Όταν όμως η καμένη γη έχει καεί “δημοκρατικά” τότε η αξία της πολλαπλασιάζεται. Διότι επί της καμένης γης φυτρώνουν αυθαίρετα τα οποία στη συνέχεια “δημοκρατικά” νομιμοποιούνται. Ωστόσο και τα όμορφα νομιμοποιημένα αυθαίρετα όμορφα καίγονται. Η αυθαίρετη νομιμοποίηση δεν τους δίνει ασυλία από τη φωτιά.
Έτσι βρισκόμαστε κάθε καλοκαίρι στο ίδιο τραγικό έργο θλιβεροί θεατές! Και κατά περίεργη σύμπτωση οι πιο καταστροφικές πυρκαγιές συμβαίνουν σε χρονιές εκλογών. Για παράδειγμα, το 1981 ο αριθμός πυρκαγιών ήταν 1159 και η έκταση που αποτεφρώθηκε ήταν 814.713 στρέμματα. Το 1985 ο αριθμός πυρκαγιών ήταν 1442 και αποτεφρώθηκαν 1.054.503 στρέμματα δασικών εκτάσεων. Το 1988 άναψαν 1898 πυρκαγιές και κάηκαν 1.105.011 στρέμματα από το δασικό μας πλούτο.
Παρατηρούμε δηλαδή ότι όσο “βάθαινε” τάχα η “δημοκρατία” και η λαϊκή κυριαρχία τόσο περισσότερη καμμένη γη απολαμβάναμε!
Αντιθέτως το 1957, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο αριθμός των πυρκαγιών ήταν 453 και η έκταση που κάηκε ήταν μόνο 23.000 στρέμματα. Κι ας μην υπήρχαν τότε πυροσβεστικά αεροσκάφη και αφθονία επίγειων πυροσβεστικών οχημάτων. Παρομοίως, το 1972, επί χούντας των συνταγματαρχών, ο αριθμός των πυρκαγιών ήταν 378 και τα στρέμματα που αποτεφρώθηκαν ήταν 85.810. Και μη μου πείτε ότι τότε δε φυσούσαν άνεμοι 8 και 9 μποφόρ, και δεν υπήρχαν ατυχήματα με αναφλέξεις σε κολόνες της ΔΕΗ ή πεταμένα αναμμένα τσιγάρα.
Χρόνος μπαίνει, λοιπόν, κακός χρόνος βγαίνει, και η ίδια γκρίνια, ότι δεν υπήρχε συντονισμός, ότι άργησαν να επέμβουν οι πυροσβεστικές δυνάμεις, ότι οι εστίες φωτιάς εμφανίστηκαν συγχρόνως σε πολλαπλά μέτωπα ανά την ελληνική επικράτεια και δεν υπήρχαν αρκετά πυροσβεστικά αεροσκάφη και ελικόπτερα, ότι δεν είχαν προσλάβει εποχιακό προσωπικό, κι άλλες προφάσεις εν αμαρτίαις…
Πάρτε τώρα μερικές εικόνες της χθεσινής και σημερινής καμένης γης.
