Προσωπικά δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη η επανεκλογή του Γ. Παπανδρέου στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ, πράγμα αναμενόμενο άλλωστε, όπως δεν θα μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη η τυχόν επιλογή Βενιζέλου. Έχω διαπιστώσει και στους δύο μεγάλο έλλειμμα πολιτικού ήθους και δεν περιμένω καμία εθνική παλιγγενεσία από το ΠΑΣΟΚ. Με πράξεις ή παραλείψεις, στα σχεδόν είκοσι χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το ψευτοσοσιαλιστικό αυτό κούνημα δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Το τελευταίο που με σόκαρε πολύ ήταν η μικρόψυχη παράλειψη του Γ. Παπανδρέου να συγχαρεί τον “αντίπαλό” του κ. Κώστα Καραμανλή για την επανεκλογή του στις 16 Σεπτεμβρίου του 2007. Αυτό δεν υπογραμμίζει απλά το έλλειμμα ήθους του άνδρα αλλά και έλλειμμα στοιχειώδους πολιτικού πολιτισμού.
Επιτρέψτε μου όμως να κάνω μια σύντομη διαδρομή στο πρόσφατο παρελθόν για ν’ αποτιμήσουμε νηφάλια κάποια πράγματα. Από την επομένη της αποφράδας για το ΠΑΣΟΚ ημέρας, ήγουν της 16ης Σεπτεμβρίου του 2007, όπου το “λαοσωτήριο” Σοσιαλιστικό Κίνημα έχασε για δεύτερη φορά την εξουσία από την “επάρατη” Δεξιά, και δη από τη “χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών” κατά δήλωση του αρχηγού του, το ΠΑΣΟΚ είχε αποδυθεί σε αναζήτηση νέας ταυτότητας. Λες και το ΠΑΣΟΚ είχε ποτέ καθαρή πολιτική ταυτότητα και την έχασε καθ’ οδόν…
Κατά τη διάρκεια της ομολογουμένως επίπονης δίμηνης εκστρατείας του για τις εσωκομματικές εκλογές, ο Γιώργος προσπάθησε να μιμηθεί σε συνθήματα τον αείμνηστο μπαμπά του. Κοίταζε με νοσταλγία προς τα πίσω, στις ένδοξες ημέρες του ιδρυτή του ‘κινήματος’, Ανδρέα Παπανδρέου, όπου μεγάλη μερίδα του λαού ήταν τότε επιρρεπής στη δημαγωγία και το λαϊκισμό και είχε αδύνατη μνήμη και κρίση λόγω πολυετούς ασιτίας.
Συγχρόνως, όμως, ο Γιώργος αλληθώριζε και προς τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία ομολογουμένως επαχύνθησαν σφόδρα κατά τις τελευταίες εκλογές, και ονειρευόταν πώς να προσηλυτίσει κάποιους ‘αριστερούς’ κάτω από τις στοργικές φτερούγες του ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο. Εδώ κοτζάμ κομμουνιστής εις τη νιοστή, ο πολύς κ. Ανδρουλάκης, και η συντρόφισσα κ. Μαρία Δαμανάκη, πάλαι ποτέ πρόεδρος του Συνασπισμού, είχαν προσχωρήσει ανεπιφύλακτα στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αφού τα παιδιά έχουν φιλοδοξίες να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στον τόπο, μια που, εδώ που τα λέμε, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ έχουν προοπτικές ή φιλοδοξίες εξουσίας. (Είναι ευκολότερο να πετροβολάς παρά να χτίζεις. Κακά τα ψέματα…)
Στη Συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2007, λίγο πριν από την ορκωμοσία της νέας Βουλής, ο γνωστός σε όλους κ. Ανδρουλάκης δεν μπόρεσε να κρατήσει τον ενθουσιασμό του όταν ο Γιώργος κατέβηκε από το βήμα. «Πρόεδρε, αυτή ήταν η καλύτερη ομιλία σου. Θύμισες Ανδρέα Παπανδρέου», του ψιθύρισε.
«Δεν έβαλα το μαχαίρι βαθιά» … «Η ανανέωση δεν προχώρησε, όπως έπρεπε, όσο και όπου χρειαζόταν» (…) «Αποδέχτηκα, (…) Να αγνοήσω δημόσιες διαφοροποιήσεις. Διαφοροποιήσεις, που υπονόμευαν την εικόνα της ενότητας του Κινήματός μας.» (…) «Επειδή θέλησα να προχωρήσουμε σε βελούδινες αλλαγές, που θα συνιστούσαν μια θετική υπέρβαση, χωρίς αναταράξεις. Θέλησα να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις αναζήτησης των ελάχιστων κοινών παρονομαστών, μεταξύ όλων των συντρόφων και συναδέλφων, που είχαν συνεισφέρει ουσιαστικά στην ιστορία και το κυβερνητικό έργο του ΠΑΣΟΚ. Έκανα, όμως, λάθος.»
Στις ανωτέρω δηλώσεις, αλλά και σε άλλες που παρέλειψα, είναι σαφές ότι ο Πρόεδρος υπονοούσε την υπονόμευσή του από ‘συντρόφους’ μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή νόμιζε πως ήταν η κύρια αιτία της ήττας του! Δεν είχε καταλάβει ο άνθρωπος αν έβλαψαν οι μαζικές μετοχοποιήσεις (αποκρατικοποιήσεις) της οικονομικής πολιτικής των ‘εκσυγχρονιστικών’ κυβερνήσεων του μαθητευόμενου μάγου της ελεύθερης οικονομίας κ. Σημίτη και του υπουργού του κ. Παπαντωνίου, ή η μεγάλη λεηλασία του κομποδέματος των μικρο-αποταμιευτών μέσω του Χρηματιστηρίου (1999-2000) ώστε να ανδρωθούν τα ‘νέα τζάκια’ και να φουσκώσουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των ξένων και ντόπιων κορακιών του χρηματιστηριακού τζόγου. Δεν είχε υποψία μήπως έβλαψε η άγρια κομματικοποίηση του κράτους, η διαφθορά, ο ευτελισμός και η δαιμονοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας, η έλλειψη συγκροτημένης και συνετής μεταναστευτικής πολιτικής, ο εμπαιγμός και η προκλητική περιφρόνηση αρχών και αξιών που είχαν κρατήσει το έθνος μας όρθιο μετά την απελευθέρωση, κλπ. κλπ….
Στην ίδια ομιλία του ο κ. Παπανδρέου είχε πει: «Πρώτος στόχος, να πάμε σε ένα διάλογο ζωντανό, δημοκρατικό, συντεταγμένο, πολιτικό. Να τα πούμε όλα. Να βρούμε τι έφταιξε και πώς πρέπει να πορευτούμε.»
Όμως, επειδή η πολιτική είναι η κατ’ εξοχήν τέχνη της υποκρισίας, μετά τη νίκη του, ο κ. Γ. Παπανδρέου ξέχασε τις κατηγορίες κατά του υπονομευτή αντιπάλου του, Ευάγγελου Βενιζέλου, ξανάβαλε την πολιτική μάσκα – “ανάγκα ουδέ θεοί μάχονται”… – και τον αγκάλιασε για συνεργασία και συμπόρευση. Δεν έλειψαν όμως και οι αιχμές κατά τον πανηγυρικό που εκφώνησε μετά τη νίκη του:
«Για μας, η σημερινή μέρα δεν είναι η τελευταία μέρα μιας εσωκομματικής διαδικασίας. Είναι η πρώτη μέρα μιας νέας συμφωνίας για μια νέα αρχή, για μια νέα νικηφόρα πορεία, με περισσότερο φως, με μεγαλύτερη διαφάνεια, με νέα συλλογικότητα. Μακριά από μηχανισμούς και σκοτεινά παιχνίδια. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς ανούσιους συσχετισμούς, που μας μικραίνουν. Χωρίς εξουσιαστικές νοοτροπίες, συμπεριφορές και φιλοδοξίες. Αυτά, που δεν έχουν, τελικά, κοινωνικό αντίκρισμα, ούτε πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα.»
Τ’ άκουσες Βενιζέλε και όλοι εσείς φανεροί και κρυφοί δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ; Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει χώρος μόνο για τη φιλοδοξία και εξουσιαστική νοοτροπία ενός ανδρός: εκείνου που φέρει το όνομα του ιδρυτή του! Και μετά υπερηφανεύονται οι προοδευτικοί πολίτες που καταργήσαμε τη βασιλεία στη χώρα μας…
