Σε προηγούμενη ανάρτηση μίλησα για την ανάγκη ν’ αλλάξει το κοσμοείδωλο του πολεμοχαρούς Ιουδαιο-Χριστιανικού “Θεού”, του “Θεού” που άρχισε τη δημιουργία ρίχνοντας κατάρες στον Αδάμ και την Εύα.
Εκείνο το άρθρο όμως απευθύνεται σε όσους δεν αντέχουν στην αποκάλυψη της Αλήθειας ότι ο Θεός είναι απρόσωπος, είναι η αενάως εξελισσόμενη μέσα στη Δημιουργία Θεότητα ή Θειότητα. Γράφτηκε για εκείνους που θέλουν το Θεό τους, σώνει και καλά, προσωπικό, έναν “ουράνιο” παντοδύναμο και φιλεύσπλαχνο Πατέρα που νοιάζεται για κάθε άνθρωπο και τον βοηθάει να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες της ζωής, κάνοντας πότε-πότε και κάνα θαύμα. Έτσι γαλουχήθηκαν από τους θρησκευτικούς τους ταγούς, έτσι πιστεύουν και δεν τολμούν να το ψάξουν παραπέρα. Δεν αντέχουν στη σκέψη ότι δεν υπάρχει ένας τέτοιος προσωπικός “Πατέρας” κάπου εκεί έξω και πάνω. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Ήμουν κι εγώ κολλημένη στη δοξασία αυτή.
Τι γίνεται όμως όταν έρχονται τα δύσκολα; Τι γίνεται όταν κάποιους πιστούς τους βρίσκουν συμφορές, όταν καλούνται να σηκώσουν αβάστακτα φορτία – βαρύ σταυρό – επί δεκαετίες και αυτός ο προσωπικός Θεός στον οποίο είχαν πιστέψει δεν συγκινείται με το δράμα τους και δεν απαντάει στις προσευχές τους;
Οι καλύτεροι από αυτούς θα πουν ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού για να δοκιμάσει την πίστη τους. Άλλοι θα πουν ότι ο Θεός τους τιμωρεί για κάτι που έκαναν οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους και παρακαλούν κάποιον “άγιο”, απευθυνόμενοι σε μια εικόνα (υποτιθέμενο ομοίωμα της ανύπαρκτης φωτογραφίας του άγιου!) ή λείψανο για να μεσολαβήσει και να καταφέρει το Θεό ν’ αλλάξει γνώμη και να δείξει έλεος. Άλλοι, πάλι, θα υπομείνουν στωικά διότι πιστεύουν ότι αυτό είναι το κάρμα τους, ότι δηλαδή πληρώνουν αμαρτίες – άγνωστο ποιες – που είχαν κάνει σε προηγούμενη ζωή.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι των οποίων η υπομονή και η αντοχή εξαντλήθηκαν και δεν πιστεύουν πια σε τίποτα. Κι όχι μόνο δεν πιστεύουν, αλλά οργίζονται, βρίζουν και βλασφημούν το “Θεό” που η θρησκεία τους είχε εξαπατήσει ότι υπάρχει. Αυτοί οι τελευταίοι είναι τα πιο τραγικά θύματα της δοξασίας ότι ο Θεός είναι προσωπικός. Κι αυτό διότι αρνούμενοι την ύπαρξη του Θεού, στην ουσία αρνούνται την ύπαρξη του θεϊκού στοιχείου μέσα τους. Αρνούνται, δηλαδή, τη θεϊκή τους υπόσταση που είναι το πνεύμα μέσα τους, απ’ όπου μπορούν να αντλήσουν φώτιση, σοφία και δύναμη για ν’ αντέξουν το βαρύ φορτίο που τους έλαχε, άγνωστο γιατί και πώς. Δεν γνωρίζουν οι άτυχοι συνάνθρωποί μας – διότι κανείς δεν τους το δίδαξε – ότι βλασφημώντας τον Θεό, στην ουσία βλασφημούν τον ίδιο το θεϊκό τους εαυτό, κι έτσι βυθίζονται ακόμη πιο βαθιά στην απόγνωση και στη δυστυχία.
Πώς να παρηγορήσει κανείς τέτοιους συνανθρώπους που βασανίζονται επί δεκαετίες, οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα που τους φροντίζουν; Πώς να τους βοηθήσει και να τους απαλύνει τον πόνο; Δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια. Η ιατρική έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις – αν δεν έβαλε το χεράκι της για την επιδείνωση της κατάστασης, πράγμα που συμβαίνει συχνότερα απ’ ό,τι φανταζόμαστε – και δεν υπάρχει πια ελπίδα ούτε από την επιστήμη.
Όταν πριν από 40 περίπου χρόνια άρχισα να αφυπνίζομαι στην ιδέα ότι δεν υπάρχει Θεός ως πρόσωπο, αλλά η Θεότητα είναι απρόσωπο Πνεύμα, πνευματική ενέργεια με νοημοσύνη, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, που διαπερνά κάθε μόριο του Σύμπαντος και συμμορφώνεται με κυρίαρχους νόμους, που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Ένιωσα να χάνομαι στο τίποτα. Δεν θα άντεχα μια τέτοια συνειδητοποίηση, αν ήταν αλήθεια.
Έκανα λοιπόν ένα διάλειμμα στην αναζήτηση της Αλήθειας και προσπάθησα να ξαναγυρίσω στην παλιά πίστη μου σ’ έναν προσωπικό Πατέρα Θεό, όπως διδάσκει ο Χριστιανισμός και οι άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Ωστόσο, τα αναπάντητα ερωτηματικά της πίστης σ’ έναν προσωπικό Θεό ζητούσαν επιτακτικά απαντήσεις:
Γιατί ένας Παντοδύναμος και Πανάγαθος Ουράνιος Πατέρας επιτρέπει λιμούς, λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς που σκοτώνουν εκατομμύρια από τα δημιουργήματά του, μεταξύ των οποίων και αναμάρτητα βρέφη και νήπια; Γιατί επιτρέπει πολέμους που αιματοκυλούν και αφανίζουν ολόκληρους λαούς; Γιατί δεν τιμωρεί τους ενορχηστρωτές των πολέμων αλλά τους αφήνει να υλοποιούν τα σατανικά τους σχέδια προκαλώντας ανείπωτη δυστυχία και αναρίθμητες απώλειες ζωών;
Η αδυναμία πειστικής απάντησης στον εαυτό μου σε αυτά τα ερωτήματα με ανάγκασε να αποδεχτώ ταπεινά την σκληρή πραγματικότητα: Η Θεότητα είναι απρόσωπο Πνεύμα, Ενέργεια και Συμπαντικοί Νόμοι. Και οι κυρίαρχοι νόμοι του Σύμπαντος δεν έχουν συναισθήματα. Δεν αυτοαναιρούνται με παρακλήσεις και ατέλειωτα “Κύριε Ελέησον”. Είναι σαν να παρακαλάς το αυτοκίνητό σου να λειτουργήσει με νερό επειδή ακρίβυνε η βενζίνη. Δεν θα σου κάνει τη χάρη ακόμη κι αν χτυπιέσαι κάτω παρακαλώντας το.
Όπως λοιπόν το αυτοκίνητο είναι κατασκευασμένο να λειτουργήσει βάσει προδιαγραφών, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο μηχανικό ή ηλεκτρονικό κατασκεύασμα, έτσι είναι και το Σύμπαν (μακρόκοσμος) και ο Άνθρωπος (μικρόκοσμος). Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Λειτουργούν βάσει των κατασκευαστικών προδιαγραφών τους, των νόμων που τους έθεσαν σε λειτουργία. Έτσι είμαστε σίγουροι ότι ο ήλιος θα ανατέλλει πάντα από την ανατολή και θα δύει από τη δύση, ότι το φθινόπωρο θα έπεται του καλοκαιριού, και η νύχτα θα ακολουθείται από την ημέρα, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Κατά τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος να λειτουργεί σωστά όταν συντονίζεται με τους νόμους (φυσικούς και ηθικούς) που τον διέπουν. Όταν δηλαδή συμμορφώνεται προς τις “προδιαγραφές” του, που στην περίπτωσή του είναι φυσικές και πνευματικές.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι εάν, κατά κάποιο τρόπο, γνωστό ή άγνωστο σ’ εμάς, ηθελημένα ή αθέλητα, από ατυχήματα, εμάς τους ίδιους, τους γονείς μας ή από γιατρούς, παραβιάστηκαν κάποιες από τις προδιαγραφές μας, το αποτέλεσμα θα είναι δυσλειτουργία της ανθρώπινης ψυχοσωματικής “μηχανής”, οξεία ή χρόνια ασθένεια, πόνος και πρόωρος θάνατος.
Στην Βίβλο, παρόλη τη νοθεία που υπέστη από σκοταδιστές αντιγραφείς των πρωτοτύπων κειμένων, υπάρχουν διάσπαρτες κάποιες αλήθειες που μας ελευθερώνουν από την πλάνη της πίστης σε έναν προσωπικό Θεό.
“Εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων και διά πάντων και εν πάσιν ημίν”. (Προς Εφεσίους 4: 6).
Προσέξτε τη διατύπωση: Ο Θεός (η Αρχική Αιτία) είναι ένας, και είναι Πατέρας των πάντων. Είναι επίσης “επί πάντων”, πάνω από όλα δηλαδή, ο Θεός-Νόμος είναι κυρίαρχος των πάντων, ο Θεός-Ενέργεια-Πνεύμα διαπερνά τα πάντα, όλα τα όντα του Σύμπαντος, άψυχα και έμψυχα (“δια πάντων”) και είναι μέσα σε όλους μας (“εν πάσιν ημίν”).
Αφού λοιπόν ο Θεός διαπερνά όλο το Σύμπαν και βρίσκεται μέσα και στον άνθρωπο, αποκλείεται να είναι συγχρόνως ένα προσωπικό Ον έξω από το Σύμπαν και έξω από τον άνθρωπο, που να περιμένει τις προσευχές των Ρώσων ή των Ουκρανών, π.χ., για να δει ποιους θα υποστηρίξει στον πόλεμο, ή τις προσευχές των Τούρκων και των Ελλήνων για να δει ποιανών το χατίρι θα κάνει.
“Εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν” είπε ο Απόστολος Παύλος προς τους Αθηναίους, εξ’ αφορμής του βωμού που είδε αφιερωμένο στον “Άγνωστο Θεό”. (Πράξεις των Αποστόλων 17: 28)
Και πράγματι η Θεότητα είναι και θα παραμείνει άγνωστη σ’ εμάς, όσα ιερά βιβλία σοφών και προφητών κι αν διαβάσουμε, όσες προσευχές και διαλογισμούς κι αν κάνουμε για να εξηγήσουμε την Αρχική Αιτία του Όντος. Το πεπερασμένο μυαλό του δημιουργήματος δεν μπορεί να συλλάβει το άπειρο της Θεότητας και τον Υπέρτατο Νου της Αρχικής Αιτίας. Ας αρκεστούμε ταπεινά και με ευγνωμοσύνη σε αυτά που παρατηρούμε στο Σύμπαν και στη μαρτυρία του πνεύματος μέσα μας.
Όσο για την προσευχή και αν απαντάται από κάποιον Θεό εκεί πάνω, την απορία μας τη λύνει πάλι ο Απόστολος Παύλος:
“Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν”. (Προς Εφεσίους 3:20)
Με άλλα λόγια, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω από τη δύναμη της πίστης που διενεργείται μέσα μας. Δηλαδή, αν “απαντηθεί” κάποια προσευχή, εμείς την “απαντήσαμε” με τη δύναμη της πίστης μας, κι όχι κάποιος εξωτερικός Θεός.
Υπάρχουν άραγε “βουνά” (ασθένειες) που δεν υπάρχει τόσο δυνατή πίστη ώστε να τα μετακινήσει; Δυστυχώς υπάρχουν… Δεν φταίει όμως η απρόσωπη Θεότητα γι’ αυτά. Κάποιοι κυρίαρχοι φυσικοί νόμοι έχουν παραβιαστεί και η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη. Π.χ., δεν μπορεί να φυτρώσει ξανά ένα ακρωτηριασμένο από ατύχημα ή σε πόλεμο άκρο. Δεν μπορεί να επανέλθει ένας οργανισμός που σακατεύτηκε από τους γιατρούς με λάθος διάγνωση, σφάλματα χειρουργείου ή λάθος φάρμακα.
Ας μην σας κουράσω άλλο. Αυτά που έγραψα είναι τροφή για σκέψη και όχι κανόνες για να τους καταπιεί κάποιος αμάσητους.. Περισσότερα θα βρείτε στο βιβλίο μου (δωρεάν λήψη) “Φως στο Λαβύρινθο της Βίβλου”.
Κλείνω αφιερώνοντας ένα ύμνο – φάρμακο ψυχής – στους πονεμένους που τους έλαχε να σηκώνουν βαρύ σταυρό:
