Με όσα τραγικά, ανεύθυνα και σπουδαιογελοία ενέσκηψαν στη χώρα μας, τούτη την ώρα δεν έχω κέφια για ν’ αναλύσω το χάος, την ασυδοσία, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τα μύρια κακά της μοίρας μας. Ούτε να οργιστώ έχω διάθεση, ούτε να βρίσω. Περίεργο! Το μόνο που νιώθω τώρα δα είναι να κλάψω.
Αλήθεια, από πότε κλαίμε τη μοίρα μας, πατριώτες; Εδώ και πολλές δεκαετίες; Μάλλον εδώ και αιώνες… Πώς εξηγείται αυτό; Λέτε η κλαψούρα, η κακομοιριά, η ηττοπάθεια και ο μαζοχισμός να μας έμειναν αγιάτρευτα κουσούρια από τα 450 χρόνια Τουρκοκρατίας;
Πάντως είμαστε ανεκδιήγητοι. Ανεβάζουμε στο “κρεβάτι” μας πολιτικούς βιαστές και μετά παραπονιόμαστε επειδή μας βιάζουν!
Αλλά για να μην κλάψω, ας τραγουδήσω καλύτερα… Κι όπως τραγουδάω, ποιον θυμήθηκα λέτε; Το μεγάααλο “αγωνιστή” Γιώργο Νταλάρα! Βρε σεις, πού βρίσκεται ο Νταλάρας; Άφαντος ο Νταλάρας! Άνοιξε η γη και τον κατάπιε! Κι εγώ η αφελής περίμενα ότι θα ήταν μπροστάρης στις συναυλίες των “αγανακτισμένων”…
Tags: βρέχει στη φτωχογειτονιά, Γιώργος Νταλάρας, γκρεμισμένα σπίτια, τραγούδια παρηγοριάς στον άρρωστο
