
Αφορμή για το σημερινό άρθρο μου έδωσαν δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων που επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία ότι η ΤρΕλλάδα δε συγκρίνεται με καμία χώρα της Ευρωζώνης! Είμαστε ασύγκριτοι, παίδες, κι όποιος τολμήσει να κάνει σύγκριση είναι βλάσφημος! Όπως στην κορυφή δε χωράνε δύο έτσι και στον πάτο. Ο πάτος χωράει μόνο έναν. Κι αυτός ο ένας είναι και με το σπαθί της η ΤρΕΛΛΑΣ! Βοήθειά μας!
Ίσως παρασυρθήκαμε από το Βιβλικό: ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται. Ίσως θέλαμε να δοκιμάσουμε τη γεύση του πάτου έτσι από περιέργεια. Πιθανόν κάποιοι πολιτικοί ταγοί να φλέρταραν εδώ και δεκαετίες με τον πάτο για ν’ αφήσουν ιστορία. Ίσως ο ελληνικός λαός να είναι εξαιρετικά χαμηλής νοημοσύνης και επί δεκαετίες πριόνιζε το κλαδί στο οποίο καθόταν για να δει πώς θα είναι όταν το κλαδί σπάσει και πέσει κατά γης. Διαβάστε παρακαλώ μια περυσινή δραματική κραυγή απόγνωσής μου εδώ. Και μια προηγούμενη εδώ.
Ο ίδιος επισήμανε επίσης ότι ο Οίκος Fitch έχει κάνει “πολλές θετικές παρατηρήσεις όσον αφορά την κατάσταση της οικονομίας της Πορτογαλίας” και ότι επιπλέον
“δεν υπάρχει τίποτε στην έκθεσή του που να υποστηρίζει τη σύγκριση (…) μεταξύ της Ελλάδας και της Πορτογαλίας”.» (πηγή)“Η αξιολόγηση της Πορτογαλίας είναι σημαντικά υψηλότερη από αυτήν της Ελλάδας (ΑΑ έναντι ΒΒ+), πιστεύω ότι πολλές από τις συγκρίσεις που έγιναν είναι υπερβολικά απλοϊκές”, λέει ο Μπράιαν Κόλτον επισημαίνοντας τη διαφορά επιπέδου του δημόσιου χρέους των δύο χωρών (76,6% του ΑΕΠ έναντι 113% στην Ελλάδα).»
(πηγή)«Η Μέρκελ κέρδισε κόντρα σε όλα (…) Αυτό το παιχνίδι της ισχύος ωφέλησε την ΕΕ, γιατί έδωσε στον άσωτο την προειδοποίηση ότι θα πρέπει να συμμαζευτεί και επομένως επιτέλους να επιβάλει μια δημοσιονομική πειθαρχία παρά να υπολογίζει στην Ευρώπη να τον συντηρήσει για να διατηρήσει το στιλ που έχει συνηθίσει», σημειώνεται σε σχόλιο του εκδότη της εφημερίδας “Die Zeit”, Γιόζεφ Γιόφε.» (πηγή)
(…)”Πιστεύω πραγματικά ότι οι καταστάσεις δεν είναι συγκρίσιμες καθόλου και οι αγορές πρέπει να το λάβουν υπόψη τους και να το λαμβάνουν υπόψη τους και στο μέλλον”, είπε ο κ. Ρομπάι. “Δεν είδα όλα τα τελευταία spreads (διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια που πρέπει να πληρώσει μια χώρα με τα γερμανικά επιτόκια δανεισμού) αλλά η Πορτογαλία μέχρι πριν λίγες ημέρες είχε ένα spread περίπου μια μονάδα, η Ελλάδα κάποια στιγμή δεν ήταν μακριά από τις τέσσερεις μονάδες” ανέφερε ο πρόεδρος της ΕΕ.
Και ο κ. Ρομπάι ζήτησε “να συγκρίνονται πράγματα που είναι συγκρίσιμα”. Καταλήγοντας ο πρόεδρoς της ΕΕ ανέφερε ότι εκτός της Πορτογαλίας “αν μιλάμε και για την Ισπανία, η Ισπανία είχε spread εδώ και μερικές ημέρες 0,7 μονάδες. Οι καταστάσεις λοιπόν είναι τελείως διαφορετικές”.» (πηγή)
Από την πλευρά του, ο Paul Collier, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σε άρθρο του στην Daily Telegraph, παρομοιάζει την κατάσταση στην Ελλάδα με αυτή στην Αφρική, αναφερόμενος στη συνήθεια των Ελλήνων να μεταθέτουν τις ευθύνες σε άλλους και να μην μαθαίνουν από τα λάθη τους.
“Η Ελλάδα πρέπει να μάθει από την κρίση και όχι να ρίχνει το φταίξιμο στην ΕΕ”, είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος, το οποίο επισημαίνει ότι “για πολλούς οικονομικούς σχολιαστές, η ελληνική κρίση είναι πρωτόγνωρη. Αλλά για κάποιους από εμάς η Ελλάδα είναι πολύ οικεία: Εκεί όπου κατευθύνεται τώρα η Ελλάδα, η Αφρική έχει ήδη βρεθεί”.» (πηγή)
«Συγκεκριμένα, ο καθηγητής τονίζει ότι “οι αφρικανικές κρίσεις αντιμετωπίστηκαν με τέτοιον τρόπο που οι απλοί Αφρικανοί πολίτες δεν κατάλαβαν για ποιο λόγο υπέφεραν και αυτό ήταν προπομπός μελλοντικών προβλημάτων”.
Έχει άδικο ο κ. καθηγητής; Και αν επρόκειτο αποκλειστικά για λάθη, κάποιος μπορεί να πει, άνθρωποι είναι και οι κυβερνώντες, και αναπόφευκτα κάνουν και λάθη. Όμως εδώ δεν πρόκειται για λάθη, πρόκειται για εγκλήματα και απάτες κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, τα οποία ο ελληνικός λαός άφησε ατιμώρητα.
Δυστυχώς, με την εγκληματική καθυστέρηση και τις αδικίες που εμπεριέχουν τα μέτρα “διάσωσης” που επέλεξε η κυβέρνησή του, με τις παλινδρομήσεις και υπαναχωρήσεις, με το προσκύνημα της Εκκλησίας, και κυρίως με την άρνηση κατάργησης του σάπιου νόμου περί ευθύνης υπουργών και ασυλίας βουλευτών, δε μ’ έχει πείσει ότι διαθέτει το πολιτικό ανάστημα ενός εθνάρχη, και φοβάμαι τα χειρότερα. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΤΩ! Απλά νιώθω χρέος μου να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου.
Κι όμως, υπάρχει ένα φως έντασης πυγολαμπίδας στην άκρη του τούνελ. Το διακρίνεις λαέ της Ελλάδας; Είναι αυτή η ίδια η κρίση! Θα την καλοδεχτείς; Θα βαδίσεις με γενναιότητα, υπομονή και επιμονή μέσα στο βαθύ σκοτάδι για να φτάσεις στο ξέφωτο; Οι ηγέτες σου μπορεί να μην είναι άξιοι, σπάνια ήταν, αλλά εσύ μπορείς να τους καθοδηγήσεις αν το θελήσεις. Αρκεί ν’ αφήσεις στην άκρη κομματικές ταμπέλες και στείρες ιδεοληψίες και να ομονοήσεις. Υπάρχει ακόμη ελπίδα!