα ήταν η ατάκα του πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Βασίλη Οικονόμου. Την παραθέτω για να ευθυμήσετε (όσοι έχετε χιούμορ) αλλά και να προβληματιστείτε σοβαρά:
«Αν το Σοσιαλιστικό Κόμμα την ώρα της κρίσης και την ώρα της καταστροφής δεν έχει πολιτική πρόταση και δεν έχει απάντηση, τότε δεν έχει νόημα να υπάρχει, δεν έχει νόημα να υφίσταται το “μαγαζί”.»
Πρόκειται για γκολ πολλών μεγατόνων, σύντροφοι, αν και δεν ίδρωσε τ’ αυτί των σοσιαλοκάπηλων (socialmongers) διότι πάσχουν από αγριονεοφιλελεύθερη βαρηκοΐα. Τι μένει αν αφαιρέσετε το “σο” από το σο-σιαλισμό; Απομένει ο “Σιαλισμός”, δηλαδή μια ιδεοληψία, ένας “ισμός” με πολύ σίαλο, από τη σίελο κοινώς σάλιο. Τους χρειάζεται, βλέπετε, για να γλείφουν και συγχρόνως να φτύνουν τα αυτιστικά που τους πιστεύουν…
Απολαύστε τώρα τον Βασίλη Οικονόμου στο video που ακολουθεί:
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της ρεαλιστικής και τεκμηριωμένης ομιλίας του ανεξάρτητου βουλευτή:
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: «Ο όγδοος Προϋπολογισμός, για τον οποίο μιλάω αυτή τη στιγμή στο Βήμα, είναι αναμφισβήτητα ο πιο κρίσιμος από αυτούς για τους οποίους έχω κάνει παρέμβαση. Γιατί η κρισιμότητα της κατάστασης βέβαια τον καθιστά τέτοιον.
Για να τον ψηφίσεις ή να μην τον ψηφίσεις, πρέπει να δεις να δίνει προοπτική, όραμα, αν δίνει διέξοδο απ’ αυτή την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα.
Και μπαίνω ευθύς εξ αρχής στα δεδομένα: το 2013 το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας θα είναι 450 δισεκατομμύρια ευρώ, έλλειμμα πάνω από το 160% του ΑΕΠ. Το 2013 θα έχει επιτευχθεί με την πολιτική αυτή της Κυβέρνησης μείωση, ουσιαστικά συντριβή, των εισοδημάτων των μεσαίων τάξεων και των λαϊκών εισοδημάτων κατά 40% με 50%.
Η περιβόητη γενιά των 700 ευρώ, που κάποιοι συμπαθούντες και αγωνιούντες, ειδικά από την κυβερνητική παράταξη – και ομιλώ, γιατί θα είμαι πολύ αυστηρός με την παράταξη από την οποία προέρχομαι – θα είναι το 2013 η γενιά των 390 ευρώ. Βέβαια, οι εφημερίδες και τα κανάλια δεν ομιλούν πλέον για τη γενιά των 400 – να την πούμε χοντρικά – ευρώ, διότι δεν διευκολύνει και δεν εξυπηρετεί τον απολογητικό τους χαρακτήρα σε σχέση με αυτή την ακολουθούμενη πολιτική. Η γενιά των 400 ευρώ, λοιπόν, το 2013. Είναι τελειωμένα αυτά.
Δηλαδή, αυτός που χθες έπαιρνε 2.000 ευρώ, το 2013 θα παίρνει 1.000 ή 1.100 ευρώ. Αυτός που έπαιρνε 1.000 ευρώ, θα παίρνει 500 ευρώ.
Το δημόσιο εξωτερικό χρέος το 2013 θα είναι 450 δισεκατομμύρια ευρώ. Το επαναλαμβάνω. Το ακούτε πρώτη φορά, αγαπητοί μου συνάδελφοι, αυτό; Το ακούτε σήμερα πρώτη φορά από μένα; Όχι βέβαια. Ή δεν θα έπρεπε να το ακούτε. Γιατί αν δεν το έχετε ακούσει, είστε κακώς εδώ μέσα. Επειδή όμως πιστεύω ότι είστε σοβαροί και ξέρετε τι κάνετε ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί σαν συλλογικά υποκείμενα, νομίζω ότι θα έχετε διαβάσει την έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την έκθεση των δανειστών μας, που λένε ότι το 2013 το εξωτερικό δημόσιο χρέος θα είναι 450 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ερωτώ, λοιπόν, γιατί βλέπω και τον Υφυπουργό, στον οποίο θα κάνω και μια δεύτερη ερώτηση, μόλις τελειώσω αυτή την παράγραφο που έχω στο μυαλό μου: με 450 δισεκατομμύρια ευρώ στις αγορές ποιανού πλανήτη ποια χώρα μπορεί να δανειστεί;
Αν στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, αγαπητοί μου συνάδελφοι και συναδέλφισσες, δεν μπορούσες να δανειστείς ένα σεντ – ή, τέλος πάντων, αν δανειζόσουν, θα ήσουν στο 9%-10% επιτόκιο – με 450 δισεκατομμύρια ευρώ δημόσιο εξωτερικό χρέος, με έναν λαό γονατισμένο στο 40%-50% κάτω ήδη από μια τριετή λιτότητα, με ύφεση 4,5%-5% -κάποιοι λένε– το 2010, 3%-3,5% -κάποιοι προβλέπουν– το 2011 με αυτόν τον Προϋπολογισμό και το 2012 – κάποιοι λένε – μισή μοναδούλα πάνω από τη βάση – εγώ πιστεύω ότι εκεί θα χωλαίνει η χώρα, χολερικώς θα κινείται – και με μια ανεργία στο 15%-17% και τα επιτόκια να παραμένουν εκεί που παραμένουν, σε ποιο πλανήτη θα πάρει ένα σεντ δάνειο αυτή η χώρα; Σε κανέναν.
Το 2013, λοιπόν, θα ξανάρθουμε εδώ, σε αυτή την Αίθουσα. Κάποιοι ελπίζετε ότι δεν θα είστε. Εγώ ελπίζω να είστε όλοι εδώ. Θα ξαναφέρουμε στην επιφάνεια και θα θυμηθούμε ξανά τι είπε ο καθένας. Γιατί νομίζουν και ποντάρουν πολλοί στη λήθη. Και θα πούμε: αυτοί οι οποίοι ακολούθησαν αυτή τη γενναία – κατ’ αυτούς, γιατί θα σώσουν την πατρίδα – πολιτική, αδιέξοδη – κατ’ αυτούς, που λένε ότι δεν βγαίνει με τίποτα ο λογαριασμός – τι θα πουν το 2013, στο τέλος δηλαδή του Μνημονίου;
Ξέρετε τι θα λένε; Μυξιάρικα θα κλαψουρίζουν και θα λένε: πρέπει να πάρουμε νέο δάνειο, γιατί το 2013, το 2014 και το 2015 έχει για μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα ωρολογιακά δάνεια να πληρώσει ανελλιπώς η χώρα 150 δισεκατομμύρια.
Τι μαγικά θα κάνετε τότε, για να τα εξασφαλίσετε; Ή ελπίζετε ότι δεν θα είστε Κυβέρνηση και θα έχετε λουφάξει σε καμιά γωνιά στο βάθος της ιστορίας; Θα είστε Κυβέρνηση, υποτίθεται. Έχετε εντολή μέχρι τον Οκτώβριο του 2013. Πώς θα δώσετε τα δάνεια για το 2013, το 2014 και το 2015; Δεν ρωτάω πώς θα πληρώσετε τους μισθούς.
Εκατόν πενήντα δισεκατομμύρια, λοιπόν, για εκείνη η τριετία. Ξέρετε τι θα έρθετε να πείτε; Ότι πρέπει να πάρουμε ένα δεύτερο Μνημόνιο. Το δεύτερο Μνημόνιο θα είναι το 2013. Το ένα ήταν το Μάιο και το δεύτερο θα είναι το 2013.
Έτσι δεν βγαίνει ο λογαριασμός, κύριε Υφυπουργέ; Αλλά εσείς πανηγυρίζατε την επόμενη της 4ης Μαΐου του 2010, ότι επετεύχθη ο στόχος μας με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου. Σας άκουσα ο ίδιος να λέτε ότι επετεύχθη ο στόχος αυτός, τον οποίον έθεσε η Κυβέρνηση από την επόμενη των εκλογών.
Έχω απευθύνει εγώ ερώτηση. Κάνετε ότι δεν ακούτε και νομίζετε ότι σφυρίζοντας αδιάφορα θα περνάει ο χρόνος, θα κλέβουμε χρόνο, θα καθόμαστε στα αξιώματά μας, θα απολαμβάνουμε των προνομίων της Κυβέρνησης και της εξουσίας και θα επιστρέφουμε τα χρήματα και στους δανειστές και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Αλλά εγώ ερωτώ: αν εσείς λέγατε αλήθεια την επόμενη στην εκπομπή της ΝΕΤ, που λέγατε ότι επετεύχθη ο στόχος που θέσατε από την αρχή της Κυβέρνησης, εδώ οι αγαπητοί μου συνάδελφοι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – κι εγώ ένας απ’ αυτούς, όταν ήμουν – γιατί φωνάζαμε και λέγαμε “όχι” στο ΔΝΤ μέχρι το Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2010; Αφού το οικονομικό επιτελείο άλλα στοχαζόταν και άλλα ετοίμαζε. Ξεγελάγατε την κοινοβουλευτική ομάδα και κανονίζατε άλλα θέματα, την ίδια ώρα που κάνατε μια προπαγάνδα εναντίον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Αυτό είναι το ερώτημα.
Ή στην εκπομπή εκεί είπατε ψέματα ή κάνατε λάθος και πρέπει να ζητήσετε συγγνώμη ή θα πρέπει να εξηγήσει ο κύριος Πρωθυπουργός ποια ήταν η μυστική πολιτική την οποία έκανε πίσω και πέρα από την πλάτη της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Σήμερα, λοιπόν, συζητάμε αυτόν τον Προϋπολογισμό, για τον οποίο ο Εισηγητής της Πλειοψηφίας ποιητικώς μας είπε ότι δεν είναι ούτε πράσινος ούτε κόκκινος ούτε μπλε, αλλά ότι είναι Προϋπολογισμός εκτάκτου ανάγκης. Με αυτόν τον βαθύ μπλε Προϋπολογισμό, τον οποίο μας καλείτε να ψηφίσουμε, ανακαλύπτουμε ότι πλέον οι σελίδες της ιστορίας τελείωσαν, φτάσαμε στα ουδέτερα πολιτικά μορφώματα, στις ουδέτερες πολιτικές, στις πολιτικές εκτάκτου ανάγκης.
Προσέξτε, γιατί υπάρχουν πιο αυθεντικοί και πιο αξιόπιστοι εκφραστές αυτών των πολιτικών. Έχουν ήδη έρθει οι sir και οι ladies και περιμένουν να αναλάβουν την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Δεν ψάχνουν εσάς. Εσείς είστε μεταβατικοί και πρόσκαιροι. Οι ουσιαστικοί διαπραγματευτές και πραματευτές αυτής της πολιτικής, οι sir και οι ladies, περιμένουν στις γωνίες. Εσείς, λοιπόν, που αφήνετε το κοστούμι το πράσινο του σοσιαλιστικού κόμματος, το οποίο κέρδισε τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, μας λέτε ότι στηρίζετε έναν Προϋπολογισμό εκτάκτου ανάγκης.
Εγώ πολιτεύτηκα, στρατεύτηκα από τα δεκαέξι μου χρόνια σε ένα κόμμα που λέγεται Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κόμμα, όχι σε ένα κόμμα εκτάκτου ανάγκης. Αν το Σοσιαλιστικό Κόμμα την ώρα της κρίσης και την ώρα της καταστροφής δεν έχει πολιτική πρόταση και δεν έχει απάντηση, τότε δεν έχει νόημα να υπάρχει, δεν έχει νόημα να υφίσταται το “μαγαζί”. Εκτός αν υπάρχει μόνο, γιατί πρέπει να γίνονται δουλειές και πρέπει να κρατάμε αυτά που είπα προηγουμένως, τα οφέλη και τα ωραία της εξουσίας.
Αν το κόμμα αυτό έχει πρόταση για τα προβλήματα και την κρίση και την ώρα της καταστροφής, είναι χρήσιμο στην πατρίδα, στην κοινωνία και στο λαό. Τότε πρέπει να μας δώσει την πράσινη εκδοχή του, τη σοσιαλιστική εκδοχή του. Αν δεν υπάρχει, δεν έχετε λόγο ύπαρξης. Όταν θα χάσει αυτό το κόμμα, το οποίο αλλάζει και ξαναβάζει πολιτική παρουσία αλά καρτ, ανάλογα με την περίσταση, θα κλαίτε και θα λέτε ότι λάθος βγάλαμε το κοστούμι μας το πραγματικό μας και το πουκάμισό μας και βάλαμε ένα μανδύα, ο οποίος δεν μας αναλογεί.
Τότε θα είναι πολύ αργά. Τότε δεν θα είναι η εποχή των πονηρών πολιτευτών, που σήμερα τους ακούω να έρχονται εδώ στο Βήμα κλαψουρίζοντας, πιστεύοντας ότι και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα θα συνεχίζουμε και μέσα σε αυτό το υποτιθέμενο κόμμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά θα λέμε ότι ο Προϋπολογισμός είναι αδιέξοδος, αλλά θα τον ψηφίζουμε, γιατί ως πονηροί πολιτευτές, πιστεύουμε αύριο ότι θα διαδεχθούμε τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος θα φύγει και δεν θα είναι εδώ, γιατί θα ήμασταν το αριστερό άλλοθι του ΠΑΣΟΚ.
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Τελειώνω με μία λέξη, κύριε Πρόεδρε.
Αυτά ήταν για την εποχή και για τον καιρό των πονηρών πολιτευτών.
Όταν θα υπάρξει το ναυάγιο αύριο και όταν αυτό το πλοίο θα το βουλιάξετε, οι πόντικοι οι οποίοι θα θέλουν να την κοπανήσουν, θα φάνε στο κεφάλι την ξυλιά από αυτούς που είναι ήδη στην θάλασσα, γιατί έχουν πάρει την ευθύνη και κάποιοι είναι ήδη στη θάλασσα. Αυτοί που θα την κάνουν, ως πονηροί πολιτευτές την τελευταία στιγμή, δεν θα σωθούν. Θα πάνε μαζί με το ναυάγιο στον πάτο.
Σας ευχαριστούμε πολύ.»
Θυμηθείτε τώρα το πράσινο όνειρο που μεταλλάχτηκε σε πράσινα άλογα, και μάλιστα αφηνιασμένα:
