Επιτέλους! Καλείται και η Εκκλησία να βάλει πλάτη με το χέρι στην τσέπη του ράσου και να συμβάλλει στη διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία. Κι αντί οι ιεράρχες να χαρούν που είναι σε θέση να σώσουν τη χώρα, όπως κομπάζουν ότι έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν, αντί να πουν, «θα δώσουμε μετά χαράς και πάρα πάνω για την πατρίδα», άρχισαν τη γκρίνια και τις απειλές. Φοβούνται μήπως φτωχύνουν, διότι ο θησαυρός αυτών δεν είναι στον ουρανό αλλά επί της γης. Τρέμουν στην ιδέα ότι ίσως αναγκαστούν να πουλήσουν κάποιες από τις μετοχές της Εθνικής Τράπεζας, όπου ως γνωστόν η Εκκλησία είναι μεγαλομέτοχος. Φοβούνται μήπως αναγκαστούν να πουλήσουν κανένα φιλέτο στη Βουλιαγμένη.
Διαβάστε μια ενδιαφέρουσα έρευνα για την εκκλησιαστική περιουσία στο pare-dose. Δείτε επίσης και εδώ.
Προσωπικά δεν εκπλήσσομαι με τις αντιρρήσεις ιεραρχών, που μάλιστα απειλούν να απολύσουν και προσωπικό! Θυμάμαι την οργισμένη αντίδραση των κληρικών με ένα ογκωδέστατο συλλαλητήριο ρασοφόρων, την 1η Απριλίου 1987, που είχε μαυρολογήσει ο τόπος από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια. Κεντρικός ομιλητής από μπαλκόνι της πλατείας Συντάγματος ήταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, τότε μητροπολίτης Δημητριάδος.
Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων που επιχείρησε τότε να θέσει θέμα εκκλησιαστικής περιουσίας ήταν ο μακαρίτης Αντώνης Τρίτσης. Όταν είδε τα σκούρα ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πίσω, καθιστώντας το νόμο Τρίτση ανενεργό!
Θα τολμήσει ένας άλλος Παπανδρέου, ο Γιώργος, να κάνει αυτό που φοβήθηκε ο πατέρας του και να βάλει το μαχαίρι έως το κόκκαλο ώστε να τερματιστεί ο θανάσιμος εναγκαλισμός Εκκλησίας – Πολιτείας; Πάντως προς το παρόν ο Πρωθυπουργός το πάει λάου-λάου. Πολλά πρέπει να γίνουν ακόμη ώστε η Εκκλησία να συνειδητοποιήσει ότι αφού απεμπόλησε την πνευματική αποστολή της και επέλεξε να είναι ένας κοσμικός Οργανισμός, έστω με φιλανθρωπικές δραστηριότητες, δεν δικαιούται ειδικής φορολογικής μεταχείρισης.
Γιατί θα πρέπει, π.χ., όταν εγώ δωρίζω ένα χρηματικό ποσό στο φτωχό συγγενή μου, στον άνεργο ανηψιό μου με ανήλικα παιδιά, κλπ., να φορολογούμαι με 10% επί της αξίας της δωρεάς και η δωρεά προς την Εκκλησία, έστω για να κάνει φιλανθρωπικό έργο με μέρος της δωρεάς αυτής, να μη φορολογείται; Δεν είναι άδικο αυτό; Θα μου πεις είναι το μόνο άδικο; Τούτη η κουλτούρα του τίποτα είναι θεμελιωμένη στην αδικία… Με ενοχλεί όμως πολύ περισσότερο όταν το άδικο διενεργείται με την αγιαστούρα στο χέρι, εν ονόματι του Θεού…
Tags: Ανδρέας Παπανδρέου, Αντώνης Τρίτσης, Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, Φορολόγηση Εκκλησίας
