Απάντηση στην Υπατία, τη φοιτήτρια η οποία έστειλε επιστολή στη ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΩΝ, και δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο taxalia στις 18 Δεκεμβρίου, 2008 με τίτλο: Τελικά το μεγαλείο κρύβεται στην απλότητα…
Η Υπατία είπε μεταξύ άλλων: «Δεν κάψαμε εμείς τα μαγαζιά και τις τράπεζες ! Παρά τα όσα λένε τα ΜΜΕ για μας και μας κατηγορούν συνεχώς , δεν είμαστε αυτό που οι άλλοι θέλουν να είμαστε. Είμαστε άτομα συνειδητοποιημένα . Ξέρουμε σε τι κόσμο ζούμε , έχουμε συναισθήματα , αγωνιζόμαστε , ελπίζουμε και πάνω απ’ όλα έχουμε σεβασμό . Πάντα φυσικά υπάρχουν και τα μαύρα πρόβατα που τους παρασέρνει η δύναμη του πλήθους. (…) Γιατί οι νεαροί που κάψανε την Αθήνα δεν ήταν φοιτητές, είδα τα πρόσωπά τους , οι περισσότεροι ήταν γύρω στα τριάντα, και ένας ενήλικας 30 ετών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΝΕΑΡΟΣ”!!! . . . και οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν καν Έλληνες .»
Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να σε πιστέψω, κοπέλα μου… Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι οι μαθητές δεν είχαν καμία ανάμειξη στους εμπρησμούς και το ρήμαγμα ξένης περιουσίας, κι ότι αυτά ήταν έργα ενήλικων κουκουλοφόρων και μεταναστών. Όμως, δυστυχώς για τη μαθητιώσα νεολαία, υπάρχουν και οι εικόνες που μιλάνε από μόνες τους. Υπάρχουν ακόμη και ομολογίες πολλών μαθητών που είπαν δημόσια ότι συμμετείχαν στα βίαια επεισόδια, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να εισακουστούν.
Πολύ θα επιθυμούσα να πιστεύω ότι οι μαθητές και οι μαθήτριες είναι άτομα συνειδητοποιημένα κι ότι έχουν, όπως ισχυρίζεσαι, πάνω απ’ όλα σεβασμό. Κάτι τέτοιο όμως δεν εξάγεται από τα αισχρά και κατάπτυστα συνθήματα των μαθητών στους τοίχους, από το γεμάτο μίσος σλόγκαν «μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι», ούτε από τις πέτρες, τα νεράντζια και τις ακατονόμαστες ύβρεις που εκτοξεύουν οι μαθητές κατά της Αστυνομίας όταν συγκεντρώνονται “ειρηνικά” έξω από τα Αστυνομικά τμήματα. Εξάλλου, αν δούμε το θέμα διαχρονικά, αυτός ο “σεβασμός” σε δημόσια περιουσία δεν αναδεικνύεται από τους βανδαλισμούς που παραδοσιακά κάνουν τα αγγελούδια μας στα σχολεία τους την τελευταία εικοσαετία, κάτω από κυβερνήσεις παντός χρώματος .
Επιπλέον κανένας “σεβασμός” δεν ήταν ορατός στον τρόπο που αντιμετώπιζαν έφηβοι μαθητές και μαθήτριες τους κατά 40 και 50 χρόνια ασπρομάλληδες συνομιλητές τους στην τηλεόραση. Ο “σεβασμός” δεν ήταν ορατός όταν μαθητές βεβήλωσαν τον ιερό χώρο της Ακρόπολης με τα πανό τους. Ο “σεβασμός” των μαθητών και μαθητριών δεν αναδείχτηκε όταν κατέλαβαν, δίκην χαβαλέ, το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων της NET. Αφού όμως επέδειξαν αρκετό θράσος ώστε να εισβάλουν, είχαν μια εξαιρετική ευκαιρία ν’ απευθυνθούν στο Πανελλήνιο και να διαχωρίσουν τη θέση τους καταγγέλλοντας τους εμπρηστές και καταστροφείς δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αντί να ζητούν «Λευτεριά στους συλληφθέντες». Δυστυχώς όμως, δεν το έκαναν. Δε βγήκαν οργανωμένα οι μαθητές και φοιτητές να καταδικάσουν τις βαρβαρότητες και τις καταστροφές που προκλήθηκαν στις διάφορες πόλεις της Ελλάδας από κάποιους “κουκουλοφόρους”, βυθίζοντας στην απόγνωση εργοδότες και εργαζόμενους, και υπονομεύοντας το δικό τους μέλλον ακόμη περισσότερο. Συντροφική αλληλεγγύη;
Σε χθεσινοβραδυνή τηλεοπτική εκπομπή, σε ερώτηση του δημοσιογράφου: «Ποια είναι τα αιτήματά σας», απάντησε μια μαθήτρια με θυμό: «Εδώ και τώρα να φύγει ο Καραμανλής μαζί με τις μεταρρυθμίσεις του.» Τα ίδια όμως έλεγαν κι όταν ήταν Πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου και μετά απ’ αυτόν ο Σημίτης. Τα βλαστάρια μας δε θέλουν καμία αλλαγή, καμία μεταρρύθμιση, απ’ όποιον κι αν προέρχεται.
Επειδή λοιπόν κάποιοι από μας έχουν καλή μνήμη, βαρέθηκαν τα κλαψουρίσματα της νεολαίας και δεν αρέσκονται να χαϊδεύουν τ’ αυτιά νεαρών κακοποιών, θα παραθέσω μερικά παλιά δημοσιεύματα μπας και τα διαβάσει κανένας μαθητής ή μαθήτρια και κάνει την αυτοκριτική του. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Μαθητών κόσμια έργα και ημέρες
1994, με Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργό Παιδείας τον Γιώργο Παπανδρέου:
«Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο, το σχολείο έρχεται στο προσκήνιο της δημοσιότητας, αφού γίνεται αντικείμενο και χώρος αξιόποινων πράξεων. Οι καταστροφές, οι λεηλασίες και οι βανδαλισμοί συγκαταλέγονται πλέον στις ‘συνήθεις’ ειδήσεις των ΜΜΕ, που όσο κι αν διογκώνονται, συνιστούν πια μια θλιβερή πραγματικότητα. (…) Έχουν σημαντικά αυξηθεί τόσο οι καταστροφές, οι λεηλασίες και οι βανδαλισμοί των σχολικών κτιρίων όσο και ο αριθμός των εξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες μαθητών.» ( “Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης” – Χρήστος Κάτσικας – ΤΑ ΝΕΑ –3/10/94)
«Ένα σημαντικό ποσοστό προεφήβων και εφήβων μαθητών έχει διαπράξει (και το ομολογεί) κάποια αξιόποινη πράξη. Σε έρευνα αυτομολογούμενης (ή παραδεδεγμένης) νεανικής παραβατικότητας που πραγματοποιήθηκε σε 4.284 μαθητές από εννέα γεωγραφικές περιοχές, αποκαλύπτεται ότι μόνο ο ένας στους δέκα περίπου μαθητές δεν διέπραξε κάποια αξιόποινη πράξη.» (Έρευνα Λουκίας Μπελέ, Νομική Θράκης, ΤΑ ΝΕΑ –3/10/94)
Εξάλλου ΤΟ ΒΗΜΑ, στις 4 Δεκεμβρίου του 1994, δημοσίευσε ρεπορτάζ του Δ. Ευαγγελοδήμου με τίτλο: «Επαναστάτες χωρίς αιτία στα σχολεία» και υπότιτλο «Όταν οι ‘νταήδες’ της τάξης κάνουν κατάληψη». -«Νομίζω πως τα περισσότερα αιτήματα είναι παράλογα και όλη η υπόθεση γίνεται για να χάσουμε μάθημα. Γι’ αυτό και τα πιο πολλά παιδιά λίγο νοιάζονται αν θα εισακουστούν τα αιτήματά τους.» (Α.Μ., μαθητής 3ης Γυμνασίου)
«Αν δεν κάνουμε κι εμείς κατάληψη, κύριοι, θα μας κατηγορήσουν τα παιδιά των άλλων σχολείων για έλλειψη μαγκιάς», δήλωνε μαθητής Λυκείου Θεσσαλονίκης. (Ελευθεροτυπία, 14-12-1994)
«Θέλουμε να καταργηθούν οι εξετάσεις δυο φορές το χρόνο. Με τον τρόπο αυτό αναγκάζομαι να πηγαίνω φροντιστήριο.» (ΤΑ ΝΕΑ, 16-12-1994)
Κάποια από τα συνθήματα που έγραφαν τότε τα παιδιά στα θρανία κατά τη διάρκεια καταλήψεων ήταν: «Το παιδάκι για να ζήσει θέλει γάλα και χασίσι.» «Βία και χάος εγώ δεν είμαι πράος» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 11-12-1994)
«Στις καταλήψεις, τα θρανία και οι καρέκλες αποτελούσαν το πρώτο καύσιμο υλικό.» (Κ.Ε., 11-12-1994)
Το 1998, με Υπουργό Παιδείας της Κυβέρνησης Σημίτη τον κ. Γεράσιμο Αρσένη, δημοφιλή συνθήματα των μαθητών και σπουδαστών κατά τις πορείες τους ήταν: “Κάτω οι νόμοι του Αρσένη – δεν θέλουμε να ζήσουμε ζωή υποταγμένη”, και “Κάτσε καλά Γεράσιμε”. Οι μεταρρυθμίσεις του Γ. Αρσένη στην Παιδεία είχαν γίνει αντικείμενο σκληρής κριτικής από διδάσκοντες και διδασκόμενους στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση και έγιναν αφορμή για το μεγαλύτερο κύμα καταλήψεων μετά το 1990. Θα κλείσω την αναφορά μου στο παρελθόν της πολύπαθης και ανεκπαίδευτης Παιδείας, παραθέτοντας ένα προφητικό άρθρο που εξηγεί τα τραγικά γεγονότα του σήμερα. Αναμενόμενα ήταν. Είναι αυτό που λένε: Όταν ένα σπυρί δεν θεραπευτεί, κακοφορμίζει και γίνεται γάγγραινα…
«ΓΝΩΣΤΟΙ-ΑΓΝΩΣΤΟΙ
ΕΡΓΑ & 7 ΗΜΕΡΑΙ
Αγαπητέ Βοκκάκιε…
ΒΟΚΚΑΚΙΟΣ ΒOCCACCIO@TOVIMA.GR
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 1999
ΑΝΑΡΓΥΡΕ μου, πάλι εδώ δεν έχει γίνει κάτι σαν νομοτελειακό φυσικό φαινόμενο τούτη η εβδομαδιαία επιστολή μου; Κάτι σαν τα αστέρια που συνεχώς επανέρχονται στις θέσεις τους, σαν τις αλκυονίδες που ήρθαν και αυτές τακτικές στο ραντεβού τους;
Και τα Θεοφάνια ήρθαν στην ώρα τους και ο Αϊ-Γιάννης ομοίως. Οι κύκλοι επαναλαμβάνονται με σταθερή περιοδικότητα αν και υπάρχουν κάποιοι που γίνονται ωοειδείς ελλείψεις, άλλοι που ξεδιπλώνονται για να γίνουν γραμμή με αρχή και τέλος, άλλοι που μετατρέπονται σε γραμμές ζιγκ-ζαγκ αγκαθωτές. Και άλλοι που είναι φαύλοι κύκλοι με απρόβλεπτες κάθε φορά συνέπειες.
ΘΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ τα σχολειά και τα πανεπιστήμια, όπως προβλέπει θεωρητικά ο εκπαιδευτικός κύκλος; Ουδείς στοιχηματίζει επί του θέματος, όλοι περιμένουν να δουν τι θα γίνει τούτη την εβδομάδα.
Από το έτος 1990, οι χειμωνιάτικες καταλήψεις στα σχολειά, λίγο μετά το “Πολυτεχνείο” και πριν από τις γιορτές, επανέρχονται και αυτές σαν νομοτελειακά φυσικά φαινόμενα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, υπουργών, καθηγητών, μαθητών, φοιτητών. Κάθε χρονιά, επί μία δεκαετία σχεδόν τώρα, αυτό που κατ’ ευφημισμόν ονομάζουμε “δωρεάν παιδεία”, δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, Ανάργυρέ μου: πανάκριβη διαδικασία καταστροφής.
*** Το έχεις δει ποτέ σου εκείνο το πανάρχαιο αιγυπτιακό σύμβολο που το πήραν μετά οι αλχημιστές, τον ουροβόρο όφι, το φίδι που έχει κάνει κύκλο με το σώμα του και κατατρώει την ουρά του; Τέτοια διαδικασία σαδομαζοχιστικής αυτοκαταστροφής έχει καταντήσει ο εκπαιδευτικός κύκλος.
*** Κάθε χρόνο λοιπόν, μαθητές και φοιτητές, με την ανοχή ή και παρότρυνση των δασκάλων τους, καταλύουν τη θεσμική εκπαιδευτική διαδικασία και επιδίδονται σε “εξεγερσιακές ασκήσεις” χωρίς νόημα και χωρίς περιεχόμενο. Η μάλλον, για να μη γίνομαι άδικος, με τα εξής περιεχόμενα: την εξάσκηση στον εμφύλιο πόλεμο και την εξασφάλιση χρόνου για τις μη θεσμικές αλλά ουσιαστικότερες της “δωρεάν παιδείας” εκπαιδευτικές διαδικασίες: τα φροντιστήρια για τους μαθητές, τις ξένες γλώσσες για τους φοιτητές.
Γίνεται κάποια συμβολική γενική συνέλευση, η πρόταση για κατάληψη γίνεται δεκτή, αφού κανείς δεν έχει συμφέρον να μη γίνει, πηγαίνουν πέντε-δέκα να ανακοινώσουν την απόφαση στον λυκειάρχη ή στον πρύτανη και όλοι οι υπόλοιποι τρέχουν στα φροντιστήρια να προετοιμαστούν για την εξοντωτική δοκιμασία της εισαγωγής στα πανεπιστήμια (οι μαθητές) ή για την απόκτηση του Proficiency (οι φοιτητές). Οι διδάσκοντες βρίσκουν τον καιρό να τακτοποιήσουν οικογενειακές εκκρεμότητες, να εντείνουν τα “ιδιαίτερα” μια που και οι μαθητές έχουν καιρό, να ετοιμάσουν κάποιες εργασίες για την ακαδημαϊκή τους εξέλιξη, οι πανεπιστημιακοί το τελευταίο. Ανανεωμένοι και ξεκούραστοι ανταμώνουν όλοι μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων για να τελέσουν το έθιμο των διαγωνισμών-εξετάσεων.
*** Υπάρχει και μια μειοψηφία που διαδηλώνει, φωνάζει, συγκρούεται, απαιτεί πρόκειται για την εκπαίδευση στον εμφύλιο πόλεμο που σου γράφω παραπάνω· για την καλλιέργεια της νοοτροπίας δηλαδή πως μόνο δια της εξοντωτικής βίας κατά του αντιπάλου μπορούν να επιτευχθούν οι οποιοιδήποτε στόχοι.
*** Όλα αυτά στα δωρεάν δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα βέβαια. Στα ιδιωτικά, τα χρυσοπληρωμένα από τους γονείς, τα τέκνα των προνομιούχων οικογενειών αποκτούν τα εφόδια που θα τους επιτρέψουν αύριο να γίνουν και αυτά προνομιούχοι.
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ η ίδια ιστορία· και η περίφημη δωρεάν δημόσια παιδεία, υπέρ της οποίας κόπτονται οι καταλαμβάνοντες λύκεια και πανεπιστήμια, όλο να υποβαθμίζεται, ολοένα και περισσότερο να γίνεται τυπική. Είναι λοιπόν αυτοκαταστροφικός ουροβόρος όφις το εκπαιδευτικό σύστημα ή δεν είναι;
*** Φέτος όμως μπορεί να μη γυρίσουν οι μαθητές στις τάξεις τους και οι φοιτητές στα αμφιθέατρα με πιθανό αποτέλεσμα να μην ξαναγυρίσει και ο Γερ. Αρσένης στο υπουργείο του.
Και λοιπόν; Σε τι θα αλλάξει την κατάσταση ο σφαγιασμός ενός ακόμη υπουργού Παιδείας; Δεν θα την αλλάξει. Θα επιβεβαιώσει απλώς τον κανόνα πως το μόνο που μας ενδιαφέρει στις συγκρούσεις είναι η καταστροφή του αντιπάλου και η απόλαυση της ανθρωποθυσίας. Άμα νιώσουμε αυτή την υπέρτατη χαρά, τι μας νοιάζει για τα υπόλοιπα; Ας μείνουν όπως είναι.»
Χρόνια, λοιπόν, είναι η παθογένεια της Παιδείας… Δεν την έφερε ο Καραμανλής, που βεβαίως την επιδείνωσε, και ούτε θα μπορούσε ο ίδιος, ή οποιοσδήποτε Πρωθυπουργός-Μεσσίας να τετραγωνίσει το φαύλο κύκλο της ανεκπαίδευτης Ελληνικής Παιδείας. Άλλωστε, ποιος να εκπαιδεύσει ποιον; Όταν ο ίδιος ο καθηγητής είναι ανεκπαίδευτος, πώς θα εκπαιδεύσει το μαθητή; Τυφλοί οδηγούν τυφλούς, κι όλοι αντάμα υποσκάπτουν τα θεμέλια τους έθνους…
Να τι έγραφε για την δωρεάν Παιδεία ο αείμνηστος Μανώλης Ανδρόνικος στις Επιφυλλίδες του Βήματος στις 6-12-1987:
«Εδώ και πολλά χρόνια αυτός ο Οργανισμός δεν λειτουργεί σωστά. Αυτό αποτελεί κοινή διαπίστωση τόσο των απλών ανθρώπων, όσο και των σοφών κοινωνιολόγων και των πολιτικών. Κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε να δούμε κατάματα το αληθινό μας πρόσωπο και να ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας. Πρώτα εμείς οι ώριμοι, γιατί οι νεότεροι είναι οι λιγότερο υπεύθυνοι…»
Σας θυμίζει τίποτα αυτό; Πόσες φορές ακούσαμε τα ίδια λόγια το τελευταίο δωδεκαήμερο από τον Πρωθυπουργό, Υπουργούς, Αρχιεπίσκοπο, και όλους τους σοφούς που παρήλασαν από τις τηλεοράσεις; Ώστε λοιπόν, κοινή διαπίστωση είναι ότι πρέπει να ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, όπως τις “ομολογούσαμε”, χωρίς να ξέρουμε ποιες είναι, εδώ και δεκαετίες. Και τι έγινε από τότε; Το μπάχαλο της κατ’ ευφημισμόν Παιδείας αναβαθμίστηκε, προφανώς! Και όχι μόνο της Παιδείας, αλλά και όλων των θεσμών. Επιτρέψτε μου να κάνω τη διάγνωση: Η νόσος από την οποία πάσχει λαός και εξουσία, ενήλικες, προέφηβοι και έφηβοι, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, είναι οξεία μαλάκυνση εγκεφάλου, μια επάρατη, όπως φαίνεται, ασθένεια, όπου ο ασθενής απολαμβάνει να τρώει τις σάρκες του. Αυτό κάνουμε ατομικά και συλλογικά και κοντεύουμε να αυτοεξοντωθούμε. Φυσικά, σημεία και τέρατα αναπόφευκτα συμβαίνουν όταν η λογική βάφεται πράσινη, γαλάζια, κόκκινη, μαύρη, όταν ο Συνέλληνας θεωρείται εχθρός και αντίπαλος…
Άτιμε εμφυλιοπολεμικέ βρικόλακα που δε λες να ξεκουμπιστείς από την πολύπαθη χώρα μας και διψάς πάλι για αίμα! Άντε στον Αγύριστο, μ’ ακούς;
Αυτά, και να με συμπαθάτε αν πρόσβαλα κάποιους. Βλέπετε, πονάω!
