Πήγε, είπε και απήλθε με άδεια χέρια ο Πρωθυπουργός, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης – πλην Ντόρας Μπακογιάννη – γκρινιάζουν επειδή ο George Papandreou τόλμησε να εκφράσει δημόσια εκείνα που ήθελε ν’ ακούσει ο ελληνικός λαός! Κεκτημένη κομματική ταχύτητα, βλέπετε. Τους πληρώνουμε για να γκρινιάζουν, βρέξει χιονίσει.
Ομολογουμένως στο Erzurum ο Γιώργος Παπανδρέου τα έψαλλε στους Τούρκους έξω απ’ τα δόντια, όπως άλλωστε τα είχε πει και το Μάιο του 2010 κατά την επίσκεψη του Tayyip Erdogan στην Αθήνα. Μάλιστα, πολλοί μη καχύποπτοι υπερπατριώτες, όπως ο “άγιος” Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, ενθουσιάστηκαν κιόλας.
Ωστόσο το αποτέλεσμα, για άλλη μια φορά, είναι μηδέν εις το πηλίκο των αγεφύρωτων διαφορών Ελλάδας-Τουρκίας πάνω σε εθνικά θέματα. Προφανώς ο Έλληνας Πρωθυπουργός μιλούσε σε ώτα μη ακουόντων. Και όπως ήταν επόμενο, με διάλογο κωφών δεν μεταλλάσσεται η λυκοφιλία με την Τουρκία. Δυστυχώς, όμως, η ειρήνη που στηρίζεται πάνω σε λυκοφιλίες είναι πάντα εύθραυστη και πανάκριβη, διότι βασίζεται στη διαρκή αύξηση των εξοπλισμών, δηλαδή στη στέρηση των λαών από τον άρτο τον επιούσιο που έχουν ανάγκη και δικαιούνται.
Δεν ισχυρίζομαι, βέβαια, ότι η Ελλάδα έχει πάντα δίκιο σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα, όπως δεν θα ισχυριστώ ότι η Τουρκία είναι ένας καλόπιστος συνομιλητής, αφού έχει βεβαρημένο παρελθόν και συνεχίζει, στα καλά καθούμενα, να μας προκαλεί δείχνοντας τα δόντια της, όπως κάνει με τις παραβιάσεις ρουτίνας στο Αιγαίο. Θα πω, όμως, ότι η διεθνής διπλωματία δεν είναι η τέχνη του επιθυμητού αλλά του εφικτού. Και, δίχως αμφιβολία, το εφικτό απαιτεί ρεαλισμό και αμοιβαίους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
Επιπλέον, χωρίς αυτό να σημαίνει κόμπλεξ κατωτερότητας ή ηττοπάθεια εκ μέρους της Ελλάδας, είναι χρήσιμο να συνειδητοποιήσουμε ότι δυστυχώς και στις διεθνείς σχέσεις, όπως συμβαίνει στην κοινωνία μας, υπερισχύει το “δίκιο” του ισχυροτέρου. Ακόμη και ο πληθυσμιακός όγκος της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα προκαλεί δέος. Βλέπετε οι Τούρκοι δεν βαριούνται να κάνουν παιδιά, όπως εμείς οι Έλληνες… Και η Φύση ευνοεί πάντα τα ζωτικά κύτταρα κι όχι τα εκφυλισμένα.
Ας μην έχουμε λοιπόν ψευδαισθήσεις. Το διακύβευμα είναι: Ψωμί ή όπλα; Συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ή εσαεί ΜΗ-εκμετάλλευση; Ρεαλισμός ή επιδεικτικός και κούφιος βερμπαλισμός; Συνεργασία ή λυκοφιλία; Δούναι και λαβείν ή μόνο λαβείν; Ειρήνη ή “ισορροπία” του τρόμου;
Όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι οι ίδιοι οι ισχυροί και διεφθαρμένοι της γης μηχανεύονται τις ισορροπίες του τρόμου και υποδαυλίζουν την καχυποψία και τις συγκρούσεις μεταξύ κρατών, ώστε να σπρώχνουν στους καταχρεωμένους λαούς τα οπλικά τους απόβλητα – ξεπερασμένους εξοπλισμούς παλιάς τεχνολογίας για χωματερές – τότε θα κατανοήσουμε γιατί το Κυπριακό δεν λύθηκε επί 36 χρόνια και γιατί οι Τούρκοι συνεχίζουν τις παραβιάσεις στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Απλά πράγματα: κάποιος τους ενθαρρύνει, για να μην πω κάποιος τους αναγκάζει να προκαλούν. Για φανταστείτε για μια στιγμή πόσα θα έχαναν οι πολεμοκάπηλοι αν εμπεδωνόταν η εμπιστοσύνη και η ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας!
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα συνεχίσουμε να πτωχεύουμε σαν κράτος πλουτίζοντας τα ταμεία των τοκογλύφων και αγοράζοντας εξοπλισμούς με δανεικά, ή θα έλθουμε στα συγκαλά μας, θα τα βρούμε με την Τουρκία και θα εκμεταλλευτούμε από κοινού, στο μέτρο της δικαιοσύνης, τους θησαυρούς που η Φύση έκρυψε κάτω από την θάλασσα του Αιγαίου και για τους δύο λαούς;
Πού άραγε, πότε και πώς θα σταματήσει αυτή η παράνοια του ανταγωνισμού και των εκβιασμών μεταξύ των δύο χωρών, αν δεν υπάρξουν αμοιβαίοι συμβιβασμοί και υποχωρήσεις; Καλή είναι η προώθηση των εμπορικών και οικονομικών σχέσεων, αλλά μόνη της δεν αρκεί για ν’ αποκατασταθεί κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
George Papandreou: «Την Τετάρτη, την παραμονή της άφιξής μου στην Τουρκία, οκτώ αεροσκάφη της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας πέταξαν πάνω από το Αγαθονήσι, ένα μικρό ελληνικό νησί, με εκατόν πενήντα κατοίκους. Οκτώ αεροσκάφη παραβίασαν την ελληνική κυριαρχία.
Γιατί; Ποιο είναι το νόημα; Τι προσπαθεί να αποδείξει η Τουρκία; Αυτές οι ενέργειες δεν θα αλλάξουν το καθεστώς στο Αιγαίο, να είστε βέβαιοι γι’ αυτό. Μπορεί να έχουν γίνει πια ρουτίνα για την Τουρκία. Μη νομίζετε, όμως, ότι έχουν γίνει ρουτίνα για την Ελλάδα.
Κάθε τέτοια ενέργεια θέτει ένα ερώτημα στους Έλληνες, αν η Τουρκία έχει αποφασίσει να δημιουργήσει διαφορετικές σχέσεις με την Ελλάδα.» (Περισσότερα εδώ.)
Ρητορική η απορία του Έλληνα Πρωθυπουργού, αφού οι “διαφορετικές σχέσεις” της Τουρκίας με την Ελλάδα που ο Γιώργος Παπανδρέου οραματίζεται, και που τις θέλει ολόκληρος ο ελληνικός λαός, δεν δημιουργούνται με μονομερή απόφαση της Τουρκίας. Χρειάζονται δύο για το “ταγκό της ειρήνης”, και στις διενέξεις μεταξύ χωρών, όπως και ατόμων, το δίκιο δεν βρίσκεται ποτέ ολοκληρωτικά στη μια πλευρά. Και οι δυο πλευρές κάπου έχουν δίκιο και κάπου άδικο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βεβαίως, μια από τις δυο χώρες αντικειμενικά μπορεί να έχει περισσότερο δίκιο, όπως πιστεύω εν προκειμένω η Ελλάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάπου και η Ελλάδα δεν έχει άδικο κι ότι δεν πρέπει να ρίξει νερό στο κρασί του εθνικισμού της.
Σύντροφοι, γνωρίζω ότι αυτά που γράφω κάνουν τους υπερπατριώτες ν’ ανατριχιάζουν, αλλά η Αλήθεια πρέπει να λέγεται διότι είναι η μόνη που μπορεί να μας ελευθερώσει από τα δεσμά του φόβου και της ανασφάλειας. Η πολυπόθητη ειρήνη, όμως, δε μπορεί να χτιστεί πάνω σε μαξιμαλισμούς, λεονταρισμούς και ψευδαισθήσεις, ούτε βέβαια πάνω στην ολοκληρωτική απεμπόληση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και παράδοση άνευ όρων. Η Ειρήνη θα κτιστεί πάνω στον αλληλοσεβασμό, την αλληλεγγύη και το κοινό συμφέρον των δύο λαών.
Και επαναλαμβάνω τα βασανιστικά ερωτήματα :
Συνεκμετάλλευση ή ΜΗ εκμετάλλευση; Πραγματισμός ή παραλογισμός; Ψωμί ή όπλα; Ανάπτυξη ή χρεοκοπία;
