Πονάει, παίδες, ο πρωθυπουργός μας! Υποφέρει για να μας “σώσει” από την κραιπάλη. Για φανταστείτε λίγο τι πόνο μπορεί να νιώθει βιάζοντας (raping) έναν ολόκληρο λαό και ξεπουλώντας τη χώρα του στους δανειστές της, για το καλό μας. Δεν είναι δα και τόσο εύκολη δουλειά!
Πονάω που πονάει ο Γιώργος μας! Πονάω τόσο, που κάτι μου λέει ότι θα παρεκτραπώ απόψε από τον πολύ πόνο. Θα μου πεις, πρώτη φορά θα είναι που παρεκτρέπομαι; Έχετε δίκιο. Πολλές φορές έχω παρεκτραπεί από θυμό κι από οργή. Όμως απόψε θα παρεκτραπώ επειδή συμπάσχω με τον πρωθυπουργό μας που πονάει. Δεν αντέχω, σας λέω, να βλέπω το σωτήρα μου πονεμένο. Με καταλαβαίνει κανείς πόσο πονάω που πονάει ο ΓΑΠ;
Ειλικρινά τον συμμερίζομαι, τι να σας πω. Κάθε φορά που τον βλέπω στο γυαλί να πονάει τόσο, ανακατεύεται το στομάχι μου από συμπαράσταση, κάτι σα λιγούρα που λένε, και κάνω εμετό από τον πόνο που νιώθω για τον πονεμένο Τζέφρυ. Έτσι συμπάσχω εγώ όταν βλέπω τον πονεμένο πρωθυπουργό και σωτήρα μας να υποφέρει για μας. Κάποιοι άλλοι, όταν βλέπουν τον πονεμένο GAP, μπορεί να κλαίνε από συμπάθεια.
Άλλοι πάλι, συμμεριζόμενοι τον πόνο του πονεμένου, μπορεί να αερίζονται, με το συμπάθιο. Το φτύσιμο, που σε ανάλογες περιπτώσεις θα προσφερόταν για συμπαράσταση, δεν είναι διαθέσιμο, διότι δεν υπάρχει σάλιο. Έχουμε στερέψει από υγρά. Φρονώ, πάντως, ότι ο εμετός είναι δείγμα μεγαλύτερης συμπόνιας από τις εναλλακτικές εκδηλώσεις που ανέφερα, διότι βγαίνει από το στομάχι.
Λοιπόν, προτείνω o GAP να τιμηθεί εν ζωή για τον πόνο που υποφέρει για να μας σώσει. Να δοθεί το όνομα “Πλατεία Τζέφρυ του Πονεμένου” σε κεντρική πλατεία της Αθήνας. Η Πλατεία Κλαυθμώνος να μετονομαστεί σε “Πλατεία Παπανδρέου Κλαίοντος”. Στη μέση να στηθεί ανδριάντας με τον Τζέφρυ κλαίοντα. Έτσι ίσως απαλύνουμε λίγο τον πόνο του σωτήρα μας George Papandreou.
Στον ανδριάντα του σωτήρα μας να χαραχθεί ο κάτωθι ύμνος που θα κάνει τον κάθε πικραμένο επισκέπτη-προσκυνητή να κλαίει με μαύρο δάκρυ από ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία της πατρίδας από δαύτον:
Ω Τζέφρυ Παπανδρέου-Τσαντ,
Πρωθυπουργέ των μνημονίων,
Που για τη σωτηρία μας επόνεσες,
Και συναλλάχτηκες μετά αγρίων…
Ω Τζέφρυ Παπανδρέου-Τσαντ,
Σωτήρα δια της ευθανασίας,
Που πόνεσες για χάρη του λαού
Συνεργαζόμενος μετά της οικονομικής μαφίας.
Ω Τζέφρυ Παπανδρέου-Τσαντ,
Που της δημοκρατίας άλλαξες τα φώτα,
Και για χατίρι των εξαποδώ,
Στους Έλληνες έστρεψες τα νώτα.
Ω Τζέφρυ Παπανδρέου-Τσαντ,
Παρακαλούμε μη μας σώζεις άλλο!
Και μην πονάς τόσο για πάρτη μας,
Γιατί δεν το αντέχουμε άλλο!
Και τώρα αφιερώνω το επόμενο τραγουδάκι στον πονεμένο μας πρωθυπουργό, μπας και ξεκολλήσει από τον πόνο του:
Τέλος ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί το “Μαντολίνο”, παιδιά. Πού ξέρεις; Μπορεί να μας ακούσει ο ιός της μαργαρίτας και να πονέσει στ’ αλήθεια.
Χα, χα, χα! Ονειρευόμουνα…
