Συναίνεση; Μακάρι! Αμήν και πότε; Μετά το παιδαριώδες και άκρως επικίνδυνο σύνθημα που έριξε ο Μίκης Θεοδωράκης για ΑΝΥΠΑΚΟΗ, η λέξη συναίνεση, όταν βγαίνει από το στόμα του Πρωθυπουργού κι έχει πραγματικό αντίκρισμα, είναι βάλσαμο στην καρδιά των αγωνιώντων Ελλήνων. Αρκεί ο George Papandreou να μην εννοεί τη συναίνεση ως «Ναι σε όλα». Αρκεί να τείνει ευήκοον ους προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να βάλει κι αυτός νερό στο κρασί του.
Τι σημαίνει συναίνεση στην κυριολεξία της; Η λέξη προέρχεται από τη σύνθεση του συν και του αίνεση, από το ρήμα αινώ που σημαίνει δοξολογώ, επαινώ, κοινώς λιβανίζω κάποιον. Συν-αινώ, επομένως σημαίνει ότι επαινώ μια θέση, μια πολιτική, κλπ., που προτείνει ο άλλος. Κατά το λεξικό του Δ. Δημητράκου, συναίνεση σημαίνει συγκατάθεση. Συναινώ σημαίνει συμφωνώ, συγκατατίθεμαι σε κάτι. Σημαίνει επίσης συγκατατίθεμαι εις παραχώρηση, παραχωρώ, χορηγώ, δίδω. Κατά το λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, συναινώ σημαίνει εκδηλώνω σύμφωνη γνώμη, αποδοχή, συγκατανεύω, συγκατατίθεμαι, συμφωνώ.
Ας έλθουμε τώρα στη σημερινή δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, με πρωταρχική ευθύνη όλως ανεξαιρέτως των κομμάτων μετά τη μεταπολίτευση, σε διαφορετικό βεβαίως βαθμό, και δευτερευόντως με ευθύνη του ελληνικού λαού. Δεν ανήκω σ’ εκείνους που αποδίδουν την ευθύνη για όλα τα κακά της μοίρας μας σε ξένες σκοτεινές δυνάμεις που τάχα μας φθονούν. Οι ξένοι, ως άλλοι γύπες, βεβαίως επιπίπτουν μετά βουλιμίας και ξεκοκαλίζουν τα πτώματα. Όμως ένας οργανισμός σαπίζει εκ των έσω.
Πριν προχωρήσω, να θυμίσω κάτι που έχω αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μου, ότι δηλαδή δεν πιστεύω ότι τούτο το μοντέλο της πελατειακής και διχαστικής “Δημοκρατίας”, που απεργάστηκε την ηθική, κοινωνική, περιβαλλοντική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας μας, μπορεί το ίδιο να μας βγάλει από την κρίση και να οδηγήσει την Ελλάδα σε ευημερία, ειρήνη και ασφάλεια. Ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης πρέπει ν’ αναζητηθεί.
Όμως, μέχρι να βρεθεί αποτελεσματικότερο μοντέλο χρηστής διακυβέρνησης και οι ικανοί, αδέκαστοι και ανιδιοτελείς ηγέτες που θα το εφαρμόσουν, πρέπει να προσπαθήσουμε με νύχια και με δόντια να επιβιώσουμε μέσα στο υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όταν έχει πιάσει φωτιά το σπίτι σου, δεν κάνεις έρευνα για το τι υλικά θα ήταν άκαυστα ώστε να χτίσεις με αυτά το επόμενο. Κοιτάζεις πρώτα πώς θα σβήσεις τη φωτιά για να γλιτώσεις ό,τι σου έχει απομείνει. Αφού τη σβήσεις, τότε σκέπτεσαι την αναστύλωσή της με καινούργια άκαυστα υλικά.
Εδώ, λοιπόν, βρισκόμαστε τούτη τη στιγμή: το σπίτι μας, η Ελλάδα, έχει πιάσει φωτιά, και οι εμπρηστές είμαστε εμείς οι ίδιοι! Κι ας τα ρίχνει ο Μίκης όλα στους ξένους. Τι κάνουμε τώρα;
Ας έλθουμε στη συναίνεση που ζητάει ο Γιώργος, και στο τι ακριβώς εννοεί. Κατ’ αρχήν, προτού καταφέρει ν’ αποσπάσει την οποιαδήποτε συναίνεση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ο Πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να υποστείλουν τη σημαία της αλαζονείας, και να σταματήσουν να ρίχνουν όλες τις ευθύνες για την κατάντια μας στη ΝΔ. Εκτός κι αν ο Πρωθυπουργός διεκδικεί το αλάθητο του πάπα για τον εαυτό του και το κυβερνητικό του επιτελείο, και το αναμάρτητο όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ της τελευταίας τριακονταετίας.
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου ταπεινωθεί και ομολογήσει τα δικά του πρόσφατα λάθη και εκείνα των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ζητώντας συγνώμη από τον ελληνικό λαό, τότε θ’ ανοίξει ένα παράθυρο για κάποια, μερική έστω, συναίνεση. Όμως, απ’ ό,τι βλέπω στα τηλεοπτικά παράθυρα, και επιβεβαιώνει και το video που παρέθεσα, η αλαζονεία και η αυτοδικαίωση είναι το κύριο χαρακτηριστικό που προβάλλουν όλα τα μέλη της κυβέρνησής του, και μάλιστα με νηπιακής φύσεως ανωριμότητα. Συνεχίζουν το ίδιο μονότονο και εκνευριστικό τροπάριο, ρίχνοντας όλα τα βάρη της κακοδαιμονίας μας στη ΝΔ, και καταγγέλλοντάς την για στείρα αντιπολίτευση, όταν έχει δείξει συναινετικά δείγματα γραφής έχοντας υπογράψει 30 από τα 65 νομοσχέδια που έφερε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Και αυτό δεν σημαίνει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει βαρύτατες ευθύνες για τη σημερινή κρίση, κι ότι ο Καραμανλής νομιμοποιείται να κρύβεται.
Σε σημερινό άρθρο της Καθημερινής, διάβασα ότι ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου θα καταθέσει πρόταση τεσσάρων σημείων στον πρόεδρο της Ν.Δ. κ. Αντ. Σαμαρά, προκειμένου να διαμορφωθούν όροι μίνιμουμ συναίνεσης και η χώρα να πορευθεί χωρίς μεγάλους πολιτικούς κραδασμούς διά μέσου των σκοπέλων του 2011. Σύμφωνα με το άρθρο, ο Γιώργος Παπανδρέου θα ζητήσει:
1) Σαφή προσδιορισμό των σημείων του Μνημονίου με τα οποία συμφωνεί η Ν.Δ., όπως για παράδειγμα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και ουσιαστική στήριξη της κυβέρνησης στην προσπάθεια υλοποίησής τους.
Παράλληλα, ο κ. Γ. Παπανδρέου θα εμφανιστεί «ανοικτός» στην επισήμανση, εκ μέρους του κ. Σαμαρά, πτυχών της συμφωνίας με την Τρόικα που είναι δυνατόν να αποτελέσουν αντικείμενο «επαναδιαπραγμάτευσης».
Σοφόν το σαφές! Εδώ και τώρα, λοιπόν, να μάθουμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος του Αντώνη Σαμαρά! Για ποιους όρους του Μνημονίου θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση, ασχέτως των πιθανοτήτων επιτυχίας; Θα ζητήσει, π.χ., επαναδιαπραγμάτευση για την επαναφορά, εν όλω ή εν μέρει, του 13ου και 14ου μισθού και συντάξεων; Ιδού η Ρόδος Αντώνη!
Θα ζητήσει μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης βενζίνης, και μείωση του ΦΠΑ; Ή μήπως αυτά δεν περιλαμβάνονταν καν στο Μνημόνιο αλλά ήταν φαεινές και εύκολα υλοποιήσιμες ιδέες του τσάρου της οικονομίας Γ. Παπακωνσταντίνου για να μειώσει το έλλειμμα; Ας προσδιορίσει σαφώς ο κ. Σαμαράς τι θέλει ν’ αλλάξει, για να μάθουμε κι εμείς. Το να μιλάει γενικώς για άλλο μίγμα δεν μας αρκεί.
2) Συναίνεση στο σχέδιο εξυγίανσης των ΔΕΚΟ, καθώς, όπως επισημαίνουν συνεργάτες του κ. Γ. Παπανδρέου, ούτως ή άλλως η Ρηγίλλης συμμερίζεται την άποψη ότι δεν μπορεί να παράγουν συνεχώς ελλείμματα με τα οποία εν συνεχεία επιβαρύνεται ο ελληνικός λαός.
Εδώ ίσως υπάρξουν σημεία διαφωνίας ως προς τον τρόπο εξυγίανσης των ΔΕΚΟ, και αυτά θα θέλαμε να τα γνωρίζουμε.
3) Παραδοχή της αρχής ότι η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία και άρα το δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις και να νομοθετεί, ειδικά καθώς ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι αναλαμβάνει προσωπικά το όποιο πολιτικό κόστος. Δι’ αυτού του τρόπου ο κ. Γ. Παπανδρέου θα καλέσει τον κ. Σαμαρά να αποθαρρύνει εμπράκτως, μέσω των δυνάμεων της Ν.Δ. στον συνδικαλιστικό χώρο, απεργιακές κινητοποιήσεις που δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής αναταραχής και «απορρυθμίζουν» περαιτέρω την οικονομία στη δύσκολη τρέχουσα συγκυρία.
Εδώ αρχίζουν οι παραλογισμοί. Ο Πρωθυπουργός θα ζητήσει από την Αξιωματική Αντιπολίτευση να παραδεχτεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή η πλειοψηφία αποφασίζει και νομοθετεί, αλλά της ζητάει συγχρόνως να απεμπολήσει το άλλο αυτονόητο, δηλαδή το θεσμικό της δικαίωμα και χρέος της να αντιπολιτεύεται όταν διαφωνεί! Και της ζητάει ακόμη να αποθαρρύνει εμπράκτως τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ώπα! Δηλαδή οι απεργοί και οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες δεν έχουν δική τους κρίση; Άγονται και φέρονται από τα κόμματα και όχι από τα συμφέροντα και τα δίκαια του κλάδου τους; Όμως οι περισσότερες απορρυθμίσεις προέρχονται από το ΠΑΜΕ, κι αυτοί ρυθμίζονται από τον Περισσό, κύριε Παπανδρέου! Την Αλέκα πώς θα την καλοπιάσετε που δεν πιάνεται φίλη;
4) Συμφωνία, στο μέτρο του δυνατού, επί του Εθνικού Σχεδίου που εκπονεί η κυβέρνηση για το 2011 με πολιτικές ανά υπουργείο που εκτείνονται πέραν του Μνημονίου, με πρώτο -χρονικά- παράδειγμα τη μεταρρύθμιση στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Εδώ πάλι μας τα χαλάει η κυβέρνηση. Ζητάει συμφωνία επί των προτάσεών της, κι όχι δημιουργική σύνθεση με αντιπροτάσεις της ΝΔ.
Ως «αντάλλαγμα» στην προσπάθεια δημιουργίας όρων ελάχιστης συναίνεσης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, ο πρωθυπουργός δέχεται εισηγήσεις να εντάξει στο πλαίσιο των κυβερνητικών πρωτοβουλιών ορισμένες απόψεις του κ. Σαμαρά στο σκέλος της ανάπτυξης, διάβασα στο ίδιο άρθρο της Καθημερινής.
Όταν ακούω για ανταλλάγματα, με πιάνει ναυτία, παίδες. Ο νους μου πάει στις συναλλαγές… Δηλαδή ο Γιώργος δεν είναι υπέρ της ανάπτυξης; Δεν θεωρεί την ανάπτυξη εκ των ων ουκ άνευ για να βγούμε από την κρίση; Απλά θα κάνει παραχώρηση σε κάτι που δεν πιστεύει, για να του δώσει ο άλλος συναίνεση σε κάτι που δεν θεωρεί δίκαιο και αποτελεσματικό;
Κοντολογίς, παίδες, αν οι προσερχόμενοι για επίτευξη μίνιμουμ έστω συναίνεσης δεν γνωρίζουν πώς να χωρίσουν δίκαια δυο γαϊδουριών άχυρα, αν δεν έχουν επίγνωση της ασθένειας του ελληνικού συστήματος και των ιών που την προκάλεσαν, αν έχουν απεμπολήσει την κοινή λογική όσον αφορά τις στοιχειώδεις αρχές πολιτικής οικονομίας, αν δεν διακατέχονται από αίσθηση δικαίου, αν δεν βάζουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το ατομικό και κομματικό, αν ο εγωισμός τους σπάζει κόκκαλα και δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν τα λάθη τους και τη σωστή άποψη του άλλου, αν υπάρχουν ξεπερασμένες ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, κομματικές εμπάθειες και ρεβανσιστικές τάσεις, τότε η επίτευξη συναίνεσης μεταξύ των πολιτικών αρχηγών θα παραμένει άπιαστο όνειρο ενώ η κοινωνία θα σέρνεται από το κακό στο χειρότερο.
Ας θυμηθούμε τώρα τι ειπώθηκε στη Βουλή την 1/2/2010, σχεδόν τρεις μήνες πριν από την υπογραφή του δολοφονικού Μνημονίου:
Διαβάστε τώρα εδώ μια καταπληκτική λογοτεχνική αφήγηση για την αποφράδα ημέρα της 23ης Απριλίου του 2010. Παραθέτω χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Πάνω από εκατό αγκίστρια είχα χαµένα κι έπρεπε να τα ξαναφτιάξω, µονάχα για φαΐ σηκώθηκα, το µεσηµέρι, σαν γύρισε η χάρη της κι έπιασε να µου δώκει ρεπόρτο, κάτι για µια σηµαντική εξαγγελία πως έκανε ο Πρωθυπουργός, πως µας έβαλε σ’ ένα διεθνές ταµείο και πως θα φτωχύνουµε όλοι από δω και µπρος µου ’λεγε, σηµασία δεν της έδινα, λες και ήµασταν πλούσιοι ως τα τώρα, µα εκεί που έτρωγα, τσουπ, µου ’βαλε και την τηλεόραση, να δούµε λέει στα νέα το νησί που έχει την τιµητική του. Και τότε κατάπεσα τελείως. Γιατί δείξανε κι εµένα οι ρουφιάνοι. Ναι. Σε µια στιγµή µε δείξανε σαν περνούσα µε το καΐκι από πίσω από τον Πρωθυπουργό την ώρα που ’κανε κείνες τις καταραµένες τις εξαγγελίες του…»
Εσύ, Ελλάδα, θα το προλάβεις το πλοίο της γραμμής;;;
