Το αυτονόητο που έγινε ακατανόητο!

Αυτό το άρθρο μου το υπαγόρευσε μια αγαπημένη αγρότισσα από το χωριό μου που νοιάζεται για την πατρίδα, η οποία έχει αποδείξει ότι, αν και αγράμματη, μπορεί να χωρίσει δίκαια δυο γαϊδουριών άχυρα. Με διαβεβαίωσε επίσης ότι είχε πρόσφατα εξεταστεί από ειδικό και της βρήκε τον κοινό νου σε απόλυτα φυσιολογική λειτουργία. Της υποσχέθηκα να παραθέσω τις απόψεις της χωρίς σάλτσες, εν όψει και του σαρωτικού ανασχηματισμού της κυβέρνησης, μπας και τις λάβει υπόψη του κανένας αρμόδιος.

Απορούν και εξίστανται οι “ειδικοί” και οι “επαΐοντες”πώς μπήκαμε στο λούκι της ύφεσης και αν ποτέ θα βγούμε αλώβητοι από δαύτο με την οικονομική πολιτική του μνημονίου-μνημοσύνου. Τα ΜΜΕ τρέχουν και δε φτάνουν για να μας πληροφορήσουν ασθμαίνοντας τα νομοτελειακά αναμενόμενα, δηλαδή για την προβλεπόμενη αύξηση της ανεργίας μέχρι και στο 20%, το κλείσιμο επιχειρήσεων, την κατακόρυφη πτώση των πωλήσεων αυτοκινήτων, την ανησυχητική μείωση στις αγοραπωλησίες ακινήτων, την καθήλωση της οικοδομικής δραστηριότητας με ό,τι αυτή συνεπάγεται, τα μειωμένα έσοδα, και τα μύρια όσα κακά της μοίρας μας που προέκυψαν από τη σωτήρια υποτίθεται “χημειοθεραπεία” του διαβόητου πια μνημονίου.

Όλοι αυτοί κομίζουν γλαύκα εις Αθήνας. Και όσοι απορούν και εξίστανται για το αδιέξοδο λούκι στο οποίο έχουμε μπει αδυνατούν να κατανοήσουν το αυτονόητο, ή προσποιούνται πως δεν το κατανοούν, όπως π.χ., ο Πρωθυπουργός μας. Εφόσον η πολιτική του μνημονίου-μνημοσύνου συνεπάγεται την “εκτέλεση” του καταναλωτή, πώς θα κινηθούν οι επιχειρήσεις; Όσα χαμηλότοκα δάνεια κι αν τους δώσουν, αφού δε θα σταυρώνουν πελάτη, πώς θα κρατήσουν το μαγαζί τους ανοιχτό; Και πώς θα επιστρέψουν στο κράτος τον αυξημένο ΦΠΑ που ποτέ δεν εισέπραξαν, διότι απλούστατα αντί να πουλάνε εμπόρευμα βάραγαν όλη μέρα μύγες; Και πώς θα εισπράξει το κράτος φόρους από εισοδήματα που δεν υπήρξαν;

Τα ερωτήματα βέβαια είναι ρητορικά διότι ο καθένας με κοινό νου γνωρίζει την απάντηση: Απλούστατα το κράτος θα εισπράττει αέρα κοπανιστό μέχρι να γονατίσει εντελώς και να φτάσει η αποφράδα ημέρα που ο μοιραίος πρωθυπουργός θα ομολογήσει, “Δυστυχώς επτωχεύσαμε”! Άλλωστε αυτό προβλέπουν επίμονα και οι αγορές ακόμη και σήμερα.

Εκτός κι αλλάξουν οι κυβερνώντες πολιτική, και επιστρέψουν σε μισθωτούς και συνταξιούχους τουλάχιστον εκείνα που αδίκως και δολίως τους υφάρπαξαν – ας μη μιλήσουμε για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό που ο ΓΑΠ είχε τάξει για να υφαρπάξει την ψήφο μας – ώστε ν’ αρχίσουν πάλι να καταναλώνουν, να παίρνουν δάνεια για ν’ αγοράζουν ακίνητα και αυτοκίνητα, ν’ ανοίγουν καινούργιες επιχειρήσεις διότι θα ελπίζουν ότι θα υπάρξει αγοραστική κίνηση, δε βλέπω φως, μου είπε η αγρότισσα με τον κοινό νου. Αν συνεχίσουν το ίδιο τροπάριο, δε θα βγούμε από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της μιζέριας, όπως άλλωστε γνώριζε καλά ο Πρωθυπουργός μας πέρυσι αλλά το ξέχασε όταν ανέβηκε στην εξουσία…

Ο Γιώργος Παπανδρέου καταδίκαζε ακόμη και το πάγωμα μισθών και συντάξεων, διότι όπως είπε πέρυσι στη ΔΕΘ , και δεν θα κουραστώ να του το θυμίζω μπας και αφυπνιστεί, «Αν σήμερα παγώσουμε τους μισθούς, θα παγώσουμε την αγορά. Αν αυξήσουμε τους φόρους στη μεσαία τάξη, θα μειώσουμε την αγοραστική της δύναμη, θα βαθύνουμε την ύφεση, θα μειώσουμε τα έσοδα του κράτους. Και θα επέλθει ο φαύλος κύκλος της κατάρρευσης.»
Πώς, λοιπόν, περιμένει ο Πρωθυπουργός να βγούμε από το φαύλο κύκλο της κατάρρευσης, όταν όχι μόνο πάγωσε μισθούς και συντάξεις αλλά τις μείωσε από 10-25%; Ή μήπως περιμένει να καταναλώσουν εγχωρίως οι τα πολλά έχοντες και κατέχοντες, ου μην αλλά και φοροδιαφεύγοντες και μηδέποτε τιμωρούμενοι δια κατασχέσεως των κλεμμένων; Μα αυτοί φυγαδεύουν τα χρήματά τους και τα επενδύουν στο εξωτερικό. Εικοσιέξι δισ. ευρώ έχουν κάνει φτερά από τις καταθέσεις μέχρι σήμερα! Ή μήπως δεν το ξέρει ούτε αυτό;

Το άκρον άωτο της υποκρισίας των εμπνευστών και εκτελεστών αυτής της αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής είναι που λοιδορούν τον Έλληνα καταναλωτή διότι κατανάλωνε με δανεικά. Τώρα όμως που ο Έλληνας φοβάται να δανειστεί ή δεν του δίνουν οι τράπεζες φοβούμενες αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, σε ποιον θα πουλήσουν οι βιομήχανοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες τα προϊόντα τους ώστε να γίνει τζίρος και να εισπράξει το κράτος άμεσους και έμμεσους φόρους; Οι μεγαλοβιομήχανοι βέβαια δεν έχουν ανάγκη, διότι όταν το μαγαζί δεν πάει καλά μετακομίζουν σ’ άλλη γη με φτηνά μεροκάματα ή το κλείνουν και πάνε να ζήσουν ζωή χαρισάμενη στο Μαϊάμι, στην Ταϋλάνδη ή στις Μπαχάμες.

Αυτά τα λίγα και σταράτα μου είπε η αγρότισσα με τον κοινό νου, που έχει τώρα μεγάλη αγωνία για τον καιρό διότι έχει απλωμένη τη σταφίδα στο αλώνι και έβρεχε όλη τη νύχτα. Αλλά ποιος νοιάζεται για τους αγρότες;